JOHN EDWARDS & DIRK SERRIES – MELANCHOLIA
cd

I
II

John Edwards : double bass
Dirk Serries : guitar

nwoj0047_JOHN EDWARDS & DIRK SERRIES_MELANCHOLIA

Recorded at the Dave Hunt Studio (London, UK) on February 8th, 2020.

Mixed by Dave Hunt. Mastered at Sunny Side Inc. Studio (Anderlecht, Belgium).

Sleeve notes : Guy Peters.
Layout : Rutger Zuydervelt

---

---

REVIEWS

“Two masters of improv, an acoustic guitar and a double bass. What is not to like? This is very much what one would expect from John Edwards and Dirk Serries. It ebbs; it flows; it contorts. Serries’ metallic strums are met tit for tat by Edwards. Edwards’ itinerancy is circled by Serries’ clangy runs. And vice versa. Edwards deploys his array of techniques, shifting from extended periods of strums to struts to scratchy bowing. Both musicians really show some patient creativity, here, without grandstanding or grooving. Some of that likely has to do with the intimacy of these types of duo sessions. It gives him and Serries space, especially in the second of two tracks, to explore their own corners of sound when they are not looping through each other. Little information about the meeting is offered, though this sounds like a free improv meeting, wherein ideas may have been discussed beforehand but little was put on paper and parameters rather than charts were set.

NB: Raw Tonk has a quartet release featuring Edwards, Serries, Colin Webster and Andrew Lisle recorded at these same sessions. I am not sure which was recorded first in the day, though I would wager Melancholia was. Regardless, taking the two together displays just how adaptive and responsive Edwards and Serries are. Despite a similar tendency toward subtlety and understatement, Peck and Fleet is a very different release.” Free Jazz Blog – Belgium

“Het uit twee titelloze stukken bestaande ‘Melancholia’ past helemaal bij de weg die Serries enige jaren geleden al weer is ingeslagen, die van vrije improvisatie, waarbij alle vormen van structuur overboord gaan. Edwards beoefent deze kunst reeds sinds decennia, zoals u ongetwijfeld weet, terwijl je Serries nog een jonkie zou kunnen noemen. Dat mag ik zeggen, hij zal me direct gelijk geven, zo bescheiden is hij wel. En toch valt er ook in deze set niets te merken van kwaliteitsverschil – al denkt hij er zelf wellicht anders over. Zou dat wel zo zijn, dan zouden deze opnames overigens nooit gemaakt zijn, een bassist als Edwards heeft zijn partners immers voor het uitkiezen. Een prachtige combinatie natuurlijk, gitaar en bas. Beiden snaren, alleen de toonhoogte verschilt. Na een vrij hectisch intro valt het nagenoeg stil, fluisterzachte schermutselingen leiden tot een wat vreemdsoortig, maar spannend klanklandschap. En zoals vaker bij dit soort muziek, aan associaties geen gebrek. Is het niet de natuur waar je aan zit te denken, krakend hout, ritselende bladeren, dan is het wel een werkplaats of een fabriekshal waar deze muziek je aan doet denken. Het tweede stuk verloopt niet wezenlijk anders, al vallen hier wel die ritmische passages op, halverwege en helemaal aan het einde. En ook hier horen we die schermutselingen, het kraken, piepen en schaven.” Nieuwe Noten – The Netherlands

“During two almost evenly timed tracks on Melancholia, the string duo negates the concept of dedicated soloist or accompanist. Aggressive strums from the guitarist add as much to the tunes’ percussive bottom as the bassist’s stops and thumps. At the same time, Edwards’ agile buzzes, authoritative sweeps and rattling slides, played arco or pizzicato, are as much a part of the foreground as Serries’ slurred fingering or jagged string plinks near the tuning pegs and below the bridge. With broken octave concordance paramount, the two mostly operate in double counterpoint. Still there are sequences where they break ranks for individual expression such as Edwards’ use of col legno pops or pressurized sul tasto rubs on “II” or Serries’ scratches on the same track that are so forceful that it appears they could remove the strings’ finish. Paced with quiet interludes, each track retains a horizontal flow. Eventually the program finishes with plucks and sweeps juddering back and forth between the two string sets until they combine for a dual climactic vibration.” Jazz Word – Canada

