CARLOS “ZINGARO” GUILHERME RODRIGUES JOSE OLIVEIRA – ZWOSCH, ZWOSCH, ZWOSCH
cd

Carlos “Zíngaro” – Violin
Guilherme Rodrigues – Cello
José Oliveira – Percussion

Live concert at Festival DME – Lisboa Incomum, recorded by Mariana Vieira and Jaime Reis on the 30th July, 2021. Mastered by Dirk Serries.

Title inspired by Kurt Schwitters.

Sleeve notes : Guy Peters.
Layout : Rutger Zuydervelt
Executive label director : Dirk Serries.

---

---

REVIEWS

“Zwosch, Zwosch & Zwosch is an improv release that wonderfully swings between the manic and seared, to the more moody and atmospheric. It’s an album/ release that truly keeps the listener firmly on their toes throughout its nearing thirty-three-minute run. The release brings together three Portuguese improvisers- Carlos “Zíngaro” – Violin, Guilherme Rodrigues – Cello, and José Oliveira – Percussion. The album consists of a recording of a set from the Festival DME – Lisboa Incomum on the 30th of July, 2021. The single track featured here rolls in at thirty-two minutes & fourteen seconds. We open with a blend of rattling percussive drags, neck saws/pulls, and sudden crashes/ runs. As we move on we go from manic string swoons ‘n’ swipes blended with darting/ shifting percussive tones. Though to drops into broodingly moody droning/ simmer- which are edged by scuttling scraps & rubs. Onto rapidly tightening bass runs, fiddling swoons, and playful ethnic percussive rolls & shifts. Throughout the three players nicely shift from one place to the next- with both a feeling of true freedom & flare, yet there are also moments of mood/ near melody too. And I could have easily listened to these three for another half an hour or so, as their playing is both rewardingly eventful and atmospherically fired. Zwosch, Zwosch & Zwosch is a wonderfully unpredictable improv ride, and you really don’t know what’s around next sonic corner. And this maintains even after a few plays, so it most certainly deserves revisits.” Musique Machine – UK

“Zwosch, Zwosch & Zwosch captures a live performance of three innovative Portuguese improvisers – legendary, master violinist Carlos «Zingaro», Berlin-based cellist Guilherme Rodrigues, known for his ongoing free improvised meetings with his father, violist Ernesto Rodrigues (the head of Creative Sources Recordings) and percussionist (and visual artist) José Oliveira, known from the band of trumpeter Sei Miguel. This ad-hoc, intergenerational trio was recorded at Lisboa Incomum during Festival Dias de Música Electroacústica (DME) in July 2021. The 32-minute piece alternates between bold and restless free improvisation, abstract exploration of sound-oriented extended techniques and experimental contemporary chamber music. It is performed with a sense of urgency but keeps a cohesive interplay and form. As Guy Peters observes in his liner notes, the trio moves harmoniously, «like a flock of birds following a mysterious, shared course».” Salt Peanuts – Norway

“Geen naam van een advocatenkantoor of niet de titel van een vergeten aflevering uit het repertoire van Monty Python deze ‘Zwosch, Zwosch & Zwosch’. Het betreft het triumviraat van Carlos “Zingaro” (viool), Guilherme Rodrigues (cello) en José Oliveira (percussie) dat de inspiratie haalde bij de Duitse dadaïstische collagekunstenaar en klankengoochelaar Kurt Schwitter. Deze drie improvisators “pur sang” uit de Portugese scene doen hem alle eer aan met de opname. Ze gebruiken wat percussie en geschuifel over snaren als introductie van dit concert dat plaatshad op 30 juli 2021 tijdens het Festival DME in Lissabon. Doodse stilte langs de kant van het publiek en een steeds complexer kluwen van akoestische klanken op het podium. Indrukwekkend hoe deze muzikanten met een minimum aan gereedschap een gelaagde en ingenieuze structuur opbouwen. Of hoe ze hedendaagse kamermuziek ogenschijnlijk nonchalant koppelen aan doorgedreven impro. Soms lijkt het of ze over elkaar heen struikelen maar elke beweging of uithaal geeft aanleiding tot een nieuwe gecalculeerde zet.
Voor nadere kennismaking met het trio verwijzen we naar de hoestekst van Guy Peters. Van daaruit is het een kwestie om de interessante discografie van de drie uit te pluizen. Dit leidt tot connecties met onder meer Paul Lytton, Joëlle Léandre en Peter Kowald.” Jazz’Halo – Belgium

