DIKEMAN / LISLE / SERRIES / WEBSTER . APPARITIONS
cd
I
II
III
IV
V
John Dikeman : tenor saxophone
Andrew Lisle : drums
Dirk Serries : electric guitar
Colin Webster : baritone saxophone
Performed at Soundsavers, London (UK) on April 2nd 2015. Recorded by Alex Clegg. Mixed and mastered by Dirk Serries.
Sleeve notes : Guy Peters.
Layout : Rutger Zuydervelt.
REVIEWS
“Apparations offers a compelling exercise in musical democracy.” Textura – Canada
“Jeśli do w/w wspomnianego tria dodamy drugi saksofon, który w dłoniach dzierżył będzie John Dikeman, otrzymamy kwartet, który odpowiedzialny jest za powstanie kolejnej płyty w katalogu serii. Myślę o podwójnym winylu Apparitions (tf166, 2016). Nagranie ponownie wykonano w studiu Soundsavers w Londynie, pół roku wcześniej, w kwietniu 2015 roku. Podmiot wykonawczy zwie się Dikeman/ Lisle/ Serries/ Webster Quartet **) i zupełnie nieprzypadkowo jego najnowsze nagranie otwiera dzisiejszą opowieść, paręnaście akapitów wyżej. Dodajmy, że Dikeman grać będzie na saksofonie tenorowym, zaś Webster na barytonowym (pozostała dwójka, jak wyżej). Cztery strony dwóch czarnych krążków, godzina zegarowa z okładem.
A. Cicha narracja, spokojne pomruki dwóch czujnych dęciaków, talerze w stanie drżenia, gitara szukająca częstotliwości swojego wzmacniacza. Pocałunki w alkowie! Szmer goni szmer, a tajemnica tajemnicę. Delikatna psychodelia na drugim planie, ale rozbrajająco i uczciwie piękna. Saksofony dmą i nie szukają zwady. Narracja ekscytująco narasta. Hałas, jako pozytywny skutek wyjątkowo udanej eskalacji. B. Muzycy znów za punkt wyjścia obierają ciszę. Saksofony tym razem separatywnie – dron w opozycji do melodycznego zaśpiewu. Eskalacja narracji przychodzi szybciej. Psychodeliczny trans dopada nas już w piątej minucie tej strony. Agresywne saksofony, progresywny drumming, more than dark ambient w tle (recenzent w ekstazie!). Konwulsyjne free, który wybrzmiewa w okolicach 9 minuty. Rozpoczyna się panowanie gitarowych dronów, na tle których sam Serries plecie zwinną improwizację na strunach, lekko szarpiąc się z dźwiękiem. Saksofon tenorowy i perkusja mogą już tylko komentować z podziwem. Tu eskalacja jest trochę inna, bardziej soczysta, zdecydowanie pod dyktando Serriesa. Drugi saksofon powraca dopiero po 15 minucie. Emocje w zenicie! Baryton ocieka spermą! Nie on jeden zresztą! C. Solo perkusyjne. Tenor wchodzi hard-bopowo! Baryton na trzeciego. Łapiemy konwulsyjne free. Serries sprzęga się, a kable płoną. Free noise for ever! Dynamika, tempo, krwawe stemple – what ever you want! Heavy dark jazz! – recenzent nie nadąża z notowaniem wrażeń. D. Mikrodzwonki na gryfie, miniflażolety. Solowy, oniryczny, prawdziwie łabędzi taniec gitarzysty. Saksofony wchodzą dużo później i kwilą na boku smutne historie. Jakby rodziło się nowe życie dla tej rejestracji (dodajmy – doskonałe!). Lisle wrzuca trzeci bieg, lewy saksofon buduje wspaniałe tło, prawy dyskutuje, a gitara zakręcona, jak pozytywka, brnie swoim najdoskonalszym tembrem. Zagęszczenie tej narracji smakuje geniuszem twórców. Wyjątkowa płyta! Multigatunkowa improwizacja z Serriesem w roli kluczowego czynnika inspirującego. Na finał znów zostaje sam i czyni cuda!” Spontaneous Music Tribune – Poland
“3 stars and a half. The quartet of Dikeman, Webster, Lisle and Serries recorded last year a live album, Live at Café OTO, capturing the quartet performance from April 1st, 2015 (Raw Tonk, 2015). Apparitions was recorded a day later at the Sound Savers studio in London, and as all A New Wave of Jazz releases it is a limited-edition vinyl album, with only 240 double-vinyl copies and an outrageous price for a download, €500.
