SERRIES/VERHOEVEN/WEBSTER : PRAXIS
cd
Carbon Patience
Retro Formality
Dormant Tines
Inertia
Explicit Outlook
Fissure
Praxis
Dirk Serries : acoustic guitars
Martina Verhoeven : piano
Colin Webster : alto sax
Performed, recorded, mixed and mastered at the Sunny Side Inc. Studio, Anderlecht (Belgium) on December 15th 2018.
Sleeve notes : Guy Peters.
Layout : Rutger Zuydervelt.
REVIEWS
“Dirk Serries op akoestische gitaren, Martina Verhoeven piano en Colin Webster op altsaxofoon, dan weet je dat je een bijzondere sessie kunt verwachten. Drie absolute grootmeesters in de geïmproviseerde muziek, die onvoorstelbaar goed naar elkaar kunnen luisteren, en die ook hier weer een muzikaal gesprek met elkaar aangaan waar je als luisteraar alleen maar met open mond naar kunt luisteren. Soms gebeurt er bijna niets, en dan klinkt er een merkwaardig geluid waar op gereageerd wordt – hun instrumenten worden op een totaal onconventionele manier ingezet – je hoort Webster blazen, en ook dat geluid wordt muziek, de klankkast van Serries’ gitaar doet op verschillende manieren mee, net als de snaren, die op de meest ongebruikelijke manieren bespeeld worden. En dat geldt ook voor de piano van Verhoeven, die vaak nog het “normaalst” klinkt, maar die ook geëxploreerd wordt op manieren die niet voor de hand liggen. Spannende muziek, van de eerste tot de laatste noot, waarbij ik persoonlijk de stilste passages het spannendst en het mooist vind. Muziek ook die niet snel verveelt, want juist omdat deze drie zo’n ongewoon muzikaal gesprek aangaan ontdek je bij iedere draaibeurt weer kleine details die je eerder gemist had. Een juweel van een album!” Moors Magazine – The Netherlands
“Another instance of in-the-moment improvisation, two Belgians and a Brit keep a synthesized program compelling by stretching timbres to the cusp of atonality without abandoning basic bonding. Fully committed to lower case playing London-based alto saxophonist Colin Webster plus Flemish pianist Martina Verhoeven and acoustic guitarist Dirk Serries have worked together in varied combinations for years so sensitive communication is paramount here. Probing instruments’ outer limits, the often hushed and spacious creations are set up with “Carbon Patience” which introduces many of the motifs used on all tracks. Airy wafts from Webster echo into ferocious blowing then deflate to studied exhalation or silences as Verhoeven slaps and stops inner piano strings or vibrating items placed upon them. Her rhythmic outflows connect with saxophone key percussion and muscular flat top scrubs from Serries as sprawling shuffles and equivalent plucks from the piano’s wound strings serve as pointed commentary on Webster’s work. His output encompasses unexpected tongue stops as well as frequent spurts of vibrations and thinner near static yelps. Only rarely, as on “Explicit Outlook”, does interface become strident. And despite that Serries intense pumping moves to elevated pitches that cut off Webster’s tongue vibrations before tonal irregularities upset the ingenious three-part equilibrium. The subsequent “Fissure” is the least connected to the other tunes with intermittent undiminished reed pitch variations, crisp and concise key stresses and echoing string plucks. Additional buzzing textures appear to be sourced in a fashion that doesn’t allow them to be attributed to any particular instrument. Although the scratches, squeaks and widening echoes from metal, wound nylon and wood emphasized at the top of the concluding title tune, key squeaks, reed trilling and string twangs extend only so far. By that time variations on the abbreviated peeps, twangs and pops are strokes which began the disc are heard. Not a permanent group, Serries/Verhoeven/Webster can be relied upon, singly or together, to create fascinating sounds.” Jazzword – Canada
