SERRIES / VERHOEVEN / WEBSTER . CINEPALACE
cd

44:24

Dirk Serries : electric guitar
Martina Verhoeven : double bass
Colin Webster : tenor saxophone

Performed and recorded at Cinépalace, Kortrijk (BE), May 30th 2015.  Mixed and mastered by Dirk Serries.  

Sleeve notes : Guy Peters.
Layout : Rutger Zuydervelt.

---

---

REVIEWS

“Musique intuitive, introspective, collective initiée dans des drones à la fois statiques et mouvants où on devine les harmoniques de la contrebasse de Martina Verhoeven, le souffle indifférencié et détimbré du saxophone ténor Colin Webster et les étincelles invisibles de la guitare électrique de Dirk Serries. Au Cinépalace à Courtrai en 2015, les sonorités et le jeu collectif cohérent de ces trois intrépides improvisateurs créent un événement sonore vivant, une sculpture temporelle faites de scories, de vibrations et d’une écoute attentive. Le flux semble infini et ne s’arrête que dans notre imaginaire, l’action des instrumentistes se faisant plus charnelle, plus mordante, plus aiguë à mesure que les minutes s’étirent. Une action naît et se développe en harmonie avec chacun et entre tous alignée avec ce qui précède : la guitare crépite, le bec du sax chante une longue note tenue, l’archet s’égaye à proximité du chevalet et fait crier les cordes… les idées, les motifs s’échangent et girent de l’un à l’autre dans une tournante expressionniste, frénétique. Volatile jacasseur, articulation bruitiste de Webster, diffractions électriques de Serries, frottement primal de Verhoeven. Jusqu’à un point de répit où les harmoniques de la contrebasse pique une ritournelle surréaliste surnageant dans les drones insaisissables de la guitare électrique. L’enchaînement des sons et des séquences s’affirme comme une dérive contrôlée, construction méthodique de l’instant et du partage. Une belle expérience d’improvisation radicale.” Orynx-Improvandsounds blog – Belgium

“Cinepalace is de volle 44 minuten lang een enerverende trip; machtig mooi maar nooit gemakkelijk. Dit is pittige kost, volledig in het improv-idioom geschreven, maar dan wel op geheel eigen wijze.” Kindamuzik – Netherlands

“Nie mamy chwili na odpoczynek, albowiem przed nami kolejna perła w katalogu Nowej Fali Jazzu– trio Dirka Serriesa (gitara elektryczna), Martiny Verhoeven (kontrabas) i Colina Webstera (tym razem saksofon tenorowy). Czarny krążek zwie się Cinepalace (tf156, 2015), a zawiera nagranie koncertowe z … Cinépalace, Kortrijk (Belgia), z maja 2015 roku – jeden trak o długości 45 minut.

Introdukcja jest płynna, ale niezwykle spokojna. Kontrabas podaje dźwięki z samego dołu, przy użyciu smyczka. Saksofon intensywnie szumi, a gitara plumka strunami i lekko się sprzęga. Minimalizm wysokich lotów. Tendencje transowe widoczne gołym okiem! Serries ucieka w oniryzm godny wczesnego Sonic Youth i pieści kostką chłodne jeszcze struny. Rezonuje.Verhoeven silnie znaczy swą obecność i przypomina najlepszy sound Benjamina Duboca. W okolicach 10 minuty zaczyna się prawdziwy spektakl. Saksofon sonoryzuje na potęgę, gitara wierci dziurę w skale (doskonałe! – krzyczy recenzent). Muzycy zaplątani w pajęczynie pomysłów, trzech nieco separatywnych, a jednak niezwykle kompatybilnych narracji. Z akustycznego punktu widzenia – zjawiskowo! Po 18 minucie muzycy eskalują swoje poczynania na scenie. Konwencja minimalistyczna doskonałe służy Websterowi. Serries ma ją w genach, a Verhoeven na pewno na smyku! Hałas po 22 minucie dramaturgicznie uzasadniony. Kosmiczna synergia i niepoliczalne pokłady muzycznej empatii determinują muzykę tria. Po 27 minucie wybrzmienie… Martina znów rządzi, ma piękne, niemal barokowe, głębokie brzmienie. Zostaje prawie sama na scenie. Panowie ledwie akcentują swoją obecność. Od 32 minuty saksofon brnie sonorystycznie, kontrabas repetuje, a gitara onirycznie pętli się wokół siebie, jak tylko ona w rękach Dirka potrafi (a potem hałasuje na rockowy wręcz sposób). Komentarze Colina i Martiny zwalają z nóg recenzenta. Sugestia finalizacji koncertu tylko wzmaga zaangażowanie muzyków. Martina zrywa podłogę, a partnerzy potulnie kleją się do kontrabasowej kontrybucji. Jej solowe wykończenie doskonałego koncertu warte jest kilku wysokobudżetowych nobli z dowolnej dziedziny. Być może najlepsza płyta w katalogu!” Spontaneous Music Tribune – Poland

