CHARLOTTE KEEFFE & ANDREW LISLE
STEFAN KEUNE / DIRK SERRIES / BENEDICT TAYLORY
MARTINA VERHOEVEN & GONÇALO ALMEIDA
– LIVE AT PLUSETAGE VOLUME 1
3cd
Disc One
CHARLOTTE KEEFFE & ANDREW LISLE
1. SET 1 2. SET 2
Charlotte Keeffe – trumpet, flugelhorn
Andrew Lisle – drums
A NEW WAVE OF JAZZ LIVE EVENT : in concert at PlusEtage (Baarle- Nassau, The Netherlands) on April 29th, 2022. Recorded by Dirk Serries. Mixed and Mastered at the Sunny Side Inc. Studio, Anderlecht (Belgium)
Disc Two
STEFAN KEUNE / DIRK SERRIES / BENEDICT TAYLOR
1. SET 1 2. SET 2
Stefan Keune – sopranino, alto sax
Dirk Serries – archtop guitar
Benedict Taylor – viola
A NEW WAVE OF JAZZ LIVE EVENT : in concert at PlusEtage (Baarle- Nassau, The Netherlands) on September 30th, 2022. Recorded, mixed and mastered by Dirk Serries.
Disc Three
MARTINA VERHOEVEN & GONÇALO ALMEIDA
1. SET 1
Martina Verhoeven – double bass
Gonçalo Almeida – double bass
A NEW WAVE OF JAZZ LIVE EVENT : in concert at PlusEtage (Baarle- Nassau, The Netherlands) on November 25th, 2022. Recorded, mixed and mastered by Dirk Serries.
Layout : Rutger Zuydervelt
Executive label director : Dirk Serries.
REVIEWS
“Naast actief musicus is Dirk Serries de laatste jaren ook actief als labelbaas en concertorganisator. Die beide activiteiten komen mooi samen op het enige maanden geleden verschenen ‘Live at Plus-Etage, Volume 1’, met daarop de registraties van een drietal concerten die Serries in 2022 organiseerde in de Plus-Etage, nog één van de weinige podia in Nederland voor het échte experiment. Van twee van de drie concerten deed ik eerder verslag, de derde is ook voor mij nieuw. Cd 1 bevat het optreden van Charlotte Keeffe en Andrew Lisle; op Cd 2 horen we Stefan Keune, Benedict Taylor en Serries zelf en tot slot op Cd 3 het treffen tussen Martina Verhoeven en Gonçalo Almeida.
Op 29 april 2022 speelde trompettiste Charlotte Keeffe met drummer Andrew Lisle, Britse musici waar Serries ook regelmatig mee samenspeelt. Maar het tekent deze man dat hij niet altijd zelf ook op het podium wil staan en deze twee daarom nu eens met elkaar liet spelen. Het was een memorabel optreden waar ik mij toen ook al reeds enthousiast over betoonde. Gelukkig kunnen we het allemaal nu dus nog eens terughoren. Lisle begint met ritmisch spel waar Keeffe, zoals ik ook teruglees in mijn eerdere recensie, op bijzondere wijze, eveneens percussief, bij aansluit. Een wat vreemde, gemankeerde melodie volgt, tegen Lisle’s meeslepende slagwerk. Er was duidelijk een klik tussen de twee, zoals ik al eerder benoemde, iets wat we ook goed terughoren op deze opnames.
Het concert van Keune, Taylor en Serries, op 30 september 2022, heb ik gemist. Het zijn Serries en altviolist Taylor die beginnen, al snel gevolgd door Keune op de sopranino sax. Bijzonder experimenteel spel ontvouwt zich, elkaar aftastend, zoals dat hoort bij vrije improvisatie. Taylor en Serries spelen de laatste jaren vaker samen, de komende dagen zal er van deze twee hier meer voorbij komen, iets wat we hier ook goed horen, terwijl ik mij niet kan herinneren Serries eerder met Keune gehoord te hebben. Veel uitmaken doet het niet, de drie voelen zich prima thuis op dit podium en de klanken vloeien op prachtige wijze in elkaar over, zeker in die dynamische frase halverwege de eerste set. De tweede set wordt geopend door Keune en die prachtige klanken van de sopranino. Piepend als een kleine muis vult zijn geluid de ruimte, tot de stroeve klanken van Serries en Taylor op zijn pad komen en ze samen verder trekken. En ook verderop vinden we dat typische geluid van de sopranino volop terug.
