BENEDICT TAYLOR & DIRK SERRIES : PUNCTURE CYCLE
cd

III
II
IV
V
VI
VII
VIII
IX
X

Benedict Taylor : viola
Dirk Serries : acoustic guitar

Performed, recorded, mixed and mastered at the Sunny Side Inc. Studio, Anderlecht
(Belgium) on June 2nd 2018. 

Sleeve notes : Guy Peters.  
Layout : Rutger Zuydervelt.

---

---

REVIEWS

“Spreading their intuitive playing over nine, randomly sequenced improvisation titled with numbers, Taylor and Serries many variations on fiddle string twists and slurred guitar fingering produce tunes that are manually constructed, deconstructed and put back together again. Tracks often posit and resolve singular experiments. For instance, the hard dry swagger of “IV” opens up into a tremolo and spiccato bowed narrative. Swift, repetative slithers from Taylor enliven “IX” as Serries’ guitar strings are crunched and hammered. Once he turns to slurred fingering the contrast with spirited viola glissandi is that much more pronounced. Then there’s “V”, where bottleneck guitar stabs coupled with brief, metallic fiddle strokes create a tightened claustrophobic narrative. “VI” and “VII” may be the most authoritative tracks however. On the former the pressure exerted with string sprawls joins guitar whines and frails for a split tone outer-space hoedown, Later Taylor’s pizzicato banjo-like clanking meets reductionist clanks from Serries that are as attuned to Derek Bailey’s advances. Yet peeping notes and near silences are also present so that the exposition is reflective as well as rugged.

Upfront is their creations and unafraid to sound dyspeptic as well as amiable timbres, Serries-Taylor have created an imaginative disc which synthesize somewhat incompatible influences into unique programs.” Jazzword – Canada

“Improvisation radicale en duo entre un guitariste acoustique, le belge Dirk Serries et un altiste (violon alto), le britannique Benedict Taylor. Exploration sonore au-delà des conventions instrumentales, bruissantes, crissantes, pointillistes, abstraites… Une forme de lyrisme pointe très en avant des glissandi éthérés de Benedict Taylor quand il ne frictionne pas la touche et l’archet, tandis que la guitare de Dirk Serries est traitée comme une source sonore, caisse de résonnance tendues de cordes qui résonne en staccato, griffouillages éclair, frottements extrêmes. Une forme de dialogue basé sur l’énergie, des juxtapositions de motifs contradictoires, parallèles et sortis d’une imagination fertile et une déroutante jubilation ludique avec une bonne dose de réflexion sur l’acte et l’art d’improviser librement (cfr Derek Bailey). La musique peut contourner le silence et se faire discrète, presqu’attentiste mais toujours concentrée sur une écoute active. Elle évite d’exprimer les évidences pour chercher / trouver la surprise, le non connoté, la richesse sonore, un dépassement de ce que l’auditeur pensait surprendre ou reconnaître. Et cela va assez loin, parfois en frôlant le silence, créant au fil des morceaux, le sentiment profond que ce duo prolonge, renouvelle, vivifie les acquits de cette scène londonienne marquée par les John Russell et Phil Durrant (compagnons de John Butcher dans les années 80-90), Phil Wachsmann et Richard Beswick (du trio Chamberpot de sinistre mémoire quand j’avais à peine passé la vingtaine), Roger Smith et Nigel Coombes (du « string » Spontaneous Music Ensemble de feu John Stevens). Face à ses musiciens, violonistes et guitaristes, reconnus et déjà d’un autre temps, Serries et Taylor s’affirment comme des instrumentistes improvisateurs tout aussi originaux qui auraient sans doute joué de la sorte même s’ils avaient ignoré l’existence de leurs excellents prédécesseurs. D’ailleurs en conversant avec Dirk Serries, celui-ci m’a dit être intrigué et très admiratif de Derek Bailey, mais semble n’avoir jamais entendu in vivo ou via des enregistrements les Russell, Smith et consorts. D’ailleurs, son style n’a rien à voir avec celui de Bailey. Quant à Benedict Taylor, c’est un des princes de la microtonalité assumée à l’alto (Jon Rose, Mat Maneri, LaDonna Smith, Szilard Mezei). Malgré tout, si vous ne connaissez pas ou peu les artistes cités, je vous promets une très belle découverte qui vous ouvrira les horizons d’une new wave of jazz, label administré de main de maître par Dirk Serries.” Orynx-improvandsounds – Belgium

