The programme Portamento has been broadcast on the Concertzender since 2018. Portamento featured music selected by Dirk Serries. It was a monthly programme, initially on Sunday evenings and later on Thursday evenings.
Some time ago, Dirk announced that he would unfortunately no longer be able to continue producing the programme after the end of 2025. A loss for the Concertzender, but hopefully the start of something wonderful for Dirk. On behalf of all Concertzender staff and listeners: Thank you for all those years of beautiful and special music!
All of this means that the very last Portamento will be broadcast on the Concertzender on Thursday, December 25th at 23:00 CET. A fitting way to end Christmas Day and to say farewell to Dirk.
Fortunately, we still have the recordings: All episodes of Portamento can still be listened to here.
YES, bandcamp Friday is back for the last one this year and we’re pulling all stops in compensation that our mail-order for physical orders is closed till February 2026.
For this bandcamp Friday we’re offering you a 50% discount on every digital release (use code : dec2025) plus a 90% discount on the full catalogues on these platforms :
The great SPONTANEOUS MUSIC TRIBUNE is back with a marvellous review of STEFAN KEUNE/DIRK SERRIES/BENEDICT TAYLOR’s CLOSER AND BEYOND digital release. This release has been receiving praise around the globe.
You can purchase this album digitally here :
“Niemieckiego saksofonistę Stefana Keune’a, belgijskiego gitarzystę Dirka Serriesa i brytyjskiego altowiolinistę Benedicta Taylora znamy doskonale, wysłuchaliśmy miliona płyt z ich udziałem, a każda nowa raduje w dwójnasób. Zwłaszcza, że ta trójka chyba nigdy wcześniej nie grała ze sobą w takiej konfiguracji, a przynajmniej fakt ten nie został udokumentowany fonograficznie.
Trafiamy na zacne łamy wydawnictwa The New Wave Of Jazz, które w tym roku udostępnia nagrania jedynie w formie digitalnej. Wiadomo, że czasy są ciężkie pod każdym adresem na świecie.
Closer and Beyond, to nagranie studyjne powstałe w najbardziej typowym dla labelu i jego szefa miejscu. Jest bezwzględnie swobodną improwizacją, podzieloną na cztery części, z których ta pierwsza trwa ponad siedemnaście minut, a trzy kolejne są nieco krótsze. Z odsłuchem całości uwiniemy się tuż przed upływem trzech kwadransów.
Szmery na gryfach gitary i altówki, mikro zdarzenia na dnie tuby najmniejszego z saksofonów – wszystkie te fonie z miejsca ze sobą interferują tworząc strumień otwarcia, który bez zbędnej zwłoki nabiera kontrolowanej masy. Wystarczy jednak ułamek sekundy, by muzycy wyhamowali i rozpoczęli żmudny proces poszukiwania ciszy. Struny gitary są teraz szorstkie, frazy saksofonu wyjątkowo ulotne, ale na swój sposób dzikie i nieokiełznane, z kolei wyszarpywane spomiędzy strun post-melodie altówki wydają się półpłynne, niekiedy zaczepne. Narracja lubi przybierać formę mikrotonalną, bywa minimalistyczna, czy wręcz redukcjonistyczna, ale też bez trudu wchodzi na falę wznoszącą i rozbłyskuje mocą kolektywnego dźwięku. Co do zasady, w trakcie pierwszej części albumu te drugie sytuacje zaliczyć możemy raczej do incydentalnych. Wraz z upływem czasu na gryfie altówki coraz częściej pojawiają się śladowe porcje melodii. Narracja ma także fazy duetowe, choć trwają one ledwie po kilkadziesiąt sekund. Dopiero w końcowej fazie nagrania muzycy poodnoszą temperaturę improwizacji, wydychają większe porcje powietrza, silniej dociskają struny.
Druga opowieść zaczyna się bardzo dynamicznie, jest głośna, upstrzona brudnymi melodiami, już nie tylko altówki. Po kilku pętlach zaskakująco bezboleśnie zastyga na pojedynczych frazach mniejszego ze strunowców. Narodziny nowego wątku zdają się być wyjątkowo urokliwe, szyte wszakże z umiarem i dramaturgiczną wstrzemięźliwością. Finał tej części płyty pełen jest zdrowych emocji, nasączony wyjątkową śpiewnością, posmakiem post-baroku. Trzecia improwizacja pleciona jest z filigranowych fraz, które obleczone kameralnym wytłumieniem nabierają tajemniczej taneczności. Całość gęstnieje, nabiera melodii, a potem zmysłowo dogasa. Początek ostatniej części, to szmer i drżenie. Mikrozgrzyty, subtelne obtarcia, strzępy melodii – wszystko to po niedługiej chwili łapie dynamikę, czyniąc flow ostrym, nawet drapieżnym. Po osiągnieciu zaplanowanego szczytu, improwizacja cudownie obumiera – gitara repetuje, altówka szumi, sopranino wydaje ostatnie tchnienia.” Spontaneous Music Tribune
Our latest digital-exclusive release is being received very positively. The latest in excellent reviews is one by Eyal Hareuveni for SALT PEANUTS.
“The pan-European free improvising trio of German sopranino and alto sax player Stefan Keune (of XPact and the King Übü Örchestrü), Belgian guitarist Dirk Serries (who runs the A New Wave Of Jazz label), and British violist Benedict Taylor (of London Improvisers Orchestra) first performed at the A New Wave Of Jazz Live Event at PlusEtage in Baarle-Nassau, The Netherlands, in April 2022 (Live at PlusEtage Volume 1, A New Wave Of Jazz, 2023). Six months later, this trio recorded Closer and Beyond at the Sunny Side Inc. Studio in Anderlecht, Belgium. Serries’ partner, Martina Verhoeven, took the cover photo.