“Een mooi herinnering zal deze opname worden van één van de vele intieme concerten die werden georganiseerd in het Kortrijkse Cinépalace. Werden, inderdaad.  Binnen een paar maanden is het, vanwege het stadsbestuur, boeken toe.  Vijf jaar een werking, een creatieve broedplaats, doen draaien met een team van vrijwilligers dat een hele resem aan activiteiten, waaronder veel concerten, organiseerde.  Het mag niet meer zijn in het melagomane Kortrijk.  Overal hangen spandoeken hoe creatief de stad wel is, maar Quickie (Vincent Van Quickenborne, de zogenaamde cultuurliefhebber) investeert liever in aandachtstrekkers voor het grote publiek.  Het Alcatrazfestival (niets tegen metal, daar niet van), een nieuwe ingang voor het muziekcentrum waar onder meer De Kreun deel van uitmaakt (niets tegen De Kreun op zich), een waanzinnige, euro’s verslindende, tien jaar durende werf die de hele stad overhoop zal halen en zogenaamd verfraaien.  Daar haal je als stadsbestuur, Open VLD en SPA, de kranten mee.  Inderdaad zelfs de socialisten zijn niet meer geïnteresseerd in kleine alternatieve, cultuur ademende bewoners en hun initiatieven.  Maar genoeg daarover, op naar de plaat zelf.  De opname dateert van 30 mei 2015 en wordt in een beperkte oplage op vinyl uitgebracht in de reeks ‘A New Wave Of Jazz’.  Inderdaad, want Dirk Serries (vidnaObmana, Fear Falls Burning) is nu al eventjes de wereld van de improvisatie en jazz ingedoken, en dat is ook het gebied waar dit concert thuishoort.  Samen met zijn vrouw Martina Verhoeven (contrabas) en saxofonist Colin Webster, die al zelf een ferme reputatie heeft opgebouwd, ging Serries (elektrische gitaar) aan de slag om de aanwezigen een gezellige trip te bezorgen.  Serries laat zeer veel ruimte voor zijn beide kompanen, die hun instrument naar believen mogen onderzoeken en er soms heel vreemde klanken weten uit te halen.  Geen  ambient of drones hier, maar wel hoekige en scherpe geïmproviseerde muziek die nauw aanleunt bij freejazz maar het niet is.  En dat komt vooral door het verleden van Serries, die dit soort muziek op een heel andere manier weet te veranderen en daardoor ook te vernieuwen.  Leuk hebbeding voor donkere dagen” Gonzo Circus – Belgium

“De trouwe lezer is het wellicht niet ontgaan: ik ben de laatste jaren nogal fan geworden van Dirk Serries. De Belgische geluidskunstenaar vertoefde veelal in drone- en ambientregionen, maar is het afgelopen jaar op geheel eigen wijze de wereld van de jazz en improv ingedoken. Dit jaar heeft hij solo en in samenwerkingsprojecten meer dan vijftien albums gemaakt en die variëren van ‘heel goed’ tot ‘fabelachtig’ en ‘geniaal’.

