nwoj0038













RUBICON QUARTET : CROSSCURRENTS
cd

Tonic Field                                      
Verbatim 
A Figurative Flow 
Airs Out 
Made Dream 
Rubicon 
Caught A Flying Ghost

Performed, recorded, mixed and mastered at the Sunny Side Inc. Studio, Anderlecht (Belgium) on December 14th 2019.

Sleeve notes : Guy Peters.  
Layout : Rutger Zuydervelt.

REVIEWS

“Rubicon Quartet is een bijzondere groep die een paar generaties jazzmusici omvat – Patrick de Groote, die hier trompet en flügelhorn speelt,werd geboren in 1945, altsaxofonist Cel Overberghe werd in 1937 geboren. Beiden stonden ze aan de wieg van de Belgische free jazz, en dat kun je ook hier nog horen. Ze spelen hier met gitarist Dirk Serries en pianiste Martina Verhoeven, van een paar generaties later, die de geïmproviseerde muziek in principe vanuit een iets andere hoek benaderen, maar je kunt meteen horen dat er een uitstekende klik is tussen de vier musici. Dat levert heel wat verrassingen op, want je bent, als je het vrije werk van Serries kent, al niet voorbereid op de prachtige lyrische intro op Spaanse gitaar in het openingsnummer Tonic Field, maar in Verbatim  ga je vervolgens van lekker felle botsingen naar een einde dat bijna een melancholieke ballade wordt. Prachtig. Zowel de blazers als gitaar en piano verrassen keer op keer met accenten, aanvullingen, subtiliteiten, botsingen en harmonieën, waardoor het totaalgeluid compleet en kloppend wordt, en meer dan dat. Spannend van begin tot eind, bijna een uur lang. En persoonlijk ging ik de cd meteen opnieuw draaien, omdat ik het gevoel had dat ik enorm veel aan details en subtiele nuances gemist had. En dat bleek ook te kloppen. De generaties blijken niet alleen aan elkaar gewaagd, ze maakten een uur lang muziek die de tand des tijds moeiteloos kan doorstaan, daar ben ik van overtuigd – een juweel van een album. Beluister de fragmenten vooral een aantal keren. Ik weet dat het een doodzonde is om uit een improvisatie zomaar een brokje te knippen, maar je krijgt zo toch een indruk. De cd is voor een schijntje te koop, zowel als cd met een fraai hoesje als digitaal.” Moors Magazine – The Netherlands

“Tonal cross fertilization with collaborative strategies of several generations of European improvisers means that these session hold interest throughout. The main difference is between following a mix and match among countries and ensembles or seeing how quartet members from one country but different ages, articulate particular intonation. The Rubicon Quartet is split between two participants in the first wave of Belgian Free Jazz and two contemporary players. The younger ones are guitarist Dirk Serries and pianist Martina Verhoeven, both of whom have worked with sympathetic associates like Colin Webster. The Flemish veterans are trumpeter Patrick De Groote, who after a hiatus now plays with Chris Joris; and alto saxophonist Cel Overberghe, also a painter, known for his association with Fred Van Hove. Crosscurrents is also more all-encompassing since each Rubicon Quartet member plays on every track. Serries’ rustling guitar strokes and Verhoeven’s vibrating pumps or clicks usually maintain the narratives or engage in round robin dialogue with the horns. Sometimes in harmony, but more often in contrapuntal resistance, Overberghe’s near screeches flutter with the same intensity as De Groote’s brassy overrides. Additionally one or both regularly confer with guitar strums and/or pedal-pushed keyboard echoes. Not every exchange is spiky however, with “Airs Out”, for instance, taking on a balladic tinge as breathy reed slurs and capillary swells evolve chromatically beside paced timbres from the piano and guitar. Most tracks are more discursive, but without upsetting the general andante interchange flow. Kinetic asides and wood slapping from the pianist and clanging strums or string pops from the guitarist are expressed, but the veterans’ round-robin creations are more pronounced by sheer volume. Aggressive, speedy bugling mixed with intermittent key percussion and reed honks characterize “A Figurative Flow”, while the concluding “Caught a Flying Ghost” may be the closest track to 1960s Energy Music. Not only does the tune begin with rough brass splatters fastened onto pounding piano runs and clanging guitar strums, but in its penultimate sequence Overberghe suddenly extrudes a cousin to Albert Ayler’s “Ghosts” that with flattement and split tones maintains ragged pitches to the end.” Jazzword – Canada

