MARTINA VERHOEVEN QUINTET – INDICATOR LIGHT
cd

Indicator Light – Live At Paradox 2023

Gonçalo Almeida : double bass
Onno Govaert : drums
Dirk Serries : guitar
Martina Verhoeven : grand piano
Colin Webster : alto sax

Recorded live in concert at Paradox (Tilburg, The Netherlands) on February 12th, 2023.

Live sound : Ronald Mariën
Mixing and mastering : Dirk Serries

Photo by Martina Verhoeven.
Layout by Rutger Zuydervelt.
Executive label director : Dirk Serries.

---

---

REVIEWS

“Wo treibt sich das Antwerpener Wunderkind Dirk Serries denn noch überall herum? Im Free-Jazz-Projekt Martina Verhoeven Quintet zum Beispiel, wie kommt er dazu? Ah – er ist mit der Bandleaderin verheiratet, so kommt der Ambient-, Drone- und Proggitarrist also in den Jazz. „Indicator Light“ ist eine dreiviertelstündige Live-Improvisation, die den herkömmlichen Musikstrukturen so gut wie alles wegnimmt und eine dennoch hörbare Kakophonie errichtet, mit Schlagzeug, Piano, Saxophon, Kontrabass und eben Gitarre. Ornette Coleman grinst sich eins. Ganz behutsam und beinahe unhörbar schleicht sich dieses Stück an, gestaltet sich aus dem Nichts heraus zu etwas unscharf Figürlichem und vermeidet es fortan weitgehend, greifbare Konturen zu entwickeln. Allmählich setzen alle Instrumente ein, ohne jeweilige oder gar zusammengehörige Strukturen, jedes für sich, mit einem dominanten Alt-Saxophon und dem dazu aufwirbelnd klimpernden Flügel, den willkürlich shuffelnden Drums, dem tieftönenden Kontrabass und den flächigen Gitarren. Wellenartig hat jeder der fünf Instrumentalisten seine Schwerpunkte, tobt sich aus, gebärdet sich wild, kommt zur Ruhe, der Track kreischt beinahe, es entsteht ein Lärm ganz ohne Druck, das Quintett spielt sich in einen Rausch. Und ganz plötzlich, zur Hälfte des Tracks, entwickelt sich doch tatsächlich aus all diesem eine wiedererkennbare Struktur. Das Schlagzeug gibt einen Takt vor, an dem sich die anderen vier ausrichten und einen vertrauten, obschon freien Jazz zulassen, den man sich irgendwann in den Sechzigern vorstellen kann. Doch bleibt das Quintett dort nicht verhaftet, sondern senkt nach kurzer Zeit alle Intensität ab und formt komplett abstrakte, hingetupfte Figuren, jedes Instrument für sich nebeneinander. Jedoch ist dies nur ein Luftholen, denn alsbald verfällt die Band wieder ins energetische Freie, das sie gegen Ende abermals in nachvollziehbare Strukturen leitet, in eine Art Speed Jazz gewissermaßen, der zuhörends an Gewindeschraubungen zulegt und sich überschlägt – um zurück ins Nichts auszulaufen. Der Applaus am Ende ist verdient.” Vanbauseneick.de – Germany

“Working up to a pitch of unbridled excitement, a quintet of pan-European improvisers prove once again that dynamic cooperation among contemplative musicians results in an evolving design more lasting than anything agreed on by politicians or conferences. Another live outing by this on-again/off again combo, band members’ immediate perceptive connections belie there many other projects. Belgian pianist Martina Verhoeven is involved in multiple other bands, often with fellow Belgian guitarist Dirk Serries. Portuguese bassist Gonçalo Almeida is also part of Spinifex; UK alto saxophonist Colin Webster plays with Daniel Thompson among others; and Dutch drummer Onno Govaert plays with everyone from Ziv Taubenfeld to Luís Vicente. Putting aside nationalities, the single improvisation begins with a moderated double bass thump and shaking guitar frails, quickly ascending to Verhoeven dynamic keyboard patterns and simultaneous strums on the piano’s inner strings. Accommodating the saxophonist’s nasal sneers and overblowing plus cymbal crashing and drum pounding from Govaert, distinctive door-stopper-like percussion reverberations, dissonant reed bites and enough pressure applied to the piano keys to probably make them jump in the air, doesn’t mask a tandem evolving melody. A quieter interlude at mid point reveals Serries’ intricate clips and stops as well as Verhoeven’s relaxed spawls and shakes which contribute to the exposition’s slowing down from allegro to andante. The theme then moved forward with drum rattles, pedal point piano vibrations and guitar string stabs and further space is devoted to Webster’s protracted  tongue slaps and split-tone growls that joined with keyboard patterning moves the sequence into full Ecstatic Jazz mode. Soon every player is contributing to the up-and down sound slides at the top of each instrument’s range. With the bassist preserving the narrative thread with thick stops, drum claps, reed flutters and keyboard clinks gather sonic strands into a cohesive conclusion.” JazzWord – Canada

