ANTOINE BEUGER : TRACES OF ETERNITY, OF WHAT IS YET TO BE
cd
traces of eternity: of what is yet to be (2018)
Dante Boon : piano
Performed, recorded, mixed & mastered at the Sunny Side Inc. studio, Anderlecht (Belgium) on May 26th 2019.
Sleeve notes : Guy Peters.
Layout : Rutger Zuydervelt.
REVIEWS
“Ter gelegenheid van het herfstoffensief van Serries’ label A New Wave Of Jazz en een klein festivalletje half oktober, waar zeven nieuwe releases op zijn label worden voorgesteld, krijgt Antoin Beuger de eer om meteen twee cd’s, zoals gewoonlijk gelimiteerd tot driehonderd exemplaren, uit te brengen. Al zijn ze compleet van elkaar verschillend.
Op ‘Traces Of Eternity: Of What Is Yet To Be’ horen we Dante Boon aan de piano, klaar. Op ‘Now Is The Moment To Learn Hope’ horen we The Extradition Ensemble, dat voor dit album uit zes leden bestaat. Het ensemble wisselt voortdurend van bezetting, naar gelang het werk dat wordt uitgevoerd.
De groep muzikanten werkt nauw samen met de ‘Extradition Series’ uit Portland, dat zich focust op het uitvoeren van twintigste en eenentwintigste experimentele muziek die zich bezighoudt met het onderzoeken van stilte, ruimte, geluid en zuiverheid. Het zijn net zo goed termen die van toepassing zijn op de door Boon uitgevoerde pianosolo.
De luisteraar moet uitermate aandachtig zijn om de sporadische noten, waarbij de pianotoetsen dan nog eens spaarzaam en voorzichtig worden ingedrukt, effectief te horen. Elke noot is als een indringen in de omringende stilte. Hoe luider we de cd afspelen, hoe invasiever die noten zijn. Ze komen, ze gaan, ze dronen wat en dan is het weer stil. De intervallen zijn telkens anders, waardoor doorheen drie kwartier de verrassingen blijven komen. Soms denk je als luisteraar niets meer te horen, of te denken dat er niets meer komt, maar is dus helemaal niet zo.
Beuger is dan ook de componist en oprichter van Wandelweiser, een groep uitvoerders en componisten die zich specialiseren in muziek met veel stilte. Niet verwonderlijk dus dat ook in het ensemble-stuk stilte en rust een belangrijke rol spelen. Klassieke gitaar, een bel, een harp, alt-trombone, crotales (een soort cimbalen uit de klassieke muziekwereld) bespeeld met een strijkstok, net als een tweede gitaar.
Waar Beuger normaal componeert voor solisten en duo’s, is dit binnen zijn oeuvre ook al een unicum. Iets meer dan drie kwartier waant de luisteraar zich in een ander universum, waarin de geluiden klinken als veldopnames maar het niet zijn, waar er een piano is te horen die er niet is, waar naar perfectie wordt gestreefd voor elke klank en het sextet lijkt te improviseren maar het niet doet. Een intrigerende componist, die Antoine Beuger.” Gonzo Circus – Belgium
“There have been quite a few releases of Beuger’s music over the past several years and it’s an odd, and very pleasurable thing to consider them en masse. On the one hand, his music is so diaphanous, so air-suffused that you’d think it might be difficult (not to mention unnecessary) to differentiate them mentally. On the other, they’re always very different. There’s that old AMM aphorism: “as alike or unalike as trees” that conveys something of my feelings about Beuger’s work.
In his liner notes, Guy Peters writes that “traces of eternity…”, inspired by David Patterson’s ‘Hebrew Language and Jewish Thought’, takes the form of a 288-page score with minimal notation on each page, the performer able to dip in and out as desired, to interpret as seen fit. Pianist Dante Boon, one of the very finest proponents of Beuger’s music (as well as that of many other composers associated with the Wandelweiser collective) chose to begin where he’d previously left off on his own journey through the score. Single notes are struck, pure and lambent, strings gently caressed, suspended in silence, or near-silence as the rooms is heard, faintly, as are adjustments by Boon, including pedaling. As is often the case with Beuger’s music, there’s a combination of spareness and, if not always apparent, sensual beauty, a resilient softness and warmth. The connective tissue is gossamer but surprisingly strong. Now and then, the piano sounds more forcefully, deeply; once in a while a fragment of a melody emerges, but just as a glimmer, something seen out of the corner of one’s eye (or ear), then vanishing as the music flows past, around the corner. The same and different. Boon’s degree of sensitivity is profound, pacing the work perfectly, varying his approach subtly, maintaining the piece’s vibrating sense of life throughout, reading his text. One only hopes that, someday, the work might be heard in its entirety.
