TONUS – ANALOG DEVIATION
cd

Inbound
Outbound

Dirk Serries : archtop guitar
Benedict Taylor : viola, broken fiddle
Martina Verhoeven : grand piano

Recorded at the home studio (Brecht, Belgium) on August 13th, 2023.
Mixed and mastered by Dirk Serries.

Photo by Martina Verhoeven.
Layout by Rutger Zuydervelt.
Executive label director : Dirk Serries.

---

---

REVIEWS

“The chamber trio Tonus features three musicians from the Verhoeven Invites ensemble: Series on archtop guitar, British Benedict Taylor on viola and broken fiddle, and Verhoeven on grand piano. Analog Deviation is the second album of this trio, following Texture Point (A New Wave of Jazz, 2018). It was recorded at Serries and Verhoeven’s home studio in Brecht, Belgium, in August 2023, a month after the Verhoeven Invites performance.  The atmosphere is more minimalist and sparse, unhurried and abstract, flirting with reductionist Musique concrète, and faithfully corresponding with Verhoeven’s monochrome cover photo. The two extended pieces – “Inbound” and “Outbound” – investigate the delicate, almost transparent timbral possibilities as well as the extended techniques of the three improvisers. The trio opts for strict and limited means and rules, stressing “the force of silence and space”, as Guy Peters mentions in his liner notes to Texture Point. But it is performed with poetic commitment and demands a similar, active role from the listener.” Eyal Haveuni/Percosi Musicali

“‘Analog Deviation’ is opgenomen in de studio, bij Serries thuis. Twee stukken bevat het, ‘Inbound’ en ‘Outbound’. Hét kenmerk van Tonus is de aandacht voor ingetogen klanken, iets dat we ook op dit album volop meekrijgen. In eerste instantie horen we de drie in opperste harmonie met fragiele bewegingen van het snarenspel en ja Verhoeven beroert soms een enkele toets. Een wonderlijk klankspel waarin hoegenaamd niets gebeurd, muziek zonder enige vorm van progressie. Iemand krast over een snaar, de ander plukt eraan, iedere keer weer een andere klank. Het kraakt, wringt en sputtert naar hartenlust. Spel dat je dwingt tot geconcentreerd luisteren, om geen nuance te missen. Vrij duistere muziek ook in dat ‘Inbound’, de spaarzame noten die Verhoeven aanslaat zitten vrijwel altijd in het lage register en ook Serries en Taylor zoeken de wat meer donkere klanken. Mooi ook die door Taylor geïnitieerde gelijknamige bewegingen verderop in dit eerste stuk, waarna er toch even iets meer dynamiek in de muziek kruipt, zelfs iets van een gemankeerde ritmiek. ‘Outbound’ begint al even ingetogen, maar bezit direct al wat meer structuur. En in dit deel is de piano sterker aanwezig dan in ‘Inbound’ en is het klankpatroon minder duister. Al kan het hier soms ook goed wringen en knarsen, mede met dank aan Taylor. Als mooi voorbeeld van dat laatste kan die passage rond de twaalfde minuut dienen, ik trek mijn opmerking over “minder duister” direct weer in. En soms, zoals even hierna, lijken we meer met percussie van doen te hebben, dan met de combinatie altviool – gitaar – piano, duidelijke gevolgen van een wederom onorthodoxe instrumentbehandeling. Dan bewegen we ons reeds richting het einde van dit stuk, met een opvallende ritmiek van Verhoeven in het hoog en stroef spel van de beide snaren bezitters.” Nieuwe Noten – The Netherlands

“Verhoeven and Serries, this time on grand piano and archtop guitar, play with various people in an ad hoc ensemble called Tonus, incidentally, also the only one I saw live. On ‘Analog Deviation’, they play with Benedict Taylor on viola and broken fiddle. Spoiler alert: it is also the only CD without a saxophone. Also, a home recording from 2023, and they recorded two pieces, in total,
52 minutes of music. The concert I heard (in 2019) was an enjoyable, quiet affair, which might be what Tonus is about. After the at times violent chaotic moves of the previous two releases the silence of Tonus is a wealth to hear. Also, the non-domineering role of any instrument is interesting. This release has more of a conversation between three equal players. And, like any good conversation or discussion, there are moments in which things get heated, and people don’t listen, which leads to inevitable chaos. But with this trio, such a discussion works quite and there and they return to a safer ground of instrument exploration. There is little free jazz going on here and more free improvisation, with the instruments not always sounding as they are supposed to, which I always enjoy.” Vital Weekly – The Netherlands