Verhoeven en Almeida, beiden op contrabas, ontmoetten elkaar voor één set op 25 november van datzelfde jaar. De andere set bestond uit een duet tussen altsaxofonist Hugo Costa en drummer Philipp Ernsting, niet aanwezig op dit album. Ook over dit concert schreef ik eerder. We beginnen opvallend ingetogen, nauwelijks hoorbare bewegingen. Dan horen we de regelmatige streken van Verhoeven en de variaties die Almeida daarop creëert, verderop culminerend in ritmisch samenspel. Een boeiend treffen waarin het experiment een grote rol speelt en waarin weer eens opvalt hoe groot de klankrijkdom is van dit boeiende instrument.” Nieuwe Noten – The Netherlands
“Expressed in a minimalist fashion is what distinguishes next generation of improvisers as the three-CD set Live at Plus-Etage Volume 1 (New Waves of Jazz nwoj 0060) demonstrates. The duos of trumpeter/flugelhornist Charlotte Keeffe and drummer Andrew Lisle from the UK; double bassists Martina Verhoeven from Belgian and Portuguese Gonçalo Almeida; and the trio of Belgian guitarist Dirk Serries, UK violist Benedict Taylor and German saxophonist Stefan Keune show that collaborating improvisers are as international as always and with one CD for each configuration, all have space to display what they can do. Except for an unaccompanied interlude of cymbal vibrations and drum rumbles during the second and concluding set Lisle mostly limits himself to claves-like resonations, bass drum plops and rim shots accents. That way the figurative spotlight shines on Keeffe’s brass prestidigitation. Emphasizing non-valve movement breaths, broken-chord smears, aviary-like peeps, throaty squalls and tremolo brassiness her spikey asides don’t preclude portamento affiliation however. As much as her tongue jujutsu, swerves and swallows exposing usually unexplored inner portions of her horn’ lead pipe for unexpected tone variations each time sections are repeated, passages of near-lyrical melodies and feathery brassiness are also heard. Vaguely related to the “William Tell Overture”, a riff that gallops through her improvised variations during first set is sounded again before the concert is completed adding a connective leitmotif. Contrasting arco and pizzicato techniques characterize the Verhoeven/Almeida single track as they constantly switch roles with buzzing spiccato tones from whistling screams to woody rubs met with repeated strums and lowing stops that sometimes approximate a washtub bass’ single-string thud. More sophisticated than that primitivism, the sequences include interludes of ratcheting slices, string pops, vibration of implements placed among the strings, and heightened pressure that suggests the bow is cutting through the instruments’ wood finish. During the penultimate section bell shakes and ratcheting whirs add novel patterns as stropped strings expose the highest pitches and col legno pops the lowest. Eventually billowing arco strokes are heard from both, which gradually fade from staccato to connective. Interestingly enough the two improvisations from three players seem most separated. The transformative program includes multiple instances of almost complete silence, while, except near the conclusion where Serries unleashes a string of mandolin-like twangs, the guitarist restricts himself to connective comping. Emphasis is on how Keune’s often singular irregularly vibrated split tones and narrowed peeps meet Taylor’s equally jagged bow slices, stops and sul tasto pressure. Although the two confront one another head on at intervals, fury among the calm is commonly given over to sequential timbral elaboration. Emphasizing melodic and rhythmic ambiguity, alternating expressions include the saxophonist’s dexterous bubbling trills, tongue stops and vibrated tone scoops, while the violist’s strained glissandi and squeaky rests are as distinctive as they are numerous. Preceding and expanding on the guitarist’s one showcase, linear advancement is emphasized in a climatic motif as pointed string scrubs, reed whorls and finger-style guitar chords are patched together. Sometimes exemplary creativity must be expressed in larger than usual forms and these multiple sets prove that truism.” Jazz Word/The Whole Note – Canada
“PlusEtage is een kleine venue in Baarle-Nassau, Nederland, binnen een multifunctioneel gebouw, waar vrijwilligers en musici de cultuur van de vrije improvisatie sterk houden. Zoals de titel zegt, is dit het eerste volume op drie cd’s van een reeks concert-captaties. Interessante concerten met diversiteit, die de werking van de Plus-Etage schetsen. Een mooie collectie voor de liefhebbers en benieuwden” Jazz & Mo – Belgium
“Un Plus Etage dans une petite ville qui n’est ni entièrement néerlandaise, ni entièrement belge, bien que située au nord de la frontière belgo – néerlandaise. Baarle-Hertog et Baarle-Nassau. Enclaves incluant des Exclaves qui contiennent parfois des Enclaves parmi lesquelles le résident belge a son jardin contigu aux Pays Bas. Et l’aubergiste sert ses clients dans les deux pays : la frontière est délimitée par des traits de peinture à même le sol de la salle séparant les tables installées soit aux Pays-Bas, soit en Belgique. Peut-être que l’Étage mentionné est apatride…
Charlotte Keefe est une trompettiste inspirée de la scène Britannique qui s’est fait entendre et enregistrer depuis plusieurs années. Andrew Lisle est un fidèle d’Alex Ward, Dan Thompson, Colin Webster etc… En se servant de son solide bagage de batteur de jazz, Andrew Lisle insuffle une trame vivante et musicale à des enchaînements – tuilages de figures de batterie, de frappes variées sur les fûts et le bord de sa caisse claire, des vibrations sonores en rythmes libres, pulsations rebondissantes. Charlotte Keefe zigzague au travers de fragments de mélodies, sussurrations, déchirures du timbre, écrasements de notes, effets de souffle et de pistons, vocalisations : un langage et une grammaire free face au drumming de son compagnon, à mi-chemin entre le dialogue et une fonction de support polyrythmique. Une approche plus structurée et différente des percussionnistes pointus de la libre improvisation : les Paul Lovens, Paul Lytton ou Roger Turner ou John Stevens avec son kit réduit du S.M.E. Saluons le timing, la précision et la cohérence de sa prestation et la foison de figures pulsatoires déclinées ici tout au long d’une prestation de 50 minutes qui tient la route. Présence inspirante pour Charlotte Keefe, toute entière à explorer son instrument dans l’orbite du feeling rythmique instillé par le batteur. Je ne sais pas s’il s’agit d’un duo fixe ou d’une association ad-hoc dans le cadre de tournées respectives des sept musiciens enregistrés lors de ce concert du 29 Avril 2022. De toute façon, ce sont d’excellents musiciens et des improvisateurs émérites qui assurent une belle performance.
