Ben Taffijn’s NIEUWE NOTEN just reviewed our brand-new releases. All four albums are available through our bandcamp store. All reviews are in Dutch.

TRANSITION UNIT – FACE VALUE (cd)
José Lencastre : alto & tenor saxophones
Rodrigo Pinheiro : grand piano
Dirk Serries : archtop guitar

“Het lijkt alsof we aan het begin van ‘Idea Assumption’, de opening van ‘Face Value’ te maken hebben met een contrabas, maar het is toch echt Serries, in de weer met zijn strijkstok. Het begin van een opvallend abstract stuk, zeker in vergelijking met de muziek op ‘Canonical Discource’. Pinheiro strooit zijn noten in het rond, terwijl we Lencastre, nu op tenorsax, de gaten horen vullen. Een weerbarstig stuk deze vrij korte opener. ‘Grasping’ klinkt dan aanvankelijk weer zeer melodieus, met langgerekte bewegingen van Lencastre en goed geplaatste noten van Pinheiro en verderop Serries en bijzonder hoe de abstractie hier verderop zijn intrede doet en die melodie volledig wegdrukt. Ronduit onstuimig gaat het eraan toe in ‘A Western Decorative Pattern’, Lencastre scheurt hier de rust finaal aan flarden met zijn tenorsax, mooie duetten vormend met Pinheiro, terwijl Serries het geheel op stoom houdt. In het duet tussen Pinheiro en Serries, verderop gaat het er rustiger aan toe, maar niet minder abstract. ‘Face Value’ is een zeer spannend stuk, met name door de vrij duistere, minimalistische pianoaanslagen en de gruizige klank van Serries. Uiterst ingetogen klanken aanvankelijk in ‘A Theme of Myth’, wat terloops aandoend. Al snel loopt de spanning echter weer op, met name door de krachtige bewegingen van Lencastre en Pinheiro. We eindigen dit album met ‘The Utopian Dadaist’, een bijna clownesk springerig stuk, met mooie ritmische patronen, in perfecte samenhang.”

TONUS – ANALOG DEVIATION (cd)
Dirk Serries : archtop guitar
Benedict Taylor : viola, broken fiddle
Martina Verhoeven : grand piano

““‘Analog Deviation’ is opgenomen in de studio, bij Serries thuis. Twee stukken bevat het, ‘Inbound’ en ‘Outbound’. Hét kenmerk van Tonus is de aandacht voor ingetogen klanken, iets dat we ook op dit album volop meekrijgen. In eerste instantie horen we de drie in opperste harmonie met fragiele bewegingen van het snarenspel en ja Verhoeven beroert soms een enkele toets. Een wonderlijk klankspel waarin hoegenaamd niets gebeurd, muziek zonder enige vorm van progressie. Iemand krast over een snaar, de ander plukt eraan, iedere keer weer een andere klank. Het kraakt, wringt en sputtert naar hartenlust. Spel dat je dwingt tot geconcentreerd luisteren, om geen nuance te missen. Vrij duistere muziek ook in dat ‘Inbound’, de spaarzame noten die Verhoeven aanslaat zitten vrijwel altijd in het lage register en ook Serries en Taylor zoeken de wat meer donkere klanken. Mooi ook die door Taylor geïnitieerde gelijknamige bewegingen verderop in dit eerste stuk, waarna er toch even iets meer dynamiek in de muziek kruipt, zelfs iets van een gemankeerde ritmiek. ‘Outbound’ begint al even ingetogen, maar bezit direct al wat meer structuur. En in dit deel is de piano sterker aanwezig dan in ‘Inbound’ en is het klankpatroon minder duister. Al kan het hier soms ook goed wringen en knarsen, mede met dank aan Taylor. Als mooi voorbeeld van dat laatste kan die passage rond de twaalfde minuut dienen, ik trek mijn opmerking over “minder duister” direct weer in. En soms, zoals even hierna, lijken we meer met percussie van doen te hebben, dan met de combinatie altviool – gitaar – piano, duidelijke gevolgen van een wederom onorthodoxe instrumentbehandeling. Dan bewegen we ons reeds richting het einde van dit stuk, met een opvallende ritmiek van Verhoeven in het hoog en stroef spel van de beide snaren bezitters.”

LEMADI TRIO – CANONICAL DISCOURSE (cd)
José Lencastre : alto sax
Dirk Serries : archtop guitar
Martina Verhoeven : grand piano

“‘Canonical Discourse’ begint met een patroon, bestaande uit afwisselend lage en hoge noten van Lencastre’s altsax, afgewisseld met spel onder de klep van Verhoeven en wat scherp aangezette accenten van Serries. Geleidelijk loopt het tempo op en klinken op piano ook de eerste klanken van de toetsen. De klank van het trio heeft hier wel iets van een vreemd apparaat dat langzaam op stoom komt. Dan valt het stil, waarna donkere klankwolken door Serries’ studio trekken, gevolg door trillend hoge klanken van Lencastre, voorzien van een flinke dosis weemoed. Verderop gekraak en geritsel – of we door het bos lopen – en een enkele afgestopte pianoaanslag. Fijnzinnigheid ten top. En wanneer Lencastre er verderop meerdere keren doorheen breekt is dat wederom met een diepgravende en krachtige klank. In ‘Tenets of System’ blaast Lencastre een opvallend melodieuze solo, één waarin hij zich een prima verhalenverteller betoont, terwijl Verhoeven en Serries hier zorgen voor onderliggende spanning. Spanning die verderop tot alarmerende hoogte stijgt en de melodie wegdrukt. Opvallend zijn die omtrekkende bewegingen van Serries en Verhoeven in ‘Disjuncture’, abstracte klankuitingen, waarin het toeval overheerst en die een mooie voedingsbodem bieden voor ook hier weer opvallend melodieuze wendingen van Lencastre. Het stuk eindigt met een prachtige, bijzonder introspectieve solo van Lencastre, subtiel begeleid door de twee andere leden van dit trio. Nog subtieler klinkt het laatste stuk, ‘Little Emphasis’, met wederom prachtig saxofoonspel van Lencastre, een harmonieus geheel vormend met de klanken van Serries en Verhoeven, vooral die laatste valt hier op met haar regelmatige patronen in het hoge register.”

MARTINA VERHOEVEN QUINTET – INDICATOR LIGHT (cd)
Gonçalo Almeida : double bass
Onno Govaert : drums
Dirk Serries : archtop guitar
Martina Verhoeven : grand piano
Colin Webster : alto sax

“Mooi dat het enerverende concert dat het Martina Verhoeven Quintet op 12 februari vorig jaar gaf in het Tilburgse Paradox nu ook op Cd verkrijgbaar is. Een soort van vervolg op het optreden dat hetzelfde kwintet gaf tijdens het Roadburn Festival in 2022 en dat later dat jaar onder de titel ‘Driven’ verscheen bij Klanggalerie. Heel uitgebreid stil staan bij dit album doe ik dan ook niet, dat deed ik immers reeds. Maar het is voor mij natuurlijk wel leuk om nu de Cd er is nog eens het verslag bij het concert door te lezen, met de vraag in het achterhoofd: hoe goed heb ik toen geluisterd? Nou, best goed, zo blijkt – en nee, ik heb achteraf niets aangepast. Een inderdaad onstuimig concert, wel wat lijkend op dat van het tentet in Londen, alleen nu met maar één blazer, in plaats van vijf. De enige die wat meer aandacht had mogen krijgen is Verhoeven zelf, die met name in die dynamische passages voor flink wat reuring zorgt. Bij deze rechtgezet.”