WARD/VERHOEVEN/SERRIES/ROBERTS : IMAGINARY JUNCTION
cd
Part One
Part Two
Cath Roberts : bariton saxophone and objects
Dirk Serries : acoustic guitar
Martina Verhoeven : piano
Tom Ward : flute, clarinet and bass clarinet
Performed on July 18th 2020, this music was recorded simultaneously in two locations – Brockley and Sint-Lenaarts – using the JackTrip software to transmit/receive the live sound via the internet. The musicians could hear each other at studio quality in near-realtime, despite the physical distance separating them.
Mixed by Dirk Serries. Mastered at the Sunny Side Inc. studio (Anderlecht, Belgium).
Sleeve notes : Guy Peters.
Layout : Rutger Zuydervelt
“I had wanted to hear more from Cath Roberts ever since I reviewed some of her archival releases from the beginning of the pandemic. When I saw Imaginary Junction, with NWJ label-owner and prolific guitarist Serries in addition to Verhoeven (see above) and the hitherto-unknown-to-me Tom Ward on other reeds and flute, I jumped at the opportunity to listen. As far as Roberts’ work, this is some of the best I have heard yet. The musicians here are remarkably responsive given the situation. This sounds like good, practiced, live improv. And, in a sense, this is live. It was recorded in two locations – Brockley, England and Sint-Lenaarts, Belgium – simultaneously, though the two locations were reacting to each other remotely. For such a situation, however, this sounds remarkably tight. Sometimes Roberts and Ward dance together as the leads. At others Serries and Verhoeven enlace their strings. (I assume these are the duos respectively in Brockley and Sint-Lenaarts.) These, however, are hardly sections in the strict sense, even if the reeds tend to take the amelodic front and Verhoeven and Serries often provide the nonrhythmic backing. This is deeply steeped in European free improv, albeit with the tonal dynamics and odd sounds that root it more firmly in the present. In short, it shows Roberts, Serries, Verhoeven and Ward can hold their own and create some truly compelling music together even in unconventional circumstances.” Free Jazz Blog – Belgium
“Unvarnished free improvisation Imaginary Junction confirms that the musical rewards gained by stretching textural imagination far outweigh the challenges. Enlighteningly as well, as a response to Covid-19 strictures, two extended tracks were actually created simultaneously over the Internet by baritone saxophonist Cath Roberts and clarinetist/flutist Tom Ward in Brockley, UK blending ideas with pianist Martina Verhoeven and guitarist Dirk Serries in Sint-Lenaarts, Belgium. The players have collaborated in person before, plus the Belgians are involved in multiple groups, while Roberts and Ward likewise favor cooperative bands. Serries’ jagged rhythm guitar plus Verhoeven’s string strums and the impact from stopped keys are augmented by the clank and clatter from Roberts’ so-called objects. That frees up space to display saxophone motifs on the first track and Ward to expose sounds both from clarinet and flute on the other. Always linked to the others’ output Robert’s snarls, tongue stops and flattement are judiciously slotted so that reed disturbances only momentarily disturb the narrative’s stop-and-start motion. By the mid-section of “One” a four-sided affiliation is set up among slim clarinet flutters, chalumeau saxophone spurts, piano key clip and tough downwards guitar string frails. Additional object clatter adds to a near-atonal crescendo, only to dissolve into delicate flute peeps and tinkling piano keys in the finale. Quickly accelerating from strained reed slurs, spot-on guitar flanges and piano rumbles to a presto exposition given further heft by vamping clarinet counterpoint, the quartet replicates this build up of tension and release on “Two”. Ward’s gritty flute tone is most conspicuous as it joins piano string strums and buoyant saxophone scoops to toughen the theme enough to reach its logical highpoint. Following that, diminishing flute trills, intermittent piano plinks and quasi-percussion beats move the narrative southwards to a conclusive stop. Ad hoc yet adaptable, the group outlines how persuasive and alluring sounds can be created in different locations, and despite a pandemic.” Ken Waxman/Jazzword – Canada
