TOM JACKSON NEIL METCALFE BENEDICT TAYLOR DANIEL THOMPSON
– HUNT AT THE BROOK AGAIN / HUNT AT THE BROOK WITH NEIL METCALFE
2cd

Disc One
Hunt at the Brook Again

First Improvisation
Second Improvisation
Third Improvisation
Fourth Improvisation
Fifth Improvisation
Sixth Improvisation

Tom Jackson – clarinet
Benedict Taylor – viola
Daniel Thompson – acoustic guitar

Recorded in Stamford Brook, London by Dave Hunt in April 2019. Mixed and Mastered by Matt Davison

Disc Two
Hunt at the Brook with Neil Metcalfe

First Improvisation
Second Improvisation
Third Improvisation
Fourth Improvisation

Tom Jackson – clarinet
Neil Metcalfe – flute
Benedict Taylor – viola
Daniel Thompson – acoustic guitar

Recorded in Stamford Brook, London by Dave Hunt in May 2019. Mixed and Mastered by Matt Davison

Sleeve notes : Guy Peters.
Layout : Rutger Zuydervelt
Executive label director : Dirk Serries.

---

---

REVIEWS

“Dirk Serries voelt zich meer dan thuis in de Londense impro scene. Dat bewijzen zijn samenwerkingen wel waar we de afgelopen twee dagen aandacht aan besteedden. Meer en meer wordt zijn label New Wave of Jazz een belangrijk vehikel om ook in onze contreien deze muziek onder de aandacht te brengen. Zo verschenen onlangs onder de titel ‘Hunt at the Brook Again’ opnames van een concert dat klarinettist Tom Jackson, altviolist Benedict Taylor en gitarist Daniel Thompson gaven in april 2019 in Stanford Brook, Londen. Een maand later trad het trio er wederom aan, nu met fluitist Neil Metcalfe, de opnames belandden op de tweede schijf, onder de titel ‘Hunt at the Brook with Neil Metcalfe’. Het is Jackson die we als eerste horen met een paar springende noten, al snel gevolgd door het snarenspel van Taylor en Thompson. Al snel buitelen de klanken over elkaar heen. Een vrij korte improvisatie waarin dynamiek een grote rol speelt. In de tweede improvisatie gaat het er geheel anders aan toe, daar creëren de drie aanvankelijk intieme klanknevels. De spanning loopt verderop echter op, waarbij vooral het samenspel tussen klarinet en gitaar opvalt. Opmerkelijk is ook die vrij hectische frase tegen het einde van dit tweede deel, als een waterval klinkt het hier. Het zijn Thompson en Taylor die we het eerst horen in de derde improvisatie, verderop subtiel ondersteund door Jackson. En ook hier loopt al snel de spanning op: schurende snaren en een alle kanten op schietende klarinetklank. Bijzonder ook hoe in dit deel de dynamische frases worden afgewisseld met bijzonder ingetogen momenten, soms nauwelijks hoorbaar. In het vierde deel overheerst weer de dynamiek, vaak met een opvallend gruizig karakter, met name door de bijdrages van Thompson. Maar hier vinden we ook een bijzonder duet van Jackson met zo te horen Taylor, of we in een nachtelijk bos zijn beland. Na een opvallend intiem begin, de eerste minuut horen we nauwelijks iets, vinden we verderop in de vijfde improvisatie één van de meest hectische momenten van deze set. De zesde improvisatie valt op door het toonzettende spel van Jackson, de snaren spelen hier duidelijk een begeleidende rol. Het tweede concert is opgeknipt in vier delen. De eerste begint opvallend gelijkmatig, met mooi laag van Jackson en de snaren in de begeleiding. Metcalfe komt erbij, de tweede stem. Ietwat slepend, maar melodieus. Tot ook hier de abstractie het overneemt. Bijzonder klinken hier verderop ook de combinatie klarinet en fluit, volledig vallen de klanken samen en die van gitaar en altviool. Fluit en klarinet bepalen ook het klankbeeld aan het begin van de tweede improvisatie, met Thompson en Taylor als begeleiders. Dan is het nog rustig, verderop neemt de dynamiek toe en wordt er gespeeld op scherp van de snede. In de derde improvisatie gaat het er weer opvallend melodieus aan toe, met bijzonder fraaie klanken van Jackson en Metcalfe. Een bijzonder speelse improvisatie, dit derde deel. Ook in het vierde deel valt het melodische karakter op, het maakt dit concert tot een minder abstracte exercitie dan die van april.” Nieuwe Noten – The Netherlands

