ALAN WILKINSON & DIRK SERRIES : ONE IN THE EYE
2cd

Disc One :
Upshot
One in the Eye
In the Here and Now
Hobson’s Choice
The Stings of the Flesh In the Long Run
Hand over Fist
Pull the Other One

Disc Two :
HYG 1 HYG 2

Alan Wilkinson : bass clarinet, baritone and also saxophones, voice
Dirk Serries : acoustic guitars

Disc 1 : performed, recorded, mixed and mastered at the Sunny Side Inc. Studio, Anderlecht (Belgium) on November 29th 2019.
Disc 2 : live in concert at A New Wave Of Jazz festival, Hundred Years Gallery (London, UK) on January 22nd 2020, recorded and mixed by Martin Clarke. Mastered at the Sunny Side Inc. Studio, Anderlecht (Belgium)

Sleeve notes : Guy Peters.
Layout : Rutger Zuydervelt

---

---

REVIEWS

“De laatste jaren heeft Dirk Serries zich steeds verder ontwikkeld als musicus binnen wat we gemakshalve maar even de vrije improvisatie noemen. Het onlangs bij zijn eigen label, A New Wave of Jazz, verschenen ‘One in the Eye’ is daarin een nieuwe mijlpaal. Alan Wilkinson, hier op basklarinet, bariton- en altsax is tenslotte al sinds enkele decennia één van de meest bepalende musici in de Engelse scene. Op dit dubbelalbum horen we ze samen, waarbij het opvalt dat Serries zich beperkt tot de akoestische gitaar. Deel opgenomen in de studio, de eerste Cd en deels live, tijdens een concert in de Londense Hundred Years Gallery, vorig jaar januari, de tweede Cd.

Het studio deel bestaat uit acht vrij korte improvisaties waarin het voorgaande bijzonder duidelijk wordt. Direct in ‘Upshot’ bemerken we het, maar ook in het titelstuk ‘One in the Eye’. En dan met name aan Wilkinsons klank. Een enkele wat meer gepolijste lijn laat onverlet dat het merendeel van wat we hier horen redelijk rauw en schor klinkt. Serries gaat de dialoog aan middels kale, maar doeltreffende aanslagen. Pas in ‘In the Here and Now’ komt daar verandering in. We horen Wilkinson ineens heel melodieus op de basklarinet intieme melodische lijnen blazen, terwijl Serries’ akkoorden eveneens wat meer vlees op de botten hebben. In ‘Hobson’s Choice’ zoekt het duo wederom de abstractie, maar nu meer in de vorm van een klanksculptuur, waarin vooral het rauwe, ongepolijste spel op de basklarinet opvalt. In ‘The Stings of the Flesh’ gaat het er weer zeer heftig aan toe, maar wel ritmisch. Wilkinson grossiert hier in vreemde, onwezenlijke klanken van de baritonsax terwijl Serries op onorthodoxe wijze zijn snaren onder druk zet, met een vreemd piepend geluid tot gevolg. De baritonsax staat ook centraal in het relatief ritmische ‘Hand over Fist’, duister en indringend.

De live Cd, een vrij korte, bestaat uit slechts twee delen, HYG 1 en 2 geheten. En zoals dat vaker gaat met live ten opzichte van studio bemerken we ook hier weer dat het er hier nog scherper, nog onstuimiger aan toe gaat. Vooral het spel van Wilkinson valt op, met zijn bonte klankwereld. Een klankwereld die soms wel wat wegheeft van een troep gillende apen, of andere dierengeluiden. Wat daaraan bij draagt is dat hij zijn instrumenten op regelmatige basis gebruikt om er door te praten, met bijzondere effecten tot gevolg. Dat hoorde we hem ook al doen in het hierboven genoemde ‘The Stings of the Flesh’, maar hier is het nadrukkelijker aanwezig. Ook de wisselwerking met Serries is hier intenser. Aan het begin van het tweede deel horen we de baritonsax als een scheepshoorn. Een lang uitgesponnen klanklijn, met gruis omringd, terwijl Serries hier een serie prachtige miniaturen ten beste geeft als opmaat voor een nieuw klankfestijn.” Nieuwe Noten – NL

“From May this year, One In The Eye is a double CD/ digital download bringing together Alan Wilkinson and Dirk Serries for selection jagged, moody, to-playful improv. The set features one disc taking in eight tracks, and a second disc features two longer work-out.

