RENNIE/ROBERTS/SERRIES – TRANSLUCENCE
cd

Match
Moving Sideways
Translucence
Found Within

Tullis Rennie : trombone
Cath Roberts : baritone sax
Dirk Serries : acoustic guitar

Performed, recorded, mixed and mastered at the Sunny Side Inc. Studio, Anderlecht (Belgium) on January 12th 2020.

Sleeve notes : Guy Peters.
Layout : Rutger Zuydervelt

---

---

REVIEWS

“Translucence is a four-track example of the improv from bringing together highly prolific Belgian-based Dirk Serrries – acoustic guitar, London-based Tullis Rennie- Trombone, and also London-based Cath Roberts-baritone Sax. The album is often tight and edgy, yet at the same time playful and at points quite boisterous. The album appears as a CD on New Wave Of Jazz- which is curated/ run by Serrries. All of the labels releases come presented in identical white mini gatefolds which feature grey boxes, and inside we get a two-page write-up ( in grey text) about the CD and its players by Guy Peters. The four tracks were recorded live in the studio- with great clarity and balance with the recording capture/ mastering. And really at points, you can almost hear sparks and fire passing between the three players. We open with the nearing nine and half minutes of “Match” and here we find Serrries tightly strummed, strutted, and knocking guitar been bayed, roasted and manically trumpeted by Roberts and Rennie- there’s a wonderful taut urgency to the whole thing, and in the last quarter we get some great manic percussive flirts and darts appearing. The album’s title track comes in just sly of the thirteen-minute mark- with its mixture of tense and constant like honks & tight scrambling to picking guitar detail. Before moving into caustically smoky horn drift, and general angularly buzzing ‘n’ picking. All making for a wonderfully unpredictable run of a track. The album is finished off with its longest track “Found With In”, which comes in at just under the thirteen-and-a-half mark. Here we find strutting to scarping guitar warbling to cheekily trumping horn work. From time to time the guitar drops back for a more upwardly mellow-if slightly angular to playful feel. Translucence is a most worthy, at points nicely surprising and daring example of the improv form- and if you’re looking for a fire-up and urgent example of the form this will be for you..  let us hope these three work together down the line again.” Musique Machine – UK

“W kolejnym trio sytuacja sceniczna jest następująca: puzon stacjonuje po lewej, saksofon po prawej stronie, a środkową oś narracji kontroluje gitara. Owo narracyjne centrum i prawa flanka zaczynają na raz, z posmakiem free jazzu, z kolei puzon najpierw bierze kilka głębszych oddechów, a dopiero po chwili rzuca garść niebanalnych fraz. Narracja kołysze się na wietrze, bywa nerwowa, ale i leniwa. Tym, który sieje intrygi jest tu nade wszystko gitarzysta, z kolei dęciaki wolą rozmowy na stronie i cięte komentarze. Część narracji sprawia wrażenie nieco zaplanowanej, całość płynie jednak dość swobodnie, z daleka od kameralnej zadumy, raczej z tendencjami do poszukiwania jazzowych emocji. Każdy z muzyków raz za razem puszcza tu oko i zasiewa dramaturgiczny niepokój ciekawą zagrywką. W drugiej improwizacji pojawiają się dźwięki preparowane, między innymi dzięki akcjom smyczka na gryfie gitary. Trochę śpiewu przez łzy, trochę końskiego parskania i kilka dobrych pytań skonsumowanych jeszcze bystrzejszymi odpowiedziami. Początek trzeciej opowieści wydaje się niespodziewanie dynamiczny, dyktowany tempem puzonu i saksofonu. Gitara wchodzi w post-jazzowe narracje, ale improwizacja po kilku pętlach jakby traciła lwi pazur. Kilka zakrętów, tudzież zaskakujących rozdroży, z których udaje się wyjść na prostą dzięki, jak zawsze skutecznej, metodzie call & responce. Przy okazji odnotowujemy kolejne intrygujące fraz ze strony puzonu. Finałowa improwizacja syci się pewną melodyką, budowana jest małymi riffami i dętymi zaśpiewami. Najpierw kilka krótkich uderzeń, potem więcej przeciągłych westchnień. Każdy z artystów szuka tu nowych rozwiązań, co dobrze robi całej ekspozycji. Nie brakuje mrocznych zakamarków i dobrze postawionych pytań o kierunek dalszej drogi. Końcowe przebudzenie smakuje post-jazzem, niepozbawione jest także szczypty nostalgii.” Spontaneous Music Tribune – Poland

