In the first half of another troubled year we released our first two vinyl albums – a series of vinyl releases dedicated to solo improvisation – more albums in the pipeline but due the severe pressing delays they are unfortunately postponed to a later tbc release date. GONçALO ALMEIDA’s ‘Monologos A Dois’ was one of those and a beautiful solo album by this great Portugese musician. NIEUWE NOTEN just published a new review which kindly reminds us that this album is still available from our bandcamp and store.

“De contrabas als solo instrument, het is nog steeds een relatieve zeldzaamheid. Je moet het durven als bassist, je werkt altijd relatief op de achtergrond en ineens sta je in de schijnwerpers. Vorig jaar bracht Ingebrigt Håker Flaten zo’n bewijs van zijn kunnen uit, het prachtige ‘Till Anna’, terwijl die andere grote bassist, Meinrad Kneer, ‘Vocabularies’ realiseerde. Beiden kwamen hier niet aan bod, tijdgebrek. Portugese Rotterdammer, Gonçalo Almeida, kwam begin dit jaar met een solo album, het bij A New Wave of Jazz verschenen ‘Monólogos a Dois’. Almeida is een veelzijdig bassist, dat zagen we gisteren reeds naar aanleiding van zijn bijdragen aan het Hydra Ensemble en The Selva. De lijst van samenwerkingen en groepen is lang en lijkt alleen nog maar verder uit te dijen. Opvallend daarbij is de grote diversiteit aan muzikale stijlen, lopend van jazz, aan hedendaags gecomponeerde muziek verwante vrije improvisatie tot meer rock georiënteerde muziek. En nu ligt er dus een solo album, ‘Monólogos a Dois’ dat bestaat uit twaalf genummerde stukken, volgens mij zijn eerste. We beginnen melodieus, met verstilde kracht aan het eerste en tevens langste stuk, waarin Almeida direct laat horen dat hij in meester is op dit boeiende instrument. Het bereik mag dan bescheiden zijn, met een veelvoud aan technieken valt er een wereld aan geluid uit te halen. Doet hij dat in dit eerste deel met zijn strijkstok, in het tweede volstaan zijn vingers. Bedachtzame, onregelmatige patronen ontvouwen zich. Een virtuoos betoont Almeida zich hier niet, hier geen uitzinnige bewegingen, knarsende snaren en het oprekken van het spectrum met ondersteunende middelen. Almeida houdt het klein en weet zo uitstekend in te spelen op onze emoties, vooral daar waar de ingetogen klanken klinken, waar de toon de stilte nadert, we enigszins wegdromen. De delen vijf en negen zijn hier mooi voorbeelden van, al zitten er ook in de overige delen fragmenten waarop deze beschrijving van toepassing is. En natuurlijk horen we ook hier elementen uit de jazz, maar evengoed draagt deze muziek sporen uit de hedendaags gecomponeerde muziek in zich en horen we de invloed van folk.” Nieuwe Noten – The Netherlands