The first disc opens with the nearing six minutes of “Upshot”- here we find Serries jagging ‘n’ jerking strums weaved with Wilkinson energetic and at points quite seared sax work- this works as a nicely urgent and shifting opener for the release, throwing you straight into the releases bounding improv heart. By “Hobson’s Choice” we find three and a half minutes of slowly hissing and fluting horn work and slicing ‘n’ sliding neck work- it starts out quite moody and up close, before nicely shifting into darting manic-ness with the pair wonderful bouncing off each other. 
By track number eight we have the nearing nine minutes of “Hand Over Fist” it opens with a blend of expressive and playful horn playing, which is undercut by Serries jerking, picking, and manically sturming guitar work. As we get deeper into the track Wilkinson playing gets more rapid, sheared, and noisy- though he often nods back to the tracks more playful, almost smoky beginnings. With the disc been topped off with the just shy of nine-minute “Pull The Other One”- which’s blends bassy droning, pained to manic vocalising- with spaced ‘n’ darting strums, and warbling to darkly sensual horn work- making for a surprising, and disarming end to the first disc

Moving over to the second disc- and first, we have “HYG 1”, which comes in at the nineteen and a half minute mark. It opens with a blend of playful piping horn work, which is joined by slapping, darting, and scurrying guitar tones.  As we move along we come to blends of scrapping to rapidly fiddling neck action and wayward honks, the occasional manic vocalizing moment, and more chattering-to-baying horn work that’s undercutter by jumping ‘n’ jarring guitar tones.  Finally, we have “HYG2”- this runs at a slightly shorter around the thirteen-minute mark. It opens with a selection of warbling ‘n’ baying horn tones, which have subtle addition of mid-to-high pitch string drags. As it moves on the balance between guitar and horn even out, with the pair creating something that feels like a mix between sassy jazziness, jumping ‘n’ jarring funk, with a slight jagged blues undercurrent- with more manic vocal ticks and darts coming into play later in the track’s runtime

One In The Eye is a most eventful, at points unpredictable trip into the improv form. If you see the New Wave of Jazz tag, you know you’re always going to get rewarding and daring work, and this double-disc release is most certainly both of those…here’s hoping there is a new batch of releases from the label soon!” Musique Machine – UK

“De keuze van onze recensenten. Wilkinson is een vaste waarde in de Britse avantgarde scene, Serries is een Belgische artiest met een indrukwekkende staat van dienst in de wereld van de industrial en ambient muziek.  De laatste jaren concentreert hij zich meer op jazz en geïmproviseerde muziek.  Deze dubbele cd met vooral Wilkinson in een hoofdrol, brengt een combinatie van studio- en liveopnames waarbij de twee totaal vrij improviseren, soms met elkaar, soms naast elkaar, zonder concreet doel of thema, maar wel met de inspiratie van het moment.  Deze muziek klinkt als een abstract schilderij en illustreert de relatie tussen vrije improvisatie en abstracte kunst.  Boeiend om je te laten meevoeren in de flow, mits de juiste mindset.” Jazz & Mo – Belgium

“Recorded in Anderlecht Belgian and London, the Wilkinson/Serries session approaches tandem improvising at varied lengths. The Anderlecht studio meeting is divided into seven mid-sized tracks, while the live London gig sprawls over two extended challenges. Every manner of extended techniques tried out by Wilkinson as he moves among alto and baritone saxophones and bass clarinet with triple tonguing, reed biters, lowing, doits, timbral squawks, clarion sniffles and vocal speaking-in-tongues projected from the horns’ body tubes. Meanwhile Serries hard strums and frails complement the expositions, whether they’re quietly distant or over-the-top emphatic. Although a couple of the other tracks suggest that Wilkinson is referencing contrafacts or quotes from other melodies, “Hand over Fist” stands out as the most assured and diverse program. As writhing baritone sax lines and rhythm guitar-like crunches intersect, the piece swells and shakes until it’s further torqued with cuckoo-clock-like chiming from Wilkinson. Guitar power chording keeps the narrative horizontal as the saxophonist’s playing becomes more fragmented, accelerating to squealing and shattering multiphonics. Bypassing the saxophonist’s descent into lowing reed tones and Bedlam-like verbalized crying through the horn, Serries paced frails centre the dual communication. With other tunes based on how chalumeau clarinet tones mellowing from pig snorts to molasses smoothness (“In the Here and Now”); or how smacks against the guitar body’s wood and repeated string vibrations can relax what starts as a honking, whistling and screaming reed tone examination (“The Stings of the Flesh In the Long Run’) almost every reed-string paradigm appears to be exposed. That’s why the session can be fruitfully concluded as reed snorts and vocal retches fade alongside the concentrated power of strummed strings.