“Weer of geen weer, er is altijd de onvermoeibare Dirk Serries. Of het nu een reeks nieuwe albums betreft op zijn eigen label New Wave Of Jazz of nieuw werk, al dan niet solo, op andere labels, hij is er altijd. Gelukkig hoeven we door de diversiteit niet te zeggen dat we te veel nieuw werk van hem horen. Op ‘Melancholia’ gaat hij in duet met contrabassist John Edwards, een heerschap met een indrukwekkende carrière als het jazz in al zijn vormen betreft. Geïmproviseerd meestal, extreem bij momenten, is Edwards, die we leerden kennen toen hij in Gent kwam spelen met zijn legendarische B-Shops For The Poor en God (met onder meer Kevin Martin), nog steeds zeer actief. Het hoeft allemaal niet meer zo gewelddadig en luid, getuige ook deze samenwerking. Gitaar en contrabas, meer hoeft het niet te zijn. Deel één begint behoorlijk heftig maar stilaan kiest het duo voor rustiger vaarwater eenmaal ze de bombast hebben verkend. Edwards met strijkstok en Serries lekker tokkelend voelen ze elkaar heel goed aan en wordt ‘Melancholia’ een leuke luisterervaring en geen plaatje waarop twee virtuozen hun kunnen willen bewijzen. Dat kunnen is namelijk ondergeschikt aan het luisteren naar elkaar en het brengen van luisterplezier aan wie zijn grenzen wenst te verleggen.” Gonzo Circus – Belgium

“In zijn treffende hoestekst roept Guy Peters een interessante vraag op : het album heet Melancholia maar Peters zelf hoort vooral ongebreideld speelplezier.  De vitaliteit van het duospel en de zucht naar avontuur zijn onmiskenbaar, dusdanig zelfs dat melancholie zo’n beetje het laatste is waaraan je bij deze muziek denkt.  In elk geval is de plaat een ontmoeting tussen twee verwanten die elk uit een hoek van de experimentele jazz komen, en tussen twee instrumenten die net zo goed verwant maar erg verschillend zijn.  Het woord experimenteel is hier zonder meer op zijn plaats.  Dit is muziek waarvan de uitkomst niet op voorhand vaststaat, muziek die gebeurt.  De koers wordt al spelende bepaald.  Naar mijn idee mondt die aanpak op deze cd vooral uit in een onderzoek naar de textuur van klank.  Er zijn meerdere momenten waarop het duo verrassende en soms zelfs overrompelende samenklanken vindt, en in de tussentijd wordt gezocht.  De klankrijkdom is een ding, maar als luisteraar deelgenoot of zelfs medeplichtig mogen zijn in dat proces is toch de grootste sensatie” Jazz & Mo – Belgium

“3 out of 5 rating ! Melancholia is an improv release that shifts( at points) rapidly from starkly felt ‘n’ fraught, to the more manic and detailed. It features two respected euro Avant players- Belgian guitarist Dirk Serries- who also runs the New Wave Of Jazz label and is also behind respected/ inferential ambient project Vidna Obmana. And British double bassist John Edwards- who since the late ’90s has built up a large and respected body of work collaborating with the likes of Evan Parker, Lol Coxhill, Tony Levin, and many others. The release appears as either a CD( which I’m reviewing) or a digital download. The CD comes presented in New Waves of Jazz’s house style grey box and white text mini gatefold- with a write up in the middle by Guy Peters. The CD pressing is ltd to just three hundred copies. The album features two number tracks- with these each hitting between the twenty and twenty-four-minute mark. First up we have “I”- this opens with a nicely taut-yet-stark blend of sudden bass neck fumble, jugged and darting guitar strum & scuttle. As the track progresses the more manic side of proceedings comes to the fore- with rapidly bass shifts and bays, detailed and complex guitar saws and strums. As we move on the track dramatically shifts between the sparser and moodier, to the more busy and detailed- within both settings we find moments of compelling angularity, fraught emotionality, and even fleeting moments of the more playful/ quirky. Next, we have “II” which is the longer of the two tracks- we move from the sudden busy ‘n’ jagged guitar motifs and lightly bounding to more buzzing bass tones of the start. Onto the tensioned & thickly droning low end meets fiddling and forking guitar tones, though to the rapid blends of strum, knock, and bass bow. We once again have more spaced/ paired back moments of sly guitar saw ‘n’ slides, and bass scab- but equally we have the more manic busy side of the coin too. With the track playing out with a wonderful searing and oddly grooving, throb, scab, and purr section.  Melancholia presents us with forty-five minutes of shifting, at points emotional improv- with both players wonderfully complementing each other nicely.” Musique Machine – UK

