BENEDICT TAYLOR & ANTON MOBIN : CLOSE ⎢ QUARTERS
cd

For An Old Man
Minimal Muck
The Lumber Guy
Lay In The Low
Slicing Ups
Love Song
Clock Rider

Benedict Taylor : viola
Anton Mobin : prepared chamber

Recorded on 4 & 5 September 2017 and mixed in 2018 by Anton Mobin at La Ferme Ta Gueule, Olivet, France.  Mastered at the Sunny Side Inc. studio, Anderlecht (Belgium).

Sleeve notes : Guy Peters.  
Layout : Rutger Zuydervelt.

---

---

REVIEWS

“One if the defining instruments in so-called classical music as well as detouring into traditional American country music, the violin – and its deeper-voiced sibling the viola – was rarely featured in a Jazz context early on. Iconoclasts like Stuff Smith and Joe Venuti may have been harbingers of the less straight-laced atmosphere that allowed for the ascendency of fiddle archetypes such as Leroy Jenkins and Billy Bang to have the freedom to experiment, but it took the latitude of free improvisation to give string players proper forums.

Contemporary string players’ versatility and background is recognized on these duo sessions. American violinist/violist Jason Kao Hwang, who has Jazz experience and has worked with the likes of Steve Swell and Francis Wong among many others, is in an extended experimental mode on Conjure, whereas UK violist Benedict Taylor, whose past associates range from Paul Dunmall to the London Sinfonietta Collective, is more involved with aleatory and electronic sounds. The dialogues are also influenced by the partners. Hwang’s is German-American pianist/vibraphonist Karl Berger, an associate of Ornette Coleman who was a founder of the Creative Music Studio. Meanwhile Taylor works with French composer Anton Mobin and the latter’s so-called “prepared chamber” a sonic box whose distinctive sounds are created by the manipulation of ordered objects, fragmented and amplified by magnetic pickups and piezzo-electric contact microphones.

Essentially what that means during the duo’s seven-track CD is that Taylor’s strained spiccato runs or stretched sul ponticello cries frequently judder alongside or top scratches, gongs, clunks or rumbles from Mobin self-constructed box. Usually the upshot is unwonted as well as unique; with on “Lay in the Low” for instance, broadly resonant machine-like burbles underline broken chord slides and slathers from the fiddler. As the nearly unending “prepared chamber” thumps move downward they meet up with playful string swipes that direct both to rolling fades. Or there is “Minimal Muck”, where a pop like that from a wine bottle cork accelerates to a percussion-inflected base and later forward-moving machine oscillations. All the while, in broken counterpoint, Taylor is rippling sul tasto motions from his detuned strings as his sharpened strokes seem to access the viola’s innards as well. Ending with Mobin’s machine-approximating textures moving among passenger plane take off and deep sea diving rumbles on “Clock Rider”, the violist’s climatic riposte comes with a speedy blur that manages to combine shrill sul tasto runs and a stimulating ringing finale.” Jazzword – Canada

“Anton Mobin speelt ‘prepared chamber’ , een zelfgemaakt instrument dat kortweg bestaat uit een houten kist waarin een aantal objecten met contactmicrofoons versterkt worden.  Mobin haalt de wonderlijkste geluiden uit zijn doos.  Nu eens klinkt het als een batterij industriële synths die aan het dronen slaan, dan weer lijkt er een organisch percussie-opstelling aan de weer.  Mobins kompaan Benedict Taylor is dan weer een avant-garde violist die zich hier van de altviool bedient, maar daar al minstens even buitenaardse geluiden aan onttovert als Mobin aan zijn houten kist.  Taylor speelde live al met Evan Parker, maar maakte net zo goed filmmuziek en deed sessiewerk voor Aphex Twin en zelfs Madness.  Het mooie aan ‘Close Quarters’ is dat je na luttele minuten vergeet na te denken wie wat doe en hoe; en gewoon luistert hoe de twee de dialoog aangaan.  Geen aanknopingspunt wordt het uitgangspunt.” Gonzo Circus – Belgium

