“Une fois n’est pas de trop. Une belle tentative de jeu collectif à cinq improvisateurs basée sur l’écoute mutuelle avec un sens de l’espacement des interventions individuelles / sons épars dosés en se focalisant sur le timing, soit le moment exact le plus propice à créer du sens. Jeu autour du silence comme dans Set 3. Graham Dunning, caisse claire, objects / Dirk Serries, accordéon et guitare acoustique / Benedict Taylor, violon alto / Martina Verhoeven, piano / Colin Webster, flute et sax alto. Ça grince, gratte, crisse, tremble, percute, frotte, rebondit… Chacun trouve un bref événement sonore, différencié, dans l’interstice du flux où il prend la balle au vol. Une manière de succession de cadavres exquis abstraits dont la dynamique se répercute par des respirations brèves et des altérations subtiles dans le son d’ensemble. La musique improvisée peut se révéler à nous de façons très variées, contradictoires, parfois aux antipodes l’une de l’autre. Ici on cultive la mise en évidence d’un processus ludique aléatoire et circulaire plutôt qu’une mise en forme intentionnelle. Aucun solo donc mais des éclats, scories, fragments, éclairs qui cristallisent la concentration d’un instant fugace et la discipline collective. Je salue sincèrement les artistes et le label nwoj pour nous soumettre ainsi un document qui s’il n’a aucune prétention à être considéré comme une œuvre, éclaire singulièrement une constante dans la pratique de l’improvisation libre.

“A live expression of languorous minimalism by a UK-Belgian quintet, Ear challenges the organ of Corti to follow the often faint and hushed proceedings. Evolved over three out-of-order sets, the allure of the project is akin to noting how the gradual erosion of a rock by the elements over time creates a new item of equal attention.” Orynx-Improv’ And Sounds – Belgium

Overall, especially on the over 35-minute “Set 1”, which perversely in placed last on the CD, the improvisations’ mooring is supplied by the brief, repetative but distinctive patterning of Belgian pianist Martina Verhoeven. Much like John Tilbury’s program with AMM, these continuous motifs are the reassuring signposts for the puffs, scratches, strums and plops contributed by Britons, flutist/alto saxophonist Colin Webster, violist Benedict Taylor and Graham Dunning using a snare drum and objects plus Belgian Dirk Serries’ acoustic guitar and accordion,

Unless it involves a bout of spacious double stopping from Taylor as on “Set 2”, the darkened and distracted plucks and sweeps could come from any of the string players, including those inside Verhoeven’s piano. But this mystery adds to the spacious landscape being created. Sometimes in tandem with one or the other player’s exposition, Dunning’s lo-fi percussion often appears disconnected or distracted, as do Webster’s occasional reed echoes. However up until it’s conclusive guitar twangs, among its pauses, the summary “Set 3” allows for more individual expression. This includes choked saxophone split tones, objects-on-snare rubs, bounces, crackles and pops plus bent guitar string chording, pizzicato fiddle stops and even dyspeptic piano sequences.

Perhaps the reason “Set 1” is at the end is that its length allowed the quintet to establish its parameters, moving from a formalized and harmonic interchange to a more abstract narrative, prominently anchored by keyboard chords. The addition of accordion smears and flute swirls expands the track’s textures and subsequently double counterpoint involving each of those instruments and elaborating sweeps from Taylor widens the scope but don’t upset the narrative. Framed by the pianist’s strategy, flute trills, accordion jiggles and viola slides solidify into an unhurried mass which can then be deconstructed.

Following the twists, turns and detours of the intonation is the best way to appreciate these tracks. Putting aside a desire for speed and spectacle will allow a deeper appreciation of the quiet artistry displayed.” Ken Waxman/Jazzword – Canada

“Ear Duration is het 4e album onder de Tonus naam, het nieuwe project van Dirk Serries met steeds wisselende samenstelling. Vast in de line-up is ook deze keer Martina Verhoeven terug te vinden op piano. Daarnaast spelen ook Benedict Taylor, Graham Dunning en Colin Webster (die ook alleen terug te horen zijn in Intermediate Obscurities I+IV).
Met Tonus focust Serries zich op een meer hedendaags geluid waar binnen de composities veel ruimte is voor eigen invulling. Inspiratie lijkt te komen van John Cage, Morton Feldman en de componisten uit de Wandeweiser groep.