Ook dit album, een 44 minuten durende improvisatie met naast Serries op gitaar Colin Webster op saxofoon en Martina Verhoeven op contrabas, is weer meer dan alleen maar mooi. Het trio speelt subtiel met texturen en drones, en maakt er een totaal eigen vorm van vrije jazz van. Serries onthoudt zich van ambientsferen en maakt het geluid liever scherp en ongemakkelijk hoekig. De contrabas van Verhoeven is soms al even puntig, al wil die ook nog weleens de diepte in gaan voor een langer aangehouden klank. Webster keert zijn sax op relatief zachte wijze compleet binnenstebuiten; soms met aanhoudende boventonen, dan weer met dissonante exploraties op de vierkante millimeter.

Cinepalace is de volle 44 minuten lang een enerverende trip; machtig mooi maar nooit gemakkelijk. Dit is pittige kost, volledig in het improv-idioom geschreven, maar dan wel op geheel eigen wijze. Het is meer dan te prijzen dat Serries zo uit zijn comfort zone durft te stappen, zeker als het zo mooi en indrukwekkend uitpakt als hier.” Kindamuzik – The Netherlands

“*** rating! Serries and his wife and double bass player Martina Verhoeven meet British tenor sax player Colin Webster, who also participated in the Dead Neanderthals’ Endless Voids, for a live improvisation, recorded at the DIY club Cinépalace in Kortrijk, Belgium in May 2015. A month earlier Serries performed with Webster in a quartet that was recorded as Live at Cafe Oto, and released on Webster’s Raw Tonk label. This recording, another limited-edition vinyl, is a 45-minutes piece, titled after the club name. It highlights the highly individual voices of Serries, Verhoeven and Webster and their idiosyncratic improvisation strategies. It begins as an open-ended, quiet and abstract tone when all three searches for his own eccentric course. But patiently this kind of fragile, meditative interplay gels into a close and louder one, as the three still continue to explore their streams of ideas in delicate, parallel courses, occasionally unite for brief and more intense eruptive climaxes.” Freejazz Blog

“Twijfelend, breekbaar, versplinterd zo begint de contrabas van Martina Verhoeven aan dit in cinéPalace in Kortrijk live gespeelde concert. Samen met haar wederhelft gitarist Dirk Serries en de Britse saxofonist Colin Webster vormt ze die avond een gelegenheidstrio. Het drietal kiest voor een minimalistische aanpak en brengt een abstract en geïmproviseerd werk. Dat ze hiervoor kiezen kan ook wel te maken hebben met hetgeen vooraf werd gebracht door het Franse free jazz trio Vocuhila. Webster gebruikt speciale technieken, gaande van zacht gefluister tot happende, gierende ademstoten. Serries plukt aan de snaren of speelt in een voor hem bevrijdende stijl, soms redelijk hard, maar meestal zacht. Men speelt ook naast elkaar; bijna solostukken waarbij telkens één van de instrumenten probeert het verhaal naar zich toe te trekken. Soms blijven de andere muzikanten op de achtergrond of gaan net de uitdaging aan en mengen zich in de strijd. Net als op ‘Sluimer’ van Fantoom draait alles rond de structuur en hoe de instrumenten zich met elkaar kunnen meten, hoe de onderlinge verhoudingen zijn en hoe een vorm van cohesie bereiken, zonder daarom echt tot een samenspel te komen. Het hangt er van af hoe je dit als luisteraar ervaart, maar hoe dan ook lijkt het mij geen werkstuk dat je gemakkelijk absorbeert. Daarvoor lijkt alles me te veel verhakkeld of zo komt het toch over. ‘Cinepalace’ is een onbuigzame, stugge eenakter. Het is moeilijk in te schatten welke inwerking deze improvisatie heeft gehad op de drie muzikanten zelf. Waren ze hartstochtelijk en gretig of eerder koel en berekend?” Dark Entries – Belgium