Apparitions, unlike the volatile spirit of Live at Café OTO, stresses a different approach for this set of four collaborative free improvisations. Here the four musicians explore a kind of a slow-cooking interplay, a calm and conversational one. Apparitions begins and ends with the minimalist “I” and “IV”, where all restrain their playing to low whispers, skeletal guitar lines and brushing of the cymbals, building the tension tension patiently and methodically until reaching a brief and fierce climaxes. “II” and “III” up the temperature and emphasize an immediate and edgy free-associative interplay. Serries acts as the backbone of the quartet, sculpting their course with commanding metallic-resonating, economic lines that offer a thematic bridge between the restless sax outbursts of Dikeman and Webster and the sparse and fractured pulse of Lisle.” Free Jazz Collective.
“Two marvellous vinyl-only releases from Tonefloat’s New Wave of Jazz imprint, containing scruffy and abrasive sessions from interrelated personnel. Kodian Trio sees the titular threesome of Colin Webster, Andrew Lisle and Dirk Serries blast through five tracks, mashing free improv clicks and clatters with free jazz-inspired hoots and hollers, all wrapped up in a waistcoat of gimlet-eyed punk attitude. Its companion Apparitions sees the trio joined by saxophonist John Dikeman for a four-headed horn-guitar and drum attack.
The similarity of line up and ferocity of planning on these two releases prompts us to consider them as a single set, like those Miles Davis’ quintet records on Prestige, even though they were laid down on separate dates. Still, I like to think of them taking place during one particularly frenetic session in a grubby basement somewhere, with Dikeman arriving just in time to inject a final burst of energy into the trio’s free-form jags (if you’re listening to the trio first) or, alternatively, laying down some molten licks to the other three’s broken-glass attack before slipping out into the night (if you start with the quartet). They’re both great, anyway, gritty and detailed in places, piercing and fluid in others, each player’s contribution well defined but never smothering anyone else with too much juice. And, while there’s possibly more space on the trio record, the quartet album offers up a nice contrast, its dense aggression positively glowering with dark energy.
The lack of a bassist means that there’s not exactly a surfeit of low-end on either record – save Colin Webster’s fine bass sax drones and howls, which on occasion sound like field recordings from some daemonic lair deep in the abyss – and this, as well as the attitude, occasionally has me fantasising that I’m listening to a Fugazi bootleg from a parallel universe, especially when Dirk Serries’ barbed wire guitar mangling strafes out into the rugged mire. He has some great moments on the Kodian Trio record in particular, wrenching out some furious, muck-splattered chords from a morass of fuzz on V as the other two flail around, desperately trying to avoid being sucked into the swamp, before they lock together for a full-on grindcore pummelling. He’s in slightly more restrained form on VIII, almost jazzy at times, essaying forth with some stuttering Bailey-meets-Grant-Green chops and cuts.
The various interlocking Venn diagrams of jazz-flavoured experimental underground musicks means that most of the personnel on these two discs have played, and recorded, with each other at least once in the past (this particular quartet can be heard in characteristically feisty form on the Live At Café Oto recording from Webster’s own Raw Tonk label). Webster’s at the centre of this mosaic, although whether this is due to an inspired nose for putting teams together or simply because I’ve kept an eye on him since his fruitful collaboration with avant-electro-turntablist Graham Dunning, I’m not sure.
Drummer Andrew Lisle has become one of Webster’s regular crew since Red Kite , a trio recording with Alex Ward, although the later Firehouse Tapes, in which Lisle and Webster go head-to-head in a furious duo jam is one I’d most recommend as an entry point (both are Raw Tonk releases and both are worth getting). Lisle is great at matching precision with force, and he is on hurricane-level form across these records, his kit-scrambling fusillades never quite blurring into indefinable noise even at their most explosive. He feels slightly groovier on the Kodian Trio album, especially on II, where his rollicking tom-rolls, rim shots and glints of cymbal bring forth images of a multi-limbed jazz cyborg. On the quartet record, meanwhile, he’s more ruthless, expunging grooves and replacing them either with all-out attack, pushing the other three forward in a primal rage of snare and cymbal, or a kind of alienated distance, holding up the action with disembodied thunks.