“The double album Hunt at the Brook Again / Hunt at the Brook with Neil Metcalfe features Thompson in a trio in the first album with clarinetist Tom Jackson and violist Benedict Taylor, recorded at Stamford Brook in London in April 2019, and in a quartet in the second album, with the addition of veteran flutist Neil Metcalfe (known for his ongoing work with Paul Dunamll and the London Improvisers Orchestra), recorded at the same location a month later. Engineer Dave Hunt captured both sessions. The album’s title also refers to the first recording of the trio of Jackson, Taylor and Thompson, Hunt at the Brook (FMR, 2015), recorded at the same place, and by Hunt.

The trio brings a chamber sensibility to free improvisation and suggests a delicate and introspective exchange of ideas. These six improvisations flow organically and are much more relaxed and playful, rich with extended techniques, and often create a hypnotic and poetic, collective sound painting, as Guy Peters observed in his liner notes. These improvisations also balance the joyful spontaneity of the moment with the sensibility of instant composition. The four quartet improvisations introduce an intense and restless, risk-taking dimension to the intimate and chamber dynamics of the trio but the quartet finds its balance immediately. These improvisations create a collective tapestry of ideas and gestures, again, as complex compositions, with pure lyricism, especially on the third improvisation, and surprising elegance.” Salt Peanuts – Norway

“Here’s a two-CD set bringing together two different improv sets, and as it appears on Belgian-based New Wave Of Jazz, it sits at the more abstract, shifting, at points fairly visceral side of the improv genre. Both sets here were recorded at Stamford Brook in London in April and May of 2019- not sure if this is a small venue or studio, as doing an internet search didn’t seem to bring up much aside from the Tube station. Both sets were also recorded by one Dave Hunt- so hench the release’s Hunt At Brook title. So, the first set/ disc is from April and features the three-piece of Tom Jackson – clarinet, Benedict Taylor – viola, and Daniel Thompson – acoustic guitar- who offer up six tracks.  We go from “Second Improvisation” which is the second longest track here at just over fourteen and a half minutes. It opens with a blend of dark plucked/ angular guitar that is edged by sourly simmering string tone & descending horn sustain. We then move from a blend of more rapid and playful clarinet, dating guitar stutt, and seared viola sipes. Onto counterbalances of sawing ’n’ baying sting work, which are shifted by exuberate horn playing.  “Fourth Improvisation” slides in at the eight-and-a-half minute mark- opening with a very manic blend of darting horn piping, stop-start guitar pluck ‘n’ scrub, and searing ‘n’ swooping viola. Around the mid-way point, things become less demented/ more spaced with shifting horn wavers, and smaller compressed scrubs ‘n’ shifting neck fiddles- though things start to get manic again fairly soon.
 The second set/ disc is from May- featuring Tom Jackson – clarinet, Neil Metcalfe – flute, Benedict Taylor – viola, and Daniel Thompson- acoustic guitar. We open with the nearing sixteen & half minutes of “First Improvisation” which moves between a mixture of warbling horn haziness and malevolent pick ‘n’ pluck.  And higher pitch horn fleeting’s meet vigorous string saw ‘n’ grate. “Third  Improvisation” slides in just over the eleven-and-a-half minute mark- moving drifting horn bay & darting pick. Onto more flighty blend horn flight ‘n’ warble, meets manic saw & scrab. Through sour whistling & forlorn twang. The disc is finished off by “Fourth Improvisation” which is just over the four-minute mark- this is a decidedly swift & urgent blend of manic warble, fitful pluck, and jarring saw. Both discs here are rewarding- with a nice amount of shift & dart about the improvising. Though I’d say the second disc stood out most to me with its even balance of string and wind instrumentation, as I found the general pull/ shift of these tracks slightly more engaging.” Musique Machine – UK