“Benedict Taylor is een geschoold violist en altviolist. Op dit album beperkt hij zich tot altviool. Taylor is ook componist en voelt zich thuis in hedendaagse moderne muziek en improvisatie. Hij is verantwoordelijk voor een aantal theater- en filmsoundtracks en maakte ook muziek voor moderne dansvoorstellingen. Samen met Serries maakt hij deel uit van incarnaties van Tonus, zoals te horen is op de cd’s Intermediate Obscurities I & IV en Texture Point die in het najaar van 2018 zijn verschenen en op het hieronder te bespreken Ear Duration.

Dirk Serries behoeft op deze site eigenlijk geen introductie meer. Opduvel heeft het vaker gehad over zijn overgang van ambient-controle naar vrije improvisatie. In Tonus speelt Serries accordeon of akoestische gitaar en dat laatste instrument is wat de Belg op Puncture Cycle speelt. Verschil met Tonus is dat Serries nu niet minimalistisch in de weer is maar volledig opgaat in drukke vrije improvisaties.

Het duo Taylor/Serries laat twee verschillende snaarinstrumenten spreken. Het is een verzameling dialogen, maar dat zijn geen soepel lopende conversaties. De twee muzikanten beproeven elkaars mogelijkheden, elkaars stemming en elkaars toonkleuren. Startend vanuit het niets, volledig improviserend, levert dat een negental instrumentale gedachtewisselingen op die de luisteraar uitdagen en die boeien omdat een muzikaal spanningsveld ontstaat doordat de individuele expressie van de gitarist en altviolist kan botsen, schuren en wringen maar toch tot een vorm van gezamenlijkheid leidt. Tegenstrijdigheden volop, maar dat maakt de muziek juist zo boeiend om naar te luisteren.

Dat Serries geen elektrische maar akoestische gitaar speelt, betekent niet dat hij het rustiger aan doet. Hij plukt en trekt en speelt net zo a-ritmisch en tegendraads als hij bijvoorbeeld bij Kodian Trio doet. Taylor mag een gestudeerd muzikant zijn, zijn altvioolspel is soms zo speels onorthodox als dat van een autodidact. Wel blijkt de beheersing van het instrument doordat Taylor altijd controle bewaart. Nergens vervalt hij in chaos, zelfs niet in de meest robuuste passages. Dat geldt overigens ook voor Serries.

De muziek op Puncture Cycle is ruw, maar behelst meer dan het maken van ruwe schetsen. Het ruwe materiaal is niet de weg maar ook het doel in de muziek van het tweetal. Dat betekent niet dat de muziek luid moet zijn, wel dat de onrust regeert en dat moeilijke muzikale wegen niet worden vermeden maar met genoegen worden betreden. De muziek kent zeker zijn ingehouden en soms zelfs verstilde momenten, maar ook dan is sprake van spanning en van onrust. Taylor en Serries maken muziek die krast, wroet, draait, knelt en schraapt. En die niet zomaar behaagt, want als luisteraar moet je zelf je houvast zien te vinden. Maar dat is juist wat het beluisteren van Puncture Cycle tot een zeer boeiende activiteit maakt.” Opduvel – The Netherlands

“‘Puncture Cycle’ marks a welcome reacquaintance with Benedict Taylor for me. I’d lost track of him a little since his outstanding work with Anton Mobin on 2014’s ‘Stow | Phasing’ and his equally vibrant contribution to the jittery freedoms of the Thompson, Jackson and Taylor trio. This dynamite pairing with Serries sees him maintaining his characteristically strong form, letting loose typically flamboyant salvos to match his partner’s knotty, barbed-wire guitar actions.

