QUARTET & QUINTET . DOUBLE VORTEX
2cd
Disc 1 : Session One
Disc 2 : Session Two
John Dikeman : tenor saxophone
Andrew Lisle : drums
Dirk Serries : electric guitar
Colin Webster : alto and baritone saxophone
Alan Wilkinson : alto and baritone saxophone
Performed at Vortex Jazz Club, London (UK) on February 8th 2017. Recorded by Ed Lucas and Daniel Kordik. Mixed and mastered by Dirk Serries.
Sleeve notes : Guy Peters.
Layout : Rutger Zuydervelt.
REVIEWS
“Without a tinge of nostalgia, this two-CD set of saxophone-heavy improvisations still brings up memories of the 1960s heyday of the New Thing when extended and exploratory free-for-all sessions were the norm. With the possible exception of Belgian guitarist Dirk Serries, who is far more nuanced player than any six-stringer of those times, the blasting wind power from the reeds could fit in with Albert Ayler and Charles Tyler’s Judson Hall date or Willem Breuker’s, Evan Parker’s and Peter Brötzmann’s playing on the Machine Gun LP.
Recorded live at London’s Vortex Jazz Club, each CD is an extended self-contained improvisation, whose main difference is the second-disc addition of a third voice – veteran British alto and baritone saxophonist Alan Wilkinson – to the core band of Serries, UK drummer Andrew Lisle and fellow Brit, alto and baritone saxophonist Colin Webster, who constitute the Kodian trio, plus American tenor saxophonist John Dikeman. Collectively the musicians have worked in various ensembles with bassists Simon H. Fell, William Parker and John Edwards; drummers Paul Hession, Steve Noble and Hamid Drake among many others, making them ready for anything. Serries whose other affiliations include Rock and noise bands, sets the tone with a, slashing, knob-twisting introduction on CD1 and maintains an intermittent affiliated buzzing, that mixed with Lisle’s backbeat drumming provide the landscape upon which Dikeman’s and Webster’s timbral extensions are given free range. Glossolalia, freak notes, growls and grunts are some of the intense vibrations regularly propelled by the saxophonists. Off-centre baritone sax snorts coupled with guitar-string vibrations slow the tempo slightly mid-way through, leaving space for an archeological-style examination of his horn’s limits by Dikeman. Transcending a related trope from Webster’s alto saxophone, Lisle’s gong resonation and Serries’ echoing strums presage the improvisation’s final sequences which meld the exploratory and the grounded. Triggered reed blasts and squeezed altissimo noises become less pressurized as harsh guitar flanges signal the ending. Ten minutes longer and with Wilkinson added CD2 begins with massed triples saxophone kinetics and works itself into a crescendo of interlocked reed screams and pointed guitar crunches. Layered but mercurial the stacked horn vibrations soon separate into individual showcases. Unaccompanied, Dikeman launches screeching tenor tongues tone repetitions into orbit; on baritone Webster snorts out sly variations on the non-existence theme; while Wilkinson’s flutter-tongued exposition moves from tension-ridden to tender. However, drum rolls and pops prevent the multi-directional reed vamps from destroying any semblance of linear movement, although it takes a downshifting of the guitar lines from slashing flanges to reflective tones to further moderate the performance. Like bratty children skirting a parental time-out, another crescendo is reached when the saxophonist contrapuntally challenge the rhythm section with more extended, layered and often tandem expositions, deconstructing and reconstructing the narrative and encompassing flattement, mouthpiece-removed wah-wahs and gooey-thick basso lows. Eventually Serries’ crunching runs triumph over reed distortions to unite the group into a moderated ending. Quicksilver timbral excitement for the 21st Century these two improvisations demonstrate that NewThing echoes can remains modern and distinct. Done right, a hearty buzz of unbridled elation still bubbles from this sound stimulation.” Ken Waxman/Jazzword – Canada
“Ondertussen zal iedereen die een beetje actief luistert naar de zijkanten van de hedendaagse Belgische muziek al hebben gehoord van Dirk Serries. Actief sinds het begin van de jaren 1980 met vooral ambientprojecten en sinds een paar jaar de koerswijziging richting all things jazz gaan we ervan uit dat zijn naam, en zijn muzikale geschiedenis, ondertussen in grote lijnen gemeengoed is geworden. Niet dat Serries het altijd zo makkelijk maakt, door de grote waaier aan projecten met bijbehorende naam die hij hanteert. Zoals deze dubbelcd, Quartet & Quintet. Uiteraard verwijst de bandnaam naar de samenstelling voor de beide sessies.