“Net voor de eerste lockdown hadden Tullis Rennie (trombone), Cath Roberts (baritonsax) en Dirk Serries (akoestische gitaar) afspraak in de Sunny Side Inc. Studio. Het uiteindelijke resultaat vatten ze samen in een opname van vijfenveertig minuten, opgedeeld in ‘Match’, ‘Moving Sideways’, ‘Translucence’ en ‘Found Within’. Serries zet in op nerveus tokkelende wijze terwijl de blazers in stotterende telextaal hun eerste impressies weergaven. Geleidelijk aan werken ze compacte thematieken uit. Rennie en Roberts versluieren en accentueren daarbij afwisselend de expliciete klankkleuren van hun instrument waardoor zich heel aparte sonoriteiten ontspinnen. Stiltes vormen een wezenlijk onderdeel (‘Moving Sideways’!). De uitvoerders leggen hiervoor een ongelooflijke beheersing aan de dag. Een heterogene wisselwerking tussen roerloosheid en buigzaamheid is de rode draad. Voor wie met de aandachtsspanne en de nieuwsgierigheid van ornithologen, verdoken en vol spanning gefascineerd naar de conversaties van vreemdsoortige specimens kan luisteren.” Jazz’Halo – Belgium

“Working out a harsher and most liberated take on an infrequently constituted musical meld are baritone saxophonist Cath Roberts and trombonist Tullis Rennie, both from the UK and Belgian acoustic guitarist Dirk Serries. Although John Zorn/George Lewis/Bill Frisell and Jimmy Giuffre/Bob Brookmeyer/Jim Hall both profitably excelled in this configuration, their work was more song oriented. In contrast this European trio probes deeper into free improvisation, consciously pushing the instruments’ limits, but with enough maturity to encompass linear motion where appropriate. Rennie’s experience ranges from membership in a Belfast-based free-improvising ensemble to creating multi-media-presentations, while Roberts improvises with the likes of Ollie Brice. Serries has played with free-thinking musicians across Europe. Alternating between slashing rhythmic twangs and occasional tingling clips, Serries bridges the saxophonist’s frequent guttural snarls and tongue slaps and the trombonist’s portamento grace notes and plunger growls. The mix sometimes results in harmony, but with lyricism an accidental byproduct. Mining timbres from within their horns’ body tubes as well as from keys, valves and bells, Rennie and Roberts sporadically create hornpipe-like melodies or exercises in metal percussion. More frequently, as on “Moving Sideways”, half-valve burbles and disassociated split tones join for slightly above human hearing textures, with string strums extending and affirming horizontal movement. These oases of near-silence are spelled by raucous brass wah-wahs and reed flattement and scoops as intense as in any Free Jazz session. But as they evolve in double counterpoint Serries’ pointed flanges cut through the sonic murk. Culminating on the final and title track,  Roberts’ strident scoops and Rennie’s clenched snorts work up to a climax along with powerful guitar twangs only to dissolve into near silence at the half way point. Punctuating the quiet with unexpected snarls and slides, new comprehensive timbres end the improvisation while promising more creative music to come. Proving once again that any instrumental grouping works with the right ideas this trio has created a leading-edge series of memorable improvisations.” Jazz Word – Canada

“Trombone en baritonsax gaan heel mooi samen, dat kon je al constateren bij vroege opnames van het orkest van Duke Ellington (met meestal Harry Carney op de baritonsax) en ook later kwam de combinatie regelmatig terug. Maar zo harmonieus en lyrisch als dat meestal klonk klinkt het bij saxofoniste Cath Roberts en trombonist Tullis Rennie toch niet.
Zij gaan eerder de avontuurlijke kant op, waarbij de randen van wat er uit hun instrument gehaald kan worden worden opgezocht. Dat doet heel af en toe denken aan de geweldige exploraties van iemand als Wolter Wierbos. Hier krijgt het begrip improvisatie een nieuwe dimensie, zeker als de Belgische gitarist Dirk Serries zich aansluit, en er een fenomenaal trio gevormd wordt.
Als luisteraar zit je al heel snel op het puntje van je stoel, omdat deze drie virtuozen niet alleen voluit durven gaan, maar ook heel stil en ingetogen durven fluisteren en zoeken, waarbij je als luisteraar soms je adem inhoudt. Alles valt steeds perfect op zijn plek, en dat vind ik zelf eigenlijk het meest verbazingwekkende van dit soort geniale improvisatiesessies – blijkbaar zijn de drie musici zo geconcentreerd samen aan het spelen dat je als luisteraar een aantal draaibeurten nodig hebt om de complete schoonheid te doorgronden van wat ze daar in één intense improvisatie hebben neergezet. Muziek voor iedereen met open oren, en voor iedereen die bereid is wat vaker naar een cd te luisteren om alle finesses en details tot zich door te laten dringen.” Moors Magazine – The Netherlands

“Nog een keer gitarist Dirk Serries en zijn A New Wave of Jazz. Op ‘Translucence’ horen we hem samen met Tullis Rennie op trombone en Cath Roberts op baritonsax. Het album kwam uit als CD, voor de liefhebbers. Iets dat overigens ook voor de muziek geldt.

