LEMADI TRIO – TRYPTOPHAN SUITE
cd

I
II

José Lencastre : alto sax
Dirk Serries : guitar
Martina Verhoeven : crumar piano

Recorded live in concert on May 1st, 2023 at Jazzblazzt (Neeritter, The Netherlands). Mixed and mastered by Dirk Serries

Photo by Martina Verhoeven.
Layout by Rutger Zuydervelt.
Executive label director : Dirk Serries.

---

---

REVIEWS

“Verhoeven i Serries często improwizują w trio z saksofonem. W takich wypadkach ich najczęstszym partnerem jest Collin Webster. Tym razem los koncertowy zetknął ich z Portugalczykiem José Lencastre’em, który jest muzykiem równie wyśmienitym, ale dalece innym niż Brytyjczyk, zarówno pod względem temperamentu scenicznego, jak i stosownych technik artykulacyjnych. Mamy zatem całkiem nową sytuację dramaturgiczną dla pianistki i gitarzysty, dodatkowo potęgowaną faktem, iż Martina muzykuje tu na elektrycznym instrumencie klawiszowym, który brzmi niczym stępione ostrze organów Hammonda. Efekt jest dalece intrygujący, tak, jak i cały album – emocje pną się tu od wzdychającej kameralistyki po ogień free jazzu. Każdy z setów trwa tu grubo powyżej dwudziestu minut i daje artystom szanse na spokojne i przemyślane budowanie dramaturgii. Po kilku poszukiwawczych pętlach odnajdują oni drogę do zgrabnej, linearnej opowieści. Raczej konstruują ją na tym etapie z drobnych fraz, dbają o szczegóły brzmieniowe (piano potrafi tu smakować niczym mała gitara elektryczna), nie eskalują tempa, ani intensywności, choć chętnie wchodzą w krótkotrwałe, ekspresyjne zwarcia. Pierwsze spiętrzenie sytuuje się tu w okolicach 10 minuty i jest gęste od potu. Jeszcze bardziej hałaśliwe zdaje się być wzgórze, na jakie wspinają się artyści w okolicach 15 minuty. Każdorazowa droga na szczyt jest tu dość długa, z kolei momenty hamowania krótkie, ale zdaje się, że jeszcze bardziej efektowne. Finał seta spoczywa na gitarzyście, który najpierw koi nasze zmysły ekspozycją solową, potem do more relaxing sounds zachęca także swoich partnerów. Gitarzysta otwiera także drugi set. Tu już definitywnie wszystko bazuje na filigranowych dźwiękach. Pracują dysze saksofonu, jęczą struny i trzeszczą klawisze. Spokojna, kolektywna narracja trwa do momentu, gdy z tuby dęciaka wyzwoli się odpowiednia porcja mocy, by zabrać trio na pierwsze wzniesienie drugiego seta. W tak zwany międzyczasie mamy jeszcze epizod solowy Verhoeven. W obrębie 10 minuty muzycy serwują nam porcję ognistego tańca, z kolei faza tłumienia odnajduje efektowny ambient, budowany nie tylko przez gitarzystę. Narracja szczerzy zęby, by raz za razem popadać jednak w nastrój relaksacyjny. W okolicach 17 minuty artyści napotykają ciszę, ale postanawiają jeszcze kilka minut pomuzykować. Piano i gitara dbają o mroczny, rezonujący sound, saksofon szuka ostatnich promieni zachodzącego słońca. Samo zakończenie przypomina delikatnie kwaśną, zmysłową post-balladę.” Spontaneous Music Tribune – Poland