Stefan Keune. Alors, un message pour les fanatiques de feu Peter Brötzmann, de Mats Gustasson ou d’ Evan Parker, voici un sérieux client qui a mis un temps infini à s’imposer un (tout petit peu). Lors d’une interview d’Evan Parker au sujet des collègues plus jeunes dont il se sent proche esthétiquement, celui-ci n’a pas hésité à citer Stefan Keune en premier lieu, Stefan jouant alors régulièrement avec son ami, le guitariste John Russell (cfr Frequency and Use / Nur Nicht Nur). Le trio du CD2 a une instrumentation similaire sax guitare violon à celle du trio de Russell avec Phil Durrant et John Butcher, autre saxophoniste proche de Parker. À l’alto, le britannique Benedict Taylor, un collaborateur régulier du belge Dirk Serries, le troisième homme du groupe et responsable du label a new wave of jazz. Stefan Keune nous fait l’honneur de jouer ici exclusivement du sax sopranino, un instrument malaisé à manipuler, surtout si un quidam saxophoniste voudrait réitérer les exploits sonores de cet improvisateur germanique exceptionnel. Son articulation en double et triple détachés, déchiquetant le timbre et la texture normale de son biniou « jouet » , des extrêmes aigus quasi inatteignables grâce à la magie des harmoniques qui sifflent et tintent au-delà du registre le plus élevé. Confiez un sax sopranino à un saxophoniste professionnel (même diplômé du Conservatoire) pour en jouer au pied levé, la grande majorité d’entre eux vont décliner l’offre. Cet instrument requiert un entraînement spécifique pour en contrôler le souffle avec de nombreux intervalles de clés différents, son intensité, sa justesse, sa fluidité et la capacité dynamique entre le pianissimo le plus doux jusqu’au forte le plus puissant. Bonne chance ! Parmi les élus, Anthony Braxton, feu Wolfgang Fuchs et Lol Coxhill, Michel Doneda et mon copain Jean-Jacques Duerinckx. À ses côtés, l’altiste Benedict Taylor, le phénomène des gammes microtonales en glissando inspirées des violonistes de Raga d’Inde du Nord à la projection sonore impressionnante, sculpte la vibration boisée de l’âme de l’alto (un instrument plus difficile à maîtriser) avec une attaque audacieuse de l’archet sous tous les angles et une variation maniaque dans l’intensité de la pression des notes sur la touche ou dans les frôlements à peine audibles… Un des excellents violoneux de l’improvisation qui comptent dans l’univers de l’improvisation en Grande-Bretagne. Avec ces deux lascars intrépides, rien de tel que la gratte bruissante munie du sacro-saint chevalet qui fait résonner et trembler les cordes raclées, grattées, frictionnées avec autant de circonspection que d’énergie par Dirk Serries. Acoustique, bien sûr. On navigue ici dans les eaux pointillistes, l’abstraction formelle, les techniques alternatives qui transforment et altèrent définitivement l’instrument, ses conventions et ce pourquoi il a été conçu. « English disease », improvisation libre radicale British des John Stevens, Derek Bailey, Evan Parker, Paul Rutherford, Phil Wachsmann, John Russell, Roger Smith etc…. Une véritable dérive dans un paysage sonore imprévisible, exploratoire de sonorités improbables, de flux explosés, découpés par des zones de silence qui font partie intégrante de la musique. Par comparaison, le duo précédent de Keefe & Lisle semble avouer une relative fidélité au jazz moderne.