Rapprochement restraint is put aside two months later when the two play London’s Hundred Years Gallery. Especially telling is the second improvisation which begins lower case and low pitched. Then a sharpened stroke from Serries introduces a display of slurps, snarls and through-the-body tube vocalizing by Wilkinson that sounds as if he’s swallowed the reed and mouthpiece whole. Altissimo reed bites and staccato stutters finally make common cause with ambulatory guitar comping.” Jazzword – Canada

“Le label a new wave of jazz se développe à un rythme élevé atteignant aujourd’hui le numéro 44 avec ce double album en duo avec le maître de céans, le guitariste belge Dirk Serries et le saxophoniste alto & baryton Alan Wilkinson, aussi clarinettiste basse. J’avais consacré une étude – hommage au contrebassiste improvisateur et compositeur Simon H. Fell, disparu il y a un an et il y était question d’Alan Wilkinson, son compagnon au sein du trio explosif HWF (avec le batteur Paul Hession). Si les fulgurances d’HWF font plus qu’évoquer la musique expressionniste et sauvage de Peter Brötzmann, lorsqu’A.W. est confronté aux guitares acoustiques de Dirk Serries, on a droit à un souffle pastoral, une poésie bucolique (In the Here and Now à la clarinette basse), à un jeu équilibré plein de nuances. Dirk Serries démantibule accords et phrasés en percutant les cordes, tournoyant son plectre entre doigtés crochus du gauche et mouvements incessants sur les frettes avec une certaine logique et une frénésie colloquiale qui peut se rapprocher autant du silence que d’une activité bruitiste. Peut-être aurait-il fallu concentrer tout ce matériau enregistré en studio à Bruxelles (2019) et à l’Hundred Years Gallery (2020) et présenté ici sur deux compacts, sur l’étendue d’un seul CD. Néanmoins, les moments intéressants, poignants ou imprévisibles affluent de toute évidence, comme le n°5 du cd 1 (The Stings of the Flesh) où les morsures extrêmes et acides dans le bec de l’alto strient les froissements et les frictions des cordes contre les frettes. Ou le n°6 (In The Long Run) où le puissant baryton fait mouvoir la pression de l’air dans l’espace du studio alors que le jeu oblique du guitariste dévale les tortueuses courbes de niveau d’une carte topographique de l’imaginaire. L’écriture automatique de la six cordes triturée inlassablement inspire de remarquables et puissants coups de langue, étirements de la pâte sonore et vocalisations graveleuses au saxophoniste, vocalisations dans le bec du sax ou simplement avec son organe vocal débridé. Le CD 2, consacré à un concert enlevé (HYG 1 et HYG 2) retrace l’acuité du dialogue et des interférences partagés entre les deux improvisateurs. La perspective et le flux de l’improvisation en sont sensiblement renouvelés, brouillés, poursuivis sans relâche, ardemment. Une expérience de recherche, un chantier, des signaux de piste, égarements et retrouvailles, manifeste ludique, poésie de l’action – réaction.” Orynx-Improv’andsounds – Belgium