“Maar laten we beginnen met dat Lemadi Trio, met als bijzonderheid dat we hier Verhoeven horen op een elektrische piano van het merk Crumar, stammend uit begin jaren ’70 van de vorige eeuw, iets waar ik haar nog niet eerder op betrapte. Serries horen we natuurlijk op gitaar en Lencastre op altsax. De opnames van een liveoptreden in Neeritter, georganiseerd door het onvolprezen JazzBlazzt, één van die weinige nog bestaande podia voor het echte experiment. En experimenteel ging het er op deze Dag van de Arbeid, vorig jaar zeker aan toe. Ter zijde: Wat zegt het overigens dat wij de verjaardag van de koning vieren en de Belgen aandacht besteden aan de arbeider? Maar goed, terug naar de verrichtingen van deze drie musici, die na enige schermutselingen in een soort gemankeerd ritme belanden, onder leiding van Lencastre, waarbij opvalt dat de metalige klank van die Crumar piano  mooi samenvalt met die van Lencastres altsax. De tweede set verschilt hier niet wezenlijk van, al gaat het er hier meestal wat minder gestructureerd aan toe. Opvallende uitzondering is die verstilde passage halverwege, waaruit zich op enige moment Lencastres melancholieke klank losmaakt. Als rook kringelt het geluid omhoog, tot verderop ook hier de spanning oploopt.” Nieuwe Noten – The Netherlands

“Het Lemadi Trio speelde op 1 mei 2023 voor het eerst samen, en dat op een tamelijk ongewone plek, namelijk in een garage in het Limburgse dorp Neeritter, waar regelmatig concerten worden gehouden in het kader van Jazzblazzt. Het is een ruimte waar maar een zeer beperkt publiek in kan (wij hebben er ooit Spinifex zien optreden) maar dat op een merkwaardige manier zeer inspirerend blijkt te zijn. De Portugese saxofonist José Lencastre speelde samen met de Belgische gitarist Dirk Serries en pianiste Martina Verhoeven, die dit keer speelde op de elektrische cunar piano. Improvisatie, free jazz, avant-garde, noem het wat je wil, het is gewoon een kwestie van die virtuoze musici die het heerlijk vinden om samen muzikaal op avontuur te gaan. En als luisteraar mag je meegenieten, want er zijn opnames gemaakt, waardoor het debuutalbum van het Lemadi Trio een feit is. In 2024 gaan de drie op tournee, en als je dit album, Tryptophan Suite,  gehoord hebt wil je een concert bij jou in de buurt absoluut niet missen, lijkt me. Het album is spannend van begin tot eind, met fluisterzachte passages en wilde stukken, en altijd goed tot meesterlijk. En, wat ik verbazingwekkend vind aan dit soort geïmproviseerde muziek, hij wordt bij elke draaibeurt beter – er werd dus blijkbaar zo geconcentreerd gespeeld dat er veel binnen dat kleine uur bij elkaar kwam dat enige tijd nodig heeft om door de luisteraar weer ontrafeld te worden. Geen muziek voor luie luisteraars, maar als je hier met open oren voor gaat zitten word je rijkelijk beloond.” Moors Magazine – The Netherlands

“Labelboss Dirk Serries plays (electric) guitar with the Lemadi trio. Le as in Jose Lencastre (alto sax), Ma as Martine Verhoeven (crumar piano) and Di for Dirk. They performed together for the first time on May 1st, 2023, at Jazzblazzt in Neeritter, The Netherlands, and the results were of such a kind that a release was needed. There are two pieces on this CD, spanning 51 minutes of music, so, the entire recording of that day. They lean towards the first CD I reviewed here by Serries’ label, with a dominant role for the saxophone, although it isn’t among the wind instruments I love most. That’s a pity, as I especially like what Verhoeven is doing here on the electric Crumar piano. Her tones are light, like snowflakes, with the possibility to change the tone. Serries knows how to isolate guitar tones, unlike snowflakes, but unspecified events and short attacks on isolated strings. This makes for a significant interaction, which I enjoyed very much, even in their most free jazz moments. But the omnipresence of the wailing saxophone is too much at times. When all three decide to go for an all-chaotic blast, it works fine; that’s where I enjoy saxophones best, which is the same in this case. It’s not bad, but it’s too much for me at times.” Vital Weekly – The Netherlands