“Successful improvisational recordings inspire us to follow closely, out of a genuine curiosity for what comes next – this is one of those albums.” Kevin Press/The Moderns – Canada
““Op 3:11 vindt saxofonist Colin Webster een hoge noot die in eerste instantie klinkt als een fel versterkte kiestoon, en omdat hij zo lang aangehouden wordt, kijk je toch even bezorgd op naar de display van de cd-speler – hij loopt toch niet vast, zeker ? Maar dan brengt Webster in samenspraak met het snarenspel van gitarist Dirk Serries en pianist Martina Verhoeven een ontroering teweeg die niet evident is bij experimentele muziek als dee, die met een hoge abstractiegraad veel van de luisteraar en nog meer van de spelers vraagt. Het mooie van Praxis is dat het trio de abstractie voortdurend doorbreekt, en de inzet van de muziek manifest maakt. In de verkenning van het tijdseffect zijn er prachtige passages waarbij de tijd in de muziek wordt stilgezet, of juist het verstrijken ervan zeer indringend voelbaar gemaakt. Met een surplus aan concentratie en volledige onstentenis van gemakzucht is Praxis een geweldig spannende plaat. Niet omdat de muzikanten per se zoekende zijn, maar omdat ze gaandeweg zoveel vinden.” Jazz & Mo – Belgium
“Het trio cd’s afsluiten doen we met een cd van het trio Dirk Serries, Martina Verhoeven en Colin Webster, drie ‘grote’ namen binnen de improvisatierwereld. Serries en Webster hebben ook net het album ‘Light Industry’ (één van de acht cd’s die tegelijk uitkwamen op A New Wave Of Jazz) uit, en nodigden Serries’ echtgenote en pianiste Verhoeven uit om een improvisatiesessie op te nemen, De zeven nummers werden opgenomen in de Sunny Side studio (Anderlecht) in december 2018 en laten het trio – akoestische gitaar, altsaxofoon en piano – in prima vorm horen. Webster trekt met zijn doordachte saxofoonspel nogal het laken naar zich toe, maar dat is ook een beetje eigen aan zijn instrument natuurlijk. Verhoeven tolkelt wat subtieler en ramt op haar toetsen ais ze het nodig vindt, meehelpend met Webster om haar echtgenoot naar de achtergrond te verdringen. Zijn gitaarspel dan. ‘Praxis’ is er vooral voor hen die nauwelijks jazz Iusten, maar de improvkant ervan wel kunnen pruimen.” Gonzo Circus – Belgium
“In dit tweede deel gewijd aan gitarist en improviserend musicus Dirk Serries besteden we aandacht aan twee trioalbums en een kwartetalbum. Te beginnen met ‘Praxis’, waarop we naast Serries zijn partner en multi-instrumentaliste Martina Verhoeven aantreffen, alsmede altsaxofonist Colin Webster. Verhoeven zet in met een serie welgemikte aanslagen op de piano, tussendoor ruimte biedend aan Serries en Webster. Serries perst knarsend en piepend geluid uit zijn snaren en Webster valt op met atypische blaasbewegingen. Het vormt een boeiend klanklandschap, dat de titel ‘Carbon Patience’ meekreeg. In het daaropvolgende ‘Retro Formality’ ontstaat er wat meer structuur en horen we Webster een opvallend intieme melodie blazen, terwijl Serries hier, soms aangevuld door Verhoeven, met onverwachte achtergrondgeluiden voor spanning zorgt. En zo blijkt het trio op dit album experimentele stukken af te wisselen met meer melodische, lyrische. Bij de eerste categorie horen dan ook het speelse en enigszins tegendraadse ‘Dormant Tines’, met name door de wijze waarop de diverse klanken hier met elkaar samenvallen; het iets strakkere ‘Explicit Outlook’ en tot slot het titelstuk ‘Praxis’. In de tweede categorie kunnen we naast ‘Retro Formality’ het vierde stuk ‘Inertia’ onderbrengen, waarin Webster intense, lange lijnen trekt, terwijl Verhoeven prachtig lichte accenten plaatst en ‘Fissure’, met die opvallend lichte en transparante toon. Het maakt dit album opvallend toegankelijk” Draai Om Je Oren/Nieuwe Noten – The Netherlands
