DIRK SERRIES : SOLO ACOUSTIC GUITAR IMPROVISATIONS II/III
2lp

Side A:

1. Chroma 2. Conflict 3. Phonetic 4. Scourge 5. Transient 6. Modal

7. Foundry

Side B:
1. Imminent 2. Sonant
3. Axiomatic 4. Peers
5. Lineage
6. Semantic 7. Elegiac
8. Deduction

LP2:III

Side A:

1. Vertikal 2. Glitch
3. Sense
4. Syntactic 5. Fraction

Side B:
1. Ictus
2. Radial
3. Dyad
4. Dabs
5. Graph
6. Molecular

Dirk Serries played a 1956 Höfner 457/S/E1 archtop guitar, in an alternative tuning (on II) and a 1952 Höfner 459 archtop guitar (III).

Performed, recorded, mixed and mastered at the Sunny Side Inc. Studio, Anderlecht (Belgium) on November 7th 2020 (II) and December 12th 2020 (III).

These are mono recordings, using the AEA R44 Anniversary Edition ribbon microphone placed 50cm away from the body of the guitar. One band eq and variable-mu compression was subtly applied across the spectrum to smooth out dynamics. No other audio processing was used.

Sleeve notes : Guy Peters.
Layout : Rutger Zuydervelt

---

---

REVIEWS

“Anderhalf jaar na zijn debuut als solo gitarist op zijn eigen label komt Dirk Serries met een vervolg. Het werd meteen een dubbel vinylalbum. Het gaat om het resultaat van twee verschillende opnamedagen verspreid over de twee lp’s. Het achterliggende idee is uiteindelijk een reeks van zeven platen uit te brengen gewijd aan de Höfner archtop guitar. “Noem het een onderzoek naar de veelzijdigheid van deze, naar mijn gevoel, waanzinnige reeks van gitaren uit de jaren vijftig en zestig,” zegt Serries. “Eveneens is het ook een persoonlijke zoektocht als solo muzikant binnen het kader van de vrije improvisatie. De ene gitaar speelt al wat vlotter dan de andere en misschien ligt daar juist de selectie om telkens ook de luisteraar een variatie te bieden tussen de strakkere en eerder open gitaren, tussen de warmere en hardere archtops.”
De gebruikte modellen deze keer: een Höfner 457/S/E1 archtop model uit 1956 voor ‘II’ terwijl hij tijdens ‘III’ een Höfner 459 archtop uit 1952 in handen had.
Een eerste aanslag op de snaren wijst bedrieglijk naar wat de intro van een zuiver rock-‘n-roll nummer zou kunnen worden. Maar dit is Dirk Serries natuurlijk, de man die zweert bij improvisatie en vrijheid. Geen geijkte patronen dus maar ogenschijnlijk versplinterde expressies die volgens een bepaalde Dirk Serries-systematiek geassembleerd werden.
De korte tweede track ‘Conflict’ maakt alles wat duidelijker. Een iets assertievere aanpak en meteen ook net iets drukker. Bij elk nummer vergroot het potentieel. De hoekige uitwerking blijft een centraal ankerpunt. Stiltes worden even vakkundig ingelast evenals het geschuifel over de snaren. ‘Scourge’ is daar een uitstekend voorbeeld van. Serries schrikt er evenmin voor terug om af en toe een eigen ‘picking’ stijl te introduceren in ‘Transient’, ‘Modal’. Hij maakt ook telkens gebruik van andere plectrums zoals houten, pvc en bamboo alsook andere houten en ijzeren tools om de picking die specifieke intonatie en speelstijl te geven. Luister naar ‘Imminent’ en probeer te achterhalen welke kleine hulpmiddelen hij hanteert. Pedalen of andere technische apparatuur komen er echter niet aan te pas. Wel een strijkstok zoals te horen is in ‘Lineage’. En dan die meesterlijke laatste noot om de eerste plaat af te sluiten! Dit alles is slechts een summiere samenvatting van wat zich zoal afspeelt op ‘II’. 
Sessie ‘III’ begint met een meer percussieve aanpak getekend door een urgente ondertoon om van hier verder te evolueren naar varianten van wat hij reeds voordien deed. Een terugkerend fenomeen daarbij is het juxtaposeren van implosies tegenover extrapolaties. De krijtlijnen tussen de verschillende etappes worden nu eens totaal weggevaagd om even later opnieuw benadrukt te worden. Zo ontstaat er een continue transmutatie van de basisprincipes.
Elk segment of instant gecomponeerd stuk kreeg een titel mee en verwijst naar de stijl, de structuur of het karakter. Soms is dat mathematisch dan weer filosofisch of analytisch. Toch is dit alles zeker geen art for art’s sake. We kijken alvast uit naar de volgende delen.” Jazzenzo – The Netherlands

