ONNO GOVAERT + VERHOEVEN/SERRIES – TWOFOLD
2cd
Disc One : TWOFOLD – Onno Govaert with Martina Verhoeven
Disc Two : TWOFOLD – Onno Govaert with Dirk Serries
Onno Govaert : drums
Dirk Serries : acoustic guitar, amplified
Martina Verhoeven : piano
Both sets performed, recorded, mixed and mastered at the Sunny Side Inc. Studio, Anderlecht (Belgium) on October 18th, 2021.
Sleeve notes : Guy Peters.
Layout : Rutger Zuydervelt
REVIEWS
“Frequently called upon to power larger groups like Cactus Truck and Kaja Draksler’s Octet, Dutch drummer Onno Govaert brings his mature approach to duets with two adventurous Belgian improvisers: pianist Martina Verhoeven and guitarist Dirk Serries. Going one-on-one with each on one CD of the is two CD set, the result is an extension of for instance Han Bennink’s duos with Derek Bailey or Baby Sommer’s with Cecil Taylor. A much less percussive pianist than Taylor. Over the course of these three parts of her program with Govaert, Verhoeven’s dynamic range moves from delicate clips and almost literal key tickles from the piano’s highest range to pedal point emphasis which is immersed in the bass clef. Energetic and swaying her linear motions include speedy glissandi and metronomic pacing as she pours notes into the narrative. To link up with the multiple textures or single note patterns from the pianist, Govaert too takes on diverse identities. Drum smacks and cymbal clashes meet her pressurized runs while bell-ringing plinks and wood block pings contrast with dark soundboard rumbles. The tightened interaction usually includes repeated expressions from each side. Most tracks start quietly and intensely with Verhoeven projecting a straight-ahead theme. As variants flow from each, the piece gradually becomes louder and chunkier with drum variations encompassing descriptive ruffs and extended press rolls. The concluding section moves down to stop-start chording and spaced drum taps that meld matured expression with references to the improvisation’s head.
Serries’ amplified acoustic guitar adds a metallic tinge to his single-track meeting with Govaert. Spaced with silent interludes and sequences of pressure and ease, the piece evolves with as many strong strokes from the guitarist as the drummer. Throughout with swishing cymbals, drags and reverberations, Govaert meets National steel-sounding twangs and slurred fingering buzzes with restraint. Serries sometimes pivot to string strums as well as brief passages that involve the highest timbres of the guitar up near the tuning pegs. Moving from anvil-hard crunches to pinpointed rim cranks the drummer eventually joins the guitarist in a reflective story-telling mode. As the track action is resolved with drum top rubs and smoothly paced frails, a final drum thump signals the finale.
Without overstepping the boundaries of taste and focus, each disc projects a mature mixture of idiophone and chordal instrument timbre. Each can be listened to for appreciation of the close-knit evolution of cohesive ideas.” Jazzword – Canada
“Twofold is a double CD set which finds Dutch jazz drummer/ percussionist Onno Govaert pairing up with two players, for two fairly varied improv sets. For the first CD, he is joined by Belgian Pianist Martina Verhoeven for three around fifteen-minute tracks. And for the second he’s joined by Dirk Serries, whose also from Belgian and plays amplified acoustic guitar- on a single forty-two-minute track. Govaert has been active since the early 2000’s both releasing solo/ collabs, as well as being part of projects such as free jazz/ improv trio Cactus Truck, free improv five piece In Layers, and around five or six other projects. So on the first CD, he is joined Martina Verhoeven, for three around fifteen-minute untitled tracks. The first track opens with just Govaert- with a complex & darting blend of cymbal snap ‘n’ dart, skittering drum smashes, and tom smashes. Fairly soon Verhoeven piano work appears, and it’s just as complex ‘n’ darting, mixing rapid bounds, rolling cascades and fraught mid to high key flits ‘n’ flirts. As the track moves on, we get sudden breaks in the type of percussion, moving from rim hits, chime smashes, wood snares, etc. As Verhoeven mirrors these shifts with low-end clunk ‘n’ bound, and sudden racing key runs. The second untitled track opens with set spotting high note keys, and fairly rapidly this is joined by different types of percussion darts- as the piano playing opens up into more varied clusters of notation runs. Later on, we move into busier and very cymbal-heavy runs, which are matched by rolling reels of key bound ‘n’ race. The third track begins with just playful jerking key clusters, within the first minute these are joined by equally