“Een ander trio waarin Serries en Verhoeven deelnemen, is dat met saxofonist Colin Webster. Deze drie muzikanten kunnen zo’n beetje als kernleden van A New Wave of Jazz worden gezien. Verhoeven en Webster zijn lid van verschillende incarnaties van Serries’ minimal music-project Tonus, maar ook daarbuiten zijn deze drie muzikanten vaak in elkaars gezelschap te vinden. Op Praxis horen we Serries op akoestische gitaar, Verhoeven op piano en Webster op altsaxofoon. Het album telt zeven improvisaties waarin de muzikanten experimenteren met geluiden, met onconventionele speltechnieken en met interactiemogelijkheden. Er zijn overeenkomsten met het trio met Benedict Taylor, maar de verschillen zijn groter en talrijker. Een ander instrument (saxofoon in plaats van altviool) en een andere mindset zijn er debet aan dat Praxis niet lijkt op An Evening at Jazzblazzt. In ‘Carbon Patience’ wordt lange tijd een hobbelig parcours uitgestippeld, met korte en nerveuze passages met veel korte, staccato noten. Een lange hoge klank van de altsax drijft de muziek voorzichtig een andere kant op. Verhoeven speelt nu op het klavier, in plaats van dat zij de snaren van de piano met haar handen beroert. Serries is constant in zijn niet-constant zijn. Dat wil zeggen dat zijn spel, met en zonder gebruik van hulpmiddelen, a-ritmisch, percussief en onvoorspelbaar is. De Belg blijft nooit lang bij hetzelfde idee hangen. Webster is net als Serries een speler die een snelle opeenvolging van ideeën niet schuwt. Zijn technieken zijn bijna zonder limiet. Zo klinkt zijn sax heel verschillend: pruttelend of zuigend, grofkorrelig of strak, zonder of met toon. Soms hoor je alleen de kleppen van het instrument. Verhoeven schraapt soms over de snaren van de piano, gebruikt voorwerpen om de snaren te beroeren en in ‘Retro Formality’ benut zij veelal de lage tonen van het instrument. De drie muzikanten voelen elkaar perfect aan, weten wanneer ruimte genomen en wanneer ruimte gegeven moet worden. Het minimalisme van Tonus klinkt door in geduldige passages, maar is deze keer geen doel, maar onderdeel van het proces, van de gezamenlijke improvisaties waarin in principe alles mogelijk is. Toch schiet de muziek niet doelloos alle kanten op: er is controle en de muzikale ideeën passen binnen het idioom van de muzikanten, die er gelijkgestemde geesten op nahouden. Het spel is onvoorspelbaar binnen een niet van tevoren bepaalde vorm, maar in elk stuk is er wel een vorm, zij het een hele vrije. Het biedt aanknopingspunten om de muziek te verbinden, terwijl de stukken onderling weer behoorlijk verschillen. De interactie en de bijna hoorbare concentratie van de muzikanten maakt deze muziek extra spannend om naar te luisteren.” Opduvel – The Netherlands
“Een triumviraat uit de improscene gevormd door Dirk Serries (hier op akoestische gitaar!), pianiste Martina Verhoeven (vooral ook fotografe en bij gelegenheid actief op contrabas) en Colin Webster (altsaxofoon). Als introductie strooien ze wat losse klanken in het luchtledige. Heel abstract en ongrijpbaar. Ze creëren zo geleidelijk aan een totaal originele discipline gebaseerd op subtiele regels ontworpen volgens minimalistische verschuivingen. Restrictie en reductionisme zijn de bouwstenen van het DNA. Intense stilte en traagheid zijn het omhulsel. Een zenuwslopende flow van verdoken spanningsbogen of meditatieve soundtrack, afhankelijk van uw interessepunten.” Jazz’Halo – Belgium