“Journalist Guy Peters imagines the free-improvised meeting of British reeds master Alan Wilkinson and Belgian guitarist Dirk Serries to action painting, «an arena in which to act – rather than as a space in which to reproduce, redesign, analyze or ‘express’ an object, actual or imagined». Likewise, according to Peters’ liner notes for «One in the Eye», the sound is abstract, so why not embrace it, and focus on the range of sounds, extended techniques, density, dynamics and the here and now. «One in the Eye» is a double album. The first disc was recorded at the Sunny Side Inc. Studio in Anderlecht in Belgium in November 2019. The second disc was recorded live two months later during A New Wave Of Jazz festival at the Hundred Years Gallery in London in January 2020. Serries plays on both discs on acoustic guitars and this choice of instrument forced Wilkinson to adapt his sonic palette-  on the bass clarinet, baritone and alto saxes, to the sonic spectrum of the guitar. The pieces in the studio recording are urgent and dense, explore an array of extended techniques and different modes of energy and intensity, sometimes quite playful («In The Long Run») and at other times even abrasive, but all flow naturally and stress the immediate affinity between Wilkinson and Serries. «In The Here and Now» surprises with its lyrical melody and its quiet contemplative spirit and «The Stings Of The Flesh» relies totally on Wilisnson and Serries extended techniques and on «Pull The Other One» Wilkinson employs his voice (alongside the baritone sax) as an exotic and passionate instrument, matches beautifully by Serries’ rhythmic guitar playing. All these pieces are remarkably cohesive. The two live improvisations are, as expected, are longer. Despite the time that has passed since the studio recording, these improvisations still highlight the immediate, organically flowing interplay. «HYG 1» is quite playful and rhythmic even in its most abstract and tense segments. «HYG 2» introduces first a mysterious vein when Serries explores Far-Eastern sonorities while Wilkinson suggests gentle, meditative lines, but soon Serries and Wilkinson settle again on loose and inventive rhythmic games. Adventurous, insightful but highly engaging.” Salt Peanuts – Denmark/Norway

“A New Wave of Jazz est un peu plus qu’un label, c’est une démarche qui vise à promouvoir des musiques aux franges dudit jazz, comme l’expérimentation ou le minimalisme. Piloté par Dirk Serries, un guitariste et un infatigable défricheur des marges, ce label présente sa collection d’albums d’une manière elle aussi minimale: un fond gris, le nom des protagonistes,  le titre de l’album, et c’est tout. Ce design est dû à Rutger Zuydervelt, et les notes de pochette à Guy Peters, invariablement. Il vient de publier une salve d’enregistrements, dont ce double album d’une heure trente d’un duo Serries (g) – Wilkinson (bs, as, bcl, voc). Ce dernier est un vrai personnage. Il nous propose une musique qui nous laisse un peu groggy. Le son est le plus souvent puissant, abrupt, jouant sur les éraillements harmoniques, loin de toute tentative de séduction. Et pourtant, cette dernière est là. Après la surprise des premiers instants, on suit avec intérêt, avec un plaisir renouvelé, ces discours faits de quasi interjections ou de phrases courtes, de grognements, de miaulements, offrant cependant quelques segments mélodiques, comme par inadvertance. Le sax est parfois comme propulsé par la guitare de Dirk Serries, mais en avait-il réellement besoin ? Ce dernier lui livre alors une sorte de corps à corps, des salves de clusters sans résonance. Il crée une tension de chaque instant. Il parasite, il bouscule, il électrise, éloignant toute perspective d’accalmie. Et pourtant, Alan Wilkinson trouve le chemin de notes suaves, de timbres feutrés en particulier quand il s’empare de la clarinette basse. Lorsqu’il opte pour un quasi drone, souffle, éraillements, sifflements et notes s’entremêlent, ce qui n’empêche pas quelques coups de griffes. Il laisse alors une large place à des crépitements minimalistes et à bien des explorations de timbres sur les cordes de Dirk Serries, comme dans l’étonnant « The Stings of Flesh ». Enfin, il n’hésite pas à mêler sa voix à son discours, parfois comme une extension presque indiscernable de son sax ou de sa clarinette (« Pull the Other One »). Les deux dernières pièces ont été enregistrées au club « Hundred Years Gallery », avec pour titres évidemment HYG 1 et 2. Et là, le duo se déploie en un plein épanouissement. Alan Wilkinson savoure l’interaction avec Dirk Serries. Il sollicite son bec avec verve et malice; il percute à l’image du discours des cordes.  Ce duo nous régale. Il nous offre une improvisation Champagne. Écoutons la piste qui donne son nom à l’album, « One In The Eye », la pièce la plus courte.” Jazz A Paris – France