“Mooi dat het enerverende concert dat het Martina Verhoeven Quintet op 12 februari vorig jaar gaf in het Tilburgse Paradox nu ook op Cd verkrijgbaar is. Een soort van vervolg op het optreden dat hetzelfde kwintet gaf tijdens het Roadburn Festival in 2022 en dat later dat jaar onder de titel ‘Driven’ verscheen bij Klanggalerie. Heel uitgebreid stil staan bij dit album doe ik dan ook niet, dat deed ik immers reeds. Maar het is voor mij natuurlijk wel leuk om nu de Cd er is nog eens het verslag bij het concert door te lezen, met de vraag in het achterhoofd: hoe goed heb ik toen geluisterd? Nou, best goed, zo blijkt – en nee, ik heb achteraf niets aangepast. Een inderdaad onstuimig concert, wel wat lijkend op dat van het tentet in Londen, alleen nu met maar één blazer, in plaats van vijf. De enige die wat meer aandacht had mogen krijgen is Verhoeven zelf, die met name in die dynamische passages voor flink wat reuring zorgt. Bij deze rechtgezet.” Nieuwe Noten – The Netherlands

“The most extensive lineup is the Martina Verhoeven Quintet, with Verhoeven on grand piano, Serries on guitar, Colin Webster on alto sax, Goncalo Almeida on double bass and Onno Govaert on drums. They played in Paradox, Tilburg, on 12 February 2023. Scratch what I said earlier about chaos, as this quintet takes chaos to the next level. Each of the instruments is played as it is supposed to be, and some of the players use other techniques – inside piano is something I may have heard here. They played 43 minutes, or perhaps that’s what is left after editing, and occasionally, they leave some room for the listener (present in concert and at home, listening to the CD) to grasp for breath before kicking off again with some more mayhem and destruction. I am sure jazz musicians don’t use these words, but that’s how it comes across. It is not my cup of tea, but once every now and month, this is something suitable and nice, offering another perspective on noise music.” Vital Weekly – The Netherlands

“Het Martina Verhoeven Quintet draait rond de verbazingwekkende pianovirtuositeit van de Belgische multi-instrumentaliste Martina Verhoeven.  De musici die ze hier rond zich verzameld heeft zijn niet de minsten in de jazz/improvisatiewereld. Dirk Serries op akoestische gitaar, Onno Govaert op drums, Gonçalo Almeida op contrabas, en Colin Webster op saxofoon. Ik heb hier al eerder aandacht besteed aan een album van deze improv-superband – Driven – live at Roadburn, en nu is de opname uitgebracht die ze maakten in het Tilburgse Paradox op 12 februari 2023. Denk dan niet dat meer van hetzelfde krijgt, want dan onderschat je deze vijf topmusici schromelijk. Ik ga hier iets tamelijk ongewoons doen – ik knip maar liefst zes fragmenten van iets minder dan een minuut uit dat optreden dat drie kwartier duurde en nodig je hierbij uit tot een stukje close listening. Dat wil zeggen dat je elk fragment minstens twee of drie keer aandachtig beluistert. Dan weet je uiteraard nog niet hoe deze musici de overgangen van intieme, ingetogen stukken naar de wilde, uitbundige delen voor elkaar kregen, maar iki hoop dat ik je met deze fragmenten nieuwsgierig genoeg gemaakt heb om het optreden een keer in zijn overrompelende geheel te gaan beluisteren. Dat kan via bandcamp, waar je het album, dat in een zeer fraai hoesje is gestoken (met wonderbaarlijk mooie foto’s van Martina Verhoeven, die vele talenten blijkt te hebben, ook voor een zacht prijsje kunt aanschaffen.” Moors Magazine – The Netherlands

