nwoj0003

DIKEMAN / SERRIES . CULT EXPOSURE
cd

The Monolith Song
Cult Exposure
Whisper Edge
The Monolith Song II

John Dikeman : saxophones
Dirk Serries : electric guitar

Performed at Sunny Side Inc. Studio, Anderlecht (Belgium), April 11th and July 4th 2014. Recorded and mixed by Nicolas Léfèvre. Mastered by Dirk Serries.
Sleeve notes : Guy Peters. Layout : Rutger Zuydervelt.

Sleeve notes : Guy Peters.
Layout : Rutger Zuydervelt

REVIEWS

“Ufff….. w ramach studzenia emocji posłuchamy duetu, który jednak… wcale nie będzie ich pozbawiony. Baa! Znów się zagotujemy! W lipcu 2014 roku, w studio Sunny Side w Anderlechcie (Bruksela), spotkali się dwaj przyjaciele – John Dikeman na saksofonach i Dirk Serries na gitarze elektrycznej (plus efekty!). Ich 48 minutowa opowieść w czterech częściach zyskała tytuł Cult Exposure (tf143, 2015) i pomieściła się na dwóch stronach czarnego krążka.

Jeden. Saksofonista zaczyna bardzo jazzowo, niebanalnie i stosunkowo agresywnie. Pikantnie, altowo z silnym przydechem. Gitara, szeroką płaszczyzną dźwięku, podłącza się po około 150 sekundach. Drąży skałę, sprzęga się i brnie do przodu w dość majestatycznym tempie, w nieco rockowej estetyce. John robi swoje i skupia się na snuciu dobrej opowieści. Popada w rozliczne autoeskalacje, które nie trwają jednak długo. Dirk skwierczy, chętny jest do wycieczek w kierunku krwistej psychodelii. Lubi dronizować, nawarstwiać się sound by sound. Urocze! Drugi. Mikrodźwięki, spokojne, separatywne ekspozycje obu muzyków. Serries onirycznie mutuje dźwięki, zwinnie repetując. Saksofon – dość słodki i aluzyjny. Zagęszczenie narracji odbywa się poprzez intensyfikowanie zjawisk fonicznych. Gitara multiplikuje się, a saksofon dmie w coraz wyższych rejestrach. W zakresie tempa, ten drugi gra dwa razy więcej dźwięków w jednostce czasu niż ten pierwszy, ale jako duet idą zwartym, równym krokiem. Spowolnienie jest wyjątkowo trafione. Ambient uroczych popaprańców! Trzeci. Szczypta sonore na tle ledwie sugerowanego dark ambient, wprost z gryfu ognistej gitary. Improwizacja narasta niezwykle powoli. Ale już od 6 minuty panowanie muzyków nad emocjami słuchacza jest 100%-owe. Muzyka lepi się i dronizuje. Po 13 minucie saksofon, jak mucha, wpada w plastry miodu, które rozpływają się po strunach gitary. Ballada nadmiernie potępionych układa nas do snu, który nigdy nie nadejdzie. Wonderful! Czwarty. Powrót pierwszego tematu (przynajmniej jeśli chodzi o tytuł). Gitara rzeźbi na dużym pogłosie, ale bardzo strzeliście. Saksofon plecie pikantne historie o niewierności. Emocje finału tego nagrania mają intensywność wrzasku strącanych do lochu. Sprawiedliwość triumfuje, równie wyraziście, jak wyjątkowe są dźwięki Cult Exposure.” Spontaneous Music Tribune – Poland

“Tijdens het concert van THE VOID OF EXPANSION , 16 februari, in Veghel, schuift John Dikeman aan bij het duo. Deze samenwerking leidt later dat jaar tot de opnames die dit jaar uitkwamen onder de titel ‘Cult Exposure’. ‘The Monolith Song’ begint met een voor John Dikeman kenmerkende solo: intens, rauw en overrompelend en tegelijkertijd intiem en fragiel. Serries komt erbij met een aantal sterk overstuurde gitaaraanslagen, de dramatische uithalen van Dikeman als het ware inkaderend. In het titelnummer gebruikt Serries distortion, waarbij de muziek – net als in ‘Consecration’ op het album van The Void Of Expansion – klinkt als een flakkerende kaars. Alleen is het hier experimenteler, het effect extremer. Maar het past Dikeman als kader uitstekend. Met heftig, springerig saxspel gaat hij de uitdaging aan. Het levert een levendig duet op, waarbij beide musici laten horen aan elkaar gewaagd te zijn.