Avec la pianiste belge Martina Verhoeven et le contrebassiste Gonçalo Almeida, on revient un peu sur terre au CD2. Vous imaginez un piano, l’instrument bourgeois de la musique classique et ses 88 touches en tons et demi-tons sur les douze notes de la gamme tempérée, devoir s’intégrer dans la foire d’empoigne du trio Keune Taylor Serries ? Mais nos deux artistes nous avaient préparé une belle surprise en duo de contrebasses avec un départ minimaliste, relativement répétitif, sons ténus, frottements éthérés de la contrebasse, sciages , pizzicatos. Ambiance mystérieuse, graves bourdonnants, glissandi vers le soubassement des cordes, vibrations boisées grinçantes, frappes de l’archet, aigus flûtés ou nasillards au bord du chevalet. Et petit à petit s’imposent les contrastes débridés, les changements abrupts de registres, de tessitures, approfondissant le mystère et la frénésie ludique. Voilà une démarche appropriée pour que la musique de ce troisième set sonne aux antipodes des musiques des CD 1 et 2 et offre une toute autre esthétique, même si la performance est parfois un peu longue (qui n’essaie rien n’aura jamais rien). Elle rebondit aussi avec une belle énergie Vous n’imaginez pas conserver l’intérêt et l’attention du public durant deux heures et demie si la musique reste dans un statu quo esthétique et sonore. Un excellent témoignage d’une manière subtile de réussir un concert d’un soir, un partage éphémère d’instants merveilleux.
Ce qui est extraordinaire : les trois albums de cette chronique contiennent la participation inspirée de trois “altistes” ou “violonistes” alto ….” Orynx-Improv’AndSounds – Belgium
“Live At Plus-Etage Volume 1 is a three-CD set taking three different improv line-ups/ sets. The release appears on Belgium’s A New Wave Of Jazz label- so everything here is on the more abstract, difficult, and at times fiery end of the improv genre. Though as we’ve come to expect from the label the quality of the material is very high- with the players going off down all manner of rewarding sonic avenues- be they jarring, seared, or generally creative.
The CDs are presented in a six-panel mini gatefold. On its outside, we get the label’s standard grey boxes & black text minimalistic house style, though we do get the addition of a few red-coloured lines of text. Inside we find small pictures of each of the set-ups/ live recordings, and basic track details.
The first CD features Charlotte Keeffe – trumpet, flugelhorn, and Andrew Lisle – drums. The pair offer up two sets recorded on the 29th of April 2022. “Set 1” comes in at twenty-eight minutes & forty-eight seconds- it finds the pair nicely shifting between sparing, following each other leads, and at brief points running on their own. We move from jump-cut percussion runs & jittering horn honks, onto blends of more raucous trumpeting & tip tap-detailed drumming, though to baying pipe blows ‘n’ forks drifted by light touched/ moody percussion rustle ‘n’ ebbs. “Set 2” runs at the slightly shorter twenty-one minutes & forty-four seconds. It opens with slowly rolling to sliding cymbal work & waving horn tones. Moving onto more manic interplays with detailed percussive runs move with a rapid selection of horn taut flutters, saws, scratchers and warbles.
Moving onto disc two- and here we find another two around twenty-six to twenty-nine sets from Stefan Keune – sopranino, alto sax, Dirk Serries – archtop guitar, Benedict Taylor – viola. This was recorded on September 30th, 2022. “Set 1” moves from rather manic mixes of strum, saw, and darting horn bay. Onto constricted mid-range neck fiddles, darting slices, and horn rapidity. Though to mixes of low-end creaks & searing-to-forking scrubs. “Set 2” goes from grating saw meets fiddle and rapid horn chatter. Onto spaced-out strums ‘n’ hacks meet darting warbles, onto manic inter runs between saw, honk, and tolling tap.
The third & final disc features just “Set 1” a single track running at forty-one minutes. With the players here are Martina Verhoeven & Gonçalo Almeida – both on double bass. This was recorded on November 25th, 2022. The track moves from bumping ‘n’ sparing bounds, creaks, and bays.. Through to more busy interplays between plucks, twangs & manic sawing. , beaded rattle ‘n’ rotate, and droning bay. Onto mixes of low-end fumble ‘n’ higher fiddle.
I enjoy all three CDs here and their sets- as each is alive with invention & flare- but if pushed I’d say the stand out is the third disc, and these two double bass players really create a wonderful array of sound ‘n’ sonic adventure.” Musique Machine – UK
“A New Wave Of Jazz, nasz ulubiony belgijski wydawca muzyki improwizowanej, nie ustaje w dostarczaniu nowych nagrań, permanentnie dba także o wachlarz oferty produktowej w zakresie nośników dźwięku i nowych inicjatyw edytorskich.