Cd 1 bevat Session 1 en wordt muzikaal vorm gegeven door een kwartet. Dat bestaat uiteraard uit Dirk Serries (elektrische gitaar), John Dikeman (tenorsaxofoon), Andrew Lisle (drums) en Colin Webster (altsaxofoon en baritonsaxofoon). Cd 2 bevat Session 2 waarop het kwartet wordt aangevuld met Alan Wilkinson (altsaxofoon en baritonsaxofoon). De bezetting verraadt al een beetje dat het hier geen ambient betreft, evenmin als softe of gemakkelijk toegankelijke jazz.
Ieder van de deelnemers heeft al naam gemaakt in de luidruchtige (freak- of free-)jazzy scène en elk bewijst dat daar grondige redenen voor zijn aan te voeren. Het verbaast evenmin dat het vooral de blazers zijn die het laken naar zich toe trekken. De drums van Lisles zijn soms uitdrukkelijk aanwezig, maar hebben hier en daar weingig in te brengen. Opboksen tegen een duo of trio blazers die zich willen laten gelden, is dan ook geen evidentie.
De gitaar van Serries moet het nog meer ontgelden. We horen slechts sporadisch de gitaar op de voorgrond treden. Als we ze echter horen, klinkt ze helemaal anders dan we van Serries gewend zijn. Geen drones of gemanipuleerd geluid, maar pure hakkende aanslagen op de snaren. En dat past wonderwel tussen het geweld van de overige deelnemers. Beide cd’s bevatten slechts 1 nummer, telkens neigend naar de drie kwartier, waarbij het kwartet zich net iets meer inhoudt dan het overweldigende geluid van het kwintet. Alsof de drie tenoren (Dikeman, Webster en Wilkinson) hun ego niet willen laten aftroeven en dus voluit aan het toeteren slaan. Beide sessies werden live gespeeld en opgenomen in de Vortex Jazz Club in Londen op 8 februari 2017, een jaar geleden dus. De kwaliteit van de opnames en de intensiteit waarmee wordt gemusiceerd, al dan niet allemaal tezamen of in duo’s, trio’s en kwartetten de strijd met elkaar aangaand, laat toe om met de ogen toe in te beelden dat je zelf op de eerste rij stond bij deze twee opeenvolgende concerten. Voor vrije geesten weliswaar, waneer soms alles op de rand van een kakafonie klinkt. Een leuke dan wel, en geen carnavals-hoempapa.” Luminious Dash – Belgium
“The Quartet is the Kodian Trio augmented by tenor sax player Dikeman, while the Quintet adds to the Quartet personnel British alto and baritone sax player Alan Wilkinson. The Quartet has previously released two live albums, Live at Café Oto (Raw Tonk, 2015), which documented the Quartet’s first ever performances, and the double live album, Apparitions (A New Wave of Jazz, 2016), which captured another performance of the Quartet from 2015. The live double album Double Vortex captures the Quartet and the Quintet performing on the same night in London’s Vortex club on April 2017, one of the loudest and most powerful concerts ever that took place at this club, according to Vortex owner Olivier Weindling. The Quartet opens the night and quickly settles in a volatile, uncompromising mode that threatens to pierce the stratosphere with its deafening mayhem. Webster – on alto and baritone saxes – and Dikeman – on tenor sax – keep dueling in the front with their urgent, mad shouts and shrieks, Serries injects noisy-metallic, fractured guitar lisle and Lisle is busy all over the drum set. In such a wild and ecstatic interplay there is no time to modify or refine the mode of playing, just act, and act fast and loud. Even when the Quartet slides – temporarily – into a more quiet and contemplative interplay before reaching the inevitable, explosive coda of this 37-minutes set. The addition of Wilkinson