‘Now is the moment to learn hope’ is performed by the Extradition Ensemble (Loren Chasse, bell; Brandon Conway, classical guitar; Sage Fisher, harp; Matt Hannafin, bowed crotales; Branic Howard, bowed guitar; Evan Spracht, alto trombone). The listener is immediately immersed into the general environment fulling of falling water and clouds of ambient sound. The music is more forthright, kind of oozing through the space, a thicker liquid bleeding through a thinner one. Brief but forceful guitar and harp chords are offset by longer, more languid tones from the trombone, bowed guitar and crotales. The music, already rich at the start, seems to slowly intensify, though more likely it’s the listener’s aural acuity growing more and more perceptive as the piece unfurls. Car horns sound, engines; the bowed portions attain greater depth, denser sonority, though as on the earlier work, the music maintains a steady character, flowing and changing/remaining the same, traffic closing out the set. A moving, enveloping experience. Two wonderful recordings.” Just Outside – USA
“Antoine Beuger is een van de grondleggers en vaste componisten uit het Wandelweiser collectief. En dat is op deze CD goed te horen. Stilte is namelijk een belangrijk element in de muziek van Beuger, en ook op Traces Of Eternity: of what is yet to be, gecomponeerd voor en uitgevoerd door de Amsterdamse pianist Dante Boon komt dit duidelijk naar voren. Deze compositie is een 288 pagina’s tellend werk waarbij de uitvoerende de keuze heeft welk stuk hij/zij zal spelen. Pagina’s mogen worden overgeslagen, noten hoeven niet te worden gespeeld, of zelf een noot toevoegen kan ook, geinspireerd door “Hebrew Language And Jewist Thought” van David Patterson. Boon heeft ervoor gekozen om het stuk live uit te voeren, zonder voorbereiding bij iedere performance verder te gaan waar hij vorige keer was gebleven. Op deze CD opname vallen we dus ergens midden in het stuk in. Dit is echter geen probleem, want het stuk leent zich om er midden in te vallen, en ook zomaar weer ergens te stoppen. De compositie is zo open dat hier alle ruimte voor is.De eerste keer dat ik de CD op had staan lag ik op de bank met het volume redelijk hoog, wetende dat dit wel eens een hele stille zou kunnen zijn. En dat was een goed idee. Hierdoor komen namelijk hele mooie details naar boven die anders wellicht niet op vallen. Je hoort namelijk iedere aanraking van de piano terug, zo dichtbij is het opgenomen. Het is alsof je zelf in de piano zit met je hoofd terwijl Boon de toetsen zachtjes aanslaat en weer loslaat.
Niet alleen creëert dit een hele persoonlijke ervaring als of je in de piano zit, ook wekt het een gevoel van bezing op. Die stilte tussen de noten, het kraken van de piano, alles wekt een soort meditatief gevoel op. Dit gevoel wordt dan ook nog eens versterkt als daar uit het niets op eens een melodieuze passage voorbijkomt.
Bij zachter volume, zoals de CD dus is opgenomen vallen deze dingen allemaal niet zo op, maar toch blijft er dan nog steeds genoeg over om in de muziek te duiken en over je heen te laten komen. Ik kan me voorstellen dat deze CD niet voor iedereen is weggelegd, maar eigenlijk is het wel heel erg fijn om dit soort muziek te hebben voor momenten als je even wilt onthaasten. Bij andere muziek kan dat soms juist erg moeilijk zijn omdat er zoveel gebeurt. Het sluit dan ook goed aan op de vorige albums van Tonus op A New Wave Of Jazz, al gaat dit nog een stap verder.” De Subjectivisten – The Netherlands
“On Antoine Beuger’s work ‘Traces Of Eternity: Of What Is Yet To Be’,
Daniel Boon is at the piano, the only release with just one player, and he will also perform solo at the festival. Beuger is the founding father of what is called Wandelweiser, not just a label, but also a group of like-minded composers and performers of mostly quiet music. Whereas A New Wave Of Jazz occupies the world of improvised music, Wandelweiser is about composed music.
However, as many of the releases on A New Wave Of Jazz are also quiet and dealing with lots of spaces between the notes, the music you don’t hear, it is not difficult to see the interest they would have in the music of Wandelweiser or even why Beuger has two releases at the same time. Dante Boon’s piano is very quiet; recorded from a distance, or maybe just the way he plays? Either way, it’s all very quiet. There is no repetition, I would think, but simply note here, there, silence, and even, occasionally a cluster of notes from time to time. Somewhere in the middle is where we find most activity; it is not the usual building to a climax (climax? what climax?) but rather the most concentrated cluster of the piano is over there and from there on it slowly the amount decreases again.” Vital Weekly – The Netherlands
A New Wave Of Jazz 
You must be logged in to post a comment.