The duo’s respective idiosyncrasies add dynamism and timbral variation to what might otherwise be a too-cosy meeting of string-orientated brains. Serries, on acoustic guitar, scrupulously avoids politeness. His guttural strums and needling plucks waste no time leaping into the gutter and rolling around in its mucky debris. Fortunately, the dense gravity of those jabs and scratches fails to drag Taylor down with them. Impish and intricate, Taylor is always  just out of reach, his cavalier swoops darting among the clouds like gangs of sarcastic butterflies. Muddy earth meets tempestuous air. It’s elemental, baby.” We Need No Swords – UK

“To end with something completely different and yet also perhaps from the same end of the musical spectrum is the duet between Benedict Taylor on viola and Dirk Serries on acoustic guitar. Although I am only judging it by the thing I hear, I would say this is something that requires no scores, graphic or otherwise, hardly much planning, but set up a bunch of microphones, press start on the recording and take it from there. It all surely sounds improvised to me and where the other two new releases excel in what you don’t hear, here it is all about what do hear and that is a lot. Taylor and Serries play their instruments with quite some vigour and attack. Notes and bend, strings are plucked, strummed and bowed and there is hardly a second within these fifty minutes in which there is silence. This too is a work that requires your every bit of concentration, but this is also something that you can immerse yourself in; don’t pay too much attention to the individual notes, tones and gestures but instead, take the overall bird view and listen to it as it rolls out. Turn up the volume a bit, and allow for not many other sounds around and you’ll become one with the fiery attack of the music; drown in it. This is all very ‘free’ music and quite a radical statement at that. Acoustic noise, if you will.” Vital Weekly – The Netherlands

“Nine spiky, medium-length improvs from Taylor (viola) and Serries (acoustic guitar), very much out of the free string tradition as established by Bailey, Wachsmann, Honsinger and others. Enough so that it’s hard to say much about it other than to offer descriptives–bowed tones, bent and warped with much rubbery flexion, scrabbled guitar attacks with little sustain, dry and sere, packed into tight, gnarly, bristling balls. The general character moves from tight and frenetic to somewhat more spacious, with lower dynamics, even touching on some quasi-tonality when we reach ‘VII’ before veering back to the original territory. Still, the activity level is pretty consistent (which is to say, always present) with limited consideration given to placement, silence, etc. Not exactly my cuppa but listeners more in the (so-called) Euro-free improvisation stream will find much to enjoy, Serries and Taylor commanding their axes quite ably.” Brian Olewnick – USA

“PUNCTURE CYCLE” is a new release of “A New Wave of Jazz” label, which will be released on January. Album was recorded by Benedict Taylor (viola) and Dirk Serries (accoustic guitar). Two interesting musicians have original playing style, unique sound and suggestive playing manner. They are very-well known in avant-garde and experimental jazz, noise, fusion, progressive jazz and experimental music scene. The music is balancing near free improvisations and experimental music – that’s the base of their music. Avant-garde jazz, free improvisation, free, creative and experimental jazz styles, 1960’s and 1970’s jazz traditions, progressive, fusion and contemporary jazz styles, soft intonations of rock and avant-rock – this huge stylistic variety is the main part of stylistic pattern. The soft intonations of experimental music and academic avant-garde also are used here – it’s genuinely mixed with the basics of other styles. The musicians have bright, intense and vibrant sound – their music is suggestive and passionate. It’s always balancing on the line, who is between wild free, expressive and moving improvisation, abandoned and depressive ambient, special effects, weird sounds, experiments and evocative, specific and innovative experimental music.

