Ben Taffijn’s NIEUWE NOTEN just reviewed two of the latest NWOJ releases and 3 (from his 4-day residency) of the performances labelboss DIRK SERRIES performed with a stellar line-up of collaborating musicians at the ROADBURN festival : YODOK III, TONUS and MARTINA VERHOEVEN QUINTET. Here below you find the album reviews, the concert reviews you can read on his website.

Het uit twee titelloze stukken bestaande ‘Melancholia’ past helemaal bij de weg die Serries enige jaren geleden al weer is ingeslagen, die van vrije improvisatie, waarbij alle vormen van structuur overboord gaan. Edwards beoefent deze kunst reeds sinds decennia, zoals u ongetwijfeld weet, terwijl je Serries nog een jonkie zou kunnen noemen. Dat mag ik zeggen, hij zal me direct gelijk geven, zo bescheiden is hij wel. En toch valt er ook in deze set niets te merken van kwaliteitsverschil – al denkt hij er zelf wellicht anders over. Zou dat wel zo zijn, dan zouden deze opnames overigens nooit gemaakt zijn, een bassist als Edwards heeft zijn partners immers voor het uitkiezen. Een prachtige combinatie natuurlijk, gitaar en bas. Beiden snaren, alleen de toonhoogte verschilt. Na een vrij hectisch intro valt het nagenoeg stil, fluisterzachte schermutselingen leiden tot een wat vreemdsoortig, maar spannend klanklandschap. En zoals vaker bij dit soort muziek, aan associaties geen gebrek. Is het niet de natuur waar je aan zit te denken, krakend hout, ritselende bladeren, dan is het wel een werkplaats of een fabriekshal waar deze muziek je aan doet denken. Het tweede stuk verloopt niet wezenlijk anders, al vallen hier wel die ritmische passages op, halverwege en helemaal aan het einde. En ook hier horen we die schermutselingen, het kraken, piepen en schaven.

“Op ‘Cure and Mound’ horen we Verhoeven op piano en Mobin op zijn prepared chamber, “een houten kistje met daarin verschillende objecten die met elkaar zijn verbonden en waarvan het geluid wordt versterkt door gitaarelementen en elektrische contactmicrofoons. Een soort combinatie van percussie en elektronica dus”, zo schreef ik eerder naar aanleiding van het eveneens bij A New Wave of Jazz verschenen ‘Close | Quarters’ waarop we Mobin horen met Benedict Taylor. In hetzelfde verslag stond ik stil bij het zeer hoge niveau van abstractie, zodanig dat het de grenzen van het begrip muziek opzoekt. Dat is op dit album niet anders. Ook nu valt bijna niet te ontdekken wie nu eigenlijk precies welk geluid voortbrengt, aangezien Verhoeven nogal eens onder de klep van haar piano duikt, zo geluiden makend die niet echt afwijken van dat wat Mobin doet. Samen creëren ze twee wonderlijke en zeer avontuurlijke geluidssculpturen, ‘Cure’ en ‘Mound’.”