“Op het eerste luik van deze dubbel-cd (‘Hunt At The Brook Again’) treden Tom Jackson (klarinet), Benedict Taylor (altviool) en Daniel Thompson (akoestische gitaar) aan. Van bij de eerste noten wordt het bordje “actie” bovengehaald. Al even snel ruilen ze de actie echter in voor een omzichtige uitwisseling om nadien een nieuwe tempowissel in te lassen. Het trio blijft zo gedurende vijftig minuten stroomstoten aan elkaar rijgen. Snarengetokkel en intens gepluk vullen de even koortsachtige klarinettonen aan.
Ze deinzen er niet voor terug om tot extremen te gaan zoals in ‘Second Movement’ (ongeveer na tien minuten) of aan het begin van ‘Fourth Improvisation’. In ‘Fifth Improvisation’ lijkt het zelfs of ze zich gaan “outen” als heuse rockers. Daar tegenover zijn er wat luchtigere en speelsere passages, meestal zelfs in hetzelfde “nummer”.
Voor het tweede deel (‘Hunt At The Brook With Neil Metcalfe’, 46’10) kregen ze het gezelschap van fluitist Neil Metcalfe. Geen drie plus een maar een hecht kwartet dat duidelijk een gelijkgestemde visie heeft en maar al te graag musiceert aan de hand van berekende toevalligheden. Concreet betekent dit dat ze continu kiezen voor het verweven van bevreemdende richtingen en samenvoegingen. Korte stiltemomenten maken hier deel van uit. Bovenal overtreft de verbeelding het pragmatische.” Jazz’Halo – Belgium

“Hunt At The Brook Again

Nagranie kwietniowe, to trio złożone z klarnetu, gitary akustycznej i altówki, posadowionych w takiej kolejności, od lewej do prawej strony naszego spektrum odsłuchowego. Na zagranie sześciu improwizacji muzycy potrzebują ponad 50 minut.

Początek, to swoiste small talks zalotnego klarnetu, na poły śpiewnej altówki i minimalistycznej gitary, która cedzi strzępy akordów. Muzycy dość szybko lepią z tego dalece emocjonalną narrację, świetnie na siebie reagują. Druga opowieść zdaje się być odrobinę mroczna, z jednej strony tworzą ją minimalistyczne szumy i szelesty, z drugiej post-melodyjne westchnienia. Improwizacja z każdym krokiem nabiera jednak mocy, a prawdziwie urokliwą ognistość osiąga po 10 minucie. Ekspresja nabiera tu niemal rockowych barw, szczególnie na strunach altówki. Trzecią opowieść zagaja gitara, altówka trzeszczy w szwach, a klarnet snuje kameralne melodie. Artyści przypominają teraz trzy gołębie usadowione na kolczastym drucie. Najpierw skaczą, potem gasną w obłoku post-melodii i strzępów dźwięku. W czwartej części muzycy serwują nam emocje od pierwszej sekundy. Altówka i klarnet niemal krzyczą, gitara z kolei stawia stemple. Improwizacja faluje niczym wzburzony ocean, bywa, że nabiera post-romantycznego powietrza w płuca, bywa, że śle nam grad drobnych, preparowanych fonii. Początek piątej części jest definitywnie minimalistyczny. Bardziej żwawa narracja rozpoczyna się w momencie, gdy na gryfie altówki pojawia się plama brudu. Emocje rosną tu w postępie geometrycznym, ale gdy zajdzie taka potrzeba, droga od fire music do post-classic chamber trwać może ledwie kilka sekund. Ostatnia improwizacja wydaje się być niezwykle delikatna. Małe melodie i filigranowe szarpnięcia za struny budują tu jednak całkiem dynamiczną ekspozycję, niepozbawioną przybrudzonych, zadziornych fraz.

Hunt At The Brook with Neil Metcalfe

W maju muzycy spotykają się już we czwórkę, a instrumentarium zostaje uzupełnione o flet. Tym razem improwizacja składa się z czterech części i trwa niewiele ponad trzy kwadranse.

