nwoj0025

TONUS : SEGMENT TONES
cd

Modulation Grid I
Amplitude
Segment Tones

Dirk Serries : accordeon, soprano melodica
Martina Verhoeven : concertina, cello
Colin Webster : clarinet, alto sax

Sleeve notes : Guy Peters.  
Layout : Rutger Zuydervelt.

REVIEWS

Performed, recorded, mixed and mastered at the Sunny Side Inc. Studio, Anderlecht (Belgium) on November 24th 2018.

“Tonus is een voortdurend van bezetting wisselend ensemble dat ergens tussen jazz en klassiek zweeft en wordt geleid door Serries zelf.  De productiviteit ligt hoog bij Tonus, net doordat Serries telkens andere bevriende muzikanten uitnodigt.  Op ‘Segment Tones’ horen we het trio Martina Verhoeven, Colin Webster en uiteraard Serries zelf.  Met zijn vrouw en Webster speelde Serries al heel dikwijls samen, waardoor ze steevast aan het experimenteren kunnen gaan en bijvoorbeeld ook de instrumenten waarmee ze meestal worden geassocieerd (in dit geval piano en gitaar) achterwege te laten.  Serries speelt deze accordeon en sopraan-melodica, Verhoeven cello en concertina; en Webster clarinet en altsaxofoon.  Met zijn driën brouwen ze een ingetogen portie drones die heel minimaal van toon klinken.  De drie nummers klinken ietwat weemoedig, al zit er wel wat verschillen tussen onderling.  ‘Amplitude’ benadrukt eerder een onaangename makende dreiging, terwijl de twee andere stukken iets warmer klinken.” Gonzo Circus – Belgium

“Opuszczamy świat zupełnie swobodnej improwizacji, by na moment zanurzyć się muzyce kreowanej w oparciu o notacje graficzne Dirka Serriesa pod szyldem Tonus, gdzie pełnoprawnym aktorem spektaklu jest … cisza pomiędzy dźwiękami. Znamy już wiele inkarnacji tej idei, teraz czas na trio z udziałem Martiny Verhoeven na wiolonczeli i concertino oraz Colina Webstera na klarnecie i saksofonie altowym. Sam mistrz ceremonii nie sięga tym razem po gitarę, a zagra na akordeonie i soprano melodica. Trzy utwory, 46 i pół minuty. Nagranie studyjne ze świetnie nam znanego Sunny Side Inc. Studio w Brukseli, z listopada 2018 roku.

Pierwszą narrację tworzą wysoko zawieszone drony, generowane przez concertino, klarnet i soprano melodica (?). Dźwiękom żywych instrumentów towarzyszą oddechy muzyków, przełykanie śliny, szelest powietrza i wielowymiarowa cisza pod różnymi postaciami – prawdziwa konstytucja muzycznej idei Tonus. W trakcie ponad 17 minutowej, predefiniowanej improwizacji dźwięki są okazjonalnie modulowane, a struktura opowieści ulega mikroskopijnym zmianom. Po 10 minucie narracja sprawia wrażenie nieco bardziej intensywnej, a rola cisza zostaje zmarginalizowana.

Dalece bardziej intrygujące pod względem dramaturgicznym zdają się być dwa pozostałe utwory. Drugi budowany na podobnej zasadzie jak pierwszy, ale przy użyciu innych zasobów – wiolonczela traktowana smyczkiem, akordeon i saksofon altowy. Znów drony nakładają się na drony, ale intensywność opowieści jest dalece satysfakcjonująca. Po 7 minucie Webster może sobie nawet pozwolić na całkowicie swobodne przebieżki po dyszach. Zgodnie z tytułem – amplitudy, do środka i na zewnątrz. Trzeci odcinek także budowany jest przez gęstą wiolonczelę Martiny, która płynie jednak nieco wyżej. Dirk sięga po melodikę, Colin nadal dzierży w dłoniach alt. Opowieść buduje się bardzo małymi krokami. Niepokojąca cisza, dźwięk przypominający … maszynę do pisania, przyczajone instrumenty w żmudnym procesie zaniechania. Dźwięki szeleszczą i boleśnie zawodzą. Cello gra pełnymi frazami, melodica stawia stemple fonii i plastry ciszy, a saksofon śle drony, także zdobione momentami bezdźwiękowymi. Muzycy nieustannie szukają strategii minimalistycznej i na ogół są w tym skuteczni. Na ostatniej prostej Martina preparuje wiolonczelę, a Panowie dramaturgicznie milczą.” Spontaneous Music Tribune – Poland