“The après-Bailey scrabblings of Belgian guitarist Dirk Serries here provide a suitably featureless canvas for stalwart British reedsman Alan Wilkinson to do his thing all over – as though spreading a full-fat cheese thickly on dry crackers.  On two live sets recorded in 2020 at London’s Hundred Years Gallery, Wilkinson is as forceful as ever, summoning great gouts of honk, shriek and blast onto alto and baritone.  But it’s in the shorter studio cuts that he pursues more focused delvings.  Perhaps most entertaining is a rumbling vocal excursion where he proves once and for all that he’s the UK’s answer to Akira Sakata.” The Wire – UK

“Dirk Serries’ A New Wave Of Jazz begint stilaan op een mooie inventaris van de Europese hedendaagse vrije improvisatie te lijken.  Het release tempo gaat gestaag omhoog, met tien releases in 2019 en twaalf in het jaar dat de wereld stilstond.  En kijk, ook voor 2021 staat de teller alweer op vijf.Op ‘One In The Eye’ ontmoet Serries twee cd’s lang Brits rietblazer Alan Wilkinson, die onder andere met Derek Bailey, Konstrukt en Talibam! Speelde, maar ons eeuwig zal bijblijven vanwege The Founder Effect, een kwartet dat in 2018, geruggensteund door J. Spaceman – rücksichtslos het dak eraf speelde op het Summer Bummer festival.  Niets van dat soort pijngrensverkennend werk op ‘One In The Eye’.  Dat Serries zich tot onversterkte akoestische gitaar beperkt, heeft wellicht geholpen, maar het moet gezegd dat Wilkinson ook in dit register opwindende klanken en een ronduit mooie toon weet te produceren.  Op de eerste cd krijgen we acht betrekkelijk korte studio-opnamen – vaak licht, speels en lyrisch, met hier en daar verkenningen van de sonische mogelijkheden van het instrumentarium maar soms (‘In The Long Run’, ‘Pull The Other One’) ook full-on stronk, met als extraatje Wilkinson die geloofwaardig-bezeten naar de maan blaft.  Schijf nummer twee is de jiveset die het duo speelde op het Londense New Wave Of Jazz festival in januari 2020 : twee tracks met een langere concentratieboog, maar weer met die mooie combinatie van melodieuzere passages, extended techniques, geflirt met de combinatie zorgvuldige dynamieksopbouw en verrassende uithalen en zelfs – maar we kunnen ons uiteraard vergissen – een droney passage waarbij we onwillekeurig aan Serries’ ambientverleden moesten denken.” Gonzo Circus – Belgium