“Van Covid-19 had het tweede kwartet dat hier aan bod komt, het Rubicon Quartet, tijdens de opnames in december vorig jaar gelukkig nog geen last. Een bijzonder kwartet overigens, naast Serries en Verhoeven bestaand uit twee oudgedienden uit de Belgische impro: saxofonist Cel Overberghe en trompettist Patrick De Groote. Het zorgt ervoor dat ‘Crosscurrents’, wellicht nog wel het meest van alle albums op dit label tot nu toe, de free-jazz dicht nadert, al is dat niet de eerste indruk bij opener ‘Tonic Field’. Aarzelende noten, zoekend naar een melodie, krijgen we hier. Maar met name de stijl van De Groote en Overberghe herinnert ons hier wel aan. Dat die twee overigens inmiddels aardig op leeftijd zijn, bemerk je hier hooguit in positieve zin: hun ervaring betaalt zich hier zondermeer uit. Onder andere in het prachtige samenspel, waarbij ik de dialoog in ‘Verbatim’ tot de hoogtepunten van dit album reken. De Groote zachtjes, met een demper op zijn trompet, Overberghe met fluwelen toon op zijn altsax. Maar vermeldenswaard is zeker ook ‘Airs Out’, waarin fragiliteit, weemoed en verlangen hand in hand gaan. Een bijzonder en memorabel album dat alles in zich heeft om een klassieker te worden.” Nieuwe Noten – The Netherlands

“De instrumentalisten van het Rubicon Quartet zijn Patrick De Groote (trompet, flugelhorn), Cel Overberghe (altsaxofoon), Dirk Serries (gitaar) en Martina Verhoeven (piano). Een volledig akoestische setting, ideaal voor hedendaagse kamermuziek. Een etiket dat (gedeeltelijk) past bij dit kwartet. Hedendaags betekent hier vooral vrij improviserend. De introductie lijkt aanvankelijk uit te wijzen dat er richting bakermat van de flamenco gereisd wordt maar dat is enkel als afleidingsmaneuver. De gps wijst al snel een nieuwe route aan, niet de kortste en snelste maar de meest bochtige en verrassende. De toegangspoort tot een fragmentarische wereld van omwentelingen, trillingen en lichte explosies. De gidsen zijn ervaren (veteranen Cel Overberghe en Patrick De Groote in de eerste plaats) en wijzen op de minste details die meestal onverwachts opduiken. Een trip door geluidsdecors die variëren van heel geruisloos tot expressionistisch druk. De begrenzingen zijn uiterst poreus zodat de topografie nooit op voorhand vastligt. Alsof er een segment uit de free periode geplukt werd en gedeponeerd in de Sunny Side Studio op 14 december 2019 (dag van deze opname).” Jazz’Halo – Belgium

“4 out of 5 rating ! Crosscurrents is an extremely apt title for this recent CD release from the Rubicon Quartet. As the album, often rapidly, shifts and swings between playful ‘n’ harmonic edged free jazz, and noised- up to angular improv. All making for a decidedly invigorating, yet often memorable record. The Rubicon Quartet brings together several respected figures from the Belgian improv/ experimental jazz scene taking in Patrick De Groote- trumpet & flugelhorn, Cel Overberghe- alto sax, Dirk Serries- acoustic guitar, and  Martina Verhoeven- piano. Seemingly Crosscurrents is the group’s debut release, which appears on Belgium label New Wave Of Jazz. In all the release takes in seven tracks, and slides in with a full runtime of fifty-six minutes. The album moves between the jarringly throaty horn calls, and bounding-to- funked guitar/ piano runs of “Verbatim”. Through to the lose-at-points suddenly darting structure of “Airs Out”- which mangers to nicely shift between smoothly melodic & jarringly taut. Onto the strutting ‘n’ picking guitar strum meets compressed & seared wails ‘n’ honks of “Rubicon”. The album wraps-up with the longest track here the near eleven and a half minutes of “Caught By A Flying Ghost”- which finds locked & bounding piano key patterns, alongside playful-to-rapidly waving horn play, and darting guitar strums. I very much enjoy the blend of shifting angularity, playful-at-times harmonic interplays, and the general unpredictability of Crosscurrents. And I must say I’ve often found my self playing the album, and can most certainly say that it’s a record I’ll be returning to in the future again.” Musique Machine – UK