“Portugalskie spotkanie miało miejsce w sercu lizbońskiego lata roku 2021. Kameralne, strunowe (skrzypce i wiolonczela), ale pełne zaskakujących emocji, szczególnie dzięki bardzo aktywnej pracy perkusjonalisty, który nie stronił od rytmicznych, niekiedy całkiem dynamicznych akcji. Dodajmy, iż koncert jest nieprzerwanym strumieniem dźwiękowym.

Już od startu perkusjonalista silnie akcentuje swoją obecność – zdaje się mieć w ręku mnóstwo przedmiotów, które jednocześnie wydają dźwięki, choćby miseczki wypełnione metalowymi kulkami. Wiolonczela budzi się do życia ze śpiewem na ustach, z kolei skrzypce naciągają wyjątkowo suche struny. Trochę akcji mechanicznych, garść rezonujących fraz i incydentalnie preparowane frazy ze strony każdego z muzyków. Perkusjonalista w tę różnorodną i wielogatunkową improwizację wkłada mnóstwo kreatywności, którą usytuować można w nieskończonych doświadczeniach free improv, z kolei skrzypek i wiolonczelista uzupełniają ów gatunkowy tygiel mnóstwem fraz post-barokowych, ale niekiedy wręcz bogactwem godnym renesansu. Narracja ma tu wiele faz, urokliwe skrzy się gęstymi porcjami ekspresji, innym razem chowa w ciszy i zdaje się wtedy produkować jeszcze piękniejsze frazy. Dużo mamy melodii, ale także zaskakujących sytuacji, gdy nagle wszystkie instrumenty brzmią niczym wataha dzikich perkusjonalii. Po 20 minucie napotykamy na szczególnie fascynujące wydarzenia – najpierw skrzypek i wiolonczelista siłują się ze strunowymi naciągami, a towarzyszy im nerwowy, szeleszczący perkusjonalista. Potem następuje skok w estetykę muzyki dawnej, bogaconej sekwencja gongów. Gdy cello niespodziewanie przechodzi w tryb pizzicato, improwizacja zaczyna nowe życie, przez moment stając się teatrem jednego aktora. Tuż potem, już w niedalekiej bliskości zakończenia, dostajemy porcję wyjątkowo pięknych, strunowych śpiewów, które doposaża w emocje niecierpliwy i znów niezwykle kreatywny perkusjonalista. Ta niebywała, choć jakże krótka podróż zwieńczona zostaje wspólnym, szczęśliwym dronowaniem.” Spontaneous Music Tribune – Poland