Maar goed, dat laatste geldt eigenlijk voor alles wat de man tegenwoordig uitbrengt. Het grote publiek bereikt hij er niet mee, maar dat deert hem niet. Net zoals dat voor al die musici geldt waar hij mee samen speelt. Toch valt er ook nu weer veel te genieten, met name op ‘Translucence’. De beide blazers zetten het geheel direct in ‘Match’ prachtig op scherp. En ‘Match’ kunnen we hier dan prima opvatten als wedstrijd, één waar Serries niet aan mee doet, hij vult aandachtig de gaatjes. En verderop heerlijk ouderwetse piep en knars geluiden, trombone en baritonsax zijn amper herkenbaar. In ‘Moving Sideways’ zoekt het trio de stilte en produceert Serries met zijn gitaar hoogst ongewone geluiden. En verderop zit een prachtige combi duisternis. We hebben immers niet voor niets juist deze blazers. Overigens is dit op sommige momenten een opvallend ritmisch album, althans voor dit soort muziek. Met als mooiste voorbeeld het eerste deel van het titelstuk ‘Translucence’, al horen we het ook op andere plaatsen terug. Op andere momenten overheerst echter de abstractie, wellicht nog wel het meest in het vierde en laatste stuk, ‘Found Within’.” Nieuwe Noten – The Netherlands

“Cath Roberts e Tullis Rennie suonano insieme in una mezza dozzina di progetti, tra i quali quel Favourite Animals nato in occasione dell’invito come Artist in Residence al Lancaster Jazz Festival del 2016. Il 12 gennaio 2020 Cath e Tullis hanno raggiunto Dirk Serries nel Sunny Side Inc. Studio di Anderlecht, in Belgio, dove hanno registrato le quattro lunghe improvvisazioni poi finite su “Translucence”. L’inizio dell’improvvisazione è un coro in cui partecipano tutti e tre i musicisti (“Match”). La chitarra acustica di Serries scivola presto in secondo piano dietro il tumultuoso sassofono di Roberts. Il trombone di Rennie fa quasi da contrappunto alle schegge impazzite lanciate in orbita dagli altri due strumenti. Il dialogo è serrato e ognuno dei tre musicisti coinvolti sembra saper seguire il ritmo del discorso, anche se su piani diversi. “Moving Sideways” parte in sordina, con gli strumenti apparentemente impegnati a muoversi ognuno per la sua strada, e molto lentamente trova nel finale la coralità di un coro gospel. L’omonima “Translucence” dura oltre i tredici minuti: Serries si fa sentire di nuovo, dialogando con il sassofono su claudicanti ritmi free-funk. Il lungo finale di “Found Within” mette subito in evidenza lo stile del trombone di Rennie, capace di sovrastare con la propria voce, seppur bassa e a tratti melliflua, quelle ben più alte di chitarra e sassofono.” Ondarock – Italy

“I saved the last CD of this new batch because I expected this to be the most difficult one for me. An acoustic guitar (Serries) in combination with a baritone saxophone (Cath Roberts) and trombone (Tullis Rennie). I guess my love for wind instruments isn’t that deep. However, I am pleasantly surprised by this release! I don’t think I heard of Rennie and Roberts before and know nothing about their background, which I suspect is firmly rooted in the world of improvised music. They have four pieces of music on ‘Translucence’, and it is a free festival of chaos, scraping, hitting, scratching, sustained sound, and staccato. Most of the time, the instruments sound like a saxophone, trombone and guitar, but oat tomes, not at all, in ‘Moving Sideways’. I have no idea who is responsible there, but there is a fine electro-acoustic quality (no electricity used, of course here, or on any other albums) here. As far as dialogues go, there is plenty to enjoy here, even when, at times, it seems like a battle of wind instruments as well, with the guitar caught in between. Serries play a relatively modest role here, muting his strings, whereas the saxophone and trombone never seem to hold back. Oddly enough, I thought of this album as the most difficult one of these new releases; I am not sure why it is how I feel about this. A release that only unveiled some of its beauty after repeated listening.” Vital Weekly – The Netherlands