ups the volume and temperature of the already hot and steamy Vortex club, but surprisingly also charges this powerful 45-minutes improvisation with a sense of order and direction. The interplay is still muscular and super-intense, but Wilkinson, takes the lead with his big, fierce sound – on both the alto and baritone saxes – similar to another sax-titan, Peter Brötzmann. Wilkinson has a far greater experience in such fiery meetings and he knows how to contain the sheer energy. The aggressive front-line of the three sax players – Dikeman still on the tenor sax while Webster focuses on the baritone sax – is often dissected to sax solos and duets, and these sax solos are more articulate and some are quite melodic and even fragile; Lisle rides on a massive pulse and colors cleverly the quiet segments and Serries envelopes this twisted yet playful interplay with industrial noises and suggestive drones.” Freejazz Blog
“Up till now I knew Serries work only under the monikers of Vidna Obmana and Fear Fall Burning. But there was also a noisy free improviser hidden in him, who one day said: and know it is my turn. And so Serries changed ambient for noisy free improvisation. A remarkable shift! He formed a quartet with high-energy blower John Dikeman, an American tenor sax player who works and lives in Europe since several
years now (Blast, Spinifex, etc.) and also with Andrew Lisle on drums and Colin Webster alto and baritone sax. They made their first appearance in 2015 at Café Oto. This set was released as their debut album. In 2016 followed by a double-LP – ‘Apparitions’ – for New Wave of Jazz. Now the label returns with an impressive double CD. The first CD covers a live session of the quartet. The second CD has a live session of the quartet with Alan Wilkinson (alto and baritone sax) as a guest. Both sessions were recorded on February 8th this year at the Vortex Jazz Club in London. Wooah, wish I was there that evening! Starting is above all the American free jazz tradition, more than the European tradition of free improvised music. Their improvisations are of a constant intensity that is not often met. Be it in the modest parts or in the most extravert and powerful sections, the music is always intense and of a concentrated energy level. The interplay is very focused and committed, very tight and together. Serries succeeds well to make his contributions and to co-direct the course of this continuous slide of noise and energy. Of course it is not just a cacophony of noise; far from it. This is totally sparkling music that is difficult to resist if you feel connected with it. This is an absolutely convincing statement and an
extraordinary work by a very dedicated crew.” Vital Weekly – The Netherlands
“Vrijdag 1 september a.s. verschijnen twee nieuwe releases op het A New Wave Of Jazz-label van Dirk Serries. Dat label opereerde tot nu toe onder de vlag van Tonefloat, maar daar is verandering in gekomen. Wat ook veranderd is, is dat de twee nieuwe uitgaven niet op vinyl maar op cd verschijnen. Dat zal een financiële reden hebben, maar zeker de plaat die nu besproken wordt past door de lengte van de stukken beter op cd dan op vinyl. Voor Double Vortex zijn zelfs twee schijfjes nodig. Het gaat hier om twee sessies die plaatsvonden in de Vortex Jazz Club in Londen op 8 februari 2017. Het kwartet bestaat uit John Dikeman (saxofoon), Andrew Lisle (drums), Dirk Serries (elektrische gitaar) en Colin Webster (saxofoon). Het kwintet betreft dezelfde muzikanten aangevuld met saxofonist