“Zaczynamy od spotkania znamienitych postaci europejskiej muzyki, przy okazji artystów, który razem grali na tyle dużo razy, iż ich doskonała wzajemna komunikacja nie powinna stanowić dla nas zaskoczenia. A zatem: Alan Wilkinson – klarnet basowy, saksofon barytonowy i altowy, także głos oraz Dirk Serries – gitara akustyczna. Dwa spotkania muzyków skomponowane na dwóch dyskach – pierwsze studyjne (Sunny Side w Anderlechcie, listopad 2019 roku), drugie koncertowe (Hundred Years Gallery w Londynie, styczeń 2020 roku) – łącznie 10 improwizacji, 92 minuty z sekundami. Część studyjna, ośmioczęściowa, trwa niemal pełną godzinę zegarową i lśni całą paletą możliwości obu muzyków, a zwłaszcza saksofonisty, który korzysta z trzech instrumentów, ale jak doskonale wiemy, nade wszystko jest mistrzem barytonu, który w jego ustach potrafi brzmieć czasami jak … alt. Często w trakcie odsłuchu recenzent długo zastanawiał się, jaki saksofon gra dla nas te akurat piękne dźwięki. Muzycy proponują nam bardzo swobodne improwizacje, osadzone z jednej strony w jazzowych korzeniach, z drugiej – w post-baileyowskiej awangardzie. Pierwsze dwa utwory grane są przez Wilkinsona na saksofonie altowym. Artyści snują na ogół dość separatywne wątki, ale każdy wydawany dźwięk wchodzi w dobrą relację z działaniami interlokutora. Wzajemne imitacje są tu raczej rzadkością, ale kiedy do nich dochodzi, narracja bez trudu daje nam to, co najlepsze. W kolejnych dwóch częściach na studyjnej scenie pojawia się klarnet basowy. Najpierw muzycy kreują coś na kształt dead ballad, mruczą na siebie i stawiają sobie coraz ambitniejsze wyzwana. Gdy podkręcają tempo, wykazują się dużą swobodą dramaturgiczną i techniczną gibkością. W wielu momentach sięgają po preparowane dźwięki, zwłaszcza gitarzysta, który masywności dużego klarnetu stara się przeciwstawiać zwinność i bystrość granych przez siebie fraz. W kolejnych trzech improwizacjach Wilkinson sięga po baryton i stawia kolejny stempel na zaświadczeniu, iż w tej dziedzinie próżno szukać mu konkurentów na Starym Kontynencie. W piątym utworze na zamglone drony barytonu Serries odpowiada systematycznym rozciąganiem, czy wręcz rozrywaniem strun. Muzycy serwują nam całą plejadę efektownych fonii, czyniąc ów utwór bodaj najlepszym momentem dwupaku. W następnej części baryton, dla odmiany, stara się być lekki, taneczny, frywolny i gotowy na każde wyzwanie. Opowieść toczy się od ekspresji free jazzu, po tłumione emocje post-chamber. Jest powolna śmieć, jest życiodajny, jurny galop. Pojawiają się wreszcie dźwięki wprost z gardła muzyka, które zlepione z frazami dęciaka tworzą foniczne realia jedyne w swoim rodzaju. Niedługo potem baryton sięga po naprawdę wysokie skale i uroczo śpiewa na tle gitarowych, bystrych przygrywek. Są, i niedźwiedzie pomruki i kocie piski – king of the baritone! Na finał części studyjnej Alan powraca do saksofonu altowego. Preparuje instrument, podczas gdy Dirk piłuje struny ostrymi krawędziami. Trochę śpiewu, kilka westchnięć i półgłosów, w tle minimalistyczna gitara. Na zakończenie intensywność gry znacząco wzrasta, a całość zdaje się pachnieć post-bluesem dla oszalałej garstki freaków. Koncert zamieszczony na drugim dysku trwa niewiele ponad dwa kwadranse i składa się z dwóch epizodów. W pierwszym z nich Wilkinson sięga po klarnet basowy. Narracja od startu nabiera pewnej dramaturgicznej chybotliwości. Dęciak snuje się leniwie od pszczelego warkotu po ptasie zaloty, a lekka, zaczepna gitara, choć bardziej stabilna emocjonalnie, samymi preparacjami jest w stanie zawładnąć sceną. Opowieść ma kilka faz – najpierw, to ocean sprytnych subtelności i urokliwych short-cuts, potem przedmorze ciszy z lekkimi podmuchami dęciaka i strunami, które muzyk precyzyjnie szoruje, wreszcie wzgórza wzmożonej ekspresji, gdy narracja zdaje się intrygująco krążyć wokół meta rytmu budowanego przez repetujący klarnet. W drugiej części koncertu na scenie pojawia się nasz ulubiony baryton. Najpierw snuje efektowne drony na tle szeleszczącej gitary. Oczywiście pojawiają się dźwięki wprost z gardła saksofonisty. Śpiewne frazy, dramaturgiczne zadziory i cała masa gitarowych zasieków, które zwinnie kreują emocje i nie zostawiają dużo miejsca na zbyt refleksyjne zachowania. Muzycy posyłają nam kilka post-freejazzowych grepsów i większą dynamikę, która swoje maksimum lokalne zdaje się osiągać na sam koniec koncertu.” Spontaneous Music Tribune – Poland