“Na najlepszy z możliwych początków duet w składzie: John Edwards na kontrabasie i Dirk Serries na gitarze akustycznej. Dźwięki zarejestrowane 8 lutego 2020 roku w Londynie (Dave Hunt Studio).  Dwie rozbudowane, dalece swobodne improwizacje trwają tu łącznie 44 minuty i 56 sekund.
Muzycy zaczynają spektakl delikatnym wybudzaniem strun swoich instrumentów ze stanu uśpienia. Już tu jednak, na etapie dalece wstępnym, każda akcja może liczyć na bystrą reakcję. Dźwięki szukają się wzajemnie, łączą w małe plejady, syczą jak koty, rżą jak dziki w mrocznej gęstwinie lasu. Opowieść potrafi tu powstać z kolan w ułamku sekundy, ale równie szybko wpaść w ramiona ciszy. Już po 6 minucie słyszymy pierwsze głębokie oddechy akustycznego mroku, stymulowane frazowaniem smyczka na kontrabasie. Po chwili ze smyczków korzystają już obaj muzycy i wdają się w post-barokowe lamentowania. Niespodziewanie łapią ekspresję i już w trybie pizzicato & riffs udają się na niewielkie wzniesienie. Po 13 minucie znów stygną i oddają się leniwym zajęciom – preparują dźwięki i ślą sobie wzajemnie barokowe ukłony. Pod koniec pierwszego seta dopada ich kolejna porcja mocy – smyczki, riffy, bystre akordy idą w tango, czyniąc finał wyjątkowo urokliwym.
Drugi set długimi minutami zdaje się stawiać na bardziej refleksyjne emocje. Dużo gry ciszą, wystudzone, post-rockowe grepsy, tudzież leniwe smyczki. Te ostatnie potrzebują ledwie ułamka sekundy by skoczyć na głęboką wodę. Po kilku pętlach powracają jednak w odmęty ciszy i brzmią niczym akustyczny ambient! Jak to często bywa w swobodnej improwizacji, po interwale spokoju następuje prawdziwy wybuch emocji. Tym razem płyną one wprost z repetycji kontrabasu i echa rockowych skojarzeń gitary. Drugi set ma swój kardynalny stopping w okolicach 15 minuty, po którym artyści szukają nowego wątku, toną w mroku, ale widzą światełko na końcu tunelu. Smoliste kłęby gitary i akrobatyczne pizzi & arco kontrabasu tworzą tu pewien dramaturgiczny suspens. Muzycy zdają się ugniatać ciszę, polerować struny wilgotnymi smyczkami. Finałowa prosta, to kolektywny śpiew strun, boleśnie piękny, świetnie reasumujący to wyjątkowe nagranie.” Spontaneous Music Tribune – Poland

“Cominciamo da John Edwards. Ne trovate tracce anche su Ondarock, grazie agli impagabili Palozzo e Meda. E se volete andare su Wikipedia, scoprirete l’intera carriera del bassista inglese, un peso massimo della scena free jazz che ha suonato con Louis Moholo, Eddie Prevost, Lol Coxhill, Phil Minton, Evan Parker, Elton Dean, Sunny Murray, John Butchere un mare di altri musicisti leggendari.In confronto la carriera del nostro amato Dirk Serries (chi scrive è cresciuto con i dischi di VidnaObmana) sembra quasi scomparire, dato che è da relativamente pochi anni che il musicista belga si è introdotto nella scena free-jazz europea.
Lo raccontavamo pochi mesi fa: dopo aver navigato i mari oscuri della scena post-industriale e quelli malinconici della dark-ambient, Serries ha preso ad improvvisare con la chitarra elettrica (Fear Falls Burning) prima di scoprire il meraviglioso mondo della fire music e delle chitarre acustiche, decidendo di pubblicare la nuova musica con il suo nome di battesimo.
“Melancholia” è già la quarantasettesima pubblicazione della New Wave Of Jazz, l’etichetta fondata dallo stesso Dirk Serries nel 2017, appena cinque anni fa. Un catalogo sterminato che non smette di stupire con la qualità delle sue pubblicazioni. “The aim of art is to represent not the outward appearance of things, but their inward significance”, è il motto dell’etichetta belga.
“Melancholia” colpisce già dal titolo. Come sposare il fuoco dell’improvvisazione più libera con la sensazione di perdita e smarrimento dello spleen più romantico? Ci riescono egregiamente John Edwards e Dirk Serries lungo l’evolversi di due improvvisazioni che trascinano l’ascoltatore in un turbine di stravolgimenti senza fine. Il contrabbasso all’inizio della prima improvvisazione in scaletta sembra voler fare il verso alla nervosa chitarra di Serries: ma il gioco dura solo qualche minuto prima che i ruoli comincino a sdoppiarsi e finalmente trovare i due musicisti completamente coordinati nel creare atmosfere in continua mutazione. Un dialogo che non trova sosta lungo i 21 minuti del brano.
C’è una gran fisicità nel modo in cui i due musicisti percuotono le corde dei propri strumenti ma anche un incredibile orecchio rivolto verso l’altro. E la seconda improvvisazione in scaletta è ancora più a fuoco. Sicuramente fire music, ma anche blues, jazz e deep listening music: una cosmologia che prende forma ogni volta la si ascolta. Silenzi che pesano più di mille note. Da ascoltare e riascoltare.” Ondarock – Italy