‘The other release is by Serries and Verhoeven and another one of their regular contributors, Colin Webster on alto saxophone. The seven pieces here were recorded in a single day in December 2018 and there is an interesting shift in the dynamic here. It seems to me that they decided to play something with much control, or even, with some prior agreement, before the tapes were rolling. Of course, I might be wrong. It is almost as if they set out to play these concise pieces, even when they range between five and seven minutes. Within these time frames, they explore something, be it repeating, silence, chaos, interaction or such like, and that’s where I think the agreement bits come in. ‘Let’s do this’, ‘let’s do that’ and then the set out to record what they planned. Of note is also the shorter attack approach by Serries and Verhoeven, like a somewhat more rhythmic playing, whereas Webster plays more sustaining tones, waving them through as patterns and textures. All of this happens in a very delicate way. Whenever it becomes chaotic, it is still carefully played out, almost intimate and when things go quiet it becomes very introspective and subdued. It is a work of improvisation, there is no doubt at that, but it is almost bordering on more a modern classical approach here. This, I thought, was an excellent release.” Vital Weekly – The Netherlands
“**** rating. Serries’ partner-pianist Martina Verhoeven joins the duo of Serries, who sticks here too to the acoustic guitars, and Webster in a studio session captured at the Sunny Side studio in December 2018. The Praxis of this trio is unhurried and sparse, quiet and contemplative. But the improvisations – with its twisted and manipulated sounds, extracted by an array of extended techniques – flow in total freedom and spacious atmosphere, sketching abstract textures that, intentionally, avoid dense, powerful climaxes. Serries, Verhoeven and Webster sound as investigating methodically yet in a highly intimate manner distinct aspects of the timbral horizons of their instruments, apart and together. Throughout the seven short pieces, each breath, touch, pluck, sigh, thump, blow, push, creak or sputter receives the utmost importance., with great focus on detail and control. “Fissure” brings that strategy to its most impressive result as it suggests hypnotic drone colored in exotic Eastern undercurrents.” Free Jazz Blog
“Zaczynamy w aurze minimal – pojedyncze struny gitary, majstrowanie przy dyszach saksofonu, suche, martwe półakordy piana. Trio, które znamy z improwizacji pod szyldem Tonus, tu w okolicznościach studyjnych, będzie jednak nabierać mocy i co rusz parskać emocjami. Już po paru chwilach piano bije, niczym zegar wieczności, wokół zmyślne preparacje, dużo powietrza i ciszy pomiędzy frazami. Po męskiej stronie narracji nie brakuje tajemniczych ekspozycji szumiąco-tłoczących. Całość kąsa zmysłowością i zwinnie przenosi nas do drugiej opowieści. Tu dostajemy nieco inne dźwięki, choć schemat improwizacji wydaje się bardzo podobny. Saksofon dmie dronowo, gitara i piano stawiają na krótkie, urywane frazy, przy czym ta pierwsza plecie opowieść, gdy to drugie sieje kontrapunkty. Na wszystkich możliwych strunach nie brakuje preparowanych dźwięków. Trzeci epizod, to oddechy z tuby, struna na strunie, raz nisko, raz wyżej, ciasna, czerstwa narracja. Gdy przybywa masy i mocy, przybywa też niezbywalnej urody, zwłaszcza, gdy gitara zacznie przypominać suwnicę przemysłową (zapewne za sprawą smyczka). Kolejna część jeszcze dosadniej korzysta z preparacji strun i dronów z tuby. Pojedyncze akordy piana stawiają stemple nieskończoności, nadając całości mroku i swoistego majestatu. Tytuł improwizacji (Inercja), zdaje się być strzałem w dziesiątkę. Opowieść staje w miejscu, trzeszczy każdym szwem, skomle o łyk wody.