Nowa Fala Jazzu wystartowała dekadę temu jako sublabel holenderskiej stajni Tonefloat, w początkowej fazie koncentrując się na wydawnictwach winylowych i kasetowych. Po usamodzielnieniu wydawnictwo przez lata dostarczało nam płyty kompaktowe w jednolitym, szarym layoucie. W czasach pandemii powróciły wydawnictwa winylowe, teraz dedykowane jedynie nagraniom solowym. Wkrótce potem powróciły kasety, a w roku bieżącym pojawiły się nowe serie wydawnicze oferowane na kompaktach.
W ramach jednej z ich, zatytułowanej Axis, otrzymaliśmy wiosną nagranie Kodian Plus, czyli flagowego tria labelu poszerzonego do rozmiarów kwintetu. Teraz debiutuje kolejna seria, tym razem dedykowana nagraniom koncertowym, zarejestrowanym w jednym miejscu, ulokowanym w Holandii, a zwanym PlusEtage. Na początek potrójny dysk, a na nim trzy koncerty z roku ubiegłego. Personalnie bez zaskoczeń, sami nasi ulubieńcy z obu stron kanału La Manche i Zagłębia Ruhry! Welcome!
Charlotte Keeffe & Andrew Lisle
Spotkanie trąbki i perkusji rozpoczyna się krótką introdukcją na werblu i kilkoma pocałunkami wprost z trębackiego ustnika. Początek zdaje się być nad wyraz minimalistyczny, płynie swobodą niezobowiązującego post-jazzu. Andrew syci opowieść subtelnymi synkopami, Charlotte nie stroni od drobnych śpiewów i wystudzonych westchnień. Muzycy precyzyjnie sterują tu poziomem ekspresji, czasami idą w tango, czasami długo rozmyślają, ale zawsze świetnie na siebie reagują. Trębaczka zdaje się tu mieć nieco więcej inicjatywy, ale jazzowa czujność perkusisty godna jest permanentnego podkreślania. Gdy ta pierwsza oddaje inicjatywę, ten drugi od razu pichci nam bystre, nieprzegadane solo, efektownie podpierając się na blaszanych preparacjach partnerki. Potem role się odwracają, a trębackie solo syci się smakiem rezonujących talerzy. Na finał pierwszego seta artyści powracają do post-jazzowego nurtu głównego, realizowanego na dobrej dynamice.
Drogą odsłonę koncertu otwierają smukłe, rezonujące frazy i wydawane półgębkiem trębackie oddechy. Muzycy budują intrygujący suspens używając wyjątkowo skromnej palety dźwięków. Ten moment koncertu kreują wyjątkowo spokojnie i skrupulatnie. Z czasem wchodzą na dobrze sobie znaną ścieżkę post-jazzu i dają się ponieść konsekwentnie uwalnianym emocjom. Trębaczka płynie tu środkiem sceny, ale rozbudowane macki perkusisty efektownie oplatają strumień jej narracji. Intensywność improwizacji delikatnie faluje, a szczególnie podobać się w momencie delikatnego spowolnienia, gdy trąbka subtelnie preparuje, wspomagając się prowadzonym w wolnym tempie drummingiem. Na koniec Andrew przyspiesza, a Charlotte nadaje swojej opowieści dużo melodyjności.
Stefan Keune, Dirk Serries & Benedict Taylor
Tym razem do scenicznego boju ruszają saksofon (najczęściej w najbardziej filigranowej odmianie), akustyczna (archetypowa) gitara i altówka. Początek, to definitywnie gra rozpoznawcza, zawieszony w próżni kreatywny minimalizm. Muzycy reagują na siebie dobrze nam znaną metodą call & responce. Szukają ciszy, prowadzą krótkie, urywane w pół słowa dialogi. Całkiem im teraz blisko do estetyki strunowej odmiany Spontaneous Music Ensemble. Z czasem spirala narracji nakręca się, ale nikt tu nie szuka zbędnych eskalacji – dominuje skupienie, dbałość o drobiazgi, dużo ciszy pomiędzy sekwencjami zdarzeń fonicznych. Dopiero przed dwudziestą minutą saksofon próbuje wciągnąć rozleniwione trio na drobne wzniesienie. Piękny moment nie trwa zbyt długo, a opowieść szybko napotyka na pocałunek ciszy. Pod koniec seta muzycy serfują na falach dość spokojnego oceanu, lekko wszakże wzburzanego zadziornymi frazami altówki. Najwięcej emocji przynosi tu chyba ostatnia prosta.
