SERRIES/THOMPSON/VERHOEVEN – TODAY AND ALL THE TOMORROWS
cd

I
II
III
IV
V

Dirk Serries : acoustic guitar
Daniel Thompson : acoustic guitar
Martina Verhoeven : double bass

Performed, recorded, mixed and mastered at the Sunny Side Inc. Studio, Anderlecht (Belgium) on August 9th 2019.

Sleeve notes : Guy Peters.
Layout : Rutger Zuydervelt

---

---

REVIEWS

“Akustyczne gitary posadowione na przeciwległych flankach i kontrabas na samym środku, doposażony w smyczek, to sytuacja przestrzenna improwizacji. Początek improwizacji, to gra na małe pola – bystre pytania i równie efektowne odpowiedzi. Kameralny zaduch nie przeszkadza budować tu pewnej leniwej dynamiki, ale zdaje się wypełniać też studio grubymi plastrami ciszy. W drugiej opowieści pojawiają się pierwsze preparowane dźwięki. Stonowane zgrzyty i martwe oddechy. Prym wiedzie tu smyczek, który w początkowej fazie szuka dna, zaś w końcowej rwie trio do delikatnego lotu wznoszącego. Kolejna narracja wydaje się bardziej skupiona, minimalistyczna, budowana mikro elementami post-perkusjonalnymi i subtelnymi riffami. Kontrabas przypomina tu leniwego byka, obie gitary kwilące ze strachu owieczki. Całość zostaje bardzo efektownie zgaszona suchym smyczkiem.

Na starcie czwartej opowieści tłumione emocje zdają się przelewać zamkniętymi dyszami. Gitary popiskują, smyczek jęczy z wysiłku. Ciche dźwięki i statutowy minimalizm w połowie improwizacji tracą nagle rację bytu. Muzycy łapią wiatr w żagle i zaczynają budować uroczą gęstwinę tłustych dźwięków. Początek następnego epizodu znów jest bolesny – ukradkowe frazy cedzone przez zaciśnięte zęby, strzępy melodii na lewej gitarze. Narracja systematycznie jednak pęcznieje i lepi się wokół mozolnie konstruowanego pizzicato kontrabasu. Opowieść kipi od emocji, które raz zdają się być uwalniane, innym razem tłamszone do samej podłogi. Finałowe zejście w ciszę jest doprawdy mistrzowskie! Ostatnia improwizacja, to stemple kontrabasu i gitarowe minimalizmy. Brudny barok dużego strunowca szuka tu przyjaciela w post-rockowych westchnieniach obu gitar. Balladowy posmak i źdźbła melodii pomiędzy suchymi strunami nie przeszkadzają muzykom wykreować małego spiętrzenia, po którym smyczek może już gasić płomień improwizacji.” Spontaneous Music Tribune – Poland

“Een snarentrio met bekende namen bij new wave of jazz: gitaristen Daniel Thompson en Dirk Serries samen met contrabassist Martina Verhoeven. De opnamen hadden zoals regelmatig het geval is, plaats in de Sunny Side Inc. Studio (Anderlecht) en dit op 9 augustus 2019. Zoals in het verleden al eens gebeurde geen titels maar een nummering van I tot VI. Eerste vaststelling is het stereo-effect door het geluid van de instrumenten op te splitsen en via de onderscheiden kanalen te sturen. Een luisterervaring die het best tot zijn recht komt met koptelefoon. En dan begint het fascinerende spel van actie en reactie, van vraag en antwoord, van stilte en zacht geschuifel over de snaren. Het hanteren van de strijkstok op de contrabas door Verhoeven sluit naadloos aan bij wat beide gitaristen uitvoeren. Voor de meer uitgesproken actiescènes grijpen ze terug naar een percussieve en picking gerelateerde aanpak. Echte verbrijzelingen van de intense sfeer blijven gelukkig achterwege. De drie excelleren dankzij een stilistisch en conceptuele taal conform vertrouwde opvattingen maar creëren desondanks een luisterspel als een auditief logogrief.” Jazz’Halo – Belgium

“Today And All The Tomorrows brings together three free improvisers with singular voices – Belgian guitarist Dirk Serries, the head of the label A New Wave of Jazz, his partner in life and music double bass player Martina Verhoeven (who is also a pianist) and British guitarist Daniel Thompson, who recorded before for A New Wave of Jazz but this is his first recording with Serries and Verhoeven. The album was recorded at the Sunny Side Inc. Studio in Anderlecht on August 2019. Guy Peters, who writes the liner notes to all the A New Wave of Jazz, compares this album to «cinematic experiments that disband linear narratives and opt for less traditional ways of telling a story, by displaying a mood or addressing a theme». No doubt, there is nothing traditional in the intimate dynamics of «Today And All The Tomorrows», and Serries, Thompson and Verhoeven do not attempt to play the acoustic guitars and the double bass in any familiar roles and voices. Verhoeven acts here as the central force that anchors the restless, inquisitive conversations of Serries and Thompson, with timely and precise playing, and all sound eager to take risks and explore fast-shifting dynamics and textures. Peters calls this guitar duo «a slightly deranged parody of rock n’ roll twin guitar attack» and captures some of the ironic elements of Serries and Thompson’s playing and the importance of surprise in the trio dynamics. The intense, physical playing is integrated beautifully with the sparse but deep listening spirit of this meeting and calls for much more sonic adventures of this great trio.” Salt Peanuts – Norway