You get both Lisle moods on this record’s II (both albums favour Roman numerals for their track listing). At first, he’s content with a restrained patter, matching Serries’ spacey drone as the two saxes push out into looping moans and cries, one horn (possibly Webster) rasping around in the bass frequencies, buzzing with a kind of submerged rage as the other (probably Dikeman) explores a higher register, coiling around itself in a tangle of blowing. There’s plenty of tension, and the four keep it brewing for as long as they can before letting rip in all directions, filling every inch of space with a proper Jackson Pollock squall. That outburst plays itself out relatively quickly, leaving a silky, bible-black drift that’s almost post-rock in its abstractness, at first punctuated only by Lisle’s’ disjointed clatter and Serries’ fitful chord fuzz, although the squeaks and honks of the saxes ease back in whenever there’s a gap.
Merciless, dread-soaked builds are a key characteristic of Apparitions, the quartet managing to ratchet tension up to a point of unbearable cacophony with such skill that one wants them to defer the eventual release into whirlpools of sonic rubble almost indefinitely. Savouring the incipient sense of dread often trumps the euphoria of the release here, and tracks often move from a hazy, black-helicopters-on the horizon sense of eeriness through to a near-hysterical chorus of skronk and wails. Indeed, rather than bursting out in an EDM-style release, tracks often fall apart in a gristly mess, although it is deliberate demolition rather than unplanned collapse – perhaps a cheeky reminder that the journey is often far more interesting than the destination. In any case, Apparitions and Kodian Trio are a couple more fine messes for these expert players to add to their CVs, essential documents for anyone interested in the emerging generation of far-out smashers and blowers.” We Need No Swords – UK
“The aforementioned Apparations features Serries, Lisle, Webster, and Dikeman (Webster on baritone, Dikeman on tenor) on a double-LP set. The point-of-comparison in this case is obviously to the thirty-two-minute Raw Tonk release, which documents a concert the four gave at Café Oto in April of 2015; the hour-long New Wave Of Jazz collection, on the other hand, captures what went down a day later at the Sound Savers studio. In contrast to the urgency of the Kodian Trio set and the live quartet outing, the four side-long pieces on Apparations unfold with marked deliberation and control. The opening fifteen-minute track immediately catches one’s attention for the patience with which it develops; during much of it, Serries exchanges violent shards for atmospheric textures, Lisle opts for drum brushes, and even the saxophonists rein in their aggressive impulses—until the tumultuous closing minutes, at least. “II” sees the four alternating between bluster and rumination for eighteen explorative minutes, while the longest of the pieces is a twenty-minute setting that slowly blossoms from a subdued, minimalistic beginning into an extended series of splintery convulsions by all concerned. Whatever their differences in dynamics and pacing, both I and Apparations offer compelling exercises in musical democracy.” Textura – Canada
“Op 1 april 2015 speelde het kwartet bestaande uit John Dikeman (tenorsaxofoon), Andrew Lisle (drums), Dirk Serries (elektrische gitaar) en Colin Webster (baritonsaxofoon) in Café Oto in Londen. De opname daarvan is te horen op het op Websters label Raw Tonk verschenen ‘Live At Cafe Oto’. De daaropvolgende dag is hetzelfde kwartet de studio ingedoken en het resultaat van die sessie is te horen op het in de serie ‘A New Wave Of Jazz’ op 18 maart a.s. te verschijnen album ‘Apparitions’. Tegelijkertijd vindt ook de release plaats van de debuut-lp van het Kodian Trio, bestaande uit dezelfde muzikanten uitgezonderd John Dikeman. Aan vergelijkingen met die plaat, en ook met de liveplaat van dit kwartet, valt moeilijk te ontkomen, maar puur op zichzelf staand doorstaat ‘Apparitions’ de toets der (uiteraard geheel subjectieve) kritiek glansrijk.