‘Whisper Edge’ doet denken aan de stijl waarmee Serries bekend is geworden: ambient. Gelijkmatige klankgolven uit Serries’ gitaar worden subtiel ondersteund door knisperend saxspel van Dikeman. Zoveel subtiliteit en intensiteit verrast na twee behoorlijk intensieve nummers op kant A. De drone die Serries verderop in het nummer produceert, inspireert Dikeman tot een solo die door merg en been gaat. Schel, scherp, klagelijk en ongenaakbaar.” Draai Om je Oren – The Netherlands

“Rating : ****1/2. This is a fascinating recording – it captures a captivating blend of John Dikeman’s incredibly powerful saxophone and Dirk Serries expressionistic electric guitar. The tracks are aptly titled: ‘Monolith Song I’, which opens the recording and ‘Monolith Song II’ which closes it, are huge moving masses of sound. Serries creates a distorted and textured slabs as Dikeman builds up layers of fiery improvisations. The title track takes a more nuanced and melodic approach as the guitar is pulled back in the mix and the saxophonist spins a emotional tale. Cult Exposure is an LP release with an MP3 download – but not sold separately – get it whileif you can.” Freejazz Blog

“Saxofoonimprovisaties, vrije stijl ! We kennen keiharde noise fanaten die lijkbleek terugdeinzen bij het woord alleen al, maar wij lachen in het gezicht van de angst. De Amerikaan John Dikeman bleef met zijn saxofoon uiteindelijk in Amsterstand hangen, en werkte al eerder live (The Void Of Expansion) met Serries samen. Nu haken ze hun instrumenten aan elkaar in vier studiocollaboraties. Eerst lijkt Dikeman melancholisch te soleren, maar geleidelijk aan, aarzelend bijna, komt de gitaar van Dirk Serries meer op de voorgrond : aangenaam dreunend en dreigend krassend. De beste momenten zijn natuurlijk diegene waarin alles tot een groter geheel samensmelt en we totaal niet meer kunnen horen waar de saxofoon stopt en de gitaarmanipulatie begint. We denken aan monolieten, sluiten onze ogen, en zien een stevig uit de kluiten gewassen knook door ons luchtruim zweven.” Gonzo Circus – Belgium

“Fibrillazione. Non c’è parola migliore per descrivere la fase che la creatività di Dirk Serries sta attraversando. Difficile prevedere quanto un simile brulicare di idee ed energie possa durare, ma basta fare un tot di nomi o dare uno sguardo alla sua discografia tra l’anno scorso e l’inizio di quest’anno per farsi un’idea. A New Wave Of Jazz, l’emblematica porzione di catalogo che Tonefloat ha scelto di regalare al belga, ha prodotto la bellezza di sette esemplari in meno di un anno di vita. Sette momenti di quella che ha l’aria di essere davvero una Seconda Rivoluzione post-jazz, dopo la prima firmata ECM avviata una trentina d’anni fa.

Il nuovo capitolo della saga vede Serries intrecciare la sua strada con il sassofonista John Dikeman, statunitense trapiantato in quel di Amsterdam, girovago per scelta e nomade per vocazione artistica, già con lui durante alcuni dei concerti al fianco di Teun Verbuggen l’anno scorso. Uno che viene dall’universo free-jazz più classico, cresciuto a pane e Pharoah Sanders, ammiratore neanche troppo silenzioso di Evan Parker. Una scelta curiosa, decisamente più “conservatrice” rispetto alla direzione sonora fresca e inedita costruita insieme ai vari Kristoffer Lo, Tomas Järmyr e al già citato Verbuggen, quasi in controtendenza con il nuovo sound elaborato dal marchio ANWOJ.