“Dirk Serries en Daniel Thompson op akoestische gitaar, dat levert al een opmerkelijk duo op, want deze twee eigenzinnige en buitengewoon avontuurlijke gitaristen weten je als luisteraar altijd weer te verrassen, onder meer doordat ze geluiden uit hun gitaar weten te toveren die je niet voor mogelijk had gehouden. In dit geval komt daar Martina Verhoeven bij, dit keer niet als pianiste, maar op de contrabas, en dat levert een bijzonder indrukwekkende combinatie op, want die contrabas werkt hier bijna als de centrifugerende kracht waar de twee gitaristen omheen werken. Je zit hier als luisteraar eigenlijk steeds op het puntje van je stoel, want dit trio speelt soms bijna fluisterend ingetogen, om even later onvoorwaardelijk los te barsten op een manier die af en toe doet denken aan de tekenfilm-versie van rock ‘n’ roll, want humor is in deze muziek nooit ver weg. Want hoewel je deze muziek gerust avant-garde mag noemen kun je ook horen dat de spelers met heel veel plezier samen zitten spelen, en er mag zeker gelachen worden. Kortom, een heerlijk plaatje, waarin weer eens alle mogelijkheden van de contrabas en de akoestische gitaar op een verbazingwekkende manier geëxploreerd zijn, terwijl er ook nog eens geweldige muziek gemaakt werd. En ook dit is weer een groeiplaatje, zo’n album dat bij elke draaibeurt beter wordt, omdat steeds meer op zijn plek valt. Voor iedereen met open oren een absolute aanrader.” Moors Magazine – The Netherlands

“Drie snaarinstrumenten dus in ‘Today and All Tomorrows’, een contrabas en twee gitaren, die ook nog eens alle drie op onorthodoxe wijze bespeeld worden. We horen ze kraken, zagen en schuren. Kortom het zijn geluiden die we eerder associëren met de spreekwoordelijke fabriekshal dan met deze instrumenten. En die komen het beste tot uiting tijdens de rustige frases, waarin ze elkaar aftasten en elkaar aanvullen, op zoek naar onverwachte geluiden. Uiterst karig en ingetogen gaat het eraan toe op die momenten. We horen slechts een enkele kraak, een paar korte aanslagen, interrupties die de stilte doorbreken. Het is op die momenten dat ze onze oren masseren met de meest creatieve geluiden denkbaar.” Nieuwe Noten – The Netherlands

“Daniel Thompson è una sorta di leggenda nella scena impro inglese. Vive a Londra dal 2005 e ha già suonato con tutti i nomi che contano (Neil Metcalfe, Steve Noble, Evan Parker, Caroline Kraabel, Tom Jackson, Hannah Marshall, John Edwards etc). Pare che abbia perfezionato il suo stile free passando i pomeriggi ad ascoltare il trio di John Edwards, Tony Marsh ed Evan Parker al The Vortex di East London. Dal suo sito si evince che è un ascoltatore a trecentosessanta gradi (imperdibile la sezione “concentrated listening”).
Dirk Serries e Martina Verhoeven sono i proprietari dell’etichetta musicale belga A New Wave Of Jazz e il 9 agosto del 2019 hanno accompagnato il più giovane amico inglese nelle intricate traiettorie delle sue improvvisazioni in una sessione di registrazioni finita poi su “Today And All The Tomorrows”. Il contrabbasso della Verhoeven funge da spartiacque tra le chitarre di Thompson e Serries, attenti a non pestarsi i piedi e, anzi, cercando sempre di suonare in maniera opposta o comunque diversa l’uno dall’altro. Le sei improvvisazioni dell’album formano una sorta di unicum senza soluzione di continuità. In effetti si tratta di una lunga seduta di registrazione di quarantacinque minuti, divisa poi per comodità in sei parti. Le corde delle chitarre acustiche vengono pizzicate e percosse per creare armonie apparentemente lontane dal jazz, eppure legate allo spirito libero e impavido dei più grandi improvvisatori. Come se cent’anni di blues e jazz venissero frantumati in un numero indefinito di frammenti, utilizzati poi per ricostruire una storia del tutto personale della musica dello scorso secolo.
“II” è tra i passaggi più esplosivi del cd, grazie soprattutto al contrabasso della Verhoeven che risuona in tutta la sua dirompente profondità.” Ondarock – Italy

“My attention was drawn to the trio of Dirk Serries, Daniel Thompson (both on acoustic guitar) and Martina Verhoeven (double bass). As far as I remember, Verhoeven played the piano on various previous releases, an instrument for which she was not trained. Serries, I remember, once played the accordion, also a first for him. That leads me to believe that there is a ‘punk’ attitude among (some) musicians on this label, to reach for instruments that aren’t ‘yours’ and extract sounds and music from them. Praise be that I am not someone who knows too much about the history of improvised music or its practice. Instead, I see myself as an amateur with interest. Guy Peters’ cover text quotes
Thelonious Monk that the “piano ain’t got no wrong notes”, and in that respect, anyone can play any instrument. It is the ‘task’ of the listener to accept the playing or to dismiss it as, well, whatever. If you ever picked up an acoustic guitar, you probably tried a little Derek Bailey yourself, correct? I know I did. But it was never something that I could hold on to too long enough to think I’d be in improvised music with that. I’d say it is all about persistence and belief and the capacity to interact with the other(s). That is something that this trio do very well. Plucking, scraping, bowing, veering from the chaos and back again to something quieter (such as in ‘III’), when they allow for silence to play an important part. They don’t have the most accessible conversations, but one that holds much respect for the other and the talk is varied.” Vital Weekly – The Netherlands