“Er zijn zo van die labels die koppig hun eigen ding blijven doen, los van hypes of de waan van de dag. Labels die aandacht geven aan muzikanten die zich in de marge ophouden. Zo ook het Belgische New Wave Of Jazz, bestierd door gitarist Dirk Serries. Op drie nieuwe releases krijgt de muzikale avonturier wederom waar voor zijn of haar geld. De derde plaat is een samenwerking tussen gitarist (en labelbaas) Dirk Serries en rietblazer Alan Wilkinson. Beide heren speelden al eerder samen op een release van het label, met name op Double Vortex, waar ze deel uitmaakten van een kwintet dat verder nog bestond uit Andrew Lisle, John Dikeman, en Colin Webster. De Brit Wilkinson is een centrale figuur binnen de Britse geïmproviseerde muziek die in het verleden samenspeelde met artiesten als Thurston Moore en Peter Brötzmann. One In The Eye bestaat eigenlijk uit twee in elkaars verlengde liggende delen: een dat in de studio werd opgenomen en een concertregistratie van een optreden in de Londense Hundred Years Gallery in januari ‘20. Eerder dit jaar bracht Serries al voor de eerste keer een volledig op akoestische gitaar ingespeeld soloalbum uit en ook hier doet hij het volledig akoestisch. Hoewel Wilkinson erom bekend staat om een orkaan van kracht te zijn, houdt hij die oerkracht hier in bedwang. Het soms hoekige, scherpe gitaarspel van Serries is knap verweven met de saxofoon en basklarinet van Wilkinson, die soms schriel klinkt om dan even later alweer warm aan te voelen. In tegenstelling tot de andere twee releases schrijven Wilkinson en Serries zich hier wel in ineen halve eeuw free jazz-traditie. De muziek is een zoektocht tussen melodie en dissonantie, waarbij de heren vol overgave – getuige de schreeuwende vocalen van Wilkinson op “Pull The Other One” – op zoek gaan naar een uniek geluid. Het is niet altijd een geval van vol gas geven (“Hand Over Fist” is bijvoorbeeld een behoorlijk rustig nummer), maar het resultaat is een plaat die tegelijk vertrouwd en uitdagend aanvoelt. Een visitekaartje van twee muzikanten voor wie stilstaan achteruitgaan is.” Enola – Belgium

“Ook hier een gitarist en een rietblazer die samen elkaars invallen opvolgen, mee helpen uitbouwen en/of een andere richting geven. Het gaat om een tweeluik waarvan het eerste deel opgenomen werd in de Sunny Side studio (29 november 2019) terwijl deel twee ingeblikt werd tijdens een concert op 22 januari 2020 in Londen. Geen electronics bij deze heren maar een zuiver akoestische benadering. De energie is er nochtans soms des te explicieter om. Niet dat ze zich outen als punkers (althans niet in hun muzikale uitwerking), toch is hun houding net wat assertiever en snediger dan bijvoorbeeld deze van Arvind Ganga en Riccardo Marogna die op ‘Ballads From The Wrecked Ship’ eenzelfde instrumentarium hanteren. Tot een duel komt het nooit, wel porren ze elkaar regelmatig aan telkens net de afgrond te naderen waar de grote leegte heerst. Ze maken handig gebruik van ingekapselde uitglijzones waarmee ze vertrouwd raakten na jarenlange omzwervingen in de improvisatiewereld. Soms verontrustend en schokkerig, dan weer suggestief en in stilte gehuld maar nooit anekdotisch. Door de ingebouwde stiltes is het soms moeilijk de “nummers” van elkaar te onderscheiden. Het vergroot enkel de verwondering over de techniek van Wilkinson en Serries. Niet toevallig dat een van de stukken de titel ‘Hobson’s Choice’ meekreeg. In die context is het uiterst boeiend om hun aanpak in een studio en op een podium te vergelijken. De insteken mogen dan vanuit dezelfde grondprincipes vertrekken, live gebeurt de uitwerking nog gedetailleerder en meeslepender zij het ook wel meer verstikkend. Ook te omschrijven als een eigenzinnige toepassing van dichotomie in het immense impro-universum.” Jazz’Halo – Belgium