“Indicator Light is a forty-three-minute improv/ free jazz recording which moves from briefly dwelling in the unease and gloomy. Before shifting gear to the pacey and angular, through to the woozy and careering. It’s a recording from a 2023 live show- with the whole set captured in an up-close, yet crystal-clear manner. The Martina Verhoeven Quintet brings together- Gonçalo Almeida – double bass. Onno Govaert -drums. Dirk Serries – guitar. Martina Verhoeven – grand pianoand Colin Webster – alto sax.The single 43. 32 track opens up grim and uneasy with lumbering bass stumbles,  moody guitar strums ‘n’ simmers, percussive slides, and driftingly forlorn sax trails. As we move on we go through intense runs of rapidly bounding keys, manic sax bays and wails, crashing drum lines, and untamed guitar strums. Though to cascading paino runs, pumped-up horn wail ‘n’ screams, searing cymbal rush, and guitar hiss ‘n’ clutter. As we move into the second half of the set we move from a bounding/ slight jarring groove, cut with baying horn rapidity, swirling piano key chaos. Though to manic bass run, key clunk, guitar buzz ‘n’ purr, and percussive sear ‘n’ shift. Indicator Light is a great pulse-pumping and mind-racing drive into the improv form. If you are in the mood for something largely firey, unforgiving, but eventful- this is a good fit.” Musique Machine – UK

“Ten międzynarodowy kwintet znamy doskonale, podobnie jak każdego z artystów z osobna. Nagranie koncertowe z tilburskiego Paradoxu nie wnosi zatem nic nowego do naszej wiedzy o współczesnej muzyce improwizowanej o silnie free jazzowych korzeniach, ale słucha się tej erupcji kolektywnej i indywidualnej kreatywności doprawdy wyśmienicie. Inauguracja koncertu jest spokojna, minimalistyczna i opiera się w dźwiękach gitary i kontrabasu. Nerwowa perkusja i plamy inside piano pojawiają się po dwóch minutach, a zaraz potem ciepły, jazzowy tembr saksofonu. Kwintet bez zbędnej zwłoki wchodzi w tryb marszowy nasączony swingującymi synkopami. Gdy szefowa bandu przechodzi na klawiaturę, formacja bez trudu sięga po free jazzowe atrybuty. Dzięki temu, jeszcze przed upływem dziesiątej minuty, scena płonie ogniem soczystej wymiany uprzejmości. Pierwszy stopping jest dość gwałtowany i szybko przenosi nas do kameralnych, mrocznych otchłani zdobionych dwoma smyczkami, dętym dronem, pianistycznym drżeniem i perkusjonalnymi igraszkami. Rozhuśtana narracja, wsparta na mantrującym smyczku kontrabasu, sprawnie powraca do wysokiego poziomu ekspresji sprzed kilku minut. Nim upłynie dwudziesta minuta na scenie ma już miejsce prawdziwa rzeź niewiniątek. Kolejne stadium koncertu nie jest typowym wystudzeniem, a raczej umiarkowanie ekspresyjną, jazzową akcją w wykonaniu saksofonowego trio, a niedługo potem kwintetu. Trzecią dziesiątkę minut wieńczy z kolei fragment, którą śmiało możemy uznać za jeden z najbardziej urokliwych momentów koncertu. Na tle dogrywającego dęciaka rodzi się filigranowe duo gitarowego smyczka i dźwięków z samego dna pudła rezonansowego fortepianu, które po kolejnych kilku chwilach uzupełnia kontrabasowy smyczek. Owe chamber games z czasem ewoluują w kolejną tego wieczoru swingującą ekspozycję, zarówno w wersji pełnej, jak i bez udziału saksofonu. Ostatnie pięć minut spektaklu, to czas na prawdziwą eksplozję mocy. Każdy dociska teraz gaz i sprawia, iż rzeczywistość po obu stronach sceny staje w ogniu aż po kres wydarzenia.” Spontaneous Music Tribune – Poland

“Live opgenomen op 12 februari 2023 in de Tilburgse Paradox. Pianiste Martina Verhoeven was omringd door contrabassist Gonçalo Almeida, gitarist Dirk Serries, altsaxofonist Colin Webster en drummer Onno Govaert. Kortom, vertrouwde namen. Een behoedzame intro door contrabassist Almeida wordt na zo een twee minuten verstoord door de overige groepsleden wat al snel ontaardt in een vertrouwde chaos. Het goochelen met perspectieven is een van de talrijke kenmerken. Vooral saxofonist Webster munt uit door boven iedereen helemaal uit de bol te gaan. Op de achtergrond blijven de anderen even heftig knallen. Na negen minuten lassen ze een korte adempauze in en zijn het drummer en contrabassist die de stippellijnen uittekenen voor wat langzaam uitmondt in een nieuw energiek treffen. Ze koppelen repetitieve achtergrondclusters aan rechtstreekse uitvallen met abrupte intervallen. Knappe passage na vijfentwintig minuten waarin eerst Verhoeven enkele accenten solo plaatst en nadien een stilte laat volgen die sprokkelend opgevuld wordt. Met driftige climax zoals het hoort.” Jazz’Halo – Belgium