“Okoliczności pandemiczne pozostawiamy w ich niebycie i cofamy się do grudnia ubiegłego roku. W studiu Sunny Side Inc., w brukselskim Anderlechcie, spotykamy muzyków, którzy zwą się Rubicon Quartet. Patrick De Groote (trąbka, bugel), Cel Overberghe (saksofon altowy) oraz uczestnicy poprzedniej improwizacji – Dirk Serries (gitara akustyczna) i Martina Verhoeven (fortepian) będą improwizować przez siedem odcinków – łącznie 56 i pół minuty.

Kolejny dziś kwartet zaprasza nas na podróż nieco bardziej przewidywalną estetycznie i dramaturgicznie niż pandemiczny meeting dwóch duetów. Muzycy wciąż będą swobodnie improwizować, jakkolwiek częściej sięgać po stricte jazzowe rozwiązania, w czym celował będzie saksofonista, który najwyraźniej w bardziej uporządkowanej stylistyce czuje się lepiej niż w żywiole emocji, które zdają się pozwalać na wszystko. Pierwsza opowieść potwierdza tezę recenzenta. Krótkie otwarcie gitary, kilka stempli i kwartet rusza kolektywnie w pierwszą, niemal free jazzową podróż. W połowie utworu zaczyna się faza duetowa. Najpierw dość wystudiowany dęty dialog, potem odrobinę ciekawiej w zwarciu piana i gitary, a na finał już naprawdę dobrze w swobodnej rejteradzie na trąbkę i gitarę. Drugą część otwiera podmuch gorącego powietrza z trębackiego wentyla. Po kilku komentarzach kwartet rusza w kolejną eskapadę ociekającą jazzowym ogniem. W drugiej fazie improwizacji muzycy schodzą w okolice ciszy i tutaj także zdają się być bardzo przekonujący. Trzecią opowieść zaczyna solowy saksofon, pracujący niemal samymi dyszami. Posmak suchych strun i trębackich oddechów wkleja się po pewnym czasie. Narracja uroczo się ślimaczy, instrumenty gadają ze sobą o wszystkim i o niczym, a finałowe emocje zawdzięczamy głównie rozochoconym dęciakom. Czwarta część przenosi nas w nieco inne kategorie emocji. Metoda call & responce muzycy budują piękną opowieść, nie stroniąc od preparacji i świetnie na siebie reagując. Gitara dodaje ciepła, piano przestrzeni, zaś trąbka i saksofon nieco balladowego zaśpiewu.

Piąta improwizacja rodzi się w tubach saksofonu i trąbki. Gitara buduje niezobowiązujące tło, parska post-Baileyem, nie stroni od na poły dynamicznego riffowania, a piano liczy czarne klawisze. Mroczna, kolektywna narracja pęcznieje niemal samoczynnie, a gaśnie w jazzie saksofonu altowego. Na starcie kolejnej opowieści preparująca trąbka naprawdę dużo wymaga od siebie. Gitara wchodzi dopiero po minucie, a dość energiczne piano – po kolejnej. Nie brakuje emocji, choć studzą je saksofonowe plastry miodu, które pojawiają się pod koniec opowieści. Wreszcie finałowa narracja – kolejne dobre intro kreuje trąbka. Pierwsze podłącza się piano, ciągnąc za sobą kanciaste i zadziorne wstęgi dźwięków. Saksofon wrzuca kilka śpiewnych fraz, gitara trzyma jarzmo dyscypliny. Tempo rośnie, emocje buzują. Krótkie solo gitary, a zaraz potem, błyskotliwa ekspozycja tria (bez saksofonu), która lepi wszystkie napotkane dźwięki i preparuje je. Tuż przed upływem 9 minuty, od dawna milczący alt daje znak życia i bierze na swoje barki zakończenie płyty. Pozostałe instrumenty godzą się na takie rozwiązania bez wydania choćby jednego dźwięku.” Spontaneous Music Tribune – Poland