“Analog Deviation takes in two twenty-five-to-thirty-minute examples of wandering, sparse, at times abstract or noisy improv.  Tonus is a three-piece collective bringing together Dirk Serries- Archtop guitar, Benedict Taylor- Viola, and Martina Verhoeven- grand piano. On the front cover of this CD album, we find a monochrome picture of what looks like the stone archway/ crude flint celling of a crypt, and there most certainly is a feeling of grim tone/ mood here, though equally, we get a feeling of discord/ lo-fi noise sourness too. The two tracks featured are simply titled “Inbound” and “Outbound”. The first tack slips into awkward audio existence with a pared-back/ lose mix of angular sting fork, guitar neck grate, and inside piano pick ‘n’ knock. By the eight-half-minute mark,  we’ve certainly moved into gloomier realms- as we find bleak key hits, eerie creaks, brooding twangs, and sinister plucks.  Before later on shifting into starker/pared-back mixes of grates, sears, knocks and sudden baying fumbles/bounds/ discordant scrabs. The second track is the longest of the two at nearly half an hour mark. We open with a decidedly loose/spaced-out mix of key plucks, drags ‘n’ creaks, and brooding key strikes/slides. By the ten-and-a-half-minute mark, we find a sparse/stretched-out flow of string scrab/ bay, crude textual bang ‘n’ knock, and circling creak ‘n’ death bed twang. Before later shifting into crude key descend,  neck scuttle, and dense fiddle ‘n’ grate. Analog Deviation very much sits at the more sparse, loose, and abstract side of the improv genre. I can certainly appreciate both the player’s talents, and what they are trying to do here- but more often than not it felt just a bit too pared-back/ awkward for my tastes.” Musique Machine – UK

“New Wave of Jazz is het unieke platenlabel van de Belgische gitarist Dirk Serries, en dat label is inmiddels volledig op stoom gekomen, met de ene geweldige opname na de andere, allemaal verpakt in schitterend vormgegeven kartonnen hoesjes (ontwerp Rutger Zuydervelt, ook wel bekend als Machinefabriek) met in de nieuwe reeks Axis foto’s van de multigetalenteerde Martina Verhoeven. In hun homestudio nam het trio Tonus (voorheen een quintet) op 13 augustus 2023 het album Analog Deviation op, twee lange improvisaties, Inbound en Outbound, die opvallen doordat ze vrij ingetogen zijn, en daardoor spannender dan ooit. Dirk Serries op zijn archtop gitaar, Martina Verhoeven op de grand piano en Benedict Taylor op altviool en “broken fiddle” – wat ik me bij dat laatste precies moet voorstellen weet ik niet maar het klinkt al net zo fascinerend als de muziek die het drietal produceert. Juist het uiterst minimalistische verhaal dat hier verteld wordt maakt deze muziek intrigerend en zorgt er voor dat je als luisteraar geboeid blijft luisteren. Vaker luisteren betekent ook hier weer dat je steeds meer ontdekt aan subtiele details en wisselwerkingen. Een album om vaak te beluisteren dus, een echte groeidiamant.” Moors Magazine – The Netherlands

