nwoj0046

ANTON MOBIN & MARTINA VERHOEVEN – CURE AND MOUND
cd

Cure
Mound

Anton Mobin : prepared chamber
Martina Verhoeven : piano

Performed, recorded, mixed and mastered at the Sunny Side Inc. Studio, Anderlecht (Belgium) on February 16th 2020.

Sleeve notes : Guy Peters.
Layout : Rutger Zuydervelt

REVIEWS

“I was very excited when I first encountered Cure and Mound. I first encountered Anton Mobin’s work years ago, through live online release with Thomas Thiery through Audioactivity. Since then, I know he has worked extensively with field recordings and cut-and-paste musique concrete and was featured on disc 5 of the Sonny Simmons box-set Leaving Knowledge, Wisdom And Brilliance / Chasing the Bird . That said, I, in my restricted corner of listening, have not really heard much of him since. On Cure and Mound, he joins pianist Martina Verhoeven for a compelling romp through some strange sonic terrains. This is another duo, like the previous two, recorded in February of 2020, right before Covid got real for many of us and the bare-bones (and heavily produced) solo, then duo, became the ensemble of choice. Indeed, this sounds more social than that. Recorded only a few months later, this almost inevitably would have been a remote affair. (See below for a success in remote improvisation and convincing cohesion.). Verhoeven and Mobin engage is a brilliantly noisy dance, the metallic clangor of the piano and the tortured grind of Mobin’s prepared chamber intermingle into a single, scraping force. Verhoeven herself shuffles between truncated phrases on the keys and pounding the piano, both inside and out, implying some extra-acoustic elements through extended techniques and piled sounds. For his part, Mobin bends the electroacoustic barrier in his custom box of objects, pickups and contact mics, which contribute further to the listener’s wonder of where exactly these sounds emanated. Although some of this is more tuneful, such when Verhoeven stretches out about two-thirds into the first track, it is more generally noisy, cacophonous and glitchy. And wonderfully so.” Free Jazz Blog – Belgium

“Op ‘Cure and Mound’ horen we Verhoeven op piano en Mobin op zijn prepared chamber, “een houten kistje met daarin verschillende objecten die met elkaar zijn verbonden en waarvan het geluid wordt versterkt door gitaarelementen en elektrische contactmicrofoons. Een soort combinatie van percussie en elektronica dus”, zo schreef ik eerder naar aanleiding van het eveneens bij A New Wave of Jazz verschenen ‘Close | Quarters’ waarop we Mobin horen met Benedict Taylor. In hetzelfde verslag stond ik stil bij het zeer hoge niveau van abstractie, zodanig dat het de grenzen van het begrip muziek opzoekt. Dat is op dit album niet anders. Ook nu valt bijna niet te ontdekken wie nu eigenlijk precies welk geluid voortbrengt, aangezien Verhoeven nogal eens onder de klep van haar piano duikt, zo geluiden makend die niet echt afwijken van dat wat Mobin doet. Samen creëren ze twee wonderlijke en zeer avontuurlijke geluidssculpturen, ‘Cure’ en ‘Mound’.” Nieuwe Noten – The Netherlands

“Serries leerde doorheen zijn muzikale loopbaan heel wat muzikanten kennen. Een deel ervan brengt met veel plezier werk uit op zijn label. De Fransman Anton Mobin bijvoorbeeld, die zijn prepared chamber inzet om tegenwerk te bieden tegen het pianospel van Martina Verhoeven, gade van Serries. Verhoeven gaat soms woest te keer, soms zeemzoet, hard en zacht, terwijl Mobin allerlei geluiden uit zijn bewerkte houten kist haalt waarin allerlei spielerei uitnodigt voor zijn uitgebreide improvisatietalent. Hij maakte, meestal in duo, sinds 2006 een quasi ontelbaar aantal albums. Deze keer gaan ze voor twee lange stukken, het ene bijna drie kwartier, het andere net geen half uur. Door de afwisseling van klanken blijft de set boeien en dat is wel bijzonder bij dit soort improv waarbij heel wat geproduceerde klanken al snel op de zenuwen zouden kunnen werken maar door de gedrevenheid van het duo dat niet doen.” Gonzo Circus – Belgium