“4 out of 5 rating ! Imaginary Junction presents the listener with two lengthy and eventful slices of improvising- that nicely flip ‘n’ flop between busy manic-ness, and more atmospheric strolls and crawls. The CD brings together the talents of Cath Roberts- baritone saxophone and objects, Dirk Serries- acoustic guitar, Martina Verhoeven- piano, and Tom Ward- flute, Clarinet and bass clarinet. The two tracks were recorded in July of last year- and due I’m guessing to Covid it was recorded in two separate locations Brockley in the UK, and Sint-Lennaarts in Belgium. With the players being able to hear each other in real-time. And really you wouldn’t know it was done in this way, as all four players bounce off and reacting to each other very well, for two very involving and rewarding tracks that are alive with both invention and shifting mood/ atmospherics. The two tracks are simply entitled Part One and Part Two- with each rolling in near the half-an-hour mark, for a total release playtime of sixty minutes. “Part One” opens with a mix of rapidly darting and strumming guitar, and snaking rustle. Fairly soon both piano and flute enter, with the sax, also joining in too- together the instruments create an intricate and vibrate soundscape, which feels both manic and playful. As we move on things start to shift down, then up again in gears- as go from moody warbling horns, edged by slowed atmospheric scapes, and darted by dramatic piano key. Back to suddenly shifting and flitting blends of the instruments- sometimes with all playing at the same, at others with just two players. Moving onto “Part Two”, and we begin with a mixture of forking and weaving horn work, and tempered textural creaks. As we progress we find bounding low-end piano tones coming into looping play, as well as more layers of horn bay and scream. Later on, we shift onto melancholic drifts of piano notations, drifted by smoky honks, shimmering neck slides, jittering object detail and moody flute trails. Moving onto doomy horn drags, gloomily low piano key shifts and sinister textural fiddles. With the track finishing on a more manic and wacky, but still a little shady tip with a mix of rapid scabbing horn and guitar neck work over glumly tolling piano tones. I must say I enjoy most of what the New Wave Of Jazz label puts out, but I have to say Imaginary Junction is a real corker of a release, with this four-piece really weaving some wonderful improvised magic. So if you enjoy rewardingly shifting improv, that moves between detailed manic-ness and more atmospheric fare.” Musique Machine – UK
“‘Imaginary Junction’ namen Serries en Verhoeven op met twee Engelse gelijkgestemde musici waar ze reeds eerder mee samenwerkte: Cath Roberts op baritonsax en Tom Ward op fluit, klarinet en basklarinet. Twee zeer intense sets waarin dit kwartet op zoek lijkt te gaan naar hoe de vier instrumenten en de klanken die ze kunnen voortbrengen (Serries bespeelt op alle drie de albums akoestische gitaar, Verhoeven de piano) zich tot elkaar verhouden. Echt samenvallen doet de muziek daarbij vrijwel nergens, het blijft schuren. “Gelukkig”, zeggen we dan, want dat maakt dit album nu net zo spannend. Soms herkennen we de wezenlijke kenmerken van een instrument, klinkt duidelijk de klarinet van Ward, of Verhoevens piano, maar regelmatig is dat helemaal niet het geval. Dan horen we geritsel, gekraak, geknars, een feest van onbestemde klanken, niet direct te herleiden tot één van deze instrumenten. Wat dit album nog specialer maakt is de wijze waarop het tot stand kwam. Waar reizen dit jaar niet lukte, bracht het internet uitkomst. Serries en Verhoeven zaten in Sint-Lenaerts in de studio, Roberts en Ward in het Engelse Brockley. Via JackTrip software werden zo letterlijk grenzen overschreden.” Nieuwe Noten – The Netherlands
“‘Imaginary Junction’ kan gerust bestempeld worden als een lockdown-project. De vier muzikanten zaten verdeeld over twee studio’s (Brockley-UK en Sint-Lenaarts-B). Via internet was er rechtstreekse verbinding en konden ze ogenblikkelijk op elkaars aanzetten inspelen, allemaal dankzij de zogenaamde JackTrip software. Een opname in “near-realtime” wordt dat dan genoemd. De stille passages zijn dus niet te wijten aan technische mankementen maar bewust geassimileerd in de conceptuele ideeën van het kwartet. Op geen enkel ogenblik is er hierdoor verlies aan spankracht, integendeel. Gedurende net een uur lang horen we een intens en broeierig mikadospel van geschuur, geblaas en diverse percussieve aanslagen. Een esthetische illusie gecreëerd op basis van een “langage essentiel” gekenmerkt door veerkrachtige koppelingen. Met aan Britse zijde Cath Roberts (baritonsaxofoon, objecten) en Tom Ward (fluit, klarinet, basklarinet) en aan onze kant van het kanaal Dirk Serries (akoestische gitaar) en Martina Verhoeven (piano).” Jazz’Halo – Belgium
“Zmieniamy klimat gatunkowy (to dziś reguła!) i przynosimy się do … dwóch miejsc jednocześnie! Martina Verhoeven (fortepian) i Dirk Serries (gitara akustyczna) znajdują się w belgijskim Sint-Lenaarts, zaś Cath Roberts (saksofon barytonowy, obiekty) i Tom Ward (flet, klarnet, klarnet basowy) w angielskim Brockley. Obie pary połączone są globalną siecią i aplikacją JackTrip, dzięki czemu słyszą się (i pewnie widzą) w czasie niemal rzeczywistym. Wspólnie zatem improwizują, mimo, iż znajdują się po przeciwległych stronach kanału oddzielającego Imperium Brytyjskie od Starego Kontynentu. W samym środku pandemicznego lata 2020 owa zdalna free impro trwa godzinę zegarową i kilkanaście sekund, a na płycie składa się z dwóch części.