Op Ear Duration begint het echter met Set 2 (van drie) waarin de muzikanten een stuk laten horen waarbij het dichter in de buurt zit van de vrije improvisatie die we al vaker hebben gehoord op A New Wave Of Jazz. Korte snelle noten die maar door blijven gaan. Hierin wordt weinig rust gevonden.
In Set 3, het tweede stuk op de CD is alles echter veel meer ingetogen en komt er weer veel meer ruimte tussen de noten. Zo erg zelfs dat je op een gegeven moment een auto voorbij hoort komen waarin de muziek net iets te hard staat (of zou het onderdeel van de compositie zijn, en het gewoon Graham Dunning zijn die wat aparte geluiden uit zijn snaredrum haalt…). Vergeleken bij Set 2 zijn de noten ook vaak langer. De instrumenten laten zich meer spreken.
In Set 1 (de laatste track en ook langste), is die ruimte voor instrumenten er nog veel meer. Veelal lange noten worden gespeeld en instrumenten zijn vaak alleen of in duo te horen. Dit stuk is het meest ingetogen van de drie en lijkt het meest uitgeschreven, of vast omlijnt te zijn.

Wederom een zeer mooie CD op A New Wave Of Jazz. Het blijft mooi om te zien hoe Dirk Serries nieuwe dingen blijft uitproberen en daar vooralsnog goed mee weg komt.
What’s next? Techno, Black Metal, Bubblegum? Wie zal het zeggen.” De Subjectivisten – The Netherlands

“Dit is de vierde uitgave van het Tonus-project van Dirk Serries. In dit project ventileert de Belgische gitarist (en nu ook accordeonist) zijn hang naar minimalisme. Gebaseerd op een grafische score en een paar verbale aanwijzingen improviseert het Tonus-ensemble (of -trio of -duo) op minimale wijze. Daarin verschilt de muziek van Tonus dus aanzienlijk van de gecomponeerde minimale muziek van Schiller en Genthon.

De muziek mag dan minimaal zijn, muzikale mogelijkheden zijn er legio omdat er geen vaste bezetting is bij dit project. In de vorig najaar verschenen releases hoorden we Tonus als duo, trio en sextet, met als enige constante spelers Serries en pianist Martina Verhoeven. Op Ear Duration is Tonus een kwintet, naast Serries en Verhoeven bestaande uit Graham Dunning (snaredrum en objecten), Benedict Taylor (altviool) en Colin Webster (fluit en altsaxofoon).

Ear Duration is opgenomen in Hackney Road Studios in Londen. Het kwintet speelde daar drie sets, een lange eerste set van 35 minuten en twee kortere van 12 en 15 minuten. De sets zijn niet in chronologische volgorde op de schijf gezet. De eerste set is de afsluiter van het album. Daarin vormt het pianospel van Verhoeven het centrum waaromheen de overige muzikanten hun klanken produceren. Het dichtstbij de piano komen de accordeon van Serries en de altviool van Taylor, terwijl Dunning en Webster de buitenring vormen.

Het spel is minimaal. Er is plaats voor langere tonen, maar niet voor melodieën of ritmiek. De muziek heeft soms wat weg van het werk van Morton Feldman, al ligt hier het eindresultaat niet bij voorbaat vast. Verhoeven, Serries en Taylor opereren binnen een patroon, waar Dunning en Webster verantwoordelijk zijn voor vrije accenten. Het stuk ademt, heeft een zekere sereniteit en is ondanks het uitblijven van echte wendingen toch onvoorspelbaar.