E il risultato, anche solo per l’appartenenza alla collana, non può non essere giudicato in relazione alla sequela di meraviglie che Serries ci ha regalato negli ultimi anni. E “Cult Exposure” è, per la prima volta, un disco che non sconvolge. Un lavoro che può essere interpretato, con due letture differenti, come il tentativo di conciliare il sound della (autodefinita) nu-wave con il free-jazz classico, o come il frutto della volontà di piegare quest’ultimo all’estetica della prima. Ecco dunque il sassofono duettare non più con il contrabbasso, ma con le distorsioni della chitarra, “ridotte” a mero elemento per un telaio di basse frequenze su cui s’incastrano a fatica le trame atonali e convulse di Dikeman.

Non mancano certo momenti di indubbio fascino, sparpagliati nella seconda metà del lavoro, come nel quarto d’ora di “Whisper Edge”, dove i droni e le screziature noir di Serries fanno da contrappunto al lamento rassegnato di Dikeman. Si genera qui quell’alchimia che manca invece nella prima delle due “Monolith Song”, in cui le scorribande dal forte impatto fisico del sax tendono a monopolizzare il soundscape. La scena si ripete in maniera più caotica nella title track, dove Serries rialza la testa, messo a dura prova dalle frastornanti incursioni dell’incontrollabile Dikeman. È piuttosto nell’odissea di “The Monolith Song II” che la chitarra pareggia finalmente i conti, in una nuova apocalisse dei sensi che rappresenta anche l’indubbio vertice dell’intero lavoro.

Indubbiamente il più ostico, a livello puramente uditivo, tra i frutti della New Wave Of Jazz, eppure, a conti fatti, il più “classico”. Il cuore pulsante di questa rivoluzione post-jazz, però, è altrove. 6,5/10″ Ondarock – Italy

“This free improvised sax-electric guitar duo has nothing to do with previous duos of similar instrumentalists. The meeting between the muscular Brötzmann-ian sax wails of American, Amsterdam-based sax player John Dikeman, known from the free jazz bands Cactus Truck and Universal Indians, and the reserved, serene playing of the effects-laden guitar of Dirk Serries forced the two to transcend any possible comfort zone. On the first piece the two still struggle to find for a possible ways of interaction without seeking a common ground. Dikeman plays his tenor sax in a powerful, nervous mode confronted with Serries structures of spare, noisy textures. But on the second title-piece Dikeman patiently taps his wails to the fractured loops that Serries structures and the two form a restless and tense, yet much more restrained soundscape. The third piece, “Whisper Edge” already morphs Dikeman extended breath techniques and gentle squeaks with the subtle, meditative of Serries atmospheric guitar and on the last piece, “The Monolith Song II” , the two offer another collaborative pattern that brings the two back to the starting point but in a less confrontational interplay. Serries creates an intense, noisy pattern on which Dikeman can expands on with fiery, emotional blows.” Freejazzblog

“Op die plaats waar drones en vrije jazz elkaar ontmoeten, is het daar mooi? Is de ontmoeting tussen stemmige gitaarsoundscapes en dissonante saxofoonimprovisaties er eentje met een blijvende impact?

Wacht even. We hebben het hier wel over Dirk Serries hè. Een van de meest actieve en getalenteerde gitaarkunstenaars van tegenwoordig (zoek in de KindaMuzikarchieven van afgelopen jaar maar eens naar Microphonics, YODOK III of The Void of Expansion). Dat kan toch niet fout gaan? Nee, zeker niet. Die vragen hierboven? Een volmondig JA! Natuurlijk heeft Serries weer een fabelachtige plaat gemaakt. Bijna voorspelbaar eigenlijk, die kwaliteit. Maar voorspelbaar is de muziek bepaald niet. Op Cult Exposure speelt hij samen met John Dikeman, saxofoonimprovisator extraordinaire, to boldly go where no one has gone before. Het zou voor de hand liggen om de wilde improvisaties van Dikeman te vergezellen van atonaal snarengetrek à la Derek Bailey of Fred Frith, en dat zou ook prachtig zijn geweest. Maar dat is duidelijk niet Serries’ stijl, de man die het moet hebben van langgerekte tonen, sfeervolle ambient en emotionele soundscapes.