“There’s no need to imagine how the Serries Verhoeven Webster outfit might sound in concert, however, given that Cinepalace is a live document the trio laid down in May 2015 at cinéPalace in Belgium. The trio played after a set by the French Vocuhila trio, which might have primed the audience to expect something along similar lines from Serries and company. But in contrast to the opening act’s free jazz-based offering, Serries Verhoeven Webster served up something similar to Sluimer in certain ways though pitched at a far less aggressive level. Focusing, like Fantoom, on texture, the three ease into a long-form improvisation, with bowing by Verhoeven once again paving the way. But in this context, her playing is quieter, as if anticipating the less generally noisy path the trio’s music will follow. Webster and Serries quickly follow, the saxophonist making his presence felt by breathing through the instrument and the guitarist by plucking out spidery phrases. Endless volleys of spiky interactions follow, with the three playing off one another in imaginative manner for the full duration of the piece. It’s not uncommon to hear slithering phrases by Webster arising alongside jagged fragments by Serries and whale-like moans by Verhoeven. Think of it as abstract sound painting writ large, with the participants sensitive to the creative entity forming via their pointillist interactions. The volume and intensity of the Fantoom outing is here replaced with material of delicacy and restraint, yet Cinepalace doesn’t lack for intensity in its own low-key way; the material on both albums is equal in spontaneity, though Cinepalace is slightly less raw and abrasive than Sluimer. It’s odd that Wim Christiaens, the organizer of the cinéPalace concerts, felt compelled after the performance to thank the audience for being respectfully silent and attentive during what he described as possibly “the most difficult concert during this venue’s five-year existence.” Admittedly, witnessing material performed live will always present a dramatically different experience than hearing it in recorded form, but there’s little about Cinepalace that seems terribly difficult; if anything, especially by improv standards, it’s about as accessible and user-friendly as music of its kind gets.” Textura – Canada

“langeweile geht anders: neue veröffentlichungen von und mit dirk serries allenthalben; ganz voran in der new wave of jazz serie… und im zuge des weiterhin andauernden hiatus (oder gar der beendigung?) von three seconds of air ist auch martina verhoeven bei der fülle an verschiedenen konstellationen in der new wave of jazz an bord, diesmal mit dem (gestrichenen?) kontrabass. wer die vorangegangenen veröffentlichungen in der von dirk serries initiierten / kuratierten und auch mitmusizierten reihe kennt, mag über den im vergleich extrem ruhigen charakter von „cineplace“ erstaunt sein: die offensiv vorn stehenden attacken vorangegangener vös oder auch „nur“ deren explosiver drive weichen hier einem sehr experimentellen, tendenziell suchend / forschenden ausdruck, der die drei instrumente (saxophon, gitarre, kontrabass) nackt, wie isoliert in den hörraum stellt. bis sich diese gegenseitig immer weiter aufpuschen können, um kurzzeitig in gemeinsamer mikromotivkakofonie eine art agressives zwiegespräch zu halten. um danach, wie erschöpft von dieser abstrakten attacke, wieder in das eigene erforschen des hörraums zurückzufinden. ein wahrhaft hyper-experimenteller trip über rund 44 minuten, der in sachen impro-abstraktheit alles hinter sich lässt, was bisher von und mit dirk serries zu hören war. und selbst wenn dies möglicherweise nicht jedem gefallen wird, vielleicht auch einigen von denen, die dirk serries über die einzelnen projekte bis hierhin gefolgt sind, so steht „cinepalace“ mindestens für eine offenheit und entdeckerfreude, gerade auch in bezug auf die eigenen, sonst auch gern mal selbstgewählten grenzen. alle anderen finden hier eine live-aufnahme, die in ihrer soundqualität die hörer geradezu einbezieht, ein teil des trios werden lässt. trip!” Unruhr – Germany