“Rencontre au sommet du voloniste portugais Carlos Zingaro, une légende de la free-music, du violoncelliste « encore jeune » Guilherme Rodrigues, lui-même fils de l’altiste vétéran Ernesto Rodrigues, et du percussionniste José Oliveira, un des premiers collaborateurs des Rodrigues père et fils dans « Multiples », le premier album du catalogue Creative Sources cscd 001 – 2001. Ayant reçu ce CD “Zwosch, Zwosch & Zwosch” de son producteur, le très actif guitariste belge Dirk Serries, j’avais cru lire en vitesse qu’Ernesto en faisait partie. Mais surprise ! C’est José Oliveira, un bien intéressant percussionniste, parfait pour ce genre de trio dont les échanges incarnent toutes les mutations et phases de jeu possibles en manipulant les trois instruments : violon, violoncelle et percussions, sous tous les angles. C’est avec un malin plaisir que les deux cordistes évoquent précisément les frappes caractéristiques de rebond sur les peaux et ustensiles et savent s’en détacher avec élégance. Lorsqu’un drone en suspens est joué par le violoncelliste à l’archet, on entend poindre le sifflement du bord de la cymbale (archet, corde frottée ?). L’art de passer d’une séquence sonore à l’autre spontanément, subrepticement ou par contraste subit. Ce concert live at Festival DME @ Lisboa Inconum est joué d’une traite incluant les silences intermédiaires qui relance l’action collective. Dans ce deuxième mouvement, chacun joue son idée et tente le tout pour s’insérer dans celle de l’autre ou suggérer des nuances et une intention : un magnifique duo entre Guilherme R et José O à la fois rythmique libre et ostinati brisés duquel le violoncelliste semble s’évader, puis revient soutenir le percussionniste pour s’effacer discrètement alors que tinte une cloche. Troisième mouvement des pizzicati graves genre contrebasse ouvre l’espace pour la sonorité suave et les arabesques délicieuses de Carlos Zingaro. Les deux cordistes se jouent un contrepoint mutuel par-dessus les sourds et discrets martèlements bancals d’Oliveira sur un tambour assourdi. Effets de cavalcades et coups d ‘archets intenses du violoniste accroché aux trois ou quatre mêmes notes d’une gamme désespérée dont il presse la vibration avec force sur la touche saturant le son alors que le batteur décale les pulsations en frappant hors-temps et désorganisant la cadence vers l’anarchie. Et ensuite … tout se conclut par surprise comme si tout cela n’avait pas existé. Trente-deux minutes évasives d’improvisation ludique véritable qui comprime le temps , la durée autant qu’ils en étendent sa perception et son ressenti. La virtuosité est sollicitée à quelques moments précis et justifiés par la dramaturgie implicite de l’événement musical et s’évanouit face aux émotions, aux qualités de timbre, au plaisir de jouer à l’inspiration du moment immédiat. J’ajouterai que la démarche pointilliste à la fois discrète et joviale de José Oliveira est en phase avec ces deux spécialistes éprouvés du violon qu’il soit « dessus » ou « basse » qui ont tant de choses à se dire et auxquels J.O. a tant à partager, donner et recevoir. Mirifique !” Orynx-Improv’andsounds – Belgium

“In Vital Weekly 1397, I reviewed a CD by Dirk Serries, Benedict Taylor, and Friso van Wijck they released on the Portuguese label Creative Sources Recordings. Now, the Portuguese entered Serries’ label New Wave Of Jazz. The improvised music scene is small but very busy. A trio consisting of Carlos “Zingaro” on violin, Guilherme Rodrigues on cello, and José Oliveira on percussion. They played on July 30, 2021, in Lisbon, and for the title, they took inspiration from Kurt Schwitters. I think there isn’t a data element in the music. The piece on this CD spans thirty-two minutes, and I don’t know if this recording covers all that was played that night or if there was some editing. I can’t tell from hearing the music. Their approach is pretty traditional in that the three instruments are instantly recognizable as such. They reach for the small sounds, but the louder
ones are more in favor. The recording is a direct one, without any coloring, a straightforward one, as if we are very close to the players and hear every detail; almost every detail is perhaps better said. There is fresh chaos, but that’s not the goal of the music. I believe it is all about the interaction between the players, and there is a lot of that. There is a short break in the middle, and after that, the music seems a bit more organized and orchestral—quite a blast.” Vital Weekly – The Netherlands

“New Wave of Jazz is een Belgisch platenlabel dat avontuurlijke improvisatiejazz op de kaart zet. Het label van gitarist Dirk Serries draaide in eerste instantie vooral op musici uit België, Nederland en het Verenigd Koninkrijk, maar de grenzen worden steeds meer verlegd, zodat we nu met een volledig Portugees trio mogen kennismaken.

Cellist Guilherme Rodrigues speelt in deze sessie van ruim een half uur samen met de veelzijdige percussionist José Oliveira en een oude rot in het vak, de violist Carlos “Zingaro”, en je hoort hoe ze in dat half uur op een verbluffende manier een breed spectrum aan mogelijkheden verkennen. Op een bepaald moment zijn ze gedrieën puur ritmisch bezig, terwijl er even later prachtig breed en lyrisch wordt uitgehaald. Als luisteraar zit je steeds alert te luisteren, want elk moment verandert er wel subtiel iets waardoor het muzikale verhaal weer een andere richting op gaat.

Er is dan ook ruimte voor een cellosolo van een minuut, terwijl de anderen even later naadloos invallen alsof ze al een leven lang samen spelen. Muziek om ademloos te beluisteren. Voor iedereen met open oren en de bereidheid vaker naar een stuk te luisteren, want geloof me, bij een tweede keer is deze muziek nog mooier.” Moors Magazine – The Netherlands