“3 out of 5 stars. Solo Acoustic Guitar Improvisation II/III is a double vinyl release taking in twenty-six tracks of darting ‘n’ jagged improv from Belgian’s Dirk Serries. The material references genres like the blues, angular jazz, scarping ‘n’ raw folk, acoustic HC punk, and even demented no-wave funk- but it really creates its own rapidly shifting and jarring sonic universe. The release appears on Belgian’s New Wave Of Jazz, which is also run/ curated by Serries. The two 140 gram slabs of black vinyl are present in a single card slip- this features on one side a write-up about the material by Guy Peters, and on the other the track listing/ basic production details- all the tracks were mono recordings captured with a mic 50CM from the guitar. With the texts in light grey against a plain white backdrop. The release is ltd to 200 copies, and can be purchased directly from bandcamp.  The twenty-six tracks each have runtimes between one and near five minutes- and really the material remains fairly rapidly jagging and manic throughout. We open up with the seesawing slide, strum and brief pauses of “Chroma”. There’s tight pluck meets high-pitched scrub ‘n’ pick of “Modal”. We have the jagged neck fiddle ‘n’ violently muted slide of “Sematic”, or darting-to-tolling bass discord meets manic pick ‘n’ chime of “Elegiac”. Moving onto the second disc we have wondering twang meets constricted pluck of “Sense”. There’s stop-start strum, pick, and neck scrub of “Dyad”. Or the angular bow meets jarring rub ‘n’ fiddle of “Graph”. With the second disc playing out with the fumbling neck buzz meets twang ‘n’ grate of “Molecule”. Serries take on acoustic guitar-based improv is both manic and eventful- it’s a release that gives you little time to breathe or ponder. But if you are after raw yet inventive improv Solo Acoustic Guitar Improvisation II/III will certainly invigorate and reward” Musique Machine – UK

“Nasz ulubiony belgijski gitarzysta przeszedł doprawdy imponującą drogę artystyczną – od plądrofonicznej, młodzieżowej elektroniki, przez dronowy ambient gitary elektrycznej aż po improwizacje na akustycznych gitarach z tzw. epoki (tu z lat 50. ubiegłego stulecia). Choć dziś skupia się głównie na tych ostatnich, wciąż nie unika grania muzyki ambientowej i zdaje się, że obie pasje stymulują go do kreowania jeszcze ciekawszych procesów muzycznych. Muzyk w trakcie pierwszego roku covidowego nagrał w sumie trzy zestawy improwizacji na gitarę akustyczną. Pierwszy poznaliśmy u progu ubiegłego roku, teraz dostajemy dwie kolejne części, zebrane na podwójnym winylu. Reasumując jednym zdaniem – znów bez artystycznych zaskoczeń, ale jednocześnie, jak zawsze, efekt końcowy jedyny w swoim rodzaju!
Improwizacje Serriesa w takiej formule, to dużo minimalizmu i pewne drobne, rockowe, a nawet post-bluesowe naleciałości. Jego opowieści pozostają jakby w pół drogi do budowania zwartej struktury narracyjnej. W głowie zawsze jest plan, nie ma pogoni za czymkolwiek, jest skupienie i pewność każdego ruchu. Muzyk lubi szukać kantowi i zadziorów, bywa wtedy nawet dość dynamiczny (druga improwizacja), nie stroni też od preparacji, ale te stosuje zawsze z umiarem (czwarta, siedemnasta). Okazjonalnie pośpiewuje martwą wersję rockabilly (szósta), albo przeciąga struny i szuka szumu na gryfie (siódma), czy też snuje dłuższe frazy, co nie jest proste na strunach wysuszonych na wiór (ósma). Czasami znajduje rytm w bardziej basowych frazach (jedenasta), czasami jego instrument piszczy i rezonuje (dwunastka), innym razem definitywnie pragnie melodii i szuka jej na wszystkie sposoby (piętnasta). Nie stroni od riffów, także tych bardziej agresywnych (szesnasta), miewa balladowe nastroje, pełne szorstkich uczuć (osiemnasta), a jak sięga po smyczek, to snuje efektowną kołysankę dla wampirów (dziewiętnasta). Bywa, że jego frazy są ulotne, mikroskopijne (dwudziesta), albo lepią się poemat małych zgrzytów i mechanicznych trać (dwudziesta pierwsza). W opowieści dwudziestej trzeciej narracja znów zdaje się być wyjątkowo filigranowa, nie brakuje w niej ciszy, a brzmienie jest bardzo rozmyte, jakby na gryfie pojawiły się kawałki szkła. W dwudziestej piątej sceną znów rządzi smyczek, a struny cierpią prawdziwe katusze. Tenże sam smyczek kończy tę epopeję improwizowanych miniatur, rozmawia z ciszą i oddycha gasnącym echem.” Spontaneous Music Tribune – Poland