“PUNCTURE CYCLE” is filled with innovative instrumentation, experimental musical decisions, shocking ways of playing and bright sound. Music is based on all main basics of improvisers playing styles. The typical elements of avant-garde jazz are mixed with experimental music and sounds experiments. A duo gently fit together – musicians create multi-colorful, expressive, rich and sparkling musical pattern. Both improvisers are willing to create something new and astonishing – that’s why they aren’t using conventional and regular ways of playing or principes of improvising. Their music deasn’t have bright, incredible and glamorous melodic line. It’s more like a suprising and bright mix of sounds, tunes, colors, expressions and repetitive sessions. Musicians are expanding the main abilities of their instruments. Along with well-known playing techniques they also add their own, specific, exotic, crazy, weird or experimental ways of playing. They also like to search for new timbres and sounds. Because of free and evocative improvising, rich musical pattern, expressive and modern musical language, gorgeous background, the compositions have remarkable and touching sound. All music and its compounds are based on contrasts and individual compounds – each piece has its own mood, expression and character. Musicians are balancing in wide range of moods and characters, they splendidly fuse and connect them without any effort. Ambitious, hard and heavy pieces with hard core and ambient are changed by tremendous culminations, turbulent collective improvisations, gentle, gracious and jolly solos, silent, fragile and relaxing episodes or shrieky, wild, franky and terrific sessions. The twists, turns and changes are dynamic, sensible and gentle – musicians are passing through all these moods and sounds and fuse them in genuin and ambitious way. Viola melodies by Benedict Taylor are filled with ambient sound experiments, evocative culminations, shrieky and harsh tunes or silent and peaceful episodes. Musician is dedicated to express wide range of moods and weird timbres. Each tune has its own place in these improvisations – the music is colorful, sparkling and charming. Benedict Taylor is always somewhere between academic, evocative and innovative musical decisions, academic avant-garde innovations and free improvisations. Arranged pieces have a splendid and suggestive instrumentation, who is joined together with experimental and innovative ways of playing. Weird timbres, shrieky tunes, dramatic culminations, wild free and impressive improvisations, silent pieces, abstract excerpts and other elements make an innovative, expressive and bright sound. Acoustic guitar by Dirk Serries forms a strong base of various jazz styles. Improviser fuses together avant-garde jazz, fusion, progressive jazz with noise, ambient and astonishing sound experiments, as well as contemporary academical and experimental music. From sparkling and charming melodies to abstract, deep, solemn relaxing pieces, dramatic culminations, vibrant and roaring bursts of energy, sound experiments – these improvisations have the place for each melody, sound or mood. It’s colorful and expressive, filled with evocative experiments, charming and dizzy solos and vital melodies. The music by this duo is passionate and wild – together great jazz masters create a bright and intense sound.” Avant Scena

“Net zo experimenteel en vrij klinkt ‘Puncture Cycle’, dat Serries opnam met altviolist Benedict Taylor en dat net is verschenen op Serries’ eigen label New Wave Of Jazz. Twee snaarinstrumenten die op allerlei verschillende manieren worden bespeeld: er wordt getokkeld, over de snaren gestreken en aan de snaren getrokken, en ook de klankkasten maken hier een onlosmakelijk onderdeel uit van het muzikale proces. Een overvloed dus aan schurende, krakende, knetterende klanken, bijeengehouden door een enkel akkoord. Spannend en enerverend tot de laatste minuut.  Wie deze vergelijkt met Serries’ vroege werk onder zijn alias Vidna Obmana hoort een wereld van verschil. Je kunt bijna niet geloven dat dit van een en dezelfde musicus is. Het tekent Serries’ veelzijdigheid.” Nieuwe Noten – The Netherlands

“Seria wydawnicza A New Wave Of Jazz, prowadzona przez belgijskiego gitarzystę Dirka Serriesa, jest na tych łamach wnikliwie analizowana przy każdej nadarzającej się okazji. Z premierami płytowi, które za moment omówimy, doliczyliśmy się już 22 pozycji w katalogu, nie licząc kompaktowych reedycji nagrań wcześniej wydanych na winylach. Dokładnie wszystkie one zostały tu zrecenzowane, a skrótów do starszych tekstów szukajcie na końcu tej opowieści.

Dziś pochylimy nasze uszy i oczy nad trzema niezwykle świeżymi płytami (wszystkie w formacie CD), które swą światową premierę będą miał 19 stycznia br. Powrócimy do projektu Tonus, który zaistniał na trzech srebrnych krążkach jesienią ubiegłego roku, poznamy zupełnie nowe twarze w katalogu labelu, tu skwapliwie uprawiające … muzykę komponowaną w stylistyce minimalistycznej, wreszcie bezceremonialnie uklękniemy przed dokonaniami pewnego swobodnie improwizującego duetu, którego płytę już dziś śmiało możemy ochrzcić mianem pierwszej kandydatki do listy best of the year 2019! Baa, nawet od niej zaczniemy naszą dzisiejszą opowieść!

Doskonale nam znane Sunny Side Inc. Studio w brukselskim Anderlechcie, 2 czerwca ubiegłego roku: Benedict Taylor – altówka i Dirk Serries – gitara akustyczna. Dziewięć swobodnych improwizacji, 48 i pół minuty.