Drugi set otwiera plejada jęków i westchnień. Leniwe interakcje i programowy minimalizm. To znamy już z części pierwszej. Znów altówka zdaje się dawać sygnał do bardziej żwawych akcji. Zgrzyta, popiskuje, syczy drobnymi półmelodiami. Po upływie ósmej minuty artyści postanawiają sformować szyk i definitywnie podnieść emocje koncertu. Prowodyrem zdarzenia saksofon! Za kilka chwil sytuacja powtarza się, choć w międzyczasie muzycy fundują nam urokliwą porcję dronów i szumów. Improwizacja nabiera intensywności, ale pozostaje cicha. W połowie seta dostajemy się w chmurę strunowego ambientu i pomruków milczącego dęciaka. Gdy na powrót mamy tu trio, narracja klei się z wyjątkowo krótkich epizodów. Muzycy spoglądają sobie głęboko w oczy, brocząc po kolana w gęstej ciszy. Świszczą, skrzypią, szeleszczą, trą metalem i metal. Z tych odprysków dźwiękowych tworzą zwartą, linearną, choć niebywale filigranową opowieść. Napięcie rośnie, sycone coraz większymi partiami post-melodii, głównie ze strony altówki. Na cztery minuty przed końcem nagrania opowieść zamiera do poziomu ciszy. Ostatnie chwile, to parada strunowych półdźwięków i saksofonowych zaśpiewów.
Martina Verhoeven & Gonçalo Almeida
Na trzecim dysku koncertowego boxu spotkanie dwóch kontrabasów! W pierwszej fazie ponad 40-minutowego koncertu artyści pracują smyczkami. Ich pierwsze frazy są dalece perkusjonalne, ale i definitywnie delikatne. Rozdygotany suspens buduje tu pierwsze emocje. Naczelną konstytucją tej części spektaklu jest wzajemne imitowanie się obu kontrabasów. Dzieje się tak zarówno wtedy, gdy wspinają się na wzniesienie, jak i wtedy, gdy po rockowemu riffują lub schodzą bardzo nisko, niemal do poziomu podłogi. Improwizację charakteryzuje też ciągła zmiana. Bywa, że jeden smyczek zgrzyta zębami, a drugi śpiewa post-barokowe melodie. Wpadają w dynamiczny taniec, albo melancholijnie kołyszą się na wietrze. Nie stronią od ciszy, dbają o drobiazgi, donikąd się nie śpieszą, ale lubią pohałasować.
Dopiero w okolicach połowy seta mamy na scenie sytuację konfrontacji – arco vs. pizzicato! Ten moment koncertu zdaje się być szczególnie udany. Tuż potem naciśnięty zostaje klawisz ekspresji, a będące ponownie w grze dwa smyczki z radością zdzierają glazurę strun. Znów pojawiają się akcenty perkusjonalne i post-barokowe śpiewy żałobne. Narracja wchodzi tu w wyjątkowo delikatną, wręcz filigranową fazę, a potencjometr jakości znów skacze do samego nieba. Przed upływem trzydziestej minuty następuje faza kreatywnego minimalizmu, a napięcie budowane jest repetycją. Po nich kolejna eksplozja ekspresji – wzajemne pyskówki, uderzenia strun mocą pólmelodii. Nim koncert wyzionie ducha artyści serwują nam jeszcze wiele zmian. Znów grają subtelnie, choć nie bez kantów i zadziorów, szorują struny, ale hamują z piskiem opon, wreszcie efektownie śpiewają. Na koniec dygoczą z zimna, ale pod ostatnią prostą podchodzą z wyjątkową pieczołowitością. Gasną w poświacie minimalistycznych post-dźwięków.” Spontaneous Music Tribune – Poland
“Midden het festivalgedruis nood aan een portie pure improvisatie zonder toegevingen? Dan kan je altijd rekenen op het Belgische label New Wave Of Jazz van Dirk Serries. Recent verscheen een driedubbele live-cd opgenomen in PlusEtage (Baarle-Nassau). Twee duo’s en een trio van internationale vakmeesters op dat gebied.
Charlotte Keeffe & Andrew Lisle (29.04.2022)
Drummer Andrew Lisle (Kit Downes, John Dikeman) en trompettiste Charlotte Keeffe (Julie Tippetts, Colin Webster) in een geïmproviseerde paringsdans. Hun soundtrack: hakkende en stotende percussie enerzijds en scherpe korte trompetnoten anderzijds. De onderliggende ritmiek wordt aanvankelijk alsmaar intenser. Beide performers uiten zich duidelijk intuïtief en organisch aan de hand van rudimentaire codes. Na zowat een kwartier nemen ze geringe afstand en temperen ze de dynamiek. Ze blijven wel in contact maar laten een tijd hun klanken geruislozer over elkaar heen schuiven. Een interludium waarna ze terug het accent leggen op interactie. Tijdens het tweede deel van de set wordt een licht gewijzigde modus aangehouden met Keeffe die explicieter op de voorgrond treedt. Alleszins ook voor fans van Karen Willems.