“Im RUBICON QUARTET hat Dirk Serries an akustischer Gitarre noch Martina Verhoeven an Piano, Patrick De Groote an Trumpet & Bugle und Cel Overberghe an Altosax an der Seite. Für Crosscurrents (nwoj0038) als weiterem Glied in der von Rutger Zuyderfelt mit weißer Schrift auf hellem Grau designten Reihe. Overberghe ist ein Veteran, der mit Fred von Hove, seinem Partner auch in Cel + Fred, schon 1969 ein “Requiem for Che Guevara” an- gestimmt hat. De Groote kann nicht viel jünger sein, wenn er neben Jasper Van’t Hof schon 1971 im Paul Van Gysegem Sextet geblasen hat. Verhoeven ist Mrs. Serries und entspre- chend allgegenwärtig. Und Serries ist seinen Weg gegangen von Vidna Obmana und Fear Falls Burning über so manchen Stream of Consciousness bis zu Yodok III, The Void of Ex- pansion (mit Tomas Järmyr), Art of Cosmic Musings (mit Teun Verbruggen), Kodian Trio und Tonus. Hier schrammelt und pickt er freien, in europäischer Manier dekonstruierten Jazz als derjenige unter den vieren, der am weitesten englische Lektionen und calvinis- tischen Ikonoklasmus verinnerlicht hat. Verhoeven hat sicher auch Van Hove gehört und dehnt ihr Register bis in die hellen und dunklen Extreme, mit pointierter Nichtfülle, aber rabiaten Faustschlägen. Statt Arpeggios zu perlen, philosophiert sie mit dem Hammer, oder trippelt auf Taubenfüßen. Die beiden Bläser machen aber die Show, De Groote mit zirpenden und quäkenden Tönen und gepressten Schmierern, Bart Maris hat ihm einiges ablauschen können. Und auch Overberghe hält dem melodischen und poetischen Herkom- men halbwegs die Treue, lässt aber mit launigem Klappenfloppen keinen Zweifel, dass er keine altmodische Pfeife ist. Auch wird der Flow immer wieder löchrig konfiguriert, ru- ckend und unrund, bei ‘Airs Out’ deflationär und melancholisch, De Groote trübsinnig und nahezu tonlos. Nicht viel anders bei ‘Made Dream’, halb schlappe Puppen, halb an Drähten gebeutelte, gicksende, trötende, klimpernde Marionetten, Verhoeven mit wühlendem Linksdrall, bis allen vieren der Hut hochgeht. Aber nur Serries überschrappelt john-rus- sellig ganz den ‘Rubicon’, die andern würfeln noch um das Jazzgewand. De Groote cho- lerisch mit verstopfter Tröte, Verhoeven als nervöser Kobold, Overberghe lyrisch, aber wie unter seelischem Druck. Zum heiseren Yo-Yo der Trompete bricht Verhoeven Töne übers Knie und pocht dabei aufs i, aufs o, die Bläser sprudeln, Serries plinkt mit der Drahtharfe. Als Ghostbuster, die etwas jagen, das ähnlich schwer zu fassen ist wie Covid-19, wobei Overberghe lauthals demonstriert, dass er nicht zur ‘Risikogruppe’ zählt.” Bad Alchemy – Germany