De Amerikaanse, maar in Amsterdam verblijvende saxofonist John Dikeman kennen we natuurlijk van zijn furieuze spel in het trio Cactus Truck, maar ook onder meer van twee vorig jaar verschenen prachtplaten van Universal Indians with Joe McPhee en Dikeman Parker Drake, waarop Dikeman liet horen veel meer in huis te hebben dan muzikale furiositeit. Lisle en Webster speelden al regelmatig samen, evenals Webster en Serries. Het Kodian Trio en Dikeman vinden elkaar moeiteloos, zowel op de zeer levendige liveplaat als op het regelmatig meer ingetogen, minimalistischer studio-album. Want behalve de tijdsduur (‘Live At Cafe Oto’ duurt een dik half uur en ‘Apparitions’ een dik uur) is dat het meest opvallende verschil: het kwartet toont zich in de studio geduldiger, beheerster, zeker in het eerste en het vierde stuk.
I opent zelfs op fluistertoon. Een lange toon dient aanvankelijk als ondergrond en iedere muzikant brengt daarop flarden textuur aan. Pas na dik zes minuten wordt de sereniteit voorzichtig doorbroken door een spookachtige gitaargeluiden producerende Serries en de snare van Lisle. De spanning neemt toe naarmate het stuk vordert en de baritonsax van Webster invalt, even later gevolgd door Dikemans tenorsax. De intensiteit wordt aan het slot nog groter als de saxofoons gaan gieren, de gitaar steeds meer noisegebied opzoekt en Lisle zijn drumstel geselt.Op het nog langere II bestaat de onderlaag uit een gitaardrone. Gevarieerd drumspel en een beheerste baritonsax zorgen al snel voor levendigheid. Dikeman legt een melodieus tapijtje er overheen, maar al snel wordt ruiger terrein opgezocht, zeker als ook Webster zijn knorrende baritonsax in de strijd werpt. Dat de heren in de muzikale furie toch volledig controle behouden, bewijst de moeiteloze overgang naar rustiger terrein rond de achtste minuut van het stuk. Serries’ bijna jammerende gitaargepingel contrasteert geweldig met de gitaardrone. De rust wordt verstoord door Lisle, waarna de vurigheid langzaam maar zeker in volle glorie terugkeert, waarbij Serries met noisy gitaarspel opvallend meer in de melk te brokkelen heeft dan in het eerste gedeelte van II. De door elkaar heen toeterende saxofonisten maken de heerlijke kakofonie compleet.Lisle opent III met een gevarieerde solo. Dikeman valt melodieus in, maar de welluidendheid wordt vakkundig ondermijnd door Webster en Serries. Webster krijgt zijn solospot aan het einde van het stuk, een zeer hoog register opzoekend. Serries’ lange ingetogen maar wringende solo waarmee IV begint, sluit daar perfect op aan en zorgt voor een nerveuze geladenheid die het gehele stuk aanhoudt. De plaagstoten van de saxofoons en drums nemen naarmate het stuk vordert in aantal toe maar de ingehouden spanning blijft totdat uiteindelijk de laatste gitaarklank is weggestorven.
‘Apparitions’ is evenals ‘I’ van het Kodian Trio een plaat waar je niet snel op uitgeluisterd raakt. Geen van de muzikanten is op zoek naar zijn eigen moment om te schitteren, maar het viertal zoekt al improviserend naar een gezamenlijk geluid en juist in die zoektocht imponeert het kwartet. Het resulteert in een fantasierijke plaat met korte en lange muzikale spanningsbogen. De ‘A New Wave Of Jazz’-catalogus is weer een sieraad rijker.” Opduvel – The Netherlands
“Recorded the day after their riotous Live At Café Oto set (released last year on Webster’s own DIY label, Raw Tonk), Apparitions reflects its studio origins by taking a calmer approach to outer-limits exploration. While hardly an excursion into furrow-browed reductionism, it is notable for the subtlety of its execution, not least on the fourth side, where Serries takes several minutes to establish a soundscape of tempered feedback drones and loops of metallic twinkle and ping, before the horns gracefully enter with long, low tones and tonic cycles which gently unravel into freedom. Lisles, who at 27 is already one of the most original drummers in the UK, deepens the texture with muted detonations across the toms, before ramping up the tension with stumbling bass-snare-cymbal patterns and broomstick snare slaps which sound like the handclap sample on a DMX drum machine. While on the previous tracks the group gradually work themselves into a lean noise-jazz froth, the climax here is weirdly mangled, the individual parts crumbling before they can reach critical mass. This quartet subverts the listener’s expectations in a most compelling way.” The Quietus – UK
A New Wave Of Jazz 
You must be logged in to post a comment.