Tag: freejazz

JAZZ’HALO

Posted on Tagged , , ,

Great supporter of the free improvisation/free jazz, critic Georges Tonla-Briquet wrote a nice feature on our last 4 releases for the JAZZ’HALO webzine. The albums are of course available through our bandcamp.

Vier recente releases op het Belgische kwaliteitslabel dat zich onverminderd profileert als thuishaven van improvisators die probleemloos uitersten aan elkaar rijgen. Elke cd wordt gepresenteerd in sobere uitvouwbare digipack met telkens een cryptische zwart-wit foto van Martina Verhoeven.

Transition Unit – Face Value
nwoj066

Dirk Serries, gitarist en labelbaas van A New Wave Of Jazz, bouwde door de jaren heen een stevige band op met de gelijkwaardige improscene in Portugal.

‘Face Value’ werd dan ook niet toevallig opgenomen in de Estúdio Timbuktu (Lissabon) met aan zijn zijde alt- en tenorsaxofonist José Lencastre en pianist Rodrigo Pinheiro. Zes nummers die titels meekregen als ‘Idea Assumption’, ‘Grasping’, ‘A Western Decorative Pattern’, ‘A Theme Of Myth’, ‘The Utopian Dadaist’ en ‘Face Value’.

We horen drie detaillisten die onverstoord ideeën naar voor brengen en die samen rustig uitwerken. De poëtische kant van improvisatie maar nog wel met onderliggende spanning. Althans die indruk geven ze mee in het begin. Meer dan regelmatig doorbreken ze dit imago en worden de dialogen bitsiger, zij het steeds met eenduidige visie. Het zoeken naar zowel bekende als onbekende facetten blijft centraal als expressie van hun denkwijze. Drie meesters in het creëren van auditieve stereogrammen als het ware.

Tonus – Analog Deviation
nwoj067

Een titel die kan refereren naar frequenties en modulaties maar hier verwijst naar twee “composities” met als titels ‘Inbound’ (23’52) en ‘Outbound’ (28’28).

Alles speelt zich af rond stilte waarin de drie protagonisten (gitarist Dirk Serries, violist Benedict Taylor, pianiste Martina Verhoeven) zich bewegen en met elkaar contact zoeken via vrij gestructureerde organische klankencombinaties die ze creëren door hun instrumenten op ongewone manier te bespelen. Twee verhalen over innovatieve nieuwsgierigheid waarbij minuscule cellen verbonden worden tot een totaalbeeld.

Een ongewone vertelvorm die de nodige concentratie-inspanning vergt van de luisteraar.

Lemadi Trio – Canonical Discourse
nwoj068

Altsaxofonist José Lencastre, gitarist Dirk Serries en pianiste Martina Verhoeven in gesprek aan de hand van improvisatorische technieken.

Niet het absolute canon maar wel een intense luisterbeleving zoals al meteen in de openingstrack ’Detached Mode’ blijkt waarin de hyper nerveuze uitwisselingen na een plotse breuk in schril contrast worden geplaatst met stilte en uiterst behoedzame spielereien van het trio. Het dwingt respect af hoe deze drie protagonisten telkens hun instrument op dergelijke wijze weten te bespelen dat er nieuwe details en akoestische effecten opduiken. Dit laatste aspect zorgt voor een heel organische evolutie van hun dialoog die opgedeeld is in vier hoofdstukken.

Naast ‘Detached Mode’ komen verder thema’s aan bod als ‘Tenets Of System’, ‘Disjuncture’ en ‘Little Emphasis’. De lengte varieert tussen elf en vijftien minuten. Het scenario verloopt telkens volgens een licht gewijzigde opbouw met steevast nieuwe elementen en enkele extreme afwijkingen. Daarbij worden andere accenten geplaatst, maken ze gebruik van een eigenwijze rolverdeling volgens de principes van hun systeem en introduceren ze onverwachte kantelpunten.

Ondanks een spel van disjunctie blijft een samenhang gegarandeerd. Opgenomen op 9 maart 2024 in de “home studio” van Serries en Verhoeven.

Martina Verhoeven Quintet – Indicator Light
nwoj069

Live opgenomen op 12 februari 2023 in de Tilburgse Paradox. Pianiste Martina Verhoeven was omringd door contrabassist Gonçalo Almeida, gitarist Dirk Serries, altsaxofonist Colin Webster en drummer Onno Govaert. Kortom, vertrouwde namen.

Een behoedzame intro door contrabassist Almeida wordt na zo een twee minuten verstoord door de overige groepsleden wat al snel ontaardt in een vertrouwde chaos. Het goochelen met perspectieven is een van de talrijke kenmerken. Vooral saxofonist Webster munt uit door boven iedereen helemaal uit de bol te gaan. Op de achtergrond blijven de anderen even heftig knallen.

Na negen minuten lassen ze een korte adempauze in en zijn het drummer en contrabassist die de stippellijnen uittekenen voor wat langzaam uitmondt in een nieuw energiek treffen. Ze koppelen repetitieve achtergrondclusters aan rechtstreekse uitvallen met abrupte intervallen. Knappe passage na vijfentwintig minuten waarin eerst Verhoeven enkele accenten solo plaatst en nadien een stilte laat volgen die sprokkelend opgevuld wordt. Met driftige climax zoals het hoort.