“New Wave of Jazz, le label du guitariste Dirk Serries prend une orientation vraiment intéressante, mettant entre autres l’usage du bruit, des sons produits par des instruments détournés de leurs conventions ou de leur usage traditionnel ou par des instruments, inventés – construits avec des objets et éventuellement amplifiés. Et Close / Quarters est à cet égard plus que digne d’intérêt. L’artiste sonore français Anton Mobin joue d’une prepared chamber, ou en français, une chambre préparée. Il s’agit d’une caisse en bois rectangulaire ouverte par le dessus et qui sert à la fois de support et de caisse de résonance d’une installation d’éléments métalliques, plastiques ou de matières diverses, ressorts de toutes formes et dimensions, tiges, fils tendus sur les parois, objets. Ceux-ci sont amplifiés au moyen de micro-contacts avec un sens de la dynamique et actionnés au moyen des doigts, d’objets, brosses, tiges, etc… et produisent des sons, des timbres, des textures. Frottements, percussions, agitations, grattages, picotements, secouages, tensions ou relâchements subits de cordes, sonorités industrielles ou parfois quasi-vocales concourent à créer un univers sonore bruitiste distinct de celui d’un instrument de musique. On devine la surface de ces objets, tour à tour leur grain, la densité, leur épaisseur, leur légèreté, la volatilité. On songe bien entendu à Hugh Davies, un artiste exceptionnel dont il fait revivre l’esprit autant que le fort contenu signifiant. L’altiste Benedict Taylor improvise en trouvant le parfait contrepoint, la dynamique idéale, et nous fait découvrir les ressources sonores étendues de son jeu exploratoire. Il transforme le timbre de son alto en forçant ou relâchant le frottement de l’archet, frappant avec le bois de celui-ci sur les surfaces de l’instrument, jouant en frôlant les cordes de la point de l’archet, vocalisant avec une qualité timbrale en constante variation et des secousses légères par dessus le chevalet. Il pratique un jeu à la fois très rapide avec des changements subits d’intensités, de cadences, et une concentration maniaque du détail, sur un son particulier, des grincements qui nous parlent. Il possède une « voix » personnelle immédiatement identifiable, autant que ses meilleurs collègues comme Mat Maneri, Szilard Mezei ou Charlotte Hug, tous altistes comme lui, ou comme des violonistes de l’envergure de Phil Wachsmann ou Malcolm Godstein. Mettant à l’écart la virtuosité trop évidente, il se consacre à trouver les sons les plus adéquats avec un sens du timing remarquable pour s’insérer, interpénétrer les ronflements, secousses, tremblements, étirements de son collègue, tout en se servant de sa profonde science harmonique. Il offre ainsi une vision instrumentale idéale pour le l’univers bruitiste insolite et curieux d’Anton Mobin. J’avais déjà entendu leur précédent opus, Stow Phasing pour le label Raw Tonk. Close / Quarters atteint une dimension supérieure.
Vraiment leur duo est une affaire à découvrir, à suivre, à réécouter, à méditer. Toutes mes félicitations !” Orynx-Improv’ And Sounds – Belgium

““CLOSE ⎢ QUARTERS” is a new release recorded by a duo – it’s a great collaboration of Benedict Taylor (viola) and Anton Mobin (prepared chamber). A talented violist Benedict Taylor fuses traditional, evocative and extended playing techniques in his music. All the compositions are usually based on free improvisational music and avant-garde jazz. Anton Mobin is a famous soud artist and improviser. His music is a great authentic fusion of electronics, special effects, modern playing techniques, strange timbres and sonoristic experiments. Both musicians got together to improvise – their improvisations have inspiring, bright and passionate sound.

Acoustics and electronics are gently and organically brought together in “CLOSE ⎢ QUARTERS”. Both musicians are the masters of their art – expression, drive, passion, inventive ideas and creativity are the main compounds. Variations, huge stylistic variety, eclectic combos, exotic tunes, special effects and traditional ways of playing are frequently used. That makes a colorful, multi-layed and universal musical pattern. Extended playing techniques, sonoristic experiments, special effects and expansion of technical abilities creates a bright, luminous and innovative instrumental section. Expansion of technical abilities and going out of the traditional sound comfort’s zone are the main priorities of violist Benedict Taylor’s music. Viola player is moderating huge range of colors, tunes, expressions and playing techniques – all wide range of emotions is expressed in his music. From silent, solemn, ambient, sophisticated, deep, cold and dark it gets striking, sparkling, active and passionate. Sudden attacks directly grow to glamorous solso, remarkable expressive melodies, animated flowing glissando, gorgeous ornaments, impressive free improvisations and spontaneous solos. Free improvisation, avant-garde and experimental jazz are mixed up to evocative and awakening contemporary academical music. An improviser is experimenting on timbral and sonoristic section – strange, tiny, tight, waining, cracking, scratching and original tunes of all ranges are extracted. That makes a colorful, universal and multi-layed pattern, ornamented texture and impressive sound. Anton Mobin’s improvisations are the combos of all kinds of sounds, electronics and special effects. Cold, depressed and abandonned mood is created by using repetitive series, static tunes and minimalistic samples. Recordings, computer sounds, synth tunes and special effects make a depressive, heavy, cold, sometimes – peaceful, silent and relaxing sound. These elements are highly contrasting to light, tiny and expressive pieces. The music gets more alive, dynamic and bright. A huge mix of all kinds of electronics, special effects and computer devices effect an innovative and exclusive sound. The music of this album has a bright, extravagant and interesting sound.” Avant Scena – Poland