“Hier geen minimalisme maar vrije improvisatie in pure en ruwe vorm. In tegenstelling tot het personeel op de andere nu verschenen cd’s, gaat het op One in The Eye om bekende namen in de A New Wave of Jazz-contreien. Gitarist Serries is uiteraard de man achter het label en is te horen op veel releases die op het label zijn verschenen, terwijl saxofonist/basklarinettist (en hier ook vocalist) Wilkinson is te horen in het kwintet op het tweede schijfje van Double Vortex en in een duo met slagwerker Andrew Cheetham op The Vortex of Past Time. One in the Eye is een dubbelaar, waarbij de eerste cd studio-opnames bevat en de tweede een weergave van een live-performance. Serries is te horen op akoestische gitaar en dat betekent dat hij met een instrument met een beperkt volume moet opboksen tegen het spel van Wilkinson, die soms hard en gemeen uit de hoek kan komen. De in de studio opgenomen tracks zijn acht min of meer afgebakende stukken die goed laten horen hoe levendig en expressief de vrije improvisatie en freejazz van het duo is. Op het schijfje met live-opnamen staan twee stukken waarvoor hetzelfde geldt in een wat langere vorm. Serries is een gitarist die regelmatig met horten en stoten opereert, a-ritmisch te werk gaat en aan het spelen van melodieën een broertje dood heeft. Wat zijn spel zo aantrekkelijk maakt om naar te luisteren zijn in de eerste plaats de klanken die de gitarist uit zijn instrument haalt. Het is bijna hoorbaar hoe hij uit het instrument geluiden weet te trekken, alsof die niet simpel door het aanslaan van snaren tot stand komen. Bij Serries vormen het zoeken naar klanken en het op abstracte en bedrijvige wijze musiceren het tweede aantrekkingspunt in de vrije improvisaties van de gitarist. Ten derde blijkt uit het spel dat Serries ook nauwkeurig luistert naar zijn muzikale kompaan. Wilkinson is de expressiviteit zelve, maar weet soms ook opvallend ingetogen uit de hoek te komen. De mogelijkheden van de bariton- en altsax en de basklarinet worden verkend, niet door voor het onconventionele spel te gaan maar door al spelend melodisch, ritmisch en dynamisch de klanken te onderzoeken. Vooral de diepe tonen van de basklarinet zijn een lust voor het oor, maar ook de snelle riedels op altsax en het knorrende geluid van de baritonsax zijn een muzikale attractie op zich. Wilkinson is een ervaren muzikant die nog altijd musiceert alsof zijn leven ervan afhangt. Zowel in de studio-tracks als in de twee in een live-setting opgenomen stukken klinkt het duo Wilkinson/Serries rauw (in de live-opname iets meer dan in de studio-opname), inventief en vooral ook enthousiast. Er schuilt enorm veel speelplezier in de klanken die het tweetal produceert en dat werkt aanstekelijk. Alles mag in de muziek en er zit geen rem op de muzikale ingevingen. Gelukkig maar, want zo zijn we getuige van een imponerende manier van improviseren van twee muzikanten die nooit zijn ‘uitgeleerd’ en daarom nog altijd weten te verrassen.” Opduvel – The Netherlands

“And something completely different is the double CD by label boss Dirk Serries on acoustic guitar and Alan Wilkinson on bass clarinet, baritone & alto saxophones and voice. The latter just a bit. This is from these three releases the one that is the most firmly based in free improvisation/free jazz, even more than the one by Ganga and Marogna, which seems to have a level of control and discussion. Here the discussion is the music between two players. It is quite a radical release, with things being very acoustic but with some distance, unlike Gerard’s music, which seems very close and intimate. The first contains eight studio recordings and the second a live recording from January 2020 in London. There seems to be some difference between the studio and the live approach of the duo. In the studio there is some control, some reservation perhaps and in the live situation they find it easier to go all the way, especially Wilkinson has an expressive voice here, and Serries has, at times, problems to keep up; no doubt, also because of the different volume levels that both instruments can produce. Maybe in the studio, the balance can artificially be corrected? Comparing both discs, I am slightly in favour of the studio disc, and precisely for that reason of being able to hear both instruments on a more equal level, but also because of the
variation in approaches here, ranging from wild to intimate and chaotic to almost structured, with both players having excellent control over their respective instruments.” Vital Weekly – The Netherlands