Alan Wilkinson. Lisle, Serries en Webster vormen samen het Kodian Trio, waarvan eerder een plaat (I) op A New Wave Of Jazz verscheen. Datzelfde geldt voor het kwartet met Dikeman (Apparitions). Wilkinson, van oorsprong uit Manchester, maakt al geïmproviseerde muziek sinds eind jaren zeventig en is vooral in de Engelse jazzscene een veel geziene gast. Hij heeft vaak gespeeld met drummer Paul Hession en maakte deel uit van het Ubiquity Orchestra en van een trio met Steve Noble en Tony Moore. Later vormde hij met Hession en bassist Simon Fell een trio. De lijst met samenwerkingen met individuele muzikanten is bijkans eindeloos. Wie bekend is met de improvisatoren die de beide schijfjes bevolken, weet dat zij niet terugdeinzen voor een kakofonie meer of minder en dat dit bijdraagt aan de opwindende ervaring die dit soort freejazz teweegbrengt. Op ‘Double Vortex’ wordt de naar een heerlijke pot jazzherrie verlangende luisteraar niet teleurgesteld, maar zowel het kwartet als het kwintet bieden veel meer dan alleen dat. Serries en Lisle openen ‘Session One’ van het kwartet, maar het duurt niet lang voordat de beide saxen hun onderlinge gevecht aangaan, Dikeman op zijn vertrouwde tenorsax en Webster op baritonsax. De saxen klinken op de voorgrond, maar Serries en Lisle bieden opvallend duidelijk weerwerk. Serries speelt zijn a-ritmische en noisy spel en Lisle deelt ferme tikken uit. Het is een waar genot om naar te luisteren omdat in alle hectiek de muzikaliteit buiten kijf staat. De live-energie is uitstekend vastgelegd op cd en met de ogen dicht waan je je in de jazzclub, vooraan bij het podium. Na zo’n zeven minuten wordt het lawaai voor het eerst getemperd, maar rustig is de muziek niet. Serries jengelt, Dikeman scheurt, Lisle gebruikt vooral zijn snare en Webster speelt zijn onorthodoxe spel. De muziek is constant in beweging, gaat soms langzaam maar vaak zonder vooraankondiging van de ene frase over in de volgende. De muzikanten voelen feilloos aan wanneer in te houden en wanneer uit te halen. Onderweg worden duo’s en trio’s gevormd, maar het is vooral het vrije samenspel waarmee het kwartet imponeert. Webster wisselt na een kwartier van bariton- naar altsax en later weer terug, maar voor de intensiteit van zijn spel maakt dat geen verschil. Het lange ingehouden gedeelte vanaf minuut vijfentwintig is razend spannend. Het lijkt wel een spel waarbij degene af is die zich het eerst niet meer kan beheersen. Dikeman waagt de eerste voorzichtige poging om de anderen mee te krijgen, maar de weg naar de finale is een lange. Webster en Dikeman luiden uiteindelijk gezamenlijk de laatste luidruchtige fase in.
Op ‘Session Two’ doet Wilkinson mee en dat betekent drie saxofoons die door elkaar heen toeteren. De geluidserupties klinken nog forser, maar Serries en Lisle weten door het saxofoongeweld heen te breken. Wilkinson speelt altsax en baritonsax en Webster beperkt zich nu tot de baritonsax. Een inleiding is er nauwelijks en in het eerste gedeelte gaan de muzikanten er vol op. De saxofoons gieren, sputteren en scheuren, de drums zijn alomtegenwoordig en de gitaar laveert houterig, met horten en stoten daar tussendoor. In de tweede sessie bestaat meer ruimte voor korte solopassages, maar ook nu worden duo’s en trio’s (en nu ook kwartetten) gevormd. Met dezelfde ingrediënten maar met de toevoeging van één saxofonist ontstaat een geheel ander stuk dan ‘Session One’, waarbij in de rumoerige gedeelten een opvallende rol is weggelegd voor de fabuleus drummende Lisle, die zonder