“Dirk Serries zet goed door met mijn zijn nieuwe project Tonus. Binnen een jaar tijd is Segment Tones inmiddels de vijfde. Ook op deze release is zijn vaste partner Martina Verhoeven, maar ook horen we Colin Webster terug.
Opvallend is dat deze keer zowel de gitaar als piano ontbreken, in plaats daarvan horen we accordeon, sopraan melodica, concertina, cello, klarinet en als saxofoon. Niet verrassend is dat de muziek ook op deze CD minimaal verstild is, zoals alle andere Tonus releases. De muziek sluit naadloos aan op het reductionisme van bijvoorbeeld Radu Malfatti (componist en ook trombonist en bas mondharmonicaspeler).
De drie spelen op de instrumenten lange tonen, waarin een vrijheid is voor eigen invulling, die bij laag volume goed opgaat in het omgevingsgeluid, maar op hoog volume de ruimte juist vult met boventonen. Tussen de drie stukken zitten duidelijke verschillen, niet alleen in het gebruik van de instrumenten, maar ook is de sfeer in de stukken verschillend. Zo is het tweede stuk Amplitude een stuk zwaarder dan de twee andere stukken. In dit stuk is het geluid van de cello dichtbij het instrument opgenomen en de wijze waarop de cello is bespeeld hoor je daardoor ook Wolfstonen die ontstaan. Dit creëert een dreigende spanning in de muziek die we nog niet eerder terug hoorden bij Tonus. In fel contrast staat het nummer Modulation Grid I, waarmee de CD opent, wat juist een warm geluid heeft en een meer aangename sfeer creëert. Hier krijg je de bovengenoemde boventonen in de ruimte heel duidelijk te horen door het samenspel van de verschillende instrumenten. Dit is ook het meest verstilde en minimale werk van de drie. En in Segment Tones, het laatste stuk op de CD, waar beide vorige emoties en sferen lijken samen te komen. Opvallend in dit stuk is ook het ritmische element. Er zit een tikkend geluid in wat regelmatig terug komt. Het is niet meteen dat je er op kunt bewegen, maar ook dit is nieuwe bij Tonus. Dat ondanks de snare drum van Graham Dunning op Ear Duration, en George Hadow op Intermediate Obscurities , waar de percussie veel meer in het geheel opging en daardoor minder opviel.  Segment Tones is wederom een mooie en spannende toevoeging aan oeuvre van Tonus, die bij goede beluistering zeker weer veel weet te bieden. Mocht je nog geen releases van Tonus hebben dan is dit zeker een mooie om uit te proberen, maar dat zou je net zo goed over de vorige 4 kunnen zeggen. Echter is het wel echt iets voor de liefhebbers. Ik kan me voorstellen dat de meeste luisteraars aan een of twee releases in deze lijn per jaar wel genoeg hebben, iets waar Series wel op moet gaan letten. Het moet geen overkill worden aan releases. Vooral omdat er ook nog andere artiesten zijn om te volgen in dezelfde richting. Daarover meer in de volgende recensie uit de nieuwe serie van A New Wave Of Jazz, waarin ik nieuwe werk van Antoine Beuger bespreek.” De Subjectivisten – The Netherlands

“This week I will review the three discs that involve Dirk Serries, and next week, the other four, all by others. These three already show the wide scope improvised music can be in the world according to Serries. First we have Tonus, a group that always contains Dirk Serries and his wife Martina Verhoeven, but otherwise seems to be an open membership group. Today, on ‘Segment Tones’, it is a trio. Serries plays accordion and soprano melodica (the latter I would believe for the first time), Verhoven is on concertina and cello and Colin Webster on clarinet and alto saxophone. Whatever the line-up of Tonus might be, I do believe they play slow and quiet music; music that is
not in any way, shape or form, part of the hectic world out there. It is, perhaps, the music you could believe to be part of some kind of meditation; maybe you already do, if meditation is your ‘thing’. It is not for me, but that doesn’t mean that I don’t think like this or appreciate it. Slow, quiet music asks for some listening and that is something I like. That, and of course the Serries approach to ‘I never played this instrument so I am sure I can do it’. They don’t use these instruments on all of these pieces. In ‘Modulation Grid 1’, I would think it is the concertina, melodica and clarinet together in a fascinating interplay of long sustaining tones with irregular intervals. In the title piece and ‘Amplitude’ the cello plays a big role, striking is slow and low with the microphone close by and the result is that ‘Amplitude’ is quite a dark affair and ‘Segment Tones’ only slightly lighter but still also dark and mysterious.” Vital Weekly – The Netherlands