Het duo vaart op eigen intuïtie, componeert on the spot en komt tot resultaten die verrassen en verbijsteren. Het is alsof Serries een gave heeft om de juiste persoon te vinden, waarbij ze elkaar in staat stellen boven zichzelf uit te stijgen. Op Cult Exposure zijn het de contrasten in geluid en aanpak die de muziek zo speciaal maakt; overduidelijk dat Serries en Dikeman naar elkaar luisteren, maar ze blijven uitdagen, reageren, maken het elkaar niet makkelijk. Wat overblijft is een waanzinnig spannende plaat op precies die scheidslijn tussen drone en freejazz, elkaar overlappend alsof het nooit anders is geweest.” Kindamuzik – The Netherlands

“Ever explorative, Serries teams up with saxophonist John Dikeman (Cactus Truck, Universal Indians, etc.) for the single-album release Cult Exposure, recorded like the Yodok III set in Belgium in 2014 but in this case during two days in April and July. Two pieces per side are featured on the release, which also originated out of improvisations. In contrast to the genre-defying The Sky Flashes. The Great Sea Yearns., Cult Exposure has strong ties to the avant-garde jazz tradition, specifically by way of Dikeman’s free-spirited playing. As if to declaim his soloistic presence on the recording, he opens the first piece, “The Monolith Song,” with two minutes of unaccompanied playing before Serries enters with fuzz-toned smolder to complement his partner’s robust attack. Lunging often into an upper register, Dikeman squeals and wails throughout the piece in a possessed manner reminiscent of kindred firebrands from the ‘60s. Somewhat peaceful by comparison, the funereal title cut finds the musicians engaged in a more balanced dialogue, with each responding to the expressions of the other, even if they both play uninterruptedly for much of it. Even more peaceful is “Whisper Edge,” where Serries’ restrained chords and Dikeman’s purring phrases exhale for fifteen calming minutes. Not surprisingly, the two amp up the activity and energy levels for the closer, “The Monolith Song II,” which revisits the free jazz-styled flavour of the opener and makes for a blustery finish to an album that long-time Serries listeners might regard as a surprising though not unwelcome addition to his discography.” Textura – Canada