playful, and at points quirky mixed percussion snaps ‘n’ darts. As the track continues both the key and percussion become wonderful manically jaunting in their attack. Before reducing down to just stark key hints and light percussion rustles. Moving onto the second disc and Govaert is joined by Mr Serries for a single forty-one-minute track. It opens with a blend of tight cymbal smarts ‘n’ runs, which are joined by jagged guitar strums ‘n’ chugs. As the track moves into its sixth minute more woozy neck jigs are added into the mix, as the percussion becomes slightly loose ‘n’ spread- yet these are no less tight. By around the mid-way point, the guitar has become bluntly bounding in its strums, with stray string scarps- as Govaert builds a shifting flow of different percussion hits ‘n’ darts. As we move towards the end of the track the percussion has become way more rapid crashing in its rolling folds, and Serries wild scrubs ‘n’ strums his guitar. Twofold highlights both Govaert’s detailed and at times complex percussion craft, as well as his ability to interact with these two great players in an invigorating and vivid manner. All told two most worthy improv sets, and another great release from the New Wave Of Jazz.” Musique Machine – UK
“Jeśli duet perkusji i fortepianu zaliczyć moglibyśmy do post-kameralistyki, która zwinnie łapie bakcyla free jazzu, to duet tejże perkusji z gitarą akustyczną (całkiem silnie amplifikowaną) najudaniej byłoby pomieścić w szufladzie nerwowego post-rocka, który równie chętnie wpada w sidła free jazzu, jak toczy boje na skraju avant-rockowej improwizacji. Jedno wszakże nie ulega wątpliwości – podwójny album prezentuje wyjątkowo smakowite oblicze Onno Govaerta, drummera, którego nagrania śledzimy od ponad dekady, a którego artystyczny rozwój zdaje się nie mieć granic. Improwizacja pierwszego duetu podzielona została na trzy części o nieco zmiennej dramaturgii. Początek zdaje się być nerwowy, a każdy z muzyków niecierpliwy. Narracja, wyzwolona z wszelkich uwarunkowań gatunkowych, ma tu pokrętną dynamikę i buduje emocje w sposób dalece niepowtarzalny. Od free jazzowej furii po post-kameralne subtelności. Te drugie atrybuty zdają się kreować szczególnie dobitnie drugą część. Dużo akcji minimalistycznych, pracy fortepianowego wnętrza i rezonujących talerzy. Zmysłowy chill-out szybko sięga tu free jazzowego nieba, choć każdy ruch muzyków wydaje się być ulotny i nieoczywisty. W podobnej atmosferze toczy się trzecia odsłona tego duetu. Małe porcje preparowanych fraz powstające blisko ciszy i znów zagadkowy rytm, ledwie sugerowany, jakby w zawieszeniu, wokół którego toczy się improwizacja. Zakończenie albumu z jednej strony jest dość dynamiczne, z drugiej nasączone mrokiem i tajemniczością. Sam finisz zaś doprawdy fenomenalny – potężne pokłady energii kinetycznej stają się tu szelestem fortepianowych młoteczków. Kolejny duet podany zostaje na dysku w jednym traku, choć ewidentnie składa się z czterech epizodów, które trwają po około dziesięć minut. Początek, to bijąca stopa na bębnie basowym i gitara, która rozsiewa meta rockowe zarazki. Chropowata, czerstwa narracja, po pokonaniu kilku zawiłych wiraży efektownie piętrzy się i skrzy free jazzowymi emocjami. Jeśli Onno stawia tu na dynamikę, to Dirk często zwalnia i sięga po dźwięki preparowane. Muzycy jednocześnie stymulują i temperują wzajemne reakcje. Każdy z owych podepizodów wydaje się mieć dość zbliżoną dramaturgię. Celem każdorazowo jest pewne spiętrzenie, metody zaś dojścia do niego subtelnie się od siebie różnią. W trzeciej i czwartej fazie improwizacji gitara frazuje niekiedy dość basowo, a w jej brzmieniu doszukać się możemy fraz godnych pedal steel guitar. Narracja na ogół toczy się kolektywnie, a fragmenty solowe traktować możemy jako incydenty. Ciekawy jest sam finał. Muzycy zdają się tu dawać upust swoim rockowym, by nie rzec punkowym temperamentom. Jest głośno i naprawdę czupurnie.” Spontaneous Music Tribune – Poland
“Een dagje samen improviseren door drummer Onno Govaert, gitarist Dirk Serries en pianiste Martina Verhoeven leverde bovenvermelde dubbel-cd op. Een mikadospel van drie specialisten ter zake die weliswaar hun eigen regels en assimilatieprocessen opstellen. Misleiden ze elkaar voortdurend of complementeren ze elk voorstel van hun medespeler? De intriges stapelen zich aan een razendsnel tempo op. Het is wel zo dat het telkens om een duo performance gaat waarbij Govaert (Kaja Draksler, Thurston Moore, Terrie Ex) eerst Verhoeven als sparring partner heeft en nadien Serries. In het eerste geval overheerst in soortgelijke context haast automatisch het percussieve aspect. Een toboganrit midden een decor geperforeerd door ontregelde ritmische technieken.