“Cure and Mound feature two examples of edgy ‘n’ eventful improv for prepared chamber and piano. The CD/ digital download slides in at nearing the eighty-minute mark, and it’s a shifting & darting ride- with both players sparking off each other nicely. The release appears on Belgium based A New Wave Of Jazz- who put out the best in the more difficult, yet often highly creative side of improv and modern composition. The CD comes presented in the labels house style mini gatefold packaging- which all feature minimalistic white texts in grey boxes design, with a write-up inside by Guy Peters. The release comes in an edition of 300 copies- which can be purchased directly from here. The two players here are French improvise/ sound artist Anton Mobin on prepared chamber. And Belgian photographer, bass player and pianist Martina Verhoeven. With the two tracks featured being recorded live in the studio.
The release opens with the track “Cure”- which takes up the lion share of this release at just shy of the forty-seven-minute mark. It starts off in a wonderfully manically angular manner with sways of slicing and grating stings, doomy to cascading key hits, blunt bass fumbling’s- all topped with scuttling and knocking detail- managing to feel gloomy uneasy, insect-like, and surreally wavering in its intent. As we move on the pair keep both fleeting and daring in their playing- as we move from stop ‘n’ start piano key chops meet long scraping and knocking tonality. Onto whipping ‘n’ warping bass tone fluctuations topped with all manner key fidgety and scape dart ‘n’ rip detail. Through to the sawing at times almost manically barking chamber tones, that are tempered by clanging key runs. Onto the tolling-yet-darting piano notation, that shifted by all manner of knocks, scrapes, hiss, and breathy grates. Really a marvellous track that keeps you held & on your toes throughout its length.
Next, we of course have “Mound”- and this comes in at ten seconds sly of the half an hour mark. We begin with a blend of taut fiddles, scrapes, and rattles- which are surrounded by darting shards of doomy to higher piano key work. As we process, we find a sea of playful key darts and jaunts, scared by whooping bass fumbles and shimmering to dragging tone detail. We have moments of haunting tolling key work which is edged by a selection of unease scrapes, drags and creaks. Though equally, we have moments grating, wavering and fiddling manic-ness. At times it felt like the piano was more formal/ atmospheric on this track, but also, we have lots of great more abstract/ primal playing going on too. The pairing of prepared chamber and piano is certainly an interesting one- and on Cure and Mound both Mobin and Verhoeven make the most of chosen sonic tools, really giving them a workout here. This is certainly a release for those who enjoy the more fidgety and abstract side of the improv form, but I really found the whole thing most captivating and rewarding- with not a dull moment in sight/ ear.” Musique Machine – UK

“Ostatni z dzisiejszych duetów, być może najbardziej tajemniczy: Anton Mobin określający swoje dźwiękowe ekspozycje jako prepared chamber (domniemujemy, iż wydobywa dźwięki ze wszystkiego, co znajduje się w danym pomieszczeniu) oraz Martina Verhoeven korzystająca z fortepianu, który na ogół preparuje. Ich opowieść jest bardzo długa (dwie improwizacje, 76 minut i 47 sekund), chwilami bardzo dotkliwa fonicznie, ale nieustannie intrygująca (większość odsłuchu spędzamy z pytaniem na ustach: cóż to za dźwięki ?!?). Zapraszamy do pieczary akustycznych zagadek, nagranych w … studiu Sunny Side w brukselskim Anderlechcie, w lutym 2020 roku.

Spektakl zaczyna się prawdziwą burzą z piorunami! Małe akustyczne katastrofy, całe morze fake sounds, okalające dźwięki preparowanego piana, ocean czegoś, co moglibyśmy określić mianem prepared acoustic reality! Fonia zdaje się tu być niemal przesterowana – burczy, brzęczy, charczy, szumi, szoruje, jęczy, oddycha niczym żywa materia, czasami smakuje wręcz elektroakustycznie. Ale już po chwili przestajemy zadawać sobie pytania o źródła pochodzenia danych dźwięków, dajemy się bowiem ponieść ekspresji tej małej wojny światów. Kostropate kształty, filigranowe eksplozje, suprice by suprice. Aura dewastujących nasze uszy fonii sprawia, iż pierwszy, czysty dźwięk z klawiatury fortepianu zdaje się brzmieć niczym intruz! Taki oto akustyczny horror trwa pełne dwadzieścia minut. Po upływie tego czasu łagodne dźwięki fortepianowych strun przenoszą nas w inny wymiar czasoprzestrzeni. Narracja oddycha mrokiem i pajęczynami! Definitywna obniżka poziomu hałasu zaczyna sprawiać, iż improwizacja nie dość, że staje się bardziej przyswajalna, to zaczyna intrygować niemal podwójnie. Coraz więcej brzmienia klawiszy, coraz więcej niuansów i dźwiękowych subtelności. Pod koniec 40-minutowego seta dominuje preparowane piano, które zdobione jest nieco bardziej hałaśliwymi ornamentami z drugiego ośrodka dowodzenia. Improwizacja śpiewa piskliwym głosem, doposażona frazami sugerującymi jakiś głęboko skrywany rytm.

Druga opowieść jest nieco krótsza, ale zdaje się kontynuować te wątki pierwszej części, które podobały nam się najbardziej. Mroczne piano zarówno z klawiatury, jak i bezpośrednio ze strun, post-basowe i post-perkusyjne frazy prepared chamber. Narracja znów nabiera pewnej rytmiki, pokręconej, niemal psychodelicznej, chwilami całkiem żwawej. Po niej następuje długa, efektowna ekspozycja solowa pianistki (jeśli czymś wzbogacona, to zawodzi ucho recenzenta). W połowie seta improwizacja znajduje ciszę i znów robi się nad wyraz smakowicie. Muzycy stawiają na drobne frazy, preparują z precyzją chirurgicznego skalpela, czyniąc ów fragment bodaj najciekawszym na całej płycie. Pod koniec pojawia się kilka bardziej hałaśliwych akcentów, ale chyba jedynie w ramach skromnej repryzy tego, co działo się na początku nagrania. Piano Martiny stawia piękne stemple czarnymi klawiszami, niemal podśpiewuje. Akcesoria Antona rzężą niczym zepsute urządzenie elektryczne.” Spontaneous Music Tribune – Poland