“In januari 2021 bracht Serries een eerste LP uit met improvisaties op akoestische gitaar, onlangs voegde hij daar nog twee delen aan toe. Zesentwintig vrij korte stukken, verdeeld over vier LP kanten. Geen melodie te bekennen, nergens. Typisch Serries nieuwe stijl. Het is de Serries die we kennen van zijn recente albums, zoals het hierboven genoemde Translucence. Op zoek naar mooie geluiden, aparte bewegingen, abstracties. Soms, zoals in ‘Scourge’, ‘Imminent’ en ‘Syntactic’, op de grens van de stilte. Dat Serries hier niet alleen de snaren met zijn vingers beroert, moge duidelijk zijn. Hij heeft zijn strijkstok en vast nog wat andere hulpmiddelen, met als effect dat het geluid regelmatig opvallend weinig weg heeft van dat van een gitaar. Verder is het karige muziek die Serries ons hier serveert, uitgebeend, minimalistisch. Wat hier zo veel betekent als dat er niets gebeurt, wat niet moet gebeuren. Hier klinkt geen noot te veel.” Nieuwe Noten – The Netherlands

“The new release is a double LP by Dirk Serries. A vinyl release is a great thing (well, to many people, that is, not to me), but I wonder if the delicate nature of Serries’ music is best served on this format. I must admit the pressing sounds excellent. Guy Peters’ liner notes reveal that Serries uses a 1956 Höfner 457/S/E1 archtop guitar on ‘II” and a 192 Höfner 459 archtop on ‘III’, which is both in contrast to the 1957 Höfner archtop he used on ‘Solo Acoustic Guitar Improvisations I” (see Vital Weekly 1270). Four LP sides are a long ride for Serries’ music’s abstract nature. There is no repetition, no melodies, not even ones lingering below, but Serries in his staccato playing, strange techniques, seemingly random pluckings, highly atonal and free playing. There are no less than twenty-six pieces on this double album, and the average length is about three minutes. The music doesn’t lend itself to a detailed study, marking out eh differences between tracks. Instead, I’d think of this as
one piece of music, in twenty-six parts (albeit each with a different name). Like a swimming pool, you dive in, and you stay in. Let the music come in an endless stream of variations of the same thing. Fast, slow, chaos, controlled, whatever you have, but Serries keeps an eye on the ball. There is no hidden twist, no sudden movements, not out of the ordinary. Like the swimming pool filled with just water, this is water too, always and never the same. Serries’ guitar(s) sound like a guitar, yet it never becomes in any shape or form a conventional guitar. With the music on repeat for an entire afternoon, patterns emerged from chaos; maybe I am losing my mind? Great!” Vital Weekly – The Netherlands