Stefan Keune/Dirk Serries/Benedict Taylor (30.09.2022)
Ultrakorte stroomstoten van Stefan Keune (Paul Lytton, John Butcher) op sopranino, snarengepluk van Dirk Serries op zijn “archtop” gitaar en spielereien van Benedict Taylor (London Improvisors Orchestra, Berlin Improvisors Orchestra) op zijn altviool als eerste korte kennismaking met een trio dat aan de hand van deze basis nadien uiterst omzichtig een verhaal opbouwt.
Kenmerkend zijn de stiltes die even luid klinken als de hoge en scherpe klanken van de muzikanten. De heren illustreren daarbij tot het extreme toe het verschil tussen dialogeren en links leggen.
Martina Verhoeven/Gonçalo Almeida (25.11.2022)
Twee contrabassisten met elk een eigen speelstijl en aanpak. Dat Martina Verhoeven (Onno Govaert, Colin Webster) de laatste tijd vooral achter de piano plaatsneemt en Gonçalo Almeida (Jasper Stadhouders, Chris Speed) veel werkt met multidisciplinaire kunstenaars verrijkt hun taal.
Indrukwekkend en intrigerend hoe ze hun instrument benaderen en hanteren. Beiden kiezen hier wel voor eerder besloten uitvoeringen dan krachtdadige expressie.
Volume 1 in een reeks die ongetwijfeld nog heel verrassend materiaal zal bieden en ongemeen spannend belooft te worden.” Jazz’Halo – Belgium
“Het label A New Wave of Jazz van de Vlaamse gitarist Dirk Serries blijft verrassen met fraaie albums. Dit keer gaat het om een driedubbele cd met drie concerten in een reeks Live at Plus-Etage, opgenomen in PlusEtage in het Nederlandse Baarle Nassau op drie avonden in drie achtereenvolgende maanden in 2022. Omdat elke cd een totaal andere sfeer uitademt bespreek ik ze apart. Eerst de eerste schijf.
Disc One – Charlotte Keeffe, trompet en flugelhorn en Andrew Lisle, drums spelen twee titelloze stukken, waaruit ik je steeds twee fragmenten laat horen. Het eerste stuk, dat ruim achtentwintig minuten duurt, begint met een lekker losjes drummende Lisle, waarna Keeffe hortend en stotend erbij komt, langzaam de spanning opbouwend. Energiek, vrolijk, met humor, en spannend, zoals improvisatie voor zowel spelers als luisteraars vaak heel spannend is.
Het tweede stuk, dat met ruim eenentwintig minuten iets korter is, begint prachtig met Lisle suizend op de bekkens, en ook hier word je als luisteraar al snel naar het puntje van je stoel gebracht, want de spanningsboog blijft hoog, en elke keer als je denkt dat hij wat gaat zakken pakken ze de draad weer op een hele fraaie manier op. Luister vooral ook naar het uitbundig grappige en daarna mooi stille einde.
Alleen voor dit album is het al de moeite waard om deze driedubbelaar aan te schaffen, want ik heb hem persoonlijk eerst drie keer gedraaid voordat ik naar de tweede schijf overstapte. Muziek voor avontuurlijke luisteraars – die kunnen er dan ook heel lang van genieten.” Moors Magazine – The Netherlands
“New Wave of Jazz betekent geïmproviseerde muziek, muziek voor avontuurlijke luisteraars. Het is met muziek net als met eten, je moet langzaam meer leren waarderen – ik heb olijven moeten leren eten, en naarmate er meer bijzondere buitenlandse restaurants bijkwamen ben ik veel meer smaken gaan waarderen, en ik ken nog steeds mensen die niets van sushi moeten hebben.
Ik was naar de muziek van de tweede schijf van Live at Plus-Etage aan het luisteren tijdens het strijken (strijken en muziek luisteren gaan wat mij betreft perfect samen, en ik heb de huiskamer dan voor mij alleen) toen er iemand binnenliep die al na een halve minuut riep: “Hoe kun je hier naar luisteren? Wat een vreselijke pokkeherrie!” Ik reageerde stomverbaasd en zei dat hij zijn oren misschien eens moest laten uitspuiten en dat hij in ieder geval de moeite moest nemen even wat beter te luisteren.
Want deze muziek beluister je niet als achtergrondmuziek, of als entertainment, het is geen songfestivalmateriaal en heeft geen Top-2000-potentie. Hier hoor je musici die de grenzen van de mogelijkheden van hun instrument aftasten, die op een ongebruikelijke manier muzikaal met elkaar in gesprek gaan en daar een spannend verhaal van maken, waarbij humor vaak ook toegestaan is, want het is geen bloedserieuze piepknormuziek, maar een vitaal, energiek spel dat steeds spannend is, zowel voor de musici als voor de luisteraar.