Kwartet binarnej rzeczywistości rusza w bój z pewną nieśmiałością. Muzycy – choć są razem dzięki urokom nowoczesnych technologii – zapewne czują odległości pomiędzy sobą. Ale już pierwsze dźwięki (błysk suchej gitary, szelest strun piana, urywane, dęte frazy) powodują, iż wszelkie wątpliwości natury komunikacyjnej mijają bezpowrotnie. Pierwsza faza improwizacji, to próby nawiązywania wzajemnych kontaktów metodą call & responce. Wystarczy jednak kilka silniejszych uderzeń w czarne klawisze, by kwartet ruszył zwartym szykiem na swoje pierwsze łowy (powagi sprawie dodaje rozśpiewany saksofon barytonowy). Już w połowie 5 minuty muzycy po raz pierwszy szukają własnych oddechów i bawią się z ciszą. Po chwili lepią się w dron i szukają nowej intrygi – ptasi harmider na brytyjskich flankach, a w belgijskim środku deep piano i baileyowska gitara, wszyscy mają tu coś ciekawego do powiedzenia. W kolejnym epizodzie z ciszą po raz pierwszy pojawia się flet, przedmioty na gryfie gitary i piano, które szuka akustycznego ambientu. Nastrój chwili unosi się w powietrzu, niczym baletnica. Po wybiciu 15 minuty kwartet porzuca jednak niuanse dramaturgiczne i rusza w eksplozywne, niemal free jazzowe tango. Gdy artyści znów wytracą moc, tym, który zakłóca pozorny spokój jest masywny baryton. Ów ciekawy dysonans estetyczny prowadzi do wykreowania na niedługą chwilę dalece minimalistycznej improwizacji, która smakować zaczyna estetyką idei Tonus, jakże charakterystycznej dla niektórych przedsięwzięć Serriesa (patrz: inna dzisiejsza recenzja). Flow ciągnie klarnet basowy i piano, gitara i baryton snują komentarze, a reakcje zazębiają się na tyle intensywnie, iż kwartet dość sprawnie osiąga emocjonujący status ognistego post-jazzu. Po osiągnięciu szczytu powraca flet i klimat seta chyli się ku kolektywnego zakończeniu. Tu mistrzynią okazuję się Martina i jej głębokie frazy z pudła rezonansowego piana.