‘Set 2’ volgt een ander muzikaal pad. Hier is er geen houvast van pianotonen, maar nu zijn de geluiden die in ‘Set 1’ de accenten vormden leidend. Niet dat die geluiden hetzelfde zijn, want Serries speelt nu akoestische gitaar en Webster speelt altsax en maakt smak- en zuiggeluiden. Het minimalisme krijgt een heel andere invulling in een stuk waar minder sprake is van een vaste structuur. Zo ontstaat muziek van een onrustiger natuur, muziek die meer richting het vrije impro-werk van bijvoorbeeld het duo Taylor/Serries gaat.

Dat het met dezelfde muzikanten nog anders kan, wordt bewezen in ‘Set 3’. De houvast van de piano is opnieuw afwezig, maar de onrust van de tweede set treedt ook minder prominent op de voorgrond. Het ingehouden spel zorgt voor spanning, die geaccentueerd wordt met een paar lage pianotonen. Onderweg gebeurt er van alles: fluistertonen, geluiden van voorwerpen, pizzicato spel op de altviool, met de strijkstok zachtjes slaan op de snaren van de altviool, half fluitende saxtonen en spel met lucht, zonder toon. De boog blijft constant gespannen.

Drie sets, drie totaal verschillende uitvoeringen, opgenomen en gevangen op één cd. Het toont aan hoe variabel Tonus kan zijn, terwijl het grondbeginsel overeind blijft. En dan is dit nog maar één incarnatie van het project. De mogelijkheden zijn eindeloos en dat belooft nog wat voor de nabije toekomst. Laten we hopen dat aan het Tonus-project voorlopig geen eind komt.” Opduvel – The Netherlands

“The evolving make up of Dirk Serries’ Tonus thickens with Ear Duration. Here the quintet take apart and rearrange three stripped down sets (2, 3 and 1 respectively). They tug, nudge and tweak their strings, keys and other noise makers with exhilarating small action. It’s a deconstructed orchestra for prepared improvisation. The players:

Graham Dunning: snaredrum, objects
Dirk Serries: accordeon, acoustic guitar
Benedict Taylor: viola
Martina Verhoeven: piano
Colin Webster: flute, alto sax

Given the happenstance, what strikes me are the air instruments of Webster at first. It seems to command the least and therefore become the lil’ floating curvatures that steal my ear. It’s a rag-tag sound that sounds like incidental field recordings from backstage at a circus between live sets, or the sound of an airplane underbelly carrying a Cesna filled will traveling musicians, and the security camera captured a stack of instruments pried loose at 40K feet – of course this all dances with time in a fictitious and animated way.

It’s not jazz, it’s not classical, instead it’s a conversation between players speaking in the voice of their chosen instruments, and they are verbose, to say the least. This is not straight out chaotic noise, au contraire, but there’s plenty of agitation and there is pause. And while the most minute sounds register in the vanta black void at times, these rests offer a contained sense in the power of being off script. Dunning’s “objects”, for instance, are the fine lines that bring the entire myriad of Set 3 together. The ties that bind (while all else separates fluidly, rapidly, incongruously). A stunning piece.

Wherever these guys go the listener will find the impulse of attraction/detraction, there’s something of a plot behind Set 1, the lengthiest piece at over thirty-five minutes. If this wasn’t made for dance choreography it is heartily suggested that adaption might tell the other side of the story. Here you will find an assertive melancholy running through it, likely in the various vignettes they play together, but most vividly between Verhoeven’s heartfelt playing and the demeanor of Taylor’s drawn out viola. Creaking in deep aching broken harmony until the very end.” Toneshift – USA

“Dirk Serries’ A New Wave Of Jazz probes the borders between free improvisation and contemporary composition. Neither as hectic as Serries’ own output with Colin Webster’s Raw Tonk label, nor as hermetic as those Wandelweiser cats, A New Wave of Jazz nevertheless draws on both their strengths to bring an idiosyncratic seam of exploratory musicking into life.