De tweede set met Serries is een logisch vervolg door de gitarist zijn stuiterend en jachtig snarengegoochel terwijl Govaert deze keer al eens meer opteert voor een roffelende werkwijze. Hoedt u voor de energieke finale waarin de heren hun respectievelijke innerlijke duivels ontbinden. Onvermijdelijk duiken er in beide opnamen parallellen op met de werelden van Pierre Boulez, Iannis Xenakis en Karlheinz Stockhausen. Zeker ook voor fans van Lucas Niggli.” Jazz’Halo – Belgium
“Na een solo van Govaert grossieren zowel hij als Verhoeven in abstracte patronen. Soms schuiven we wat richting het ritme, maar echt gestroomlijnd gaat het er nergens aan toe. Wel neemt verderop het tempo wat af en hoor je de twee zoeken naar welke noten het beste passen, hoe ze elkaar het beste kunnen aanvullen. Iets dat natuurlijk vaker gebeurt tijdens deze set, soms tegen de stilte aanleunend. Maar het meest spannend zijn toch die frases waarin ze beiden het ruime sop kiezen. Pas dan merk je wat een prachtige combinatie piano en drums in feite vormen. Als Verhoeven de lage noten kiest lopen de klanken mooi in elkaar over, kiest ze daarentegen voor de hoge noten dan ontstaan er schitterende contrasten. Zeker voor vrije improvisatie begint de set van Govaert en Serries opvallend gestructureerd. Serries zet duidelijk de toon, Govaert ondersteunt. Het wordt verderop wat abstracter, maar het duurt lange tijd voordat we in eenzelfde maalstroom terecht komen als in de set met Verhoeven. Dat begint na een opvallend ingetogen solo van Govaert rond de dertigste minuut. Maar dan is het ook echt raak. Een oeverloze stroom aan klanken, zonder dat het een ondefinieerbare brei wordt. Uiteindelijk vinden ze weer de rust en bewegen ze gaandeweg richting de stilte.” Nieuwe Noten – The Netherlands
“Twofold” chiude l’ultimo lotto di cd pubblicati dalla A New Wave Of Jazz, composto da “Today And All The Tomorrows”, “Translucence” e “Vistas”. A differenza dei primi tre, il disco inciso da Onno Govaert con Verhoeven e Serries è un doppio cd: il primo suonato dal batterista olandese con Martina al pianoforte; il secondo con Dirk alla chitarra. Entrambi i set sono stati registrati e mixati al Sunny Side Inc. Studio di Anderlecht, in Belgio, il 18 ottobre del 2021. Il primo dei due cd è una lunga improvvisazione divisa in tre parti: la batteria di Govaert definisce fin da subito la struttura ‘aperta’ del brano entro il quale il pianoforte di Martina Verhoeven è libero di muoversi in tutta libertà. La parte centrale, la seconda, è la più movimentata, con i due musicisti in stato di grazia, in grado di suonare come un’intera orchestra (free-)jazz. Completamente diverso il secondo set. Serries ha attaccato l’amplificatore alla sua chitarra e lascia i suoni decantare più a lungo: accenna a scale blues e tra le mille note che tira fuori dalla sei corde, fa intravedere armonie jazz. Dal canto suo Onno Govaert sembra seguire il chitarrista, con accelerazioni e decelerazioni, assecondando l’enfasi su ritmi binari. Intorno alla boa dei tredici minuti i due musicisti sembrano scambiarsi i ruoli: il batterista crea spazi multidimensionali e Serries dà sfogo alla sua fantasia con micro-suoni generati da un’accordatura non convenzionale.” Ondarock – Italy