“Een ‘prepared chamber’, zo noemt de Franse geluidskunstenaar Anton Mobin – het alias van de Franse componist Anthony Baron – zijn zelfgebouwde instrument. Het is een houten kistje met daarin verschillende objecten die met elkaar zijn verbonden en waarvan het geluid wordt versterkt door gitaarelementen en elektrische contactmicrofoons. Een soort combinatie van percussie en elektronica dus. Stop ‘Close | Quarters’, het album dat Mobin maakte met Britse violist Benedict Taylor, in de speler en u weet niet wat u overkomt. Het piept, gromt, knarst en knettert op grandioze wijze. Direct in opener ‘For An Old Man’. Slaat dat op het stramme bewegen? Iets waar de klanken naar lijken te verwijzen. Dat een viool eveneens een grote variatie aan klanken in zich bergt, weten we. De twee zijn in ‘Minimal Muck’ dan ook amper van elkaar te onderscheiden. Samen creëren ze een overvloed aan onbestemde geluiden.

Dit ‘Close | Quarters’ is zonder meer een van de meest abstracte albums die ik de laatste tijd hoorde. De verrichtingen van Mobin en Taylor vragen dan ook een geheel andere wijze van benaderen. Hier vrijwel geen melodie, geen harmonie, geen ritme, geen klassieke aanknopingspunten van welke aard dan ook. Alleen geluiden, waar je je continu van zit af te vragen waar het vandaan komt en wie hier nu aan zet is. Het zegt veel over Dirk Serries dat hij juist dit duo vroeg voor een album op zijn New Wave Of Jazz-label, sterker nog: hij nodigde ze uit voor zijn eerste festival in oktober van dit jaar. Grenzen aftasten kunnen we dit gerust noemen, luisteraars uitdagen. Want dit is het soort albums waar hele volksstammen van roepen dat dit toch echt geen muziek is.
Onterecht, want dit is wel degelijk muziek, alleen niet verlopend volgens de geëigende hierboven geschetste patronen. Maar van een dialoog is in ‘The Lumber Guy’ intussen wel degelijk sprake en van afwisseling in klanken eveneens. Hier wordt zo maar een soort van muzikaal verhaal vertelt, vol spannende wendingen en mooie klankkleuren. Meer is niet nodig. In ‘Lay In The Low’ zit nog iets meer structuur, een vaag melodisch patroon van Taylor op een aanhoudende toon van Mobin. Nooit een krassende viool gehoord? Dit is uw kans! Groots krassend en met flair beweegt Taylor zich over die drone, de tandarts jaloers makend.
Een volgende stap in het op het verkeerde been zetten is ‘Love Song’. Een titel die je op dit album nu niet een twee drie verwacht. Maar beluister het en u kunt waarschijnlijk een glimlach niet onderdrukken. Bekijk het als minnen tussen twee geliefden en de vreemde klanken van de beide instrumenten krijgen ineens een geheel andere lading.” Nieuwe Noten/Draai Om Je Oren – The Netherlands

“Kolejna perła w najnowszym strumieniu Nowej Fali Jazzu, to spotkanie altówki (Benedict Taylor) i … prepared chamber (Anton Mobin). Opis płyty nie uszczegóławia, co kryje się za tym ostatnim określeniem, ale tzw. zawartość dość szybko pokazuje, iż … nie jest to aż takie ważne. Siedem swobodnych improwizacji, nagranych we wrześniu 2017 roku we Francji, łącznie prawie 42 minuty.

Altówka w środowisku elektroakustycznym – struny drżące w potoku dźwięków wydawanych przez post-perkusyjne obiekty nieznanej proweniencji. Skupienie, dbałość o detale typowa dla wysokogatunkowego free improv – preparacje i dewastacje, koniunkcje i alternatywy. Dekonstruowana kameralistyka i ognisty, choć chwilami także suchy strunowiec. Przebogate królestwo tajemniczych fonii. Czyż mogło nas spotkać coś bardziej urokliwego? Druga improwizacja wydaje się być jeszcze bardziej filigranowa, wręcz molekularna. Muzycy zwinnie brną w pytania i odpowiedzi, a preparacje sięgają stanu pre-industrialnego. Trzecia część jeszcze intensywniej zagłębia się w proces preparacji. Benedict zdaje się już sięgać nieba, Amon zaś mistrzowsko czyni swoją powinność – post-akustyczna finezja cienkich pasm basowych strumieni dźwiękowych. Po chwili, w czwórce, pojawia się garść dłuższych, bardziej siarczystych fonii. Na ich tle altówka, gotowa już na wszystko, tańczy i swawoli w najlepsze. Pod strunami ma opiłki metalicznego prądu.