That name is a bit of a misnomer, to be honest. True, early releases included brassy, clattery hubbub from outfits such as Kodian Trio and top-drawer improvisers like John Dikeman and Andrew Lisle. Recently, however, things have started to take a more considered turn. Serries’ creation of the Tonus ensemble was a milestone, I think, giving him a framework to turn down the heat and sharpen the focus, nudging a rotating squad of musicians into textural and restrained territories. Thus the individualistic excesses of free playing are transformed into decentred emanations of a multi-nodal entity.

Sounds fancy, right? But all it means is that deep listening and careful exchange – with the occasional strategic disruption, natch – produce rigorous, open-ended improvisations whose dynamism doesn’t require performative fireworks to get where they want to go.

A New Wave Of Jazz isn’t just about Tonus, although that group typifies Serrie’s aesthetic. As this latest batch shows, there’s room both for straight-ahead free improv, exemplified by the excellent Benedict Taylor and Serries duo, as well as the more scripted approach of Christoph Schiller and Anouck Genthon’s chilly interplay.  Tonus is here too, of course, with a quintet release that’s as good as anything they’ve done so far. In jazz terms, it’s way off the map. But it’s fertile territory, for sure.

Serries has released four Tonus outings on his label so far, each with a slightly different cast of contributors. He and pianist Martina Verhoeven form the core of the group, which fluctuates between duo, trio and larger formations. Here they’re a five-piece (the lineup’s printed on the cover art), laying out three longish pieces, recorded in Hackney, London in October 2018.

The balance of sound and silence is central to Tonus operations, and the squad adhere to this central tenet admirably. ‘Set 1’, cunningly presented last in the running order, is the most effective demonstration, with Verhoeven’s balletic piano motifs creating the foundation for slow outgrowths of texture and tone. Serries, on accordion, and Colin Webster, on flute, offer subtle hoots like a pair of tranquillised owls, while Benedict Taylor provides barely-there touches that float around the edges of Graham Dunning’s snare drum and object scrape. More than the sum of its parts, you get me?

If ‘Set 3’ is the same but different, Taylor and Dunning taking more of a leading role to create tense, circling explorations, ‘Set 2’ rustles up an engaging Adam Bohman-at-the-ashram vibe. Restless bustle and quizzical twangs get moulded into some kind of devotional shape; a result, probably, of the group’s sonic telepathy that locks gesture and intent into communal effort. Although spikier and freer, it keeps its allegiance to the Tonus code locked on.” We Need No Swords – UK

“When I met Serries he was performing with Tonus, his ensemble of players with himself on accordion. It is an instrument he also plays on ‘Ear Duration’, which consists of three pieces recorded in a studio in London. The other players are Graham Dunning on snare drum and objects, Benedict Taylor on viola, Martina Verhoeven on piano and Colin Webster on flute and alto sax. Serries also plays acoustic guitar. In their pieces, they do not freely improvise, but work along guiding principles; something about intervals, changes, duets, trios, all together, movements and whatever else you can agree. They recorded three sets that day and they are presented here in the order of ‘Set 2’, ‘Set 3’ and ‘Set 1’, with the latter being the longest. It is also the piece that I think captures the group in full force, perhaps in their most improvising form, while the other two seem to me having to do with various pre-arranged conditions; more composed if you will. After
the concert I was discussing this music with various people and let’s not go into what one spectator said (“I didn’t expect this, and henceforth I don’t like this”; difficult to argue with), but some interesting notions were exchanged about the length of the concert (one hour), the concentration required and if the space (in this case a church) made much difference. I think for me personally, the space in which I hear such difficult music surely makes a difference. At home, the experience is quite different than in a public space. It would seem I simply have more concentration at home to fully absorb all the finer nuances in the music and Tonus surely plays something that requires a lot of
effort, but captured within these sixty-five minutes is some great beauty. The instruments sound like they are supposed to be, most of the time that is, and very rarely like they are used as objects.
It is a great release, one that is best enjoyed in complete solitude, fully concentrating on the sparseness of it all.” Vital Weekly – The Netherlands