Drugi set otwiera duży klarnet, a opowieść tworzą drobiazgi, które lepią się do siebie w dość nerwowym, niepokojącym trybie. Smyczek i czarne klawisze rysują narrację, która przypomina Different Trains Reicha na lekkich sterydach. Rytm zostaje z nimi przez dłuższą chwilę, po czym rozpływa się w abstrakcjach post-jazzu. Pierwsze skutecznie uspokojenie następuje dopiero w połowie 8 minuty, głównie z inicjatywny klarnetu basowego i piana. Garść akustycznego rozgardiaszu – coś szumi, coś szemrze, kilka stempli piana. Nastrój chwili robi się dalece kameralny, a frazy stają się dłuższe i bardziej wyważone. Ów jakże piękny moment sesji gaśnie do poziomu ciszy w połowie 21 minuty. Finałowa partycja rodzi się z drobnych fonii, znów zaczyna przypominać tonusowe, minimalistyczne gry w kreatywne zaniechanie. Pojedyncze frazy, flet, pianistyczne abstrakcje. Dźwięki nabierają wprawdzie intensywności, ale w ogóle nie szukają dynamiki. Serce narracji obumiera pod ciężarem klawiszy fortepianu.” Spontaneous Music Tribune – Poland
“Imaginary Junction (nwoj0039) überbrückt den Kanal mit JackTrip-Software und vereint so DIRK SERRIES & MARTINA VERHOEVEN an akustischer Gitarre und Piano einerseits mit andererseits CATH ROBERTS (von Sloth Racket, Ripsaw Catfish, MoonMot) mit Baritonsax & Krimskrams und – Achtung – TOM WARD (Roberts’ Partner im LIO, bei Saxoctopus, Favourite Animals, Madwort’s Menagerie) an Flöte, Klarinette & Bassklarinette. Der Duktus ist da dezidierter struppig und geräuschverliebt, aber doch auch vogelig flötend und mit plörrendem Baritoninput. Als Wechselspiel mit impulsiv verdichteten Momenten, abrupten Stößen, klirrenden Einwürfen und anschwellendem Quallen neben fragend gedehnten Erwartungen. Roberts knurscht mit Plastik und harft womöglich einen Eierschneider, die Luftlöcher rühren aber von woanders her, von der Achtung für den ganz leisen Gesang der unscheinbaren Dinge. Zu kleinlauter Flöte werden Steine geklopft, Verhoeven greift ins Innenklavier, Klänge und Geräusche erklingen egalisiert. Die Welt ist Klang? You don’t have to call it Jazz, wobei die temperamentvollen Verwirbelungen auch nichts dagegen haben. Ward rumort am unteren Ende der Bassklarinette, Serries klopft, scharrt und twangt an Draht, Roberts röhrt mit dicken Baritonbacken, Verhoeven setzt mit Bedacht helldunkle Akzente, murrend im Bassregister, mit kristallinem Ping. Nur Sekunden trennen geballte Tumulte von Lichtungen, auf denen sich einzelne Klänge vor aller Augen zeigen. Ward leimgrubert mit der Klarinette, Verhoeven turnt im Innenklavier, wühlt im Bassregis- ter, Roberts röhrt volle Kanne, wühlt in ihrem Krimskrams. Form follows Fieber, follows ka- kophiler Phantasie. Freejazzige Ausbrüche, die Klangfülle der Bläser und des klangskulp- turalen Pianos machen nur deutlich, dass der bruitistisch und anarchoperkussiv gefieselte Kontrast dazu bewusst als Horizonterweiterung gedacht ist. Form follows Freedom, flö- tend, mit karger Piano- und struppiger Gitarrenpoesie, mit Roberts als zirpender und tickelnder Eva aus einer Rippe von Adam Bohman, und zuletzt dunklem Diminuendo.” Bad Alchemy – Germany
“Label boss Dirk Serries is on acoustic guitar in a quartet recording with Cath Robers (baritone saxophone and objects), Martine Verhoeven (piano) and Tom Ward (flute, clarinet and bass clarinet). The surrounding of the recording is different than on any other release by New Wave Of jazz, as far as I can remember, and that is because of the whole Covid thing. Verhoeven and Serries in Sint-Lenaarts (Belgium), Ward and Roberts in Brockley (UK), with the possibility of hearing each other via internet hook-up (“at studio quality”) and then playing together. That of course is also a possibility these days. Two long pieces, altogether sixty-one minutes, of some free improvisation of a very acoustic kind. Tones swirl like snowflakes, especially the flute and the piano, whereas the Roberts tends to play longer notes and Serries is in the usual short attack on the strings. ‘Part One’ is the more introspective part and ‘Part Two’ is at times the chaotic counterpart. As fascinating as it sounded most of the time, I had the impression that some editing would strengthen the music here, as it sometimes seemed to meander too much and I lost some of my attention there.” Vital Weekly – The Netherlands
“Ook in dit kwartet treffen we Serries en Verhoeven aan op akoestische gitaar en piano, nu vergezeld door twee Britse muzikanten: Cath Roberts op baritonsaxofoon en objecten en Tom Ward op fluit, klarinet en basklarinet. Roberts heeft haar eigen projecten Sloth Racket (kwintet), Favourite Animals (tentet) en Ripsaw Catfish (duo) en is daarnaast te vinden in Moonmot, Article XI, Item 10 en Madwort Sax Quartet. Dat laatste gezelschap staat onder leiding van Ward, die ook deel uitmaakt van Article XI en Favourite Animals. Daarnaast is hij – al dan niet op reguliere basis – aan te treffen in Beats & Pieces Big Band, Overground Collective, London Jazz Orchestra en Yazz Ahmed’s Family Hafla.