een duidelijk ritme te spelen de zaak bij elkaar lijkt te houden. Serries’ vrije capriolen op elektrische gitaar lijken elke nieuwe release inventiever te worden. Uiteraard zijn het de drie saxofonisten die het duidelijkst naar voren komen. Zowel Dikeman, Webster als Wilkinson overtuigen in hun solo’s, maar vooral in het gezamenlijke spel, waarin geen van hen een duimbreed lijkt toe te geven maar men elkaar nergens in de weg zit. Het is meer dan kriskras door elkaar musiceren; hier wordt de kunst van het luisteren gecombineerd met het maken van uitbundig lawaai. Zodra het volume in toom wordt gehouden, overtuigen de drie saxofonisten evenzeer door het creëren van spanning. Deze dubbel-cd bevat louter vrij geïmproviseerde muziek waarin geen compromissen worden gesloten. Interactie tussen de muzikanten is er echter volop en het wekt bewondering hoe in de vaak regerende chaos toch alles klopt. De rauwe energie overrompelt, maar Quartet en Quintet klinken even bezield in de ingetogen passages. De muzikale toewijding en de spontaniteit maken dat Double Vortex een buitengewoon opwindende live-cd is.” Opduvel – The Netherlands
“Jeśli ta akurat Fala Jazzu ma być istotnie nowa, jej przybliżenie winniśmy zacząć od pure jazzowej petardy. I tak będzie w istocie – baa, owa petarda będzie pure freejazzowa! Jest początek lutego bieżącego roku, jesteśmy w Londynie. Jeśli chcemy posłuchać konkretnego free, adres może być tylko jeden – Vortex Club! Na scenie kwartet w składzie: John Dikeman – saksofon tenorowy, Andrew Lisle – perkusja, Dirk Serries – gitara elektryczna i Colin Webster – saksofon altowy i barytonowy. Session One potrwa 36 minut z sekundami. Po krótkiej przerwie na scenę, na Session Two, wkroczy kwintet, który personalnie składać się będzie z kwartetu już zaprezentowanego i elementu uzupełniającego, w osobie Alana Wilkinsona, na saksofonie altowym i barytonowym. Ten epizod potrwa 45 minut z sekundami. Od jutra muzyka z obu setów dostępna będzie w sprzedaży jako Quartet & Quintet Double Vortex (2 CD; anwoj0013, 2017). Session One. Armaty na start! Saksofony salutują i ruszają do wysokiego lotu! Towarzyszą im gitarowe sprzężenia i stosunkowo subtelny drumming. Dęciaki nie czekają na zaproszenie, jadą ostro i bez wysiłku wchodzą w bardzo konkretną eskalację… Noise for ever! – krzyczy recenzent, mimo, iż dopiero, co zdążył zasiąść w wygodnym fotelu. Ta muzyka jest krwiście bolesna, ma gwałcić, tarmosić i nie dawać nawet chwili wytchnienia. Raczej nie należy dziś liczyć na brzmieniowe subtelności, których doświadczyć mogliśmy na wcześniejszych płytach tego kwartetu (patrz: dalsza część opowieści). Saksofony rządzą niepodzielnie, choć Serries nie zamierza być mniej dosadny, podobnie Lisle. Free jazzowa erupcja godna każdego skrawka niewielkiego Vortexu. Wybrzmienie pierwszego szczytu zostawia nas w towarzystwie barytonu i perkusji. Ten pierwszy delikatnie zawodzi i skowycze. Powrót Dikemana jest bystry i agresywny. Dirka, równie spektakularny i żywiołowy. Drummer zdaje się być nadmiernie rockowy i nieco ubogi w środki wyrazu, ale w tych okolicznościach nie stanowi to jakiegokolwiek problemu poznawczego. Ekspresyjnie nadąża bowiem za wyczynami kolegów. Serries frazuje nieco w poprzek narracji, rwie struny i nie ma najmniejszego zamiaru ograniczać się do kreowania dołów dla szalejących saksofonistów. To wprowadza intrygujący dysonans w gorejącym tyglu freeeskalacji. Saksofony zwinnie reagują i wchodzą w obszar wzajemnych, konwulsyjnych imitacji. Pioruny od prawej do lewej! What