“TONUS’ ‘Ear Duration’ lies somewhere between the above two releases, though with a decided leaning toward the Schiller/Genthon. A quintet made up of Graham Dunning (snare drum, objects), Dirk Serries (accordion, acoustic guitar), Benedict Taylor (viola), Martina Verhoeven (piano) and Colin Webster (flute, alto sax) creates three longish works, about 12, 15 and 35 minutes, that retain some of the harsher, drier aspects of the Serries/Taylor duo–not too surprising, considering their presence–but placed within expansive, more fluid spaces. ‘Set 2’, heard here first, is of the gnarlier bent but ‘Set 3’ opens up some wonderful spaces, bringing to mind an image of several people moving quietly about in a large room, interacting here, going off on their own there. ‘Set 1’, though is the most satisfying, a generous space with a fine variety of fairly long held tones overlapping in irregular, semi-random patterns. The extended time is put to excellent, even necessary use, allowing plenty of room to breath; the choices made are on point. The sound is consistent, almost always present, never crowded–serene but alive with thought and ideas. Great work.” Brian Olewnick – USA

“Seria wydawnicza A New Wave Of Jazz, prowadzona przez belgijskiego gitarzystę Dirka Serriesa, jest na tych łamach wnikliwie analizowana przy każdej nadarzającej się okazji. Z premierami płytowi, które za moment omówimy, doliczyliśmy się już 22 pozycji w katalogu, nie licząc kompaktowych reedycji nagrań wcześniej wydanych na winylach. Dokładnie wszystkie one zostały tu zrecenzowane, a skrótów do starszych tekstów szukajcie na końcu tej opowieści.

Dziś pochylimy nasze uszy i oczy nad trzema niezwykle świeżymi płytami (wszystkie w formacie CD), które swą światową premierę będą miał 19 stycznia br. Powrócimy do projektu Tonus, który zaistniał na trzech srebrnych krążkach jesienią ubiegłego roku, poznamy zupełnie nowe twarze w katalogu labelu, tu skwapliwie uprawiające … muzykę komponowaną w stylistyce minimalistycznej, wreszcie bezceremonialnie uklękniemy przed dokonaniami pewnego swobodnie improwizującego duetu, którego płytę już dziś śmiało możemy ochrzcić mianem pierwszej kandydatki do listy best of the year 2019! Baa, nawet od niej zaczniemy naszą dzisiejszą opowieść!

Taylor i Serries zostają z nami (ten drugi ma ze sobą także akordeon). W uzupełnieniu składu formacji Tonus, dołączają do nich: Graham Dunning na werblu (plus obiekty), Martina Verhoeven na fortepianie oraz Colin Webster na flecie i saksofonie altowym. Nagranie studyjne z Hackney Road, Londyn, 26 października ubiegłego roku. Trzy sety, poddanej procesowi predefinicji, muzyki improwizowanej, umieszczone na krążku nie chronologicznie (najpierw usłyszymy set drugi, potem trzeci, na końcu zaś pierwszy, przy okazji najdłuższy – łącznie wszystkie one pochłoną 62 minuty bez jednej sekundy naszego bezcennego czasu). Muzycy improwizują wedle werbalnych lub przekazywanych gestami, instrukcji gitarzysty. Kierując się słowami zawartymi w liner notes, można powiedzieć, że to przykład predefinicji, która miast pętać instynkt improwizatora, stara się kreować jego wyobraźnię, wyrywać ze strefy komfortu, która pozwala unikać typowych i wyuczonych zachowań w procesie swobodnej wymiany dźwięków, by nie rzec – pokonać pewien rodzaj artystycznego lenistwa.