De muziek op Imaginary Junction werd opgenomen op 18 juli 2020 op twee locaties (Brockley en Sint-Lenaarts) tegelijkertijd, waarbij de JackTrip software werd gebruikt om het livegeluid via internet te verzenden en te ontvangen. Zo waren de muzikanten in staat om elkaar bijna in realtime in studiokwaliteit te horen, ondanks de fysieke afstand die hen scheidde.
Het album bevat twee lange improvisaties van bijna 34 en bijna 27 minuten en dat is niet het enige verschil met het Rubicon Quartet. Waar dat kwartet vooral op transparante wijze experimenteert, daar graven Serries, Verhoeven, Roberts en Ward meer ondergronds om daar nieuwe gebieden te ontdekken. Het spel is afwisselend en hetzelfde geldt voor de klankkleur. Dat komt niet in de laatste plaats door de drie instrumenten die Ward bespeelt, maar ook doordat Roberts behalve met haar baritonsax ook met voorwerpen in de weer is waarmee zij zowel percussief in de weer is als de muziek ‘bijkleurt’. Overigens heeft ook Verhoeven op haar piano zo nu en dan een percussieve rol. Serries is vaak de onrustige factor in het geheel, geen concessies doend aan zijn ongedurige aard als improvisator en hoorbaar snel denkend in korte frasen waarachter steeds een idee schuilt.
De kracht van de muziek van dit kwartet zit in de stemmingswisselingen en de onvoorspelbaarheid. Zo wordt in de eerste improvisatie na een bedrijvig begin ineens overgeschakeld naar een contemplatief gedeelte, om van daaruit met hernieuwde energie de onrust op te zoeken. Verderop weten Ward en Roberts met fluisterzachte tonen, waarbij Ward zich gedeeltelijk zelfs beperkt tot het blazen van lucht, een enorme spanning te creëren, terwijl Verhoeven en Serries met experimentele klanken de ontstane ruimte op subtiele wijze vullen. Zo is de muziek van het viertal een spel van onrust en gespannen rust.
De twee improvisaties zijn lang en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het kwartet de spanning niet over de volle lengte van de stukken vasthoudt. Een enkele passage passeert zonder spanningsboog en dus zonder een noemenswaardige indruk achter te laten. Nu is het spanning creëren en weer loslaten een spel dat dit kwartet speelt, maar soms duurt een frase iets te lang om de aandacht vast te houden. Het is een kanttekening bij een album waarop het kwartet wel degelijk overtuigt met vrije muziek waarin experiment, subtiliteit en vindingrijkheid de belangrijkste factoren zijn.” Opduvel – The Netherlands
“There is a certain style of modern free improvisation that I will call open-space improv. This style involves not only non-repeating structures and themes, but allows the music to have generous autonomy along the sparse/dense, loud/quiet, and extended techniques axes. There is no better label for open-space recordings than Belgium’s A New Wave of Jazz, which has been putting out numerous offerings in this style for the last several years.
To that point, Imaginary Junction is a collaboration between pianist Martina Verhoeven, acoustic guitarist and label founder Dirk Serries, saxophonist Cath Roberts, and flutist / clarinetist Tom Ward. The album consists of two long improvisations recorded remotely over the Internet on July 18, 2020, with two members each in the UK and Belgium.
An immediately-recognizable feature of the tracks is how each instrumentalist offers short accentuations and micro-themes, each ostensibly disjointed from what the others are playing. And yet these contributions go together, quite easily when the playing is quiet and sporadic, but even when all four come together in a more assertive stance.
There is no dedicated percussionist, though Roberts is credited with objects while Verhoeven and Serries strike their instruments with authority. They also employ scratching and rubbing of strings. Ward and Roberts offer up breathy atmospherics. These elements combine to create a virtually continuous sense of percussion, even if the lines are shared across the group.
But the high points, to these ears at least, are when Ward, Verhoeven, and Serries are going full-bore with their loosely-structured attack, and are then joined by a loud and angular baritone sax theme from Roberts. These information-dense moments never get old.
There is a certain Zen to the aforementioned open-space improv style that involves (if not requires) simultaneous active and passive listening. On Imaginary Junction, this quartet has managed to express itself in a way that stimulates both the conscious and subconscious minds. The result is an unusual and intriguing recording that easily holds up to multiple listens.” Avant Music News – USA
A New Wave Of Jazz 
You must be logged in to post a comment.