Pierwsza improwizacja rodzi się z ciszy, wstaje z kolan wyjątkowo powoli. Altówka skrzypi, reszta załogi podśpiewuje pod nosem. Niektóre wątki zdają się tu brzmieć niemal klasycznie. Szczęśliwie opowieść nabiera jednak rumieńców i zaczyna toczyć się w estetyce, którą tak sobie cenimy. Dobre akcje, świetne interakcje, zadziorne frazy, wyłupiaste spojrzenia i uszy otwarte na każdy dźwięk. Narracja po kilku wzniesieniach tonie w mroku minimalizmu, ale to zdaje się jeszcze bardziej podkreślać urodę chwili. Po restarcie emocje zaczynają buzować, a improwizacja mienić się wszystkimi kolorami tęczy. Finał kilkunastominutowej opowieści, to morze wyjątkowo udanych interakcji. Kolejną część zaczynają samotne dęciaki, płynące bardzo kameralnym strumieniem. Strunowce w rekontrze ślą cięte riposty polepione w brudne frazy. Niewiele tu trzeba, by cały kwartet zatonął w ekspresyjnej, jakże kolektywnej akcji, nasyconej wszakże silnie molową melodyką. Opowieść ma jeszcze jedno efektowne spiętrzenie, zainicjowane przez nad wyraz aktywnego w tym akurat momencie gitarzystę. Trzecia improwizacja, równie leniwa na starcie, jak ta pierwsza, zdaje się wstawać z grobu. Brzmi mrocznie niczym surowa muzyka dawna. Dęciaki w żałobnych modlitwach, strunowce w roli pająków tkających coraz większą pajęczynę. Zdaje się, że każdy, nawet najdrobniejszy dźwięk znajduje tu swoje miejsce. Po fazie dramaturgicznego rozwinięcia następuje piękna finalizacja, która płynie korytem melodii i smutku. Nagranie wieńczy czterominutowa koda, która zdaje się konsumować urodę wszystkich poprzednich epizodów. Wstęp gitary i fletu, rozwinięcie w pełni kolektywne. Zróżnicowana dynamika i dużo emocji na ostatniej prostej.” Spontaneous Music Tribune – Poland

“Drie avontuurlijke improvisatiegerichte musici namen vijf jaar geleden al met zijn drieën een sessie op in Stamford Brook in London, met opnametechnicus Dave Hunt – dat werd dus Hunt at the Brook. Nu, bijna vijf jaar later, waren ze als trio terug, dus Hunt at the Brook Again, en een maand later kwam Neil fluitist Neil Metcalfe van het trio een kwartet maken – Hunt at the Brook with Neil Metcalfe, wat overigens een geheel ander album opleverde.
Klarinettist Tom Jackson en violist Benedict Taylor voelen zich net zo op hun gemak in de moderne klassieke muziek als in de geïmproviseerde jazz, en dat hoor je regelmatig terug in hun spel. Samen met gitarist Daniel Thompson verkennen ze grenzen, proberen ze samen te komen, en je hoort hoe dat in de First Improvisation nog een aftasten en zoeken is, speels, elkaar uitdagend en humoristisch, niet bang om tot een compact geluid te komen met zijn drieën.
Verderop in de improvisaties wordt het regelmatig ingetogener, en soms gewoon adembenemend mooi, maar vooral steeds spannend en een feest van drie mannen die met hoorbaar veel plezier samen muziek staan te maken op het scherpst van de snede. Heerlijk om naar te luisteren voor iedereen met open oren.
Een maand later voegde fluitist Neil Metcalfe zich bij dit trio, maar het voelt niet als een trio met een gast maar als een compleet nieuw kwartet, waarin totaal andere dingen gebeuren – er ontstaan even twee duo’s – strijkers en blazers, maar dat wordt ook weer losgelaten. Een nieuwe samenstelling levert ook nieuwe muziek op, zo blijkt, net zo spannend, maar echt anders. Een dubbel-cd om lang van te genieten.” Moors Magazine – The Netherlands

“This is a two-night registration at Stamford Brook in London in April and May 2019. The first night had Tom Jackson (clarinet), Benedict Taylor (viola), and Daniel Thompson (acoustic guitar), and a month later, the same three welcomed Neil Metcalfe, who plays the flute. This, too, is from the world of hardcore improvising and certainly doesn’t qualify as easy-listening music. Nervous most of the time and chaotic, but there is also something intimate about this music, perhaps more on the quartet disc than the trio one, and I realize that may sound odd. You could assume more people equals more sound, but not on this one. While the instruments are easily recognized, and no other techniques are used (it seems), there is, at the same time, some very free playing going on. Superficially of the kind in such a way that people approach modern painting, ‘my kid can do this too’, and, usually, they are wrong. Here, too, I think there is some pretty intense interaction going on between the three/four. Much like the DDK release, reviewed elsewhere, this music requires a lot of attention and concentration, and that, too, means playing both discs in a row is quite a stretch. For the more limited interest in improvised music, and I regard myself as such, this is beautiful stuff, but at the same, I admit that these two and the DDK one are enough for me from the musical area for this week. Vital Weekly – The Netherlands