“Twofold is een dubbel-album – op de ene cd hoor je drummer/percussionist Onno Govaert spelen met pianiste Martina Verhoeven, op de andere cd speelt Dirk Serries versterkte akoestische gitaar, ook met Onno Govaert. Het album met Martina Verhoeven doet oppervlakkig gezien wat denken aan een klassiek jazz-piano-drums-duo (denk aan Cecil Taylor in Berlijn) maar Verhoeven en Govaert durven paden te bewandelen die eerder nog niet bewandeld waren – eat your heart out, Cecil Taylor! Waar bij soortgelijke duo’s de pianist vaak de Grote Solist is en de drummer de ondersteuner, zijn Govaert en Verhoeven volledig gelijkwaardig, en dat betekent bijvoorbeeld ook dat Verhoeven regelmatig een stapje terug doet om Govaert de ruimte te geven, en dat pakt steeds enorm goed uit. De drie stukken die we hier horen zijn alle drie fenomenaal mooi en spannend van begin tot eind. Een album om heel vaak te herbeluisteren ook, want dit is echt een groeiplaatje. Toen ik het album van Govaert met Dirk Serries net had opgezet wandelde er een vriend binnen die lollig opmerkte: “had je opnames van je kinderen teruggevonden?” Een stompzinnige variatie op de opmerkingen die sommige moderne kunst vroeger kregen: “Dat kan mijn neefje van vier ook…” Niets is minder waar natuurlijk, maar het geeft wel aan dat je voor deze geïmproviseerde muziek nog net even wat meer je best moet doen. Om te beginnen is het aan te raden het hele stuk van zo’n drie kwartier te beluisteren, dan zul je tot de conclusie komen dat er onder meer heel ingetogen stukken tussen zitten, en misschien hoor je zelfs bij die eerste draaibeurt al de magie van deze twee virtuoze musici die elkaar weer op een heel andere manier uitdagen – het muzikale avontuur is er niet minder om, en als je bereid bent je oren open te zetten kon er wel eens een complete wereld voor je open gaan. Die vriend heb ik overigens een fragment uit de film Mr Holland’s Opus laten zien waarin Richard Dreyfuss, die de muziekleraar meneer Holland speelt, uitlegt waarom hij besloot muziek te gaan maken – hij had van iemand een lp van John Coltrane gekregen, omdat diegene dacht dat dat wel wat voor hem zou kunnen zijn. Hij kwam thuis, draaide de plaat en “I hated it!!” Maar hij draaide hem nog een keer, en nog een keer, en uiteindelijk raakte hij verslaafd aan Coltrane, omdat hij na een paar draaibeurten door kreeg waar de magie van die muziek in zit. Echte goede muziek wordt altijd beter als je hem vaker hoort. Twofold moet je vaker horen, geloof me.” Moors Magazine – The Netherlands
“The first day of no mail is ascension day so that I can take some more time out for a double CD release. On both discs, we find Onno Govaert on drums; firstly, he is in duet with Martina Verhoeven on piano, and on the second with Dirk Serries on “acoustic guitar, amplified”. Govaert entered the music a decade ago with Cactus Truck and played with almost everyone on the scene. He played with the axis Verhoeven/Serries before, also in combination with others. The three pieces Govaert recorded with Verhoeven are best described as one manic tour de force of free improvised music. Rolling and thundering about. No rules, no prior agreements; start the tape and get the ball rolling. There are quieter moments here in which they catch a breath (and the listener too), but mostly it’s a lively chaotic ride. You could easily think of this as a noise record when they are entirely on the job, with drums and piano closely connected, both hammering away.
With Serries, Govaert recorded one long piece, forty-two minutes. I never know with improvised music how much of this is a one-take/no editing thing or if there is any post-production. I should think minimal editing and as much ‘as is. At one point in the middle, I thought this is indeed ‘as is’. One take is all. Here too, we served some intense improvisation music and, at times, close to proper noise. Whereas Govaert/Verhoeven’s music is rooted in free jazz, this duo is more towards rock improvisation. Maybe such is the nature of combining drums and guitar? I am not sure. It is unnecessary to state which duet is the more successful one; I enjoyed them quite a lot on this quiet day, making it all less subtle, I assume.” Vital Weekly – The Netherlands
A New Wave Of Jazz 
You must be logged in to post a comment.