Set 2. Muskany dłońmi werbel, drżące struny, szmery, szelesty, napięcia i przepięcia stuprocentowej akustyki. Moc małych dźwięków, prychania saksofonu, pojedynczych akordów piana – mikroakcje, mikroreakcje. Rozmowa półgębkiem, frazy wypowiadane krótkimi słowami. Z czasem programowa pasywność traci na sile, a w potoku narracji pojawiają się wyrazy dwu-, a nawet trzysylabowe, które zwinnie się komplikują, wchodzą w coraz tłustsze zwarcia. Ciekawe przeciąganie liny na gryfie altówki, podczas gdy zajęciem pozostałych zdaje się być specyficzne call & response. W 7 minucie, incydentalne, nanosekundowe salwy wprost z klawiatury, szorowanie werbla i skrawki melodii na małym strunowcu. Pajęczyna improwizacji zdaje się gęstnieć. Saksofon wydaje z siebie jednocześnie więcej niż jeden przedech. Moc kolektywnej zabawy w dźwięki w rozkwicie. Skojarzenie z Karyobin Spontaneous Music Ensemble dodaje radości licu recenzenta. Jesteśmy z dala od programowego minimalizmu Tonusa.

Set 3. Akord gitary, cisza, szmer werbla w oczekiwaniu na dźwięk. Echo nieistnienia, stukot z oddalenia, szum z tuby. Muzycy balansują na progu ciszy, ślą mikrofazy ledwie dostrzegalne gołym okiem. Sucha kipiel w tubie zwiastuje zmiany. Kolejny sygnał, to mocny akord piana – zdaje się, że to element najbardziej charakterystyczny dla poetyki Tonusa. Źdźbła sonorystyki spod wilgotnego werbla, półdźwięki z pudła rezonansowego gitary, pisk altówki, szmer niepokoju z tuby. W 7 minucie muzycy budują skwiercząco-szumiący wielogłos, który systematycznie, acz powolnie, rozkłada się na pojedyncze ekspozycje, które raz za razem wchodzą w niebanalne interakcje. Strumienie ciekawych i zaskakujących dźwięków, które w okolicach 11 minuty narastają i pętlą się, by po kolejnych kilku minutach, przejść w fazę elektroakustycznych ślizgawek po strunach, dyszach i innych powierzchniach płaskich. W komentarzu półdźwięki altowe i … akord piana, niczym cerber ładu i chaosu tej delikatnie sterowanej improwizacji.

Set 1. Bez zaskoczenia – akord piana, potem plama z altówki i nowe elementy – suchy flet i rezonujący akordeon. Brudne dźwięki strun, klejone do siebie interwałami ciszy. Znów akord piana, akord, akord… Szelest wody z obiektów Dunninga, symfonia małych dźwięków. Set ma konstrukcję minimalistyczno- repetytywną, budowaną wokół westchnień piana, długą w czasie, jakby idealnie pomieszczoną w kanonie twej idei muzykowania. Slow chamber in sonore. 9-10 minuta przynoszą incydentalne pasaże fletu i altówki, które zdają się być nieco dłuższe niż uprzednio. Obok, narracja budowana przez werbel i obiekty, sprawia nawet wrażenie dłuższej niż rok świetlny. Plastry elektroakustycznego miodu wydają się coraz bardziej rozłożyste i lepkie w dotyku, delikatnie nasączone życiem. Cały set, to skrajnie monotonny potok frapujących dźwięków, rodzaj wszakże dramaturgicznego spleenu, który nie ma zaszytego w sobie kierunku działania. Po 15 minucie dźwięki stają się uporczywie powtarzalne, bez istotnych zaskoczeń, jakich doświadczaliśmy w trakcie seta 2 i 3. Solą narracji wydają się tu być konstrukcje Dunninga, umieszczone na środku sceny, budowane poprzez szmer obiektów, które wchodzą w relacje dotykowe z naładowanym małym prądem werblem. Piano i akordeon stawiają stemple repetycji, wokół nich, na drugim i trzecim planie dzieją się małe dramaty, które – szczęśliwie – skutecznie absorbują naszą uwagę. Po 25 minucie w tej roli, from time to time, występują naprzemiennie flet i altówka. Schemat Tonusa nie akceptuje jednak większych porcji ekspresji.” Spontaneous Music Tribune – Poland