“Hunt at the Brook Again / Hunt at the Brook with Neil Metcalfe est la suite de Hunt At The Brook, le premier disque du trio de Tom Jackson (clarinette), Benedict Taylor (alto) et Daniel Thompson (guitare acoustique archtop) publié en 2015 par le label FMR, un trio dans la pure “tradition” de l’improvisation British, la manière du guitariste faisant plus qu’évoquer celles de son ami John Russell ou du Derek Bailey acoustique . Ces trois musiciens ont multiplié les albums en duo avec l’un et l’autre. Daniel Thompson a enregistré t’other en compagnie de Benedict Taylor (Empty Birdcage) et tous deux, Compost avec le clarinettiste Alex Ward (CRAM). On retrouve Thompson et Jackson avec le trompettiste Roland Ramanan dans Zubeneschamali (Leo Records) et dans Nauportus avec le percussionniste Vic Drasler (Creative Sources). Taylor et Jackson ont oublié aussi Songs From Badly -Lit Rooms (Squib Box). Quant au flûtiste Neil Metcalfe qui s’adjoint en quartette dans le CD 2 avec cette fine équipe, on le retrouve dans deux albums en trio et en duo avec Daniel Thompson : Garden Of Water And Light (FMR) et Eight Improvisations (Creative Sources). Ces trois improvisateurs poussent l’art d’improviser aux sommets de leurs facultés et de leurs intuitions avec une authenticité et une sensibilité créatives fascinantes. Tom Jackson est tout en spirales, volutes, sursauts, pépiements avec une qualité de timbre « clarinette classique contemporaine informée par sa pratique du jazz toutes époques confondues » : admirable ! Ses deux acolytes incarnent le courant improvisationnel libre. Daniel Thompson agite ses doigts et son plectre au travers des cordes et de la touche en créant des simultanéités d’angles aigus, d’harmonies excentrées, de pincements et raclements bruitistes, d’ostinatos discrets, de trilles métalliques et d’harmoniques sauvages en favorisant l’interaction tangentielle ou la digression suggestive. Quant au « violoniste » à l’alto, Benedict Taylor, sa manière de presser l’archet sur ses cordes en étirant ses notes évasives et tendues comme si la touche chantait un appel oriental imaginaire. Taylor crée un univers différent quasi « non-occidental » : violon tzigane hypertrophié, notes étirées, saturées, glissantes, serpentines, striages carnatiques, vièle d’Anatolie murmurante au bord du silence, pizzicati puissants et décalés. Leur réunion au sein d’Hunt at the Brook occasionne une musique en trio (sans batterie) parmi les plus distinctives de l’improvisation libre telle que je l’ai découverte au fil des décennies : Rutherford/ Bailey/ Guy (puis Wachsmann), Butcher/ Durrant Russell, Christmann/ Altena/ Lovens, Wachsmann/Beswick/ Wren, etc… Au fil des secondes et des minutes durant six improvisations, ils élaborent une architecture tridimensionnelle, des mouvements métamorphiques qui s’emboîtent, s’échappent et renaissent sous d’autres formes… sous le signe directeur de l’ébat ludique et le partage de l’espace et des sons/ On a de cesse de voir et entendre où cela les mènent, quand ils retombent sur leurs pieds ou s’envolent dans les sphères.
Avec l’inclusion du flûtiste vétéran Neil Metcalfe, on est au-devant d’une surprise. Neil Metcalfe a joué et enregistré aux côtés de John Stevens, Roger Smith, Nick Stephens, Tony Marsh, Paul Dunmall, Paul Rogers, Phil Gibbs, Adrian Northover, Daniel Thompson, Phil Wachsmann. Il est apprécié pour son approche minutieuse et maniaque dans les infimes déplacements – glissements de la note « juste » en adaptant subtilement l’embouchure de son épaisse flûte noire. Tous ses collègues qui ont (acquis) une oreille musicale « absolue » se régalent. En quartet dans le CD 2 , le quartet commence à petits pas émaillés de silences, de frottements lents et nuancés, la clarinette lunaire et la guitare pincée égrenant deux ou trois notes répétées discrètement. La musique se fait petit à petit cascadante, Daniel Thompson accroche les intervalles les plus outrés percutant les cordes assourdies ou en harmoniques de sa six cordes, ravageant la conception du jeu de guitare « atonal ». Tom Jackson spirale avec une articulation magistrale. Entre ces deux pôles pépie la flûte de Neil Metcalfe comme s’il s’envolait de l’Empty Birdcage du label de Thompson. Les séquences s’enchaînent comme les mouvements d’une œuvre pensée et délimitée dont ils n’ont pas à suivre la partition inventant la musique immédiatement sachant précisément comment jouer et inventer au moment opportun et à celui qui surgit sans crier gare. Et sans mimique ni clin d’œil appuyé, le savant dosage étant le maître-mot. Entre les deux souffleurs , on note aussi une empathie profonde et une connivence tant au niveau des sonorités que des légers étirements de notes, infimes glissandi évanescents ou tourbillons de notes évoquant les gazouillis de joyeux volatiles échappés de la volière (Empty Birdcage). La présence active de Neil Metcalfe renforce encore l’excellence du trio devenu quartet et la sagacité collective. La simultanéité de propositions de jeu, de timbres, de lignes, les contrastes les plus suaves ou les plus forcenés, la variété des affects et des suggestions accouche d’un kaléidoscope de l’infini et d’une poésie en écriture automatique, celle des surréalistes. Il en résulte une magnifique expérience d’écoute.” Orynx-improvandsounds – Belgium