Muzycy zaczynają od zapasów ze strunami. Bystry, drapieżny i krótki start. Szarpanie, rwanie, rozciąganie strun gitary i dużo akustycznego brudu w nieco dłuższych pasażach altówki. Drugi fragment zaczyna się spokojniej, niczym gojenie ran po ostrym starcie. Dbałość o każdy szczegół ekspozycji. Serries wchodzi coraz głębiej w fakturę dźwięku, agresywniej wgryza się w glazurę strun. Ma bardzo suche, szorstkie brzmienie, kaleczy sobie palce niczym Derek Bailey za młodu. Altówka Taylora lubi jęczeć, ma w strunach głęboko zaszyte drobiny melodii, wszakże potrafi także szumieć i trzeszczeć. Muzycy świetnie się ze sobą komunikują, wzajemnie napędzają, depczą sobie po piętach. Narracja toczy się z dala od minimalizmu i repetycji, charakterystycznych dla jesiennych produkcji w ramach idei Tonus. Wszystko odbywa się w boskiej niemal akustyce. Na finał viola podśpiewuje pijackim flow. Początkowe dźwięki trzeciego odcinka zdają się być nieco bardziej agresywne, po męsku masywne, po prostu głośniejsze. Benedict ma ochotę już teraz pójść w tango, Dirk skupia się jednak nad konstrukcją całości i nie reaguje na zaczepki partnera. Po chwili altówka płynie już szerokim korytem, gitara także gęstnieje, a na finał rwą już razem w galopie. Czwarty – brudne jęki violi i próba wytrzymałości strun gitary na rozciąganie. Strunowe Królestwo w rozkwicie. Po chwili zabawy z ciszą i zawieszeniem narracji, szczypta minimalizmu na końcach placów, drżenie nieobecnego, budowanie mikrodronów. Molekularna improwizacja, a tuż po niej powrót do gęstego ściegu, charakterystycznego na trzech pierwszych części. Błyskotliwy technicznie, akustyczny meta noise. Start piątego odcinka ma miejsce na najmniejszych strunach obu instrumentów. Małe, delikatne historie toczą się aż do momentu znalezienia punktu zaczepienia. Kolejne przykłady niemal telepatycznego zrozumienia w duecie. Dialog na zadziory, viola brzmi prawie bluegrassowo, gitara także szuka gatunkowych konotacji. Dirk sugeruje rytm, Benedict chętnie zatańczy. Zejście w ciszę jest w tej sytuacji pewnym zaskoczeniem. Cuda na gryfie altówki, która przez chwilę zostaje sama na placu boju. Gitara czeka na rozwój wypadków, następnie szuka kurzu pomiędzy strunami. Sonorystyka zamykanej krypty grobowca umila nam ostatnie sekundy. Szósty fragment rodzi się czystymi dźwiękami gitary. Obok pętle altówki. Element repetycji wprowadza do nagrania nowy aspekt dramaturgiczny. Groźnie, agresywnie, ale i leniwie w trakcie najkrótszej części płyty. Siódma – kanty, zadziory, małe frazy, viola w skowycie, obok gryzienie strun gitary. Po chwili – posuwiste smugi cienia, cisza i dramaturgiczna repetycja, pomiędzy nimi sekundy hałasu i wytryski emocji. Ślizgawki, macanki, wybroczyny i szpety. Pozorna elektroakustyka, czyniona bez grama prądu. Najdłuższy odcinek serwuje nam dużą amplitudę drgań, emocji, intensywności przekazu. Na finał galop z fajerwerkami! Ósmy startuje przy wtórze jęków altówki, maltretowanej ciszą studyjnych okoliczności. Echo wprost z pudła rezonansowego. Pajęczyna gitarowych zadziorów, slajsy altówki. Instrumenty gadają jak bracia syjamscy. Wreszcie finał albumu – ostra gitara, viola niczym upalony chamber. Dużo emocji, brak ślimaczych zachowań. Tanecznie, dynamicznie, krwiście! Muzycy zdają się mieć sobie dużo do powiedzenia na podsumowaniu sesji nagraniowej. Strunowe szaleństwo! Obok bije dzwon. Komu? Zapewne nam! Dirk i Benedict uroczo wybrzmiewają przy jego posępnych dźwiękach.” Spontaneous Music Tribune – Poland