“7,5/10 rating ! De Amerikaanse saxofonist John Dikeman vestigde zich na jaren van omzwervingen in 2007 in Amsterdam. Hij groeide op in de geïsoleerde en diep gelovige gemeenschap van Kemmerer, Wyoming. Op jonge leeftijd maakte hij al snel kennis met de muziek van John Coltrane, Cecil Taylor, John Zorn en Albert Ayler. Later, naast tal van andere improvisatie en free jazz muzikanten waren zijn belangrijkste mentors Stefan Dill en Jack Wright. Zijn religieuze achtergrond bepaalde mee zijn manier van spelen. Gedreven en met totale overgave de weg plaveien naar het ultieme doel: transcendentie, het bovenzinnelijk bewustzijn. Tijdens het laatste concert in februari 2014 van The Void Of Expansion – een collaboratie tussen gitarist Dirk Serries en drummer Tomas Järmyr – vervoegde Dikeman het tweetal op het podium. De aanwezigen spraken achteraf van een uniek concert, een aparte belevenis. Dikeman en Serries hadden voorheen elkaar nog nooit ontmoet. Toch was hun appreciatie voor elkaars werk wederzijds. Het tweetal was dan ook vast van plan om ooit samen een plaat te maken. Deze is nu een feit. Het album ‘Cult Exposure’ bestaat uit vier improvisatiestukken. Bij aanvang van ‘The Monolith Song I’ voert Dikeman meteen het hoge woord. Zijn saxofoon brengt een klaagzang, waarin gospel, blues en jazz zijn verwerkt. De gitaar van Serries nestelt zich op de achtergrond. Donker, repetitief, minimalistisch en experimenteel. In de titelsong treden de gitaar drones, eerst nog aarzelend en fragmentarisch, meer op de voorgrond. De twee muzikanten ontmoeten elkaar ergens halverwege in een soort van ultieme verwevenheid. Een track waarin beide muzikanten de unieke symbiose tussen saxofoon en elektrisch gitaar beklemtonen. Met ‘Whisper Edge’ klinkt de gitaar van Serries ingetogen, doorweven van krakende, vervormde effecten als een slechte, door storingen geteisterde radio uitzending. De sax van John Dikeman gaat mee in het minimalistische verhaal en biedt pas in de tweede helft een iets meer gevarieerd aanbod, maar het is toch Dirk Serries die het laatste woord krijgt en de luisteraar op een bezwerende manier in een soort van trance brengt. ‘The Monolith Song II’ is de meest uitgesproken experimentele en avant-garde jazz improvisatie. Impressies van samenhang en dualiteit wisselen elkaar af terwijl het volume gestaag de hoogte ingaat. Sommige muzikanten en onrustige zielen zijn steeds op zoek naar uitdagingen en het uitbreiden van hun en uw universum. Dikeman en Serries zijn van dit kaliber. Met deze langspeler voegen ze een nieuw hoofdstuk toe aan de reeks van platen met instrumenten als saxofoon en gitaar in duo vorm.” Dark Entries – Belgium

“Die „tonefloat sessions” haben dirk serries ja schon einmal mit einem bläser zusammengeführt, unter seiner damals noch aktiven fear falls burning identität mit theo travis (querflöte / saxophon); die aktuelle begegnung mit john dikeman ist da allerdings definitiv anderer tobak…

über zwei minuten des anfangs der #1, „the monolith song i”, steht das freie spiel von saxophonist john dikeman trocken und pur allein im raum; erst dann kommt dirk serries dazu, als schwere düstere textur; mit einer gitarre, die sich tief durch die schichten der distortion fräst, während sich das saxophon um sich selbst winded, dreht… weniger ein suchen nach themen und melodie, mehr ein kampf, der mit zunehmender laufzeit noch eine art dritte ebene zu erhalten scheint; durch eine elektronische spiegelung des saxophones, bis zur unkenntlichkeit zerrieben. eine unkenntlichkeit, mit der die gitarre der #2, dem titelstück, startet, zunächst wiederum als grundierung für eine bläsereruption mitten ins gesicht der hörer… zunehmend dann die attacke unterstützend, angetrieben durch die elektronische filterbearbeitung… bis zu einem langen auslauf, der das saxophon fast schmerzhaft klagend ausklingen lässt. #3, „whisper edge”, zeigt dann, dass john dikeman und dirk serries auch andere wege kennen als den des frontalangriffs: „whisper edge” schleicht sich in den hörraum, die gitarre als ätherisches hintergrundnetz, das saxophon intim geräuschhaft, der titel des stücks definitiv perfekte beschreibung des musikalischen geschehens. „the monolith song ii”, die #4, ist dann (durch die wiederum in der verzerrung wühlende gitarre) ein karg melancholischer aufbruch und abschied zugleich; einer, gegen den sich das saxophon nach kräften zu wehren scheint; allerdings.

„cult exposure”, das album, ist damit eine so, in dieser form, vollkommen unerwartete kollaboration. eine, die vielleicht dem ein oder anderen ein „mehr” abfordert, dafür aber pfade öffnet, die sonst unbeachtet liegen. und das dirk serries seine gitarre hier so heavy klingen lässt wie schon lange nicht mehr; dazu, trotz elektronischer filterbank derart rau und pur, ist nicht nur positive überraschung, sondern perfekter partner für john dikemans ebenso rohes saxophon(spiel). perfekt; definitiv.” Unruhr – Germany

Related