“Hunt at the Brook (recorded in 2014) has felt like a pivotal album for me, in terms of finding my own interests in this space, i.e. as slowly moving away from following a variety of other sources (as can seem inevitable…), into more personal priorities & articulations. Moreover, that’s been underscored by ongoing interest in the performers involved: Just this past May, I reviewed It used to be an elephant (recorded in 2022 & released on Daniel Thompson’s Empty Birdcage label), a quintet combining the original trio with frequent collaborators Dirk Serries & Colin Webster. (That album comes off as more exploratory, preliminary again with its unusual ensemble….) And there I’d traced some historical relations as well, including to me in this space, so I’ll skip over some of that now. Nonetheless, the recent release of two albums at once on Serries’ “A New Wave of Jazz” label — Hunt at the Brook Again & with Neil Metcalfe — necessitates some further thoughts on chronology (as well as confirms that Hunt at the Brook was a significant project for the trio of musicians involved): The addition of Metcalfe on flute for the second album of this double release raises as well his participation (with Thompson) in Runcible Quintet, e.g. their own quartet formation on (half of) Four suggesting something of the quartet interaction here. Of course, the Runcible albums have more in the way of rhythmic articulation via drums, but there’s a sort of tuneful “anthropology music” cultivated as well. (This is a notion I’ve been articulating here over the past few years, namely musical inspiration from “natural” sounds, e.g. zoomimesis, or in this case more in the way of outdoor resonances woven into a sort of harmonic tapestry….) And there’s likewise a sort of pointillism much of the time underlying Hunt at the Brook, multiple relations woven more densely than a real (ecological) scene, evoking multiple perspectives & collisions in counterpoint…. So the chronology here implicates Runcible as well, the latter’s most recent album Three having been recorded in March 2019 (& reviewed here in May 2020), followed by Hunt at the Brook Again in April 2019 & Hunt at the Brook with Neil Metcalfe in May 2019. And I’d already been emphasizing post-pandemic productions here, so this does come to seem like the past…. Still, both albums have been quite compelling, and further (even centrally…) illuminate subsequent productions: 2019 had opened for Thompson & Benedict Taylor recording the double duo album T’other in January (launching Thompson’s new label…), as reviewed here in November 2020, i.e. only after I’d reviewed the horn-less SETT (recorded in November 2019, and first documenting the unusual double acoustic guitar formations that followed these trio & quartet chamber ensembles…). (Taylor himself also went on to record a series of duos that year, including Live Offerings 2019 with Serries, reviewed here in March 2021, plus e.g. Knotted Threads with Yves Charuest on Inexhaustible Editions…. Moving ahead then, he appears with Serries & e.g. with Stefan Keune for the middle disc of Live at Plus-Etage, Volume 1 too, recorded last September: That understated triple album, also produced by Serries, includes two striking duo recitals as well, from different musicians who also intersect this unit sometimes.) Meanwhile, I’ve had more of an “in order” (if sparser…) chronology for clarinetist Tom Jackson (who joined the core Hunt at the Brook trio later, replacing Alex Ward from Compost, as reviewed here in April 2013…), appearing e.g. with the trio album Nauportus with Thompson (reviewed already July 2019, but after the present recordings were made), and then Dandelion (actually recorded in the interim in 2021) with Serries instead on guitar. (The latter was also presented in big, dynamic 24bit sound — as are now Hunt at the Brook Again & Hunt at the Brook