“And finally the Rubicon Quartet. Whenever musicians choose names for their ensemble and no longer ‘name & name’, they mean serious business; this is something beyond a one-off, I should think. In this quartet, we find Serries and Verhoeven again, at their usual instruments and Patrick de Groote on trumpet and flügelhorn and Cel Overberghe on alto saxophone. Like the previous release, there is quite the emphasis on the use of wind instruments, but now in shorter pieces of music and perhaps also a bit more melodic, especially on the part of De Groote and Overberghe,
whereas Serries plays his usual abstract tones and Verhoeven is a bit on the background, except in the closing piece ‘Caught A Flying Ghost’. This is the most jazz-based release of this lot, but perhaps also in the catalogue of this label. Free jazz, of course, but with the various melodic parts also the most accessible of these four. There is the ‘usual’ chaos, but sometimes this chaos is controlled and ‘small’ or intimate, which adds to the variety of the pieces. I can see that this one in particular popular with a wider audience as it is less radical even when for me that is not so attractive. On that sometimes gentler note, this marked the end of a fine afternoon of free improvisation for me.” Vital Weekly – The Netherlands

“Het Rubicon Quartet bestaat uit Dirk Serries (akoestische gitaar), Martina Verhoeven (piano), Patrick de Groote (trompet/bugel) en Cel Overberghe (altsaxofoon). De eerste twee zijn bekenden op het A New Wave of Jazz-label. De Groote speelde met hen in een van de incarnaties van Tonus, het minimal music-project van Serries. Hij is een veteraan binnen de jazzmuziek en behoort tot de eerste generatie vrije improvisatoren in Vlaanderen. Overberghe is niet alleen een abstract-expressionistisch schilder maar ook sinds jaar en dag jazzmuzikant.

De blazers in het kwartet mogen dan op leeftijd zijn, na beluistering van Crosscurrents is duidelijk dat er nog geen sleet op hun muzikale kunnen zit en dat beiden nog immer open staan voor nieuwe invloeden en mogelijkheden. De muzikale bagage die zij meenemen is groot, maar hetzelfde geldt uiteraard voor Serries en Verhoeven, die zich zowel thuis voelen in minimalistische verkenningen als in bedrijvige vrije improvisatie. De Groote en Overberghe voegen aan het repertoire van de gitarist en pianiste een melodische dimensie toe die Serries en Verhoeven ook weer inspireren tot het bewandelen van nieuwe muzikale wegen.

Het bij die constatering laten is echter te makkelijk, want ook de trompettist en de saxofonist laten zich van een vrije en onconventionele kant horen. Toch klinkt Crosscurrents voor een gezelschap waarin Serries zich bevindt best toegankelijk. Er zijn sporen van Serries’ hang naar minimalisme, maar ook van zijn nerveuzer vrije improvisaties. Die nerveuze trekjes worden deels teniet gedaan door de rust die van het spel van de andere drie muzikanten uitgaat. Serries’ gitaar klinkt daarnaast opvallend vaak helder. Waar hij in zijn vrije impro-werk de neiging heeft veel staccato te spelen en tonen af te knijpen, klinkt het snarengeluid nu vaak door.

Mooi is het begin van ‘A Figurative Flow’ waarin Overberghe slechts de kleppen van zijn instrument het werk laat doen, zonder dat een toon wordt aangeblazen, en dezelfde kwalificatie gaat op voor de manier waarop Serries zich met zijn gitaar zachtjes mengt in het geluid dat de saxofonist produceert. ‘Airs Out’ is een contemplatief stuk met ruimte voor veel valse lucht (Overberghe) en bedachtzame noten (vooral De Groote en Verhoeven maar ook Serries). De langzaam wegstervende noot aan het einde spreekt boekdelen. In het bewegende ‘Made Dream’ is geen sprake van een rimpelloos oppervlak, maar zoekt het kwartet naar een gezamenlijkheid die zowel experimenteel als jazzy uit kan pakken. Tot slot verdient het volle pianospel van Verhoeven in ‘Caught a Flying Ghost’ aandacht. Het stuk kent verder een mooie rolverdeling met een begin met korte frasen van De Groote, het zachte maar ook ongepolijste spel van Serries en een opvallende solospot voor Overberghe op het eind.

Van de vier verschenen cd’s van het label, is Crosscurrents de meest verrassende. De muziek is rijk aan ideeën en klinkt voor een vrije improvisatie-album bijzonder fris en authentiek. Een bijzondere combinatie van muzikanten en een bijzonder geslaagd album.” Opduvel – The Netherlands