“Een duo van twee snarenmagiërs, John Edwards en Dirk Serries, die de mogelijkheden van hun instrument tot het extreme uitproberen. Toch vallen er tussen het gepluk en de vingerzettingen soms uniforme structuren te ontwaren, zij het natuurlijk met inachtneming van de context. Er ontspint zich vooral een geanimeerde dialoog tussen contrabassist Edwards (John Tchicai, Evan Parker, Peter Brötzmann) en gitarist en labeloprichter van New Wave Of Jazz Dirk Serries. We horen een doorgedreven muzikaal gefilosofeer van twee improvisators die lak hebben aan regeltjes. De heren nemen af en toe pauzes om in alle sereniteit hun nota’s te bekijken vooraleer ze de onderwerpen opnieuw verder uitdiepen. De hele dynamiek berust op het tegenstellen van licht sidderend getokkel en associatieve accentueringen, gestuurd door een ongebreidelde vrijheid. Daarbij tasten Edwards en Serries permanent het onderscheid af tussen chaos en intellectuele zingeving. Een heus akoestisch mijnenveld, te ontdekken op eigen risico.” Jazz en Zo – The Netherlands

“‘Melancholia’ is, perhaps, a somewhat misleading title for the duet of John Edward (double bass) and label boss Dirk Serries (acoustic guitar). One might expect some sad music, a soft thud on the bass, a few strums on the acoustic guitar, but it is clear that these men deal with a different kind of melancholia right from the start. In the two pieces (forty-four minutes), I think there is a mutual agreement between the two to work along dynamic lines. They cut out the middle ground, it seems. The music is loud or quiet, explosive or controlled. Maybe, not ‘or’ buy ‘and’. In their explosiveness, the music seems to have control anyway, almost as if they agreed upon certain things, and I am (also?) sure they didn’t do this. There is chaos, nervousness, and hecticness throughout, even in the quietest of moments. The liner notes (again!) mention ‘playfulness’, which is not something I took
from the music. Unrest and immediacy would be my keywords to the music. Maybe it is playful, but it might be different playing. There is an interesting tension between these players, which one hears in the music (well, I do), and that tension works for me very well. Certainly, some of this has to do with the music being very upfront and direct (just as with Jackson/Webster release), which makes an escape not really possible. You can only sit back and listen and don’t do much else. I guess that’s what good music should do (and yes, I know music can be used in many different ways also)” Vital Weekly – The Netherlands

“Geïmproviseerde muziek wordt vaak al te gemakkelijk simpelweg jazz genoemd, maar de avontuurlijkste improvisatoren kun je bijna niet categoriseren, ze gaan op zoek naar de grenzen van de muziek en van het samenspel en creëren zo regelmatig een nieuw soort muziek waarbij je als luisteraar alleen maar met open mond van verbazing en bewondering kunt zitten luisteren. Contrabassist John Edwards en gitarist Dirk Serries zijn allebei overduidelijk virtuozen op hun instrument, maar ze zijn ook in staat om ons dat te kunnen laten vergeten, doordat ze zich vol overgave in het avontuur storten en samen proberen te ontdekken wat hun instrumenten aan grenzen hebben, wat ze samen kunnen oprekken aan die grenzen en hoe ze samen een verhaal kunnen maken. Ze vallen nogal stevig met de deur in huis, met een improvisatie die bijna chaotisch lijkt te beginnen, en die nog niet of nauwelijks aan de titel Melancholia doet denken, maar dat verandert al vrij snel, met name als Edwards de strijkstok erbij pakt en de bas op zijn donkerst laat grommen. De twee stukken op Melancholia, die samen ongeveer drie kwartier duren, zijn spannend van begin tot eind, en variëren van vrolijk woest uitbundig tot somber fluisterzacht en bloedmooi. Achtergrondmuziek is dit niet, maar wel muziek voor iedereen die bereid is samen met de musici op avontuur te gaan naar onbekend muzikaal terrein. Als je de muziek soms wat weerbarstig vindt kan ik je alleen maar aanraden wat vaker te luisteren, want dit is ook weer een van die plaatjes die bij herbeluisteren alleen maar beter wordt. Een groeiplaatje. Mooi mooi.” Moors Magazine – The Netherlands