Piąta improwizacja, to hydraulika i blacharstwo użytkowe – misy, kotły, naprzemiennie wilgotne i suche struny, której w szóstej części, rwane i poniewierane, w towarzystwie małych dzwonów rurowych, budują akustykę sytuacji zupełnie nierzeczywistych. Świat fake sounds staje się udziałem wszystkich, po obu stronach abstrakcyjnej sceny. Rośnie udział dźwięków, które winniśmy zaliczyć do elektroakustycznych, także garść basowych, harshowych pasaży. A na finał tej niezwykłej podróży… zmutowane pasma post-electro! Struny drżą i mechanistycznie zawodzą, preparowana post-kameralistyka bije na alarm. Moc dźwięków zaciska się na gardłach muzyków, a beat blue electro niewinnie repetuje. Ostatnia prosta, dla przywrócenia równowagi w przyrodzie, lśni już czystą, jakże ulotną akustyką.” Spontaneous Music Tribune – Poland

“Close| Quarters is a seven-track slice of often compacted & angular improv for Viola & prepared chamber- this release is part of a series of seven CD’s put out by Belgium label New Wave Of Jazz.  Each of the releases in this recent series feature identical coloring/design- with the duel laminated mini card gatefold taking in two large grey squares with white texts. Inside the gatefold we get a two page write up about the collaboration and each player use of sound. Not sure what the edition of this release/ this series is, but I’d guess it’s fairly limited- so if you did want to score a copy of this CD do it sooner than- later.
The two players here are Benedict Taylor, who plays Viola & Anton Mobin who tattles slightly electro touched prepared chamber. Taylor is a British improviser/avant musician who has been active in the scene since the early 2000s releasing a good body of work, as well as becoming a respected name. And Frenchman Mobin has once again been active since the early 2000’s making a name for himself as both an improviser & sound artists.
The seven tracks featured here each run between three & eight minutes each, and what we have here is creative-if-difficult improv- so this is very much a release for more seasoned fans of modern composition.
The album opens with “For A Old Man”- here we find a blend of dragged out ‘n’ blunt bass tone and sudden scrub-to-darting string work- the whole track creates a strange mix of farting drunken-ness & flitting tautness, which both feels playful-yet-uneasy. By track number four “Lay In Low” the haphazard blend of bass ‘n’ swirl has become even more pronounced, as we get slurred & cracking fumblings with electro hazed edging, been pitterred against a blend of rapid neck play & violent string slices ‘n’ whistles. On track number six “Love Song”(!) we get a mixture of on a pin-head like creaks ‘n’ drags, with wildly careering/ manic almost joyful & harmonic string play. The album finishes off with the decidedly busy “Clock Rider”- with it’s mixture of long stretched electro bass tones, layers of scuttling & dragging junk like play, and touches of sea sewing string play.
Through-out each of this album seven pieces both Taylor and Mobin are really pushing both of their chosen sonic tools in weird & (mostly) wonderful directions. Sure at times, the compositions feel deliberately difficult – but mostly one’s attention is held by the pairs creative playing/ interactions. If you enjoy your improv challenging, and at times on the cusp of noise I think you’ll find something to enjoy in Close| Quarters, just don’t expect an easy ride.” Musique Machine – UK

“There never were many reviews of the music of Anton Mobin, mainly because has something to do with him thinking that I didn’t look at his instrument or some such (how does he know?). Of course, there has been no personal communication following that, and as I understand it he is not a fan of this weekly thing, which is fine of course. Mobin uses a prepared chamber,according to the cover (and looks like this), which does look like Tore Boe’s acoustic laptops or Das Synthetische Mischgewebe’s acoustic objects but Mobin’s version also seems to have an electronic component. Here he teams up with Benedict Taylor, who we know from previous Tonus releases and who plays the viola. I was playing this release a couple of times, mainly because I couldn’t make up my mind. I was hearing improvised music and surely the viola can be recognized as such quite a bit in here and yet also not really. It is,
perhaps, that Mobin’s prepared chamber also sometimes sounds like a stringed instrument and at other times like something hard to define; it is the ringing of metal rods, plucking of springs and sometimes even a thing or so electronic/distorted/feedback. Here too we have some fine interaction between both players and the music owes a bit more than is usual for this label to the world of electro-acoustic improvisation, like a hyperactive version of AMM, Noise Maker’s Fifes, Morphogenesis or Kapotte Muziek, moving around like the angry young man they are. It is very well possible, however, to see a place for this sort of improvisation on this label. ” Vital Weekly – The Netherlands