A NEW WAVE OF JAZZ has been four days on the tour with different constellations : 09/02/23 – TONUS (Kapel Oude Klooster, Brecht Belgium), 10/02/23 – SERRIES/VERHOEVEN/WEBSTER (Koffie & Ambacht, Rotterdam The Netherlands), 11/02/23 – MALMENDIER/SERRIES/SKRIJELJ/VERHOEVEN/WEBSTER (Lokerse Jazzclub, Lokeren Belgium) and 12/02/23 – MARTINA VERHOEVEN QUINTET (Paradox, Tilburg The Netherlands). A wonderful experience so with immense gratitude to the venues and promoters !

TONUS (Thursday February 9th, 2023 – Kapel Oude Klooster, Brecht BELGIUM)

“Een concert dat op die manier afwijkt van wat ik doorgaans gewoon ben van te gaan kijken, dat ik er een hele nieuwe kijk van krijg op de realiteit. Een beetje gelijk Paper Mario op de Nintendo die in 2d niet over een blok kan springen, maar er in 3d wel gewoon naast kan lopen. De muziek draait heel de tijd rondjes, waarbij de muzikanten telkens op een op vooraf afgesproken patroon reageren op de impulsen van een andere muzikant. Waardoor elke muzikant zowel volgt als leidt. Soms raken de klanken mekaar aan op die manier dat er nieuwe ontstaan, soms reageren ze op hun eigen echo’s die de mooie kapel terugkaatst, en soms breken de klanken elkaar af. En hoewel het ergens wel start en stopt, lijkt het eigenlijk constant op zichzelf bezig te zijn.

In die constante beweging is hetgeen er niet is minstens even belangrijk als hetgeen er wel is. Op den duur wist ik niet meer zeker dat wat ik hoorde echt was gespeeld, of dat de lege ruimte zodanig was bespeeld dat er klanken uit voortkwamen.

Vullen de noten dan de ruimte, of laat de stilte op die plaatsen een opening vallen waar er klanken kunnen ontstaan? Effe werd ik helemaal uit mijn houvast geklopt van hoe ik doorgaans muziek beleef, wat eenzelfde soort mentale vrijheid teweegbracht gelijk het mariobroske dat van 2 naar 3 dimensies ging. Enkel viel ik gevoelsmatig nog een paar dimensies verder. Beetje vergelijkbaar met niet enkel langs een 2d obstakel kunnen lopen in 3d, maar er ook gewoon los door kunnen gaan zonder storende fricties in 4d, 5d of 7d. En begon ik die openheid voorzichtig te beleven op andere levensdomeinen buiten de muziek.

Met een nieuwe luister en kijk op de wereld hebben we nog effe kunnen nakaarten met de andere bezoekers en de artiesten, waarna ik volledig herbrond de nacht in ging. Vol spanning hoe het zou zijn om den dag nadien in 5d ne zak paprikachips te gaan kopen in de Jumbo. Zou dat een even goddelijke ervaring kunnen worden? Of blijft ne zak uit de rekken pakken ook maar dat?” David Elouvre

MALMENDIER/SERRIES/SKRIJELJ/VERHOEVEN/WEBSTER (Saturday, February 11th 2023 Lokerse Jazzclub, Lokeren BELGIUM)
Photos by Cedric Craps.

MARTINA VERHOEVEN QUINTET (Sunday February 12th, 2023 Paradox, Tilburg THE NETHERLANDS)
Photo by David Elouvre.

“Alles wat je verwacht op een festival als Roadburn, maar geen free-jazz. Toch was het Dirk Serries die er vorig jaar een Carte Blanche kreeg. Het toen splinternieuwe kwintet van zijn partner, de pianist Martina Verhoeven, mocht het mini festival op 24 april afsluiten. Het was een succes, zodanig dat Klanggalerie besloot onder de titel ‘Driven – Live at Roadburn’ de opnames uit te brengen. Bijna een jaar later klinkt het vervolg en laat Verhoeven zich wederom bijstaan door Serries, Colin Webster, Gonçalo Almeida en Onno Govaert.

Net geen uur duurt deze set, en dat is precies goed, exact de goede spanningsboog. Startend met snarenspel van Serries en Almeida, al snel gevolgd door Verhoeven die daartoe onder de klep duikt. Mooi ingetogen, zo lang het duurt. En dat is hier net zo lang tot Govaert het genoeg vindt en met een aantal gerichte roffels de zaak op scherp zet, Webster de gelegenheid biedend om mooie, lange lijnen op zijn altsax te blazen, de opmaat tot een wild stromende klankrivier, iets dat deze middag een constante blijkt te zijn.

Maar even snel als de dynamiek opkomt, trekt hij enige tijd later weer weg. Nog een paar roffels van Govaert en het terrein is vrij voor Serries en Almeida om de strijkstok te voorschijn te halen. Een innemende klanksculptuur, waar Webster al even bescheiden aansluiting bij zoekt, het zijn de lastigste partijen, terwijl Verhoeven het wederom onder de klep zoekt. En langzaam maar zeker sluipt er weer spanning in de muziek, een wat duistere onderstroom, Uiteindelijk wederom uitgroeiend tot die eerder genoemde oeverloze dynamiek, het blijf trekken. Naadloos loopt het over in de groove die Almeida en Govaert neerzetten, de mogelijkheid aan Webster biedend om eens heerlijk melodieus uit te pakken, iets dat we niet zo heel vaak bij hem tegenkomen. Het moet er maar net van komen, zal hij na afloop tegen me zeggen.

Verderop horen we Verhoeven even solo, het is tenslotte haar feestje, mooi de abstractie zoekend met grillige akkoorden. Het wordt gevolgd door één van de hoogtepunten van deze set: een moment van contemplatie. Serries en Almeida, met accenten van Govaert en Verhoeven, ook hier weer op de snaren, bouwen een fragiele, introspectieve geluidssculptuur. Te snel is het weer voorbij, de dynamiek lokt. En nu herkennen we Webster beter, in die voor hem zo kenmerkende razendsnelle solo, meanderend door de stroom aan klanken.” Ben Taffijn/Nieuwe Noten.