a game! – krzyczy recenzent, ale i tak nikt go nie słyszy. Wyciszenie staje się zatem dziejową koniecznością – spore poluzowanie tempa, któremu towarzyszy rozbrajająco skuteczne call & response, zwłaszcza na linii Serries – Webster. Tuż potem, solowa erupcja tego drugiego, przy delikatnym wsparciu perkusji. Wytrawne! Ach ten Webster! – notuje upocony recenzent. Powrót do akcji Dikemana, niczym dobrze dobrana przyprawa. Kolejne wybrzmienie generuje duże pole do popisu dla Serriesa i jego przyczajonej gitary, która śmiało wykorzystuje proambientowe inklinacje. Prawdziwe cudo! Finałowa, pasażowa sekwencja stawia całą płytę o stopień wyżej na skali oceny. Saksofony ruszają na końcową eskalację. Muzycy kompetentni do bólu. Śmiercionośny duet! Cały kwartet jest już całkowicie wybudzony i w zwartym szeregu biegnie ku ostatniej ścieżce tego dysku. Session Two. Aż trzy armaty na start! W tym dwa barytony! No i ostra gitara, która nie akceptuje drugiego planu. Rozgrzewający się drummer i cztery głowy jadowitego potwora w stanie erupcji. Idiom free jazzu wraca do swoich korzeni i puszcza je z dymem! Eksplozja! Machine Gun – pięćdziesiąt lat później! W okolicach 9 minuty Dikeman wypuszcza się solo. Powrót do kwintetu jest konwulsyjny i zieje ogniem. Serries tym razem posłusznie robi za bas, bo nie ma szans na przebitkę. 12 minuta – pierwsze próby wyhamowania. Dirk rytmizuje swój przekaz i narzuca ów punkt widzenia pozostałym muzykom. Wszyscy są wyjątkowo karni i podłączają się do narracji gitarzysty. Krzyczą, wrzeszczą, wierzgają nogami. Rodzaj silnie upalonego free bluesa, w okolicznościach ciężkiego poranka the day after. Po chwili Dikeman i Lisle zostają sami. Zaskakujące, ale jakże potrzebne katharsis. W tle szumy z gitary. Wejście obu barytonów – depresyjnie piękne! Perkusja drży. Kwintet, niczym ogromny walec drogowy, wdeptuje w ziemię wszelkie ambiwalencje gatunkowe. Soczysty baryton w solowej eskalacji podkreśla emocje na scenie (Alan?). Drugi baryton ma się równie wspaniale. Wyborne pętle Serriesa, lekko cuchnące zdrowym bluesem. Doskonały moment! – zdarte gardło recenzenta ledwie jęczy pod nosem. 27 minuta – gitarzysta ponownie narzuca swoje zdanie, rysując zgrabny rytm. Sytuacja na scenie wydaje się być uporządkowana. Powtórka duetu Dikeman – Lisle nieco przeczy tej tezie. Świetny komentarz barytonu! Dłuższe frazy dęciaków, jako kolejna próba konstruktywnego wyciszenia (jak na ten stan rzeczy). 33 minuta – Serries restartuje swoje ambientowe opowieści. Oniryczność sytuacji podkreślana jest gardłem przez jednego z muzyków. Saksofony znów kleją się do siebie – to najlepsze, co mogą teraz uczynić. Sonore, pojękiwania, palcówki na sucho. Ten stan pozornego wyciszenia nawet lekko … swinguje. Eskalacja saksofonów, to właściwa odpowiedź! Perkusista budzi się do życia. Gitarzysta także jakby gorętszy na gryfie. Urocza ucieczka na finałowy szczyt. Wybrzmienie jest nagłe i zaskakujące.” Spontaneous Music Tribune – Poland
“For a frenetic taste of European free jazz at its best, check out Double Vortex. As if the four don’t make enough of a racket, lan Wilkinson joins the quartet – also on alto and baritone saxophone – for the truly jarring five-piece set. The two sax players battle it out like street fighters. This is full-contact jazz. Reportedly, Vortex Club owner Olivier Weindling said the two sets comprised the “loudest and most powerful” shows his venue had ever presented. No doubt that’s true.” Badd Press – UK
A New Wave Of Jazz 
You must be logged in to post a comment.