TRANSITION UNIT LIVE

Posted on Tagged , , , , ,

Last Saturday TRANSITION UNIT, the brand-new trio of RODRIGO PINHEIRO (piano), JOSÉ LENCASTRE (sax) and DIRK SERRIES (guitar), landed in jazzclub PlusEtage to promote their debut album FACE VALUE. Lovely audience, great vibe and Ben Taffijn of Nieuwe Noten was there and wrote a nice review. The photos are courtesy of Marcel Thomassen of PlusEtage and Jef Van den Broek.

“Enkele maanden geleden kwam het eerste album uit van Transition Unit, een trio bestaande uit saxofonist José Lencastre, pianist Rodrigo Pinheiro en gitarist Dirk Serries, op Serries’ label A New Wave of Jazz. Ik betoonde mij enthousiast over dit afwisselende ‘Face Value’. De opnames vonden overigens al in mei 2023 plaats in een studio in Portugal. Wat er sindsdien niet van kwam was optreden voor publiek, tot gisterenavond dus, als onderdeel van de serie concerten die Serries organiseert in samenwerking met de PlusEtage in Baarle-Nassau. Met deze twee musici in de buurt neemt Serries ook direct de kans waar om dezer dagen opnames te maken voor een tweede album.

In mijn verslag over het eerste album vallen termen als “abstract”, “weerbarstig” en “onstuimig”, naast dat er sprake is van “uiterst ingetogen klanken”. Zelfs word ik zo nu en dan melodische patronen gewaar. Het zijn etiketten die ik één op één ook op dit concert kan plakken, zo blijkt al snel. Neem die eerste set, die vrij voorzichtig, verkennend van start gaat met Lencastre en Pinheiro, die elkaar vrij goed kennen en samen ook deel uit maken van José Lencastre’s nau quartet, iets dat je goed terughoort tijdens dit concert. Serries biedt ondersteuning aan het bouwwerk dat hier langzaam maar geleidelijk vorm krijgt. Pinheiro en Serries dragen zorg voor de bedding, waar Lencastre zijn vaak opvallend melodieuze patronen overheen legt. Soms loopt het tempo op en overheerst de ritmiek, waar Lencastre met zijn felle klanken dan nog maar net doorheen weet te breken, maar vaak gaat het er ook veel meer ingetogen aan toe.  Een opvallend moment in de eerste set doet zich ongeveer halverwege voor: Pinheiro en Serries stappen over op een wat slepende ritmiek, de tot op dat moment heersende abstractie te niet doend. Aanleiding voor Lencastre, de gehele avond te horen op zijn altsax, om een enigszins getormenteerde, maar aantrekkelijke melodie te blazen. De spanning loopt wat op, de ritmiek krijgt een nog sterker meeslepend karakter. Uiteindelijk blijft louter Pinheiro over, met enkele noten een brug slaand naar een wederom meer abstracte frase. En ook nu loopt de spanning op en is het met name Lencastre die opvalt met zijn heftig, sputterende spel, aangevuurd door Pinheiro wiens handen zich razendsnel over de toetsen bewegen en Serries die zijn gitaar met de strijkstok bewerkt, een geluid producerend dat, zoals ik eerder opmerkte, meer wegheeft van een contrabas dan van een gitaar.

Het begin van de tweede set lijkt op die van de eerste, al zijn het nu Lencastre en Serries die aftrappen. Lang duurt het ingetogen spel hier niet, al snel schiet het trio weer vol in de actie en spreiden Pinheiro en Serries de loper uit voor Lencastres doldwaze uitspattingen. Prachtig hoe deze drie musici elkaar hier opstuwen tot grote hoogte, volledig verdiept in hun spel. En ook hier is abstractie weer het codewoord, al wil zeker Lencastre nog wel eens richting de melodie bewegen. Zoals gezegd, het gaat er ook regelmatig veel minder heftig aan toe. Zo horen we in die tweede set een prachtig ingetogen dialoog tussen Pinheiro en Serries, met karige klanken vindt er een boeiend vraag- en antwoordspel plaats. En als Lencastre zich er uiteindelijk bijvoegt, doet hij dat met een vrij donkere, sonore klank, er alles aan doend om dit fragiele bouwwerk aan te vullen, in plaats van te verstoren. Een aantal duetten tussen Pinheiro en Serries verderop in deze set sorteren hetzelfde effect. Telkens vormen die ook weer de opmaat tot meer hectische frases. Eén daarvan valt vooral op en dat is die waarin Serries wederom naar zijn strijkstok grijpt. Nu trekt hij deze zo strak over zijn snaren dat het eerder klinkt alsof hij planken aan het zagen is dan gitaar aan het spelen. Het vormt de opmaat tot één van de meest heftige momenten tijdens dit concert, een wervelstorm aan klanken trekt er door de zaal.” Ben Taffijn/Nieuwe Noten