with Neil Metcalfe….) And then Thompson himself has recently e.g. reprised his duo with Webster, releasing However, Forward! (as recorded only last October) this month on Webster’s Raw Tonk label, yielding a relatively tighter articulation for that ongoing formation…. So then one thing I’ve (apparently) learned from doing this sort of review over the years is that it becomes too easy simply to trace relations…. What about the specific music? Why do I return (even to 2019 yet again)? For one, there’s always more to appreciate, even to learn! For instance, sometimes I feel smart for appreciating the original Hunt at the Brook, but the notes for this new release also tell me that I didn’t pick up on title, which names the engineer & (studio) location. (So then I don’t feel so smart.) Anyway, I’d instead focused on the outdoorsy quality (pace the previous), and even a sense of nostalgia, i.e. as “also” reflected in the track titles. (And admittedly, the fact that this was a substantial album, lengthy rather than short, figured into my interest in those days, i.e. offering more to chew on over time….) Now the “new” albums — & they’re still significantly more recent than the original trio, even if one wonders why the delayed release… — dispense with track titles (as so often in this space…), figuring similar material inspirations into a denser & more detailed network, seeming to leave behind nostalgia per se (about which I’ve already expressed ambivalence…). (There’s of course still the matter of my own familiarity….) So while Hunt at the Brook Again provides a remarkably taut & lively exploration of some of the earlier ideas in greater depth & concentration (as befitting a reprise five years later…), Hunt at the Brook with Neil Metcalfe then broaches some different interactions, more in the way of harmonic shading (e.g. via register between the two woodwinds), yielding almost a modernist vibe in more chordal sections (& incorporating e.g. traffic, beyond anything potentially idyllic…). A similar, more chordal (v. pointillist) approach then opens It used to be an elephant (without Metcalfe), before turning elsewhere…. Acoustic guitar particularly feels like a pivot for the quartet formation, articulating counterpoints rhythmically, the potentially chordal viola often functioning more like a horn, raucous even at times, almost an alto sax…. Hunt at the Brook with Neil Metcalfe can thus feel almost like three top lines — & regular readers will know that pairing flute with clarinet was likely to appeal to me… — yielding a “different” approach to (fluid) harmonic combinations, pace e.g. “spectral” ideas on (“natural”) overtone relations. There’s also some real “fire” on both albums, especially from violist Taylor, but the “modernist” feel also involves tangible affective modulation, a sort of sinking-calming at times (including dueling runs…), moody… maybe sometimes almost new age-y? But with its assertive opening & quicker pace of articulation & dynamics, Hunt at the Brook Again had already made Hunt at the Brook seem relatively more stark (or classic…), similar materials & inspiration worked further into more intricate articulations…. Both formations are still able to summon a sense of quiet (or even silence) as well, via basic fluidity figuring dynamics throughout. As far as musical parameters per se then, i.e. in addition to their articulation of an abstracted ecology, it’s perhaps this sense for “dynamics” that most marks this group of colleagues as (sometimes) a collective. Theirs is thus a rich (rather than simplistic…) interaction with the world (& especially its outdoor sonic palette…), yielding a regime of actively shifting attention, figuration & human choice as well. Counterpoint per se then comes to feel like a condensation or embodiment of multiply intersecting experiences.” Todd McComb’s Jazz Thoughts – UK