“Een piano, een prepared chamber (zelfgebouwde constructie van objecten en elektro-materiaal) en uitvoerders Anton Mobin en Martina Verhoeven, dat is het karig basisgegeven voor ‘Cure and Mound’. Een strikt minimum waarrond gedurende zesenzeventig minuten het principe van less is more wordt toegepast. Welkom in een bizarre wereld van spookachtige geluiden en verbogen snarengeweld. We horen een aan elkaar rijgen van geschuifel en gekraak alsof Verhoeven en Mobin zich in de meest acrobatische posities om hun instrumentarium kronkelen. Het is spannend wachten op wat vertrouwde klanken. Na net geen twaalf minuten komt een eerste super korte verlossende catharsis in de vorm van enkele dwarrelende pianonoten, meteen gevolgd door het opnieuw afzakken naar donkere diepten die alsmaar meer dreigende contouren aannemen. Van hier af aan wordt het een spel van kat en muis tussen herkenning en vervorming.  Deel twee, ‘Mound’, is duidelijk toegankelijker dan ‘Cure’. Eventjes lijkt het of we belanden in een schemerzone gecreëerd door Vijay Iyer en Marilyn Crispell aan de hand van een onuitgegeven werk van John Cage, maar Mobin en Verhoeven blijven tenslotte twee klankenmanipulators met hun kunsten van misleiden. Bevreemdende stiltes en onderkoelde actiemomenten zijn uiteindelijk de ankerpunten in deze heftige belevenis van totale ontwrichting.” Jazz En Zo – The Netherlands.

“Thanks to Anton Mobin and his ‘prepared chamber’, a wooden box with strings, objects, and amplification. An instrument not unlike Tore H. Boe’s ‘acoustic laptop’. It is also an instrument for which we don’t know what it will sound like, unlike the piano, played by Martina Verhoeven, even when she plays the piano less traditionally; techniques that go back to John Cage and his prepared piano. Verhoeven divides her attention to both the keys and the inside of the piano. In the prepared chamber of Mobin, all sorts of sounds are possible. Strings plucked, bowed or thumbed, and maybe there is also a bit of vinyl that he hand spins. Combining these two instruments brings out some wonderful music all over the place. Improvisation is, of course, one thing, a fixed point for departure, but the two also show, at times, some form of repetition that see them repeatedly bang their instruments for a while. That might seem das verboten in the world of free improvisation, but it works well within their ‘anything goes’ approach. For minutes on end, there is a total abstraction going on, but Verhoeven returns to the keyboard and reminds us that this is the piano. Within those wide apart boundaries, this music happens. There are two pieces here, ‘Cure’ and ‘Mound’, of which the first is almost forty-seven minutes.  I thought that was more than enough, as in that time frame, they explored so many ideas that it seemed complicated to top that. And as such, ‘Mound’ seems a continuation of ideas for them, a further exploration of what we already know, and this indeed is one of the discs that is the best split in two different listening sessions. Each piece is great, that much is sure, but together is too big of a plate to eat at once.” Vital Weekly – The Netherlands

“Anton Mobin, prepared chamber, en Martina Verhoeven, piano. Samen namen ze twee stukken geïmproviseerde muziek op, het eerste, Cure, ruim drie kwartier lang, het tweede, Mound, bijna een half uur. Eerst even over die “prepared chamber” van Mobin – dat kamertje blijkt een houten kistje te zijn waarin Mobin van alles verstopt heeft aan elektronica en andere wonderen, waarmee hij geluiden tevoorschijn kan toveren die variëren van fluisterzacht en melodieus hummen en zingen tot agressief grommen en brullen. Anton Mobin lijkt in eerste instantie degene die bepaalt wat er gebeurt in dit improvisatie-experiment, en Martina Verhoeven gaat het gevecht met de geprepareerde kamer van Mobin aan. Maar al snel wordt het een subtiel samenspel dat het ene moment woest verloopt en even later als een kabbelend beekje kalmpjes tot rust lijkt te komen, al moet je als luisteraar constant alert blijven, want achterover leunen is er niet bij – dit is geen achtergrondmuziek. Zet de koptelefoon maar op en ga met aandacht luisteren. Dan zul je een aantal keren goed door elkaar geschud worden, maar je blijft goed wakker bij deze fenomenale improvisaties, die, zoals dat wel vaker bij geniale duo-improvisaties het geval is, steeds beter lijken te worden als je ze vaker beluistert. Bereid je voor op onbekende geluiden, op een ongebruikelijke manier van pianospelen en op een fenomenaal muzikaal avontuur. Een subliem album en een absolute aanrader voor iedereen met open oren.” Moors Magazine – The Netherlands