“Idea minimalistycznego improwizowania pod nazwą Tonus towarzyszy artystycznej drodze Dirka Serriesa od lat. W wymiarze personalnym miała tysiące twarzy i tyleż konfiguracji – od małych składów do sporych rozmiarów orkiestr. Świetnie pamiętamy Oktet, jaki performował na Spontanicznym Festiwalu dokładnie pięć lat temu. Tegoroczna edycja Tonusa powraca do ulubionej chyba formy trzyosobowej i proponuje nam … dalece temperamentną i reaktywną wersję, która zdaje się sytuować na przeciwległym biegunie ekspresji i intensywności w stosunku do przywołanego, poznańskiego Oktetu. Emocje, emocje, emocje, i któżby je kojarzył w Tonusem? Pierwsza z wielominutowych improwizacji rozpoczyna się w aurze definitywnie minimalistycznej. Altówka zgrzyta, jęczy, z bólem wydaje nawet najdrobniejszą frazę, z oddali docierają strzępy dźwięków fortepianowych strun, a półpętle z gitary przypominają drobne koraliki w pieczołowicie kleconym paciorku. Frazy Martiny i Benedicta wydają się teraz wyjątkowe mroczne, jedynie leniwe podrygi Dirka pochodzą z wyższych warstw narracji. Mimo typowych dla Tonusa charakterystyk opowieść ma zaskakująco linearny kształt, a interakcje pomiędzy artystami są nad wyraz częste. Pianistka potrafi uderzać w struny lub klawisze z intrygującą intensywnością, altowiolinista nie skąpi zwinnych post-melodii, a akcje gitarzysty chętnie przyjmują postać rozbudowanych konfiguracji akordów. W tej części albumu szczególnie urocze są okolice trzynastej minuty, wypełnione plejadą fraz preparowanych. Z kolei w okolicach osiemnastej minuty muzycy wchodzą w zwinne interakcje cedząc przez zęby doprawdy filigranowe porcje fonii, obtaczane krótkotrwałymi plastrami ciszy. Koncepcja generowania nanofraz zdaje się wypełniać także start drugiego seta. Muzycy reagują tu na siebie metodą zbliżoną do naszej ulubionej call and response. Z czasem pojawiają się drobne zarysy rytmu, będące efektem gitarowych repetycji Serriesa. Wokół krążą obłoki szmerów i szumów, na ogół od Verhoeven, nie brakuje też pojękujących fonii od Taylora. Czuć posmak bluesa, słychać dźwięk fortepianowych klawiszy. Nim upłynie kwadrans muzycy serwują nam coś na kształt eskalacji, szukają dynamiki, zaczepiają się wzajemnie, wchodzą w nieustanne, post-kameralne zwarcia, choć bywa, że ich narzędziem zbrodni jest pojedynczy dźwięk. W końcowej fazie improwizacji na gryfie gitary pojawia się smyczek. Każdy strzyga teraz uszami i zachęca partnerów do wzmożonych interakcji, a improwizację wieńczą zagrywki definitywnie dalekie od tonusowej idei minimalizmu.” Spontaneous Music Tribune – Poland

“Een titel die kan refereren naar frequenties en modulaties maar hier verwijst naar twee “composities” met als titels ‘Inbound’ (23’52) en ‘Outbound’ (28’28). Alles speelt zich af rond stilte waarin de drie protagonisten (gitarist Dirk Serries, violist Benedict Taylor, pianiste Martina Verhoeven) zich bewegen en met elkaar contact zoeken via vrij gestructureerde organische klankencombinaties die ze creëren door hun instrumenten op ongewone manier te bespelen. Twee verhalen over innovatieve nieuwsgierigheid waarbij minuscule cellen verbonden worden tot een totaalbeeld. Een ongewone vertelvorm die de nodige concentratie-inspanning vergt van de luisteraar.” Jazz’Halo – Belgium

“Under the rubric of creative improvised music a variety of sonic notions can be expressed even if the instrumentation and inspirations arise from similar circumstances. Abstract and pointed, Tonus’ two improvisations encompass tonal ambiguity and rhythmic transformation as the trio members languidly stretch out their distinct response to free form challenges. The band is Belgians, guitarist Dirk Serries and pianist Martina Verhoeven, who singly or together have worked internationally with among many others Charlotte Keeffe and José Lencastre; while the UK’s Benedict Taylor, playing viola and broken fiddle, has worked with Paul Dunmall and Alexander Hawkins. Before Verhoeven’s inner string strums and soundboard echoes from the piano are finally obvious about 10 minutes into the improvisation. That’s because Taylor’s arco viola pinches intersect with Serries flat string clanks and frails at the top. The two string players’ flanged strains, rubs and stretches are further emphasized as the pianist’s rolling patterns provide a complementary bass line. The subtle timbral transformations are further emphasized as an adagio slide finds isolated guitar picking prominent among elevated and basement shakes from piano pitches. The trio’s slightly longer “Outbound” confirms Tonus’ identification as a string trio combining discordant fiddle rubs, bottleneck-like guitar frails and massed inner piano string shakes. Additional percussion arises from Verhoeven smacking the piano’s wood and Serries doing the same on his guitar’s body as Taylor brings out his broken fiddle to screech dog whistle-like strains as the exposition speeds up. Reaching a sequence of group tension so intense that imminent string breakage is suggested, intermittent passing tones finally connect individual split tones. First suggested by Serries’ mandolin-like frails and Verhoeven’s keyboard thumps, eventually Taylor’s elevated rubs propel a final sequence that that is as imbued with intermittency as improvisation.” Jazz Word – Canada