DUNNING TAYLOR THOMPSON – THE TAPE
cassette

SIDE A : PART ONE

SIDE B : PART TWO

Graham Dunning : turntable, dubplates & spring reverbs
Benedict Taylor : viola
Daniel Thompson : acoustic guitar

Live in concert at A New Wave Of Jazz festival, Hundred Years Gallery (London, UK) on February 8th, 2020.
Recorded and mixed by Martin Clarke. Mastered by Dirk Serries.

Layout : Rutger Zuydervelt
Executive label director : Dirk Serries.

---

---

REVIEWS

“W kategorii brytyjskich improwizatorów średniego pokolenia, The Tape to niemal spotkanie na szczycie! Świetnie nam znani mistrzowie minimalistycznej akustyki, Taylor i Thompson, spotykają tu Dunninga, mistrza nieoczywistych konfiguracji nieakustycznych. Krótkie zwarcie koncertowe mieni się tysiącami barw, ale też po raz kolejny udowadnia, iż prawdziwa nić porozumienia między dźwiękami syntetycznymi i akustycznymi nawiązuje się na poziomie wytłumionych, bliskich ciszy igraszek fonicznych.   Początkowy strumień narracji formuje się ze szmerów i pojedynczych dźwięków strunowych oraz elektroakustycznej smugi dość już gęstych fonii. Altówka skupia się na drobnych, ale na ogół preparowanych frazach, gitara z kolei swój konceptualny minimalizm wtłacza w ramy zachowań repetytywnych. Po upływie kilku minut pierwsze, dość hałaśliwe fragmenty koncertu urokliwie przepoczwarzają się w subtelne frazowania, którym niezbyt daleko do ciszy. Duża w tym zasługa mistrza syntetyki, który tłuste zwoje szumów zamienia na drobne, usterkowe didaskalia, doposażone w ambientowe tło. Muzycy bez trudu łapią porozumienie i kreują coraz bardziej intrygujące sytuacje sceniczne. W połowie koncertu pojawiają się nowe elementy – struny zgrzytają, elektroakustyka rezonuje, a potem pulsuje. Altówka trwa przy frazach preparowanych, gitara tyka jak zegar ścienny. Z tego oceanu drobiazgów artyści formują narrację, która nie jest pozbawiona znamion rytmu. Akcja zaczyna tu gonić akcję! Altówka idzie w taniec, gitara, choć ma nieco wolniejszy metabolizm, także ochoczo podryguje, a post-elektronika dba o całą resztę. W okolicach 25 minuty flow gaśnie aż do poziomu ciszy. Nowe wątki są teraz wyjątkowo filigranowe, choć maszyneria Dunninga przypominać zaczyna swoje bardziej głośne oblicze, znane z początku koncertu. Zakończenie spektaklu przychodzi wyjątkowe nagle, jakby ktoś przez przypadek zgasił światło.” Spontaneous Music Tribune – Poland

“Let’s start by stating that it is a pity that the recording on the cassette is cut in two. On Bandcamp, it is presented as one piece and quite rightly so, as this is a live recording. I assume mixing (as mentioned on the cover) means creating a balance between the various instruments, but otherwise, it is presented as it was captured on February 8, 2020, during a festival the label organized in London. I assume many of the label’s musicians played in all sorts of configurations, and here we have a trio
of Graham Dunning (turntable, dubplates, spring reverb), Benedict Taylor (viola) and Daniel Thompson (acoustic guitar). All three play on earlier releases. This is exciting work, I think. Thompson and Taylor provide a more traditional part of the improvised music here, bringing in a lot of nervous and hectic sound, and their instruments sound like a viola and acoustic guitar. Both players don’t seem to extend to playing their instruments as objects. Dunning’s contribution is of an entirely different order. His records are scratchy, the spring reverb off and on leans towards feedback, and his contribution is the opposite of the other two. Electrified, at times sustaining, he delivers a tapestry of sounds in which the others find each other. Sometimes, it seems, Dunning is entirely silent, and we hear only the other two, but then Dunning drops another record and scratches his way back in. However, the music remains a conversation between the three of them. I can safely say I am no
expert in this field of music, but I think this combination of instruments is quite surprising and is quite rightly released, even when chopped in two. Sadly it is only just thirty minutes. I wouldn’t have minded this being a bit longer.” Vital Weekly – The Netherlands

“Crûment, the Tape. Benedict Taylor un altiste (violon alto!) classieux et son acolyte guitariste acoustique Daniel Thompson sont ici confrontés à un bruitiste affirmé , Graham Dunning , crédité turntable, dubplates, spring reverbs. Enregistré au festival A New Wave of Jazz dans l’incontournable Hundred Years Gallery d’Hoxton (London) en Février 2020 juste avant le début de la pandémie. Après un bref prélude sonore hésitant où chacun prend la mesure de l’autre, la musique décolle. Daniel Thompson suspend ses zigs-zags fragmentés en plein vol et Benedict Taylor alterne attentes crissantes et sursauts tournoyants alors que Graham Dunning intervient de différentes manières , caverneuse, sifflante, abrasive, sourde avec un de ses engins – allez savoir lequel. Une éternité de questions, de tentatives, de soubresauts, de hoquets pointillistes et de spirales de glissandi infimes et des réponses toujours reportées, tant le Dunning rétorque avec des sons hantés et insaisissables. L’imagination instantanée et l’instinct de Taylor est remarquabale. Mais voici que le lecteur JVC émet un gros CLAC abrupt qui semblerait faire partie de cette improvisation insolite. Part One ? Part Two ? Une pour chaque face de cette cassette mystère. Rien n’est indiqué sur la cassette, car peut-être sont-elles interchangeables. Donc après le CLAC de fin , une improvisation parfois plus offensive de l’altiste et du guitariste. Probant. Évaluer cette musique, en chercher les intentions ? Elle fait réfléchir et force l’écoute, sans qu’on puisse en dire que c’est une merveille. Réfléchir.” Orynx-Improv’AndSounds – Belgium