Ben Taffijn’s NIEUWE NOTEN kept on reviewing our latest batch of releases and here are the 3 remaining album analyzed and approved. The albums are still available from our bandcamp.

“Nog een keer gitarist Dirk Serries en zijn A New Wave of Jazz. Op ‘Translucence’ horen we hem samen met Tullis Rennie op trombone en Cath Roberts op baritonsax. Het album kwam uit als CD, voor de liefhebbers. Iets dat overigens ook voor de muziek geldt.

Maar goed, dat laatste geldt eigenlijk voor alles wat de man tegenwoordig uitbrengt. Het grote publiek bereikt hij er niet mee, maar dat deert hem niet. Net zoals dat voor al die musici geldt waar hij mee samen speelt. Toch valt er ook nu weer veel te genieten, met name op ‘Translucence’. De beide blazers zetten het geheel direct in ‘Match’ prachtig op scherp. En ‘Match’ kunnen we hier dan prima opvatten als wedstrijd, één waar Serries niet aan mee doet, hij vult aandachtig de gaatjes. En verderop heerlijk ouderwetse piep en knars geluiden, trombone en baritonsax zijn amper herkenbaar. In ‘Moving Sideways’ zoekt het trio de stilte en produceert Serries met zijn gitaar hoogst ongewone geluiden. En verderop zit een prachtige combi duisternis. We hebben immers niet voor niets juist deze blazers. Overigens is dit op sommige momenten een opvallend ritmisch album, althans voor dit soort muziek. Met als mooiste voorbeeld het eerste deel van het titelstuk ‘Translucence’, al horen we het ook op andere plaatsen terug. Op andere momenten overheerst echter de abstractie, wellicht nog wel het meest in het vierde en laatste stuk, ‘Found Within’.”

“Vandaag aandacht voor het dubbelalbum ‘Twofold’ waarop we drummer Onno Govaert horen. Het gaat hier om een dubbel Cd, één schijf bevat de opnames van een concert met Martina Verhoeven op piano en één bevat een concert van Govaert met Dirk Serries. Verder sta ik stil bij ‘Today and All the Tomorrows’ waarop we Serries en Verhoeven, hier op contrabas, horen met mede gitarist Daniel Thompson.

Na een solo van Govaert grossieren zowel hij als Verhoeven in abstracte patronen. Soms schuiven we wat richting het ritme, maar echt gestroomlijnd gaat het er nergens aan toe. Wel neemt verderop het tempo wat af en hoor je de twee zoeken naar welke noten het beste passen, hoe ze elkaar het beste kunnen aanvullen. Iets dat natuurlijk vaker gebeurt tijdens deze set, soms tegen de stilte aanleunend. Maar het meest spannend zijn toch die frases waarin ze beiden het ruime sop kiezen. Pas dan merk je wat een prachtige combinatie piano en drums in feite vormen. Als Verhoeven de lage noten kiest lopen de klanken mooi in elkaar over, kiest ze daarentegen voor de hoge noten dan ontstaan er schitterende contrasten.

Zeker voor vrije improvisatie begint de set van Govaert en Serries opvallend gestructureerd. Serries zet duidelijk de toon, Govaert ondersteunt. Het wordt verderop wat abstracter, maar het duurt lange tijd voordat we in eenzelfde maalstroom terecht komen als in de set met Verhoeven. Dat begint na een opvallend ingetogen solo van Govaert rond de dertigste minuut. Maar dan is het ook echt raak. Een oeverloze stroom aan klanken, zonder dat het een ondefinieerbare brei wordt. Uiteindelijk vinden ze weer de rust en bewegen ze gaandeweg richting de stilte.

Drie snaarinstrumenten dus in ‘Today and All Tomorrows’, een contrabas en twee gitaren, die ook nog eens alle drie op onorthodoxe wijze bespeeld worden. We horen ze kraken, zagen en schuren. Kortom het zijn geluiden die we eerder associëren met de spreekwoordelijke fabriekshal dan met deze instrumenten. En die komen het beste tot uiting tijdens de rustige frases, waarin ze elkaar aftasten en elkaar aanvullen, op zoek naar onverwachte geluiden. Uiterst karig en ingetogen gaat het eraan toe op die momenten. We horen slechts een enkele kraak, een paar korte aanslagen, interrupties die de stilte doorbreken. Het is op die momenten dat ze onze oren masseren met de meest creatieve geluiden denkbaar.”