Series and Taylor collaborated extensively on many projects over the last decades, including on duo albums (the most recent one, Obsidian, Creative Sources, 2023). Taylor, like Keune, collaborated with the late British free improvising guitarist John Russell. Closer and Beyond offer four untitled improvisations leaning into the chamber yet uncompromising, spiky side.
Keune, Serries, and Taylor’s interplay is immediate, urgent, and organic. They challenge each other, never settle on familiar courses, and are determined to exhaust the magic of the art of the moment. It is an elaborate dance of three intrepid improvisers, with no safety net, moving seamlessly and between control and surrender, eruptive attacks and silences, and timbral searches and brief textures, and deepening their restless, searching dynamics as this studio session progresses, until the last intense and cathartic fourth piece.”
Martin Schray’s of FREEJAZZ BLOG just wrote an absolutely lovely review on our latest digital release KEUNE SERRIES TAYLOR’ CLOSER AND BEYOND. The album is available here :
“Jon Corbett once said that in the sometimes hermetic world of free improvised music, there are contrasting tendencies between fragmentation and blending. In the 1970s in particular, there was a certain ‘schism’ between jazz musicians and non-jazz musicians, which has continued to exist until today, as can be seen, for example, in Mats Gustafsson’s and Thurston Moore’s duo or Peter Brötzmann’s collaborations with Last Exit or Oxbow. However, some musicians are also drawn to like-minded colleagues who share their musical philosophy, their aesthetic goals, and their taste. And there is nothing negative about that. Stefan Keune is one of these musicians. For example, he enjoys playing with guitarists who share his view of freely improvised music – a style more closely aligned with European free improvisation than with classical (free) jazz. In the mid 1990s, he approached John Russell because he liked his guitar sound so much. “I always thought his 1930s Epiphone guitar with steel strings and his dental acrylic pick were great,” he says, and indeed, Russell’s sound was unique and suited Keune’s delicate, irritated, disturbed tone. Then there are also recordings with his old friend Erhard Hirt, with whom he plays in Xpact and the King Übü Orchestrü , but whose approach is completely different because it’s based on electronics and the preparation of the instrument. Finally, Keune’s latest project at the Moers Festival with Damon Smith and Sandy Ewen is also different, although the guitarist also prepares her guitar with objects and uses effects devices and two amplifiers. On Closer and Beyond, he has joined Dirk Serries. Serries (guitar) and Benedict Taylor (viola) have played with each other frequently, and since Stefan Keune has a penchant for string instruments anyway – whether bass, guitar, violin, or viola – this trio was somehow a natural fit. And of course it comes as no surprise that the three harmonize wonderfully. After a brief period of feeling each other out, quick, excited movements set in, and the musical molecules whirl around in a frenzy. Sharp contrasts – especially between Taylor’s longer, sweeping notes on the one hand and Keune’s hard riffs and Serries’ Derek-Bailey-inspired, sometimes brittle playing on the other – meet contemplative phases (right in the first piece after three minutes). But more often than not, the players dart around each other, into each other, and away from each other. The most interesting moments, however, are those of silence, when Keune escapes into barely hearable, extremely high registers or when delicate breaths meet the gentle scratching sounds of the guitar and long notes of the viola only to start again at breakneck speed (both also in the first piece). This varied play of sonic ricochets is hidden across four tracks, with Serries providing the textures, Taylor the verbosity, and Keune the hectic and breathless figures. Since no one pushes themselves into the spotlight, tension and dynamics are always guaranteed. The highlight of the studio recording is the last piece, in which the ideas and playing styles of the first three tracks culminate. Keune’s saxophone wanders wonderfully between Taylor’s bowed lines and Serries’ blurred chords. The timing is perfect, creating pure beauty in dissonance. If you like European improvised music in the sense of sound exploration, this album is for you. A definite recommendation.” Freejazz Blog
“KEUNE SERRIES TAYLOR Closer and Beyond (A New Wave Of Jazz, nwoj0075, DL): Stefan Keune spielt hier an Sopranino- & Altosax in Anderlecht mit dem nwoj-Macher Dirk Serries an Archtop-Gitarre und mit dem britischen Bratscher Benedict Taylor. Der ist ein erprobter Spielgefährte von Serries, zu zweit, in Tonus oder SETT. Und ein Komponist (zusammen mit Naren Chandavarkar) von Scores für indische Filme und Serien, der sich das Herz der Bollywood-Diva Radhika Apte eroberte. Keune in seiner in Xpact und im King Übü Örchestrü widerhallenden und mit Lash & Noble originalgetreu vertieften Affinität zum Brit-Plonk quiekt, keckert, girrt, sprudelt hier nicht umsonst ausnehmend schillernd und quietschfidel. In Serries struppiger Ästhetik findet er nämlich einen Anklang an John Russell, mit dem der Oberhausener eng verbunden gewesen ist. Taylor unterstreicht das mit gewetzten und glitchigen Lauten, herben Kratzern, flötenden, zwitschernden, schmatzenden Strichen. Und deutet mit sonoren Klängen an, dass der Abstand zu den euphonen Gefilden ein bewusster ist. Serries harkt, bekrabbelt, beprickelt die Saiten, pocht an den Korpus. Die dreistimmige Action streift immer wieder lustvoll ins Kakophone und Turbulente, als hyperkinetisches Action Painting, nicht als Farbfeldmalerei. Die Laute umflattern und umtanzen den Pollock-Pol wie delirante Motten auf Speed. Doch solange dieser Pol für Freiheit und Vitalität steht… [BA 131 rbd]” Bad Alchemy
A New Wave Of Jazz 
You must be logged in to post a comment.