Piąta opowieść budowana jest początkowo z filigranowych fonii, akustycznych mikro zdarzeń. Cisza i szmery, duch minimalizmu i dramaturgiczna nieśpieszność. Małe struny, półakordy, martwe dysze i samotne klawisze. Po pewnej chwili dźwięki zaczynają lepić się do siebie, a alt inauguruje piękną serenadę, jakże websterowską! W szóstej, przedostatniej improwizacji, muzycy zdają się dostarczać nam wszystko, co najlepsze – rezonująca gitara, dron saksofonu, głębokie, strunowe fonie z dna fortepianu, a całość okraszona bystrymi repetycjami. W drugiej części utworu gitara także zaczyna lepić się w dron, dobrze wykorzystuje smyczek. Piano konsekwentnie trzyma się minimalistycznej estetyki. Na zakończenie wszystko cudownie wybrzmiewa na rezonujących strunach tego ostatniego. Czas na finałowy epizod – Dirk liczy struny szorstkim smykiem, dysze Colina kolebią się w oparach wątpliwości, piano Martiny – dla odmiany – śle hałaśliwe akordy. Narracja buduje się od ściany do ściany, z wyjątkowo dużą amplitudą drgań mocy. W dalszej fazie nabrzmiewa, fonii jeszcze przybywa, a struny skwierczą i dygoczą na wietrze. Emocje rosną z każdą sekundą. Ostatnia prosta wydaje się najbardziej ekspresyjnym fragmentem tej doskonałej płyty.” Spontaneous Music Tribune – Poland
“Dirk Serries (acoustic guitars), Martina Verhoeven (piano) and Colin Webster (alto sax) gathered together to improvise, experiment and create something new, fresh and exciting. Three central figures of avant-garde jazz scene are collaborating with numerous of other jazz stars – they form the music on the basics of avant-garde jazz, free improvisation, fusion, noise and experimental music. As a result, they usually get a suggestive, bright and expressive sound.
All these elements mentionned already are the fundaments of “PRAXIS”. It’s the newest album of this trio released on “a new wave of jazz” records. The musicians are demonstrating their wide musical knownledge, exclusive language and innovative instrumentation. Saxophone player Colin Webster is heading to luminous culminations illustrated with persecuting sessions, waining shrieky exclamations, sharp timbres and sonoristic experiments. His compositions frequently begin in silent, solemn and relaxing mood – when it suddenly gets risky and ambitious, rapid, furious, hysteric and bursting. Expressive melodies, tremendous riffs, moving thrills and passionate solos are the main elements of it – that shows improviser’s splendid virtuosity, invention and creativity. An ability to switch between different moods and change them suddenly is detected in all three improvisers playing – they get on brave furious strikes, terrific solos or blowing riffs and suddenly go deep down to depressed, dark, heavy or relaxing and solemn mood. So a saxophone is an example of vitality, passion and drive – trendy riffs, transcendental passages, remarkable charming melodies, sonoristic experiments, extended playing techniques, home-made resonators and original decisions make a great combo together. A saxophone becomes one of the leading instruyments of the melody line. It makes it sparkling, bright and dynamic. More energy. drive and surprises are brought in by piano. If saxophone is somewhere between free improvisation, avant-garde jazz, modern jazz styles and some relations to experimental or contemporary academical music, the piano also stays on free improvisation, but has much more relations to contemporary academical music. Extended playing techniques, strict exclamations, hysteric radiant riffs, vibrant perturbations, tremolo, soft trills, gentle ornaments, transcendental passages, sharp persecuting sequences of sharp disonances contrasting to consonances – all these elements contain the fundament of the compositions. Synthetic forms based on open form and some classical forms gives a possibility to experiment and explore new fields of musical language. Martina Verhoeven is using huge range of playing techniques – rarely used, exotic, unusual, extended, experimental, specific or home-made ways of playing related to academic avant-garde are connected to very well-known playing techniques. Piano also has another side filled with fragility, meditation, solemn and light sound played in relaxing and suggestive way. Acoustic guitars make the music more colorful and variable. Dirk Serries is balancing between free improvisation and experimental music. His music frequently gets similar to extravagant bebop, nervous harsh neo bop, aggressive hard bop, fusion or other modern jazz styles. The will to experiment, evocative ideas, integration of strange, crazy and original musical decisions makes the music bright, exciting and vital. “PRAXIS” is a great collaboration of three jazz masters who are searching to new, original and passionate decisions and together make an exclusive and bright sound.” Avantscena – Poland
A New Wave Of Jazz 
You must be logged in to post a comment.