Stefan Keune op sopranino, Dirk Serries op gitaar en Benedict Taylor op viola maken het in de twee stukken die ze in september 2022 in Plus-Etage in Baarle-Nassau speelden wel heel spannend, met soms fluisterzachte passages. Daarom beluister ik deze muziek het liefste door een koptelefoon. Luister naar de fragmenten die ik uit de twee titelloze stukken heb geknipt en je krijgt een idee van het concert dat bijna een uur duurde. En bij elke draaibeurt hoor je weer meer details en finesses. Mooi.” Moors Magazine – The Netherlands
“In Baarle-Nassau werden in Plus-Etage in april, september en november 2022 concerten opgenomen in de reeks A New Wave of Jazz live events, en dat leverde een verrassend driedubbel-album met drie totaal verschillende bezettingen, waarvan dit derde duo misschien wel het verrassendste is van de drie, want je zult in de wereld van de improvisatie niet snel twee contrabassisten alleen samen zien spelen. Martina Verhoeven kende ik vooral als pianiste, maar ik wist dat ze meer instrumenten beheerst. Hier neemt ze de contrabas op samen met Gonçalo Almeida, die ik ken van het Hydra Ensemble en wat andere projecten. Samen zijn ze hier ruim veertig minuten lang alle mogelijkheden van de contrabas aan het verkennen, strijkend, plukkend en onderzoekend, en vooral ook samenspelend, elkaar uitdagend, en elkaar tot grote hoogten opzwepend. Spannend van de eerste tot de laatste noot. Prachtige meeslepende muziek, die je soms totaal doet vergeten dat je naar contrabassen zit te luisteren. Eén lange improvisatie die je ademloos van bewondering achterlaat. Een stuk muziek dat uitnodigt om er veel vaker naar te luisteren, want de finesse en de elegantie van deze twee rasmusici is ongeëvenaard.Mooi, en een fraaie afronding van deze drie-dubbel-cd. Live at Plus-Etage Volume 1 heet dit drieluik, dus we kunnen meer verwachten. Ik zit al handenwrijvend klaar.” Moors Magazine – The Netherlands
“Two duos and one trio took the stage at Plus Etage in Baarle-Nassau, The Netherlands; however, much to my surprise, on three different, non-consecutive nights. I had not heard of this stage, but I don’t move around in free improvisation circles; I know very little about free improvisation, so I am a mere amateur reviewer. This new triple CD package sees a change in cover design, and this time there are no liner notes by Guy Peters.
On the first disc, we find a recording from April 29, 2022, by Charlotte Keeffe on trumpet and flugelhorn and Andrew Lisle on drums. The latter is no stranger to this label. Keeffe’s name also turned up a few times, playing with various musicians, such as Deludium Skies, Day Evans Dale Ensemble and Kodian Plus. There are two lengthy cuts on this disc, with a relatively traditional free improvisation, free jazz approach. The instruments are recognizable, and the two have a lively interaction. For most of the fifty minutes, the energy levels are pretty up, and there is great action and reaction between the two players. Only, occasionally they seem to ‘lose’ it, or, instead, they pull back and shift into a slower gear, finding a new place to start and get the ball rolling. I am sure it isn’t easy to keep a high energy level going for a long time. For all I know, this is part of the process—a refined work.
The second is the trio recording from September 30, 2022. On stage label boss Dirk Serries (archtop guitar), Benedict Taylor (viola) and Stefan Keune (sopranino saxophone). Here too, Keune is, for me, a relatively new name. His name only came up once, albeit also on this label. Maybe it is the nature of the instruments, but the music sounds ‘smaller’, even when this trio displays great hecticness in playing the instruments. Not exclusively, but there is a lot of scratching and scraping of instruments, and lots of small notes fly around like shards, falling and tumbling around. Also, on this disc, there are two lengthy pieces of music (ten minutes more than on the first disc), which is quite an exhausting experience (and, mind you, I didn’t play this release in one go; I spread it over three days). More than on the first disc, the energy levels were way up, the sound even more fragmented, and I needed a short break when the music was over.
The final disc was recorded two months after the second disc and had a duo of Martina Verhoeven and Goncalo Almeida. They both play the double bass, which, I believe, is a first for Verhoeven. She usually plays the piano, but this is not the first time this label sees musicians switching instruments – “I never played this instrument, so I think I can”. At forty-two minutes, this disc is the shortest in this package. While not free of some nervous and hectic, there isn’t the same level of energy, which (and I am thinking here of the listener who goes for the experience of playing all of these in a row) makes, perhaps, a good moment to relax, a bit, because it’s not always the most reflective music. It is, so I guess, within the nature of the instrument used. The low end of the bass plays a role here. Interestingly they also use small bells at one point, and I believe I also heard voices. I might be wrong. Quieter at times but still very much the work of free improvisation and another fine work with some significant interaction between these two players. ” Vital Weekly